Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Facebook – Instagram
.
Το ανάλαφρο μιούζικαλ της Catherine Johnson πλημμυρισμένο με τις αγαπημένες μελωδίες των Abba παρακολουθήσαμε στο ανακαινισμένο Radio City κι ήταν ότι έπρεπε για ένα χαλαρό βράδυ Παρασκευής.
.
Όταν η Τζούντι Κρέιμερ σκέφτηκε πως οι στίχοι των τραγουδιών των Abba είχαν μια θεατρικότητα και θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση για μια παράσταση , δε φανταζόταν ότι το «Μάμα Μία» θα γινόταν το 8ο μακροβιότερο σόου του Μπρόντγούεϊ, ότι θα παιζόταν σε περισσότερες από 440 πόλεις ανά τον κόσμο και σε 17 διαφορετικές γλώσσες, «σπάζοντας» ταμεία και ψυχαγωγώντας πάνω από 54 εκατομμύρια θεατές σε όλη την υφήλιο. Έφτασε να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη το 2008, με την Μέριλ Στριπ και τον Πιρς Μπρόσναν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και έκανε τις μεγαλύτερες εισπράξεις μουσικής ταινίας όλων των εποχών. Στην Ελλάδα είχε παρουσιαστεί για πρώτη φορά το 2008 στο πλαίσιο της παγκόσμιας περιοδείας της παράστασης του Γουέστ Έντ τ ου Λονδίνου. Εμείς είδαμε την ελληνική προσαρμογή της Θέμιδας Μαρσέλλου σε ανανεωμένη διανομή..
Η ιστορία γνωστή, απλή, απέριττη. Τίποτα το πολύπλοκο. Άλλωστε πρόκειται για μια αισθηματική κωμωδία. Σε ένα ελληνικό νησί ζει η Ντόνα με την κόρη της τη Σοφία, της οποίας ο διακαής πόθος είναι να γνωρίσει τον πατέρα της, την ταυτότητα του οποίου αγνοεί. Όταν πέφτει τυχαία πάνω στο ημερολόγιο της μητέρας της ,που κρατούσε στα νεανικά της χρόνια, διαπιστώνει ότι υπάρχουν όχι ένας ,όχι δύο αλλά τρεις υποψήφιοι μπαμπάδες, στους οποίους στέλνει ισάριθμες προσκλήσεις εκ μέρους της μητέρας της και τους καλεί στον επικείμενο γάμο της. Μία μέρα πριν τον γάμο καταφτάνουν οι πατεράδες αλλά και οι κολλητές της Ντόνα με τις οποίες αποτελούσαν συγκρότημα στα νιάτα τους. Ο έρωτας, η χαρά, η συγκίνηση, το γέλιο κι η φιλία παίρνουν τα ηνία, κι αλλάζουν τη ζωή των ηρώων.
Στα θετικά (+)… Όπως κάθε μιούζικαλ έτσι κι αυτό χωρίζεται στο μουσικοχορευτικό κομμάτι και την λεγόμενη πρόζα. Όσον αφορά λοιπόν το πρώτο μιλάμε για ένα άρτιο και καλοδουλεμένο αποτέλεσμα. Η ζωντανή ορχήστρα υπό τη διεύθυνση και τη μουσική διδασκαλία του Νικόλα Γουάστωρ ήταν υπέροχη. Οι χορογραφίες της Άννας Αθανασιάδου χωρίς να πρόκειται για κάτι πολύπλοκο πλαισίωναν αρμονικά τα τραγούδια. Το σύνολο των ηθοποιών (Βασίλης Αξιώτης, Βαγγέλης Πιτσιλός, Μαρία Βασιλάτου, Γιώργος Βούντας, Θοδωρής Γιαννόπουλος, Ντόρα Γκέγκα, Ελένη Δήμου, Ιουλίτα Μωσαίδου, Στέργιος Περτσινίδης και η μικρή Ελένη Κώστα) έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό. Καλλίφωνοι και με ωραία κίνηση δεν είχαν σίγουρα να ζηλέψουν τίποτα από τους ξένους συναδέλφους τους.
Στα θετικά επίσης σίγουρα θα αναφέρουμε το σκηνικό της Μαίρης Τσαγκάρη. Με το γαλάζιο και το λευκό να επικρατούν, με μικρά τραπεζάκια και τις κατάλληλες αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες ήταν μια ωραία «απεικόνιση» ελληνικού νησιού. Τα πλαϊνά του σκηνικού ήταν σταθερά ενώ το κεντρικό κομμάτι ήταν περιστρεφόμενο δίνοντας την ευκαιρία να δούμε και το εσωτερικό του δωματίου. Πολύ ωραία και τα κοστούμια της Παναγιώτας Κοκκορού. Ειδικά τα κοστούμια που παρέπεμπαν σε ντίσκο ήταν χαρούμενα, πολύχρωμα και γυαλιστερά όπως αρμόζει στην εποχή.
Πετυχημένοι κι οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα. Σωστές εναλλαγές που φώτιζαν τις συναισθηματικές διακυμάνσεις των ηρώων.
Ειδική αναφορά αξίζει να γίνει στην απόδοση των στίχων στα ελληνικά από τη Θέμιδα Μαρσέλλου. Άκρως δημιουργική προσπάθεια. Σωστά νοήματα χωρίς να υποπέσει σε γλωσσικές ευκολίες.
Ως προς τις ερμηνείες πρόκειται για ένα έργο συνόλου με ρόλους ίσης δυναμικής. Ήταν όλοι επαρκείς σ αυτό που τους ζητήθηκε να κάνουν με ένα σαφές προβάδισμα των μεγαλύτερων και πιο έμπειρων ηθοποιών (Χρήστος Πλαΐνης, Ντορέττα Παπαδημητρίου, Μιχάλης Μαρίνος, Άγγελος Μπούρας).
Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στην Ευαγγελία Μουμουρή που κατάφερε πραγματικά να ξεχωρίσει, παίζοντας, τραγουδώντας και χορεύοντας με άνεση και μπρίο, ενώ χάρισε στους θεατές και πολλές κωμικές στιγμές.
Και τι να πει κανείς για τη Νάντια Κοντογιώργη. Από τις λίγες Ελληνίδες ηθοποιούς που μπορεί πραγματικά να στηρίξει αυτό που λέμε μιούζικαλ. Με φωνή που θα ζήλευαν πολλές τραγουδίστριες ( ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε). Με τεράστια έκταση, με εκφραστικότητα, φάνηκε το πόσο δουλεμένη είναι. Αλλά και υποκριτικά υπηρέτησε παραπάνω από τίμια τον ρόλο της. Χωρίς υπερβολές, αστεία όπου πρέπει, βαθιά και αβίαστα συναισθηματική στις σκηνές με την κόρη της. Γέμισε τη σκηνή με την παρουσία της και απέδειξε ότι οι ταλαντούχοι άνθρωποι είναι απίστευτα γοητευτικοί. Το δεύτερο μέρος της παράστασης με τις πολλές αδυναμίες του άξιζε μόνο για την υπέροχη ερμηνεία της στο «The winner takes it all».
Τώρα, ως προς τα αρνητικά (-)…
Μπορεί η σκηνοθεσία της Θέμις Μαρσέλλου να κατάφερε να συντονίσει τον πολυπληθή θίασο και το πόνημα της είχε καλές στιγμές , αλλά η κακή πρόζα αποδυνάμωσε την παράσταση, κάτι που οφείλεται στην σκηνοθεσία και στην απόδοση του κειμένου της ίδιας. Ειδικά ο ρόλος που δημιούργησε για τον εαυτό της, πραγματικά δεν είχε κανέναν λόγο ύπαρξης και για να δικαιολογήσει την είσοδο και την έξοδο της από τη σκηνή χρησιμοποίησε «αστείες» δικαιολογίες. Στο θέατρο το παραμικρό που κάνεις πρέπει να έχει απόλυτα αληθοφανές λόγο που συμβαίνει αλλιώς ξενίζει, ανεξαρτήτως είδους. Ενώ το πρώτο μέρος της παράστασης είχε έναν αρκετά καλό ρυθμό ,το δεύτερο μέρος έκανε απίστευτη κοιλιά με σκηνές που άνετα θα μπορούσαν είτε να λείψουν εντελώς, είτε να μαζευτούν όπως αυτή στην παραλία ή η σκηνή του γάμου που πλατείασε, χωρίς να προσφέρει κάτι, παρά μόνο βαρεμάρα. Γενικά οι σκηνές πρόζας ήταν κακοσκηνοθετημένες – εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως η σκηνή μεταξύ Ντόνας και Σοφίας πριν τον γάμο, που ήταν γεμάτη συναίσθημα, κυρίως χάρη στην Κοντογιώργη- έκαναν τον θεατή να αδημονεί για το επόμενο τραγούδι.
Στα αρνητικά και η απόδοση του νεαρού ζευγαριού Άννας Μαρίας Κόρνιας–Νίκος Κύρτσος. Αναφερόμαστε πάντα στο υποκριτικό κομμάτι. Είχαν ωραίες φωνές, όμως το παίξιμο τους ήταν πολύ αδύναμο, σχεδόν παιδικό.
Συνοψίζοντας (=): είδαμε μια τρίωρη σχεδόν παράσταση, διασκεδαστική, ζωντανή, αισιόδοξη με πολύ ωραία ενορχήστρωση και ερμηνείες, που είναι και το ζητούμενο άλλωστε σε ένα μιούζικαλ. Οι όποιες αδυναμίες στη σκηνοθεσία και σε κάποιες ερμηνείες δεν κατάφεραν να επισκιάσουν τη συνολική απόδοση του θιάσου που έπαιξε, τραγούδησε, χόρεψε και διασκέδασε τους θεατές, οι οποίοι έφυγαν από τη θεατρική αίθουσα με σαφώς πιο ανάλαφρη καρδιά. Επομένως ο στόχος της παράστασης επετεύχθη.
Βαθμολογία:
6,1/10
.
-Κ-
12α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2023: Όλες οι πρεμιέρες που θα δοθούν έως 14/05/2023 στην πόλη της Θεσσαλονίκης συμμετέχουν στα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής & Βραβεία Κοινού
.
Δείτε & αυτά: