Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Δύο σπουδαία ονόματα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη θεατρική επιλογή, πέραν του γεγονότος ότι η παρουσία μας ως θεατρόφιλων στις παραστάσεις της κρατικής «μας» σκηνής, θεωρείται αναμενόμενη έως αυτονόητη, ασχέτως αξιολόγησης…
Τα εν λόγω ονόματα αφορούν στον διάσημο Ρώσο συγγραφέα Νικολάι Γκόγκολ του οποίου έργο επέλεξε να ανεβάσει το ΚΘΒΕ και στον καταξιωμένο σκηνοθέτη Γιάννη Κακλέα με τις αξιόλογες περγαμηνές που ανέλαβε να το σκηνοθετήσει, οδηγώντας τα βήματά μας στο Βασιλικό Θέατρο για την παράσταση «Ο Επιθεωρητής» του Ν. Γκόγκολ με την σκηνοθετική υπογραφή του Γ. Κακλέα…
Σύμφωνα με την υπόθεση, σε μια επαρχιακή πόλη της τσαρικής Ρωσίας όπου οι αρχές του τόπου με επικεφαλής τον Έπαρχο διάγουν έκλυτο βίο, βουτηγμένοι στη διαφθορά και την ανομία, φτάσει αίφνης η είδηση ότι έρχεται ανώτατος κρατικός υπάλληλος προκειμένου να επιθεωρήσει τη λειτουργία των υπηρεσιών, προκαλώντας μεγάλη αναταραχή στους τοπικούς άρχοντες που πασχίζουν να συγκαλύψουν όπως- όπως με σπασμωδικές ενέργειες την απίστευτη κακοδιαχείριση… Ωστόσο εξαιτίας μιας παρεξήγησης εκλαμβάνουν ως «επιθεωρητή» έναν πονηρό τυχοδιώκτη που βρέθηκε τυχαία με τον φίλο του χαρτοπαίζοντας στην πόλη και όντας χρεωμένος επωφελείται από το λάθος, ασκώντας ανεξέλεγκτα «εξουσία» και απομυζώντας χρήματα από τους αφελείς, τους δουλοπρεπείς ή διεφθαρμένους – εθισμένους στη δωροδοκία ώστε να εξαγοράσουν την εύνοιά του… Τη στιγμή όμως που το σκάει έχοντας εξαπατήσει τους πάντες, αναγγέλλεται η είδηση της άφιξης του αληθινού Επιθεωρητή…
Ένα ανάλαφρο, εύπεπτο έργο με «διφορούμενο» θετικό πρόσημο (+) λόγω παρατηρήσεων που θα αναφερθούν παρακάτω, από τα πολύ πρώιμα του συγγραφέα σε νεαρότατη ηλικία και μοιραία στερείται βαθύτερης ωριμότητας… Ωστόσο είναι εμφανής η ταλαντούχα συγγραφική πένα ως προς την αντίληψη μιας σατιρικής κωμωδίας και των δομικών στοιχείων ενός θεατρικού έργου, με δουλεμένη πλοκή, διαρκή δράση, καθαρούς αναγνωρίσιμους χαρακτήρες, διακωμώδηση της κοινωνικής παρακμής, ηθογραφική αποτύπωση της εποχής, καυστικό χιούμορ, ανατροπή στο φινάλε… Με πλέον αξιοσημείωτο στοιχείοτην διαχρονική του επικαιρότητα τόσα χρόνια μετά, διαπιστώνοντας ότι στη διάρκεια δύο σχεδόν αιώνων που ήρθαν… τα πάνω- κάτω σε όλα τα επίπεδα, εντούτοις κάποιες κοινωνικές παθογένειες και κάποια ανθρώπινα πάθη παραμένουν εσαεί αμετάβλητα, κι ενώ θυμίζουν ανατριχιαστικά την «καθ’ ημάς» ελληνική νοοτροπία, τελικά είναι βέβαιο ότι αυτή δεν γνωρίζει συγκεκριμένη «εντοπιότητα»…
Εκεί όμως που το θετικό πρόσημο δικαιώνεται στον υπέρτατο βαθμό είναι η σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα, έστω κι αν σε σημεία άγγιξε την υπερβολή, χωρίς όμως αυτό να μειώνει το πληθωρικό, εντυπωσιακό, εμπνευσμένο θέαμα που προσέφερε αιχμαλωτίζοντας τις αισθήσεις, στα πρότυπα μιας πλούσιας κλασικής παράστασης από κρατική σκηνή… Ξεκινώντας από το επιβλητικό, ογκώδες σκηνικό χλιδής με συμβολική πινελιά έναν μισογκρεμισμένο τοίχο στο βάθος και την προσθήκη ενός αυτοκινήτου- αντίκας στη σκηνή και περνώντας στα άφθονα φροντισμένα κοστούμια εποχής με τα κατάλληλα αξεσουάρ για τις κοινωνικές τάξεις και τα αξιώματα, τους ιδιαίτερα προσεγμένους φωτισμούς, την απόλυτα ταιριαστή πρωτότυπη μουσική είτε για το «περιθωριακό» καμπαρέ με αισθησιακό χορό είτε για τα «καθωσπρέπει» σαλόνια με τις χορευτικές μαζούρκες, απέδωσε άριστα όλες τις εκφάνσεις της ατμόσφαιρας, αναπαράγοντας πιστά την εποχή και την κοινωνική ιεραρχία…
Επιπλέον συντόνισε με αξιοθαύμαστη ακρίβεια, παλμό και λειτουργικότητα έναν πολυπληθή θίασο 24 ατόμων, με σχεδόν φρενήρη ρυθμό στη δράση όπως απαιτεί η κωμωδία, με σαφήνεια στην πλοκή δένοντας αρμονικά τις σκηνές και προσφέροντας θεαματικά μαζικά στιγμιότυπα με μια ασφυκτικά γεμάτη σκηνή, όπως το εξαιρετικό της προσέλευσης των κατοίκων στον «επιθεωρητή», κερδίζοντας τον θαυμασμό για τις καλοδουλεμένες σκηνοθετικές λεπτομέρειες… Πέραν τούτων, εκτιμήσαμε την προσεγμένη κινησιολογία, προσαρμοσμένη με στοιχεία υπερβολής στις ανάγκες ενός φαρσικού έργου, τα ανάλαφρα χορευτικά «διαλείμματα» του ακατάπαυστου ρυθμού, τις μικρές, χαριτωμένες χιουμοριστικές παρεμβάσεις με σύγχρονη χροιά, την εντυπωσιακή έναρξη με την αισθησιακή σκηνή του πορνείου, το άκρως εμπνευσμένο εύρημα σε κάθε εμφάνιση του υπηρέτη, σηματοδοτώντας την «καταιγίδα» που θα έφερνε ως μοιραίος αγγελιοφόρος… Κυρίως όμως εκτιμήσαμε την σκηνοθετική έμπνευση στο καταπληκτικό φινάλε της «αποδόμησης» με απροσδόκητη συμβολική θεατρικότητα, έχοντας απολαύσει μέχρι το τελευταίο λεπτό μια πληθωρική δημιουργία με ταυτότητα και ευκρινή στόχο…
Σε επίπεδο υποκριτικής «και οι 24 ήταν υπέροχοι» ως συνέπεια ταλέντου, σοβαρής δουλειάς και βεβαίως άξιας σκηνοθετικής καθοδήγησης, από κάποιον που γνώριζε πολύ καλά πού ήθελε να οδηγήσει το εγχείρημα και πώς να το καταφέρει με το «υλικό» του… Απόδειξη τούτου ο άψογος συγχρονισμός ενός συμπαγούς ερμηνευτικού συνόλου, που κινήθηκε με θαυμαστή ακρίβεια όπου απαιτούνταν μαζική συμμετοχή, ενώ στις επιμέρους σκηνές κι εναλλαγές τηρήθηκε υποδειγματική ροή…
Αναφερόμενοι στους κεντρικούς ρόλους, θα ξεχωρίσουμε τον «επιθεωρητή» Γιάννη Σύριο, που παρά την ελαφρά απειρία του λόγω νεαρού της ηλικίας, αποδείχθηκε ικανότατος «σαρώνοντας» τη σκηνή με την ενέργεια, το πάθος, την τόλμη, το έντονο ταπεραμέντο ενός καταφερτζή απατεώνα που απολαμβάνει την ικανότητά του στην απάτη παραπλανώντας τον περίγυρο και φτάνοντας να πουλάει πειστικά μέχρι και έρωτα…
Ο Γιώργος Καύκας στον ρόλο του Έπαρχου υπήρξε αληθοφανής, πειστικός, αρκούντως επιβλητικός ως αξιωματούχος κι ενίοτε απολαυστικός στις ατάκες του… Δίπλα του η Φαίη Κοκκινοπούλου, εξαιρετική ως σύζυγος, εκφραστική και παιχνιδιάρα με δόσεις αφέλειας, εντελώς εντός κλίματος και με απόλυτη επίγνωση του ρόλου… Αποτελεσματικός και άνετος με «σύγχρονο» αέρα ο φίλος του επιθεωρητή Χρήστος Τσάβος, θαυμάσιο υποκριτικά, άριστα δεμένο, απολαυστικό και πολύ ευρηματικό σκηνοθετικά με «σουρεαλιστική» πινελιά το δίδυμο των Αλέξανδρου Ζουριδάκη- Παναγιώτη Παπαϊωάννου, άξιοι και πειστικοί όλοι στους πολυπληθείς περιφερειακούς ρόλους, υπέροχες οι «πόρνες» στον επαγγελματικού επιπέδου ερωτικό χορό τους…
Η ελάχιστη παρατήρησή μας (-) όπως προαναφέρθηκε, αφορά στην «ποιοτική βαθύτητα» του έργου, το οποίο κινείται σε επιφανειακό επίπεδο φάρσας με δόσεις αφέλειας, θυμίζοντας σε στιγμές ανούσιο Φεϊντώ, όπου κυριαρχούν τα κωμικά, επαναλαμβανόμενα μπερδέματα και οι εύπεπτες άνευ ουσίας ίντριγκες με αφορμή (ή πρόσχημα) την κοινωνική σάτιρα… η οποία (και) εδώ καυτηριάζει την υποκρισία του καθωσπρεπισμού, την κρατική διαφθορά, την κατάχρηση εξουσίας, την ματαιοδοξία, τα κακώς κείμενα ή τις ανήθικες δοσοληψίες, που ναι μεν είναι πάντα επίκαιρα, ωστόσο ο τρόπος σάτιρας στο σήμερα των θεαματικών αλλαγών πολύ δύσκολα αγγίζει νοητικά, παραπέμποντας μάλλον σε παιγνιώδεις γραφικότητες… όταν μάλιστα στο εν λόγω έργο κάποιες εξελίξεις είναι προβλέψιμες και επαναλαμβάνονται μονότονα, όπως πχ. η βαρετή σκηνή με τις απανωτές δωροδοκίες, μοιραία υποβαθμίζεται το συγγραφικό ενδιαφέρον και μόνο χάρη στην εμπνευσμένη σκηνοθετική απόδοση όπως εδώ, η όποια αδυναμία του κειμένου φαντάζει σχεδόν αμελητέα…
Εν κατακλείδι (=) μπορεί για κάποιους απαιτητικούς το έργο να υστερεί σε «εγκεφαλική απόλαυση» ως εύπεπτη κωμωδία, ωστόσο είναι απολύτως βέβαιο ότι οι αισθήσεις του θα απολαύσουν το υπέροχο θέαμα μιας πληθωρικής σκηνοθεσίας με άξιους σε όλα τους συντελεστές, δικαιώνοντας την καλλιτεχνική αποστολή μιας κρατικής σκηνής…
Βαθμολογία;:
7,2/10
.
-k-
.
ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
«Ο επιθεωρητής» του Νικολάι Γκόγκολ.
Στην αναμονή για την άφιξη ενός ανώτατου δημοσίου υπαλλήλου, που έρχεται με σκοπό να επιθεωρήσει τη λειτουργία της κρατικών ιδρυμάτων σε μια επαρχιακή πόλη της Ρωσίας, ο Χλεστακόφ, ένας ασυνείδητος και χαραμοφάης νεαρός από την Πετρούπολη, παριστάνει τον επιθεωρητή και επωφελείται από τη «μικρή» αυτή παρεξήγηση. Οι υπάλληλοι της πόλης, βουτηγμένοι στη διαφθορά, στην προσπάθειά τους να κερδίσουν την εύνοιά του, επιδίδονται σε κολακείες, ικανοποιούν τις ανάγκες του και πέφτουν θύματα μιας μεγαλύτερης απάτης αποκαλύπτοντας έτσι την αποσύνθεση της κρατικής μηχανής και των λειτουργών της.
Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας. Ερμηνεύουν: Μαίρη Ανδρέου, Νεφέλη Ανθοπούλου, Χαρά Γιώτα, Δημήτριος Δανάμπασης, Μαρία Ελευθεριάδη κ.ά.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη 19:00, Πέμπτη – Παρασκευή 21:00, Σάββατο 18:00 & 21:00, Κυριακή 19:00
.
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 14/05/2023 στην Θεσσαλονίκη, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 12α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2023
