Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
.
Όσο κι αν εμπιστευόμαστε κάποια καταξιωμένα ονόματα συντελεστών, ομολογούμε ότι μια επιφύλαξη στο ανέβασμα αρχαίου δράματος τη διατηρούμε, καθώς πολλά έχουν δει τα μάτια μας και ενίοτε χρειάστηκαν… αποκατάσταση!
Πρόκειται για το είδος που έχει δεχθεί μακράν τους περισσότερους πειραματισμούς, νεωτερισμούς, «προχωρημένες» προσεγγίσεις και λοιπά ακραία εναλλακτικά σε σημείο «πρόκλησης για την πρόκληση», που είναι λογικό να προσερχόμαστε κάπως «κουμπωμένοι» στις ανάλογες παραστάσεις με αδιευκρίνιστες προσδοκίες… όπως εν προκειμένω στην παράσταση «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή από την Εταιρεία Τέχνης Ars Aeterna και σκηνοθετημένη από την Λίλλυ Μελεμέ στο γεμάτο Θέατρο Κήπου…
Ο πασίγνωστος μύθος αφορά στην κόρη του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας Ηλέκτρα, που μετά τη δολοφονία του πατέρα της από τον Αίγισθο με προτροπή της μητέρας τηςη οποία στη συνέχεια παντρεύτηκε τον φονιά του συζύγου της, βιώνει βαρύ πένθος που αδυνατεί να ξεπεράσει, νιώθοντας απόβλητη από το παλάτι των «μισητών δολοφόνων» κι εναποθέτοντας όλες τις ελπίδες του λυτρωμού της στον γυρισμό του εξόριστου αδερφού της Ορέστη για να πάρει εκδίκηση, ενώ η αδερφή της Χρυσόθεμις μοιάζει συμβιβασμένη με την κατάσταση… Ωστόσο ο Ορέστης μεθοδεύει την ασφαλή επιστροφή του με ένα παραπλανητικό τέχνασμα ότι τάχα σκοτώθηκε και όταν επισκέπτεται μυστικά το παλάτι και τα δυο αδέρφια μετά από χρόνια αναγνωρίζονται, έρχεται η δραματική στιγμή που το αίμα θα πληρωθεί με αίμα και ο Άδης θα υποδεχθεί τα νεκρά κορμιά της Κλυταιμνήστρας και του Αίγισθου…
Κάθε σχολιασμός για μια ακόμα κορυφαία κλασική τραγωδία (+) καταντά μονότονος και κουραστικός, μη έχοντας να προσθέσει κανείς τίποτα καινούργιο σε όσα διθυραμβικά έχουν ειπωθεί για έργα ανυπέρβλητης πνευματικής- καλλιτεχνικής αξίας, χάρη στην οποία, όσους αιώνες υπάρχει το ανθρώπινο είδος δεν θα πάψουν να δικαιώνουν αυτολεξεί το «άνω θρώσκω»… καθώς η βαθιά φιλοσοφική διάσταση των νοημάτων, η περίτεχνη πλοκή, η δόμηση των χαρακτήρων, ο υπέρτατος ποιητικός λόγος, κινούνται σε ανώτατα επίπεδα ως άρτιο, διαχρονικό υπόδειγμα Θεατρικής Τέχνης με την «παιδευτική» έννοια του όρου…
Στην «Ηλέκτρα» κυριαρχούν το αθεράπευτο πένθος, οι οδυνηρές σχέσεις μίσους μάνας και κόρης, μια πεισματικά και περήφανα ασυμβίβαστη στάση ζωής με βαρύ τίμημα, μια παθιασμένη μανία εκδίκησης μεταφρασμένη ως απόλυτη Δικαιοσύνη για την αποκατάσταση της τάξης, μια ελπίδα που στοιχειώνει σαν βραχνάς… δεμένα όλα τούτα με την άψογη τεχνική αυτών των αριστουργημάτων και εκφρασμένα με μια υπέροχη, σχεδόν «έμμετρη» μετάφραση από τον Γιώργο Μπλάνα, πιστή στον ρυθμό, την αρμονία, την ποίηση του πρωτότυπου και συνάμα «ρέουσα» σαν γάργαρο νερό- χάρμα αυτιών…
Εξαιρετική η σκηνοθεσία της Λίλλυς Μελεμέ που προσέγγισε το ακριβό της «αντικείμενο» με πλήρη σεβασμό, με καθαρό στόχο, με συνείδηση του πνευματικού- καλλιτεχνικού όγκου του, με εμπνευσμένη δημιουργικότητα, χωρίς ίχνος υπερβολής ή δήθεν «μοντερνιάς» για εντυπωσιασμό… κι αυτό γιατί κατάφερε με σύνεση, με γνώση, με ισορροπία και προφανώς ταλέντο, να αποδώσει με σύγχρονους σκηνοθετικούς όρους και ευρηματική λιτότητα το «κλασικό», σε ένα εγχείρημα με μεστή ουσία, σκηνική οικονομία, ιδανικό ρυθμό, εντάσεις και ενέργεια, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή που σε στιγμές κομβικές λες και κρατούσε την ανάσα με σιωπή κατανυκτική… σε μια ατμόσφαιρα που υπογράμμιζαν εύστοχα οι μελετημένοι φωτισμοί με έμφαση στο κόκκινο του αίματος και ένα υποβλητικό, διακριτικό ηχητικό- μουσικό περιβάλλον, έστω κι αν αρκετές στιγμές στον ανοιχτό χώρο χανόταν…
Με ένα λιτό αλλά ευφυές σκηνικό κοίλων αντικριστών επιφανειών που πρόσφεραν οπτικά τη δυνατότητα ανάπτυξης της δράσης σε διαφορετικά επίπεδα και συμβολικά παρέπεμπαν στις συναισθηματικές διακυμάνσεις από το ναδίρ μέχρι το ζενίθ, αναδείχθηκε πληθωρικά όλη η τραγικότητα της κεντρικής ηρωίδαςμε τις έντονες εκρήξεις και με πλήρη σαφήνεια οι καταλυτικές της σχέσεις με τα πρόσωπα του μύθου… Παράλληλαο Χορός των έξη γυναικώνμε ατμοσφαιρικά φωνητικά στο τραγούδι τους, με αέρινες χρωματιστές φορεσιές σε αντίθεση με το μαύρο των υπολοίπων, με άψογο συντονισμό στην διακριτική κινησιολογία τους, με ρεαλιστική ζωντάνια και πειθώ ως συμπάσχουσες,πλαισίωνε τα δρώμενα με τρόπο υποδειγματικό για το πνεύμα μιας αρχαίας τραγωδίας, αξιοποιώντας άριστα τη σκηνή από άποψη χωροταξίας… Ένα θαυμάσιο αποτέλεσμα που συνδύασε σύγχρονη, εμπνευσμένη, αφαιρετική αλλά άκρως ουσιαστική οπτική με τη διαχρονική κλασικότητα του αρχαίου δράματος, κερδίζοντας ένα δύσκολο στοίχημα ισορροπίας που όχι μόνο δεν πρόδωσε την «πηγή» του, αλλά την μετέφερε ελκυστικά στο σήμερα με τη δύναμη της απλότητας και την εντιμότητα των προθέσεων, ενώ κάποιες μικρές ενστάσεις θα αναφερθούν παρακάτω…
Βεβαίως τα μέγιστα εύσημα ανήκουν στην «κολώνα» της παράστασης, ήτοι την αξιοθαύμαστη Λένα Παπαληγούρα στον εμβληματικό ρόλο- ποταμό της Ηλέκτρας, καταφέρνοντας με τη συγκλονιστική ερμηνεία της να συνεπάρει το κοινό στον δικό της τραγικό κόσμο, χωρίς ούτε τόση δα «ρωγμή» να μπορεί να τον διασπάσει… Μια «παλλόμενη» από πάθος Ηλέκτρα, δραματική και πένθιμη αλλά συνάμα δυναμική και ασυμβίβαστη, έτοιμη να εκραγεί στο άδικο και ταυτόχρονα να χαθεί στον πόνο, με πλήρη αφοσίωση στον στόχο και απόλυτη συνείδηση μιας μοίρας βαριάς, συνδυάζοντας μοναδικά την περηφάνεια της βασιλικής καταγωγής με τη δυστυχία μιας πονεμένης γυναίκας, τυφλωμένης από πάθος για εκδίκηση… Το πληθωρικό, αυθεντικό συναίσθημα που απέπνεε η εξαιρετικά δουλεμένη ερμηνεία της άγγιξε καταλυτικά και θα θυμόμαστε για καιρό τη σκηνή που μοιρολογεί τον αδερφό της νομίζοντάς τον πεθαμένο σε ένα θέατρο με κομμένη την ανάσα από συγκίνηση, ως κορυφαίο δείγμα υποκριτικής τέχνης, άξιο να διδάσκεται…
Πολύ καλή επίσης δίπλα της η Ελισσάβετ Μουτάφη στο ρόλο της Κλυταιμνήστρας, με τη δέουσα επιβλητικότητα, έπαρση, εκτόπισμα μιας βασίλισσας που αδυνατεί να συναισθανθεί το δράμα της κόρης της εκδηλώνοντας περιφρόνηση για τη στάση της και κυνισμό για τον υποτιθέμενο χαμό του γιου της… Συναισθηματική, συγκινητική, αέρινη, ρομαντική η Εριέττα Μανούρη ως Χρυσόθεμις… Δυναμικός, εκφραστικός, παθιασμένος ο Στράτης Χατζησταματίου ως Ορέστης… Ώριμος υποκριτικά, πληθωρικός, ακριβής, γεμάτος ενέργεια ο Ιωάννης Παπαζήσης στον ρόλο του Παιδαγωγού… Εκρηκτικός, πειστικός, ευέλικτος στον μικρό αλλά «ογκώδη» ρόλο του Αίγισθου ο Δαβίδ Μαλτέζε και αποτελεσματικός ο Πάρης Λεόντιος στον κάπως ουδέτερο ρόλο του Πυλάδη… Όσο για τα μέλη του Χορού – Φιόνα Γεωργιάδη, Ήβη Νικολαίδου, Κωνσταντίνα Νταντάμη, Δανάη Πολίτη, Μελισσάνθη Ρεγκούκου, Αρετή Τίλη– μόνο τα καλύτερα θα πούμε, τόσο για τις ατομικές όσο και για τις ομαδικές επιδόσεις, με ιδιαίτερη μνεία στις θαυμάσια δουλεμένες φωνές…
Σχετικά με τις μικρές ενστάσεις (-) που αναφέραμε, το πρώτο που θα παρατηρήσουμε αφορά στο στιγμιότυπο της αναγνώρισης μεταξύ των αδερφών Ηλέκτρας και Ορέστη… ένα κομβικό, αγωνιώδες σημείο της τραγωδίας με έντονο συναισθηματισμό που «χτίζεται» σταδιακά με κλιμακούμενη κορύφωση μέχρι την αποκάλυψη, εδώ αποδόθηκε ακαριαία και «ισοπεδωμένα» στερώντας την ένταση της κορυφαίας στιγμής… Ένα δεύτερο σημείο αφορά στις διαχύσεις μετά την αναγνώριση, όπου τα δύο αδέρφια εκδηλώνουν τη χαρά τους με τρόπο έντονα ερωτικό- ξαπλωμένοι στο πάτωμα με την Ηλέκτρα πάνω του να τον αποκαλεί «αγάπη μου»- που ξενίζει προκαλώντας προς στιγμήν σύγχυση…Και κάτι τελευταίο σχετίζεται με το φινάλε που παρότι κορυφώνεται η τραγικότητα με το διπλό φονικό, θεωρούμε ότι σκηνοθετικά υστέρησε στην απαιτούμενη ένταση, μοιάζοντας υποτονικό αν και ατμοσφαιρικό…
Εν κατακλείδι (=) είναι γεγονός ότι απολαύσαμε μια θαυμάσια στημένη παράσταση με σεβασμό στο πνεύμα της αρχαίας τραγωδίας σε συνδυασμό με σύγχρονη έμπνευση και σοφή λιτότητα… κυρίως όμως υποκλιθήκαμε σε μια συγκλονιστική ερμηνεία που ως εμπειρία θα μας ακολουθεί!
Βαθμολογία:
7/10
.
-Τρίτη 11, Τετάρτη 12, Πέμπτη 13 Ιουλίου.
Θέατρο Κήπου
«Ηλέκτρα» του Σοφοκλή.
Στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, Ηλέκτρα και Ορέστης εκδικούνται για το φόνο του Αγαμέμνονα από την Κλυταιμνήστρα και τον Αίγισθο, πληρώνοντας το αίμα με αίμα. Βαθιά επηρεασμένος από την εποχή του (τέλη του 5ου αιώνα), που διακατέχεται από πνεύμα αμφισβήτησης, διερεύνησης και αποδόμησης, ο Σοφοκλής επιλέγει να αφηγηθεί τον μύθο των Ατρειδών μέσα από το υποκειμενικό βλέμμα της Ηλέκτρας. Ένα βλέμμα θρυμματισμένο από τον πόνο και το πένθος, που αντανακλά, μεγεθύνει και ενίοτε παραμορφώνει την πραγματικότητα που την περιβάλλει.
.
Σκηνοθεσία: Λίλλυ Μελεμέ. Ερμηνεύουν: Ηλέκτρα: Λένα Παπαληγούρα, Ορέστης: Στρατής Χατζησταματίου, Κλυταιμνήστρα: Ελισάβετ Μουτάφη, Παιδαγωγός: Ιωάννης Παπαζήσης.
–
.
Δείτε & αυτά:
ΦΕΣΤΙΒΑΛ:
ΘΕΑΤΡΟ:
ΜΟΥΣΙΚΗ:
ΣΙΝΕΜΑ:
Φωτογραφικό υλικό
