«Η ΚΡΑΥΓΗ» που αξίζει να «αφουγκραστεί» κανείς! Είδαμε & Σχολιάζουμε
Όταν αρχικά έχεις απέναντι έναν μεγάλο θεατρικό συγγραφέα με χαρακτηριστικό στίγμα και δύο άξιους ηθοποιούς με σπουδαία δείγματα γραφής, οι προσδοκίες δικαιολογημένα είναι μεγάλες. Κι όταν διαπιστώνεις την ώρα της παράστασης ότι αυτές δικαιώθηκαν στον υπέρτατο βαθμό, νιώθεις τη μαγική ευφορία και πληρότητα που μόνο το «καλό θέατρο» μπορεί να προσφέρει απλόχερα… Ευτυχείς οι θεατρόφιλοι που παρακολουθήσαμε την παράσταση «Η κραυγή» του Τένεσι Ουίλλιαμς σε σκηνοθεσία Έλλης Παπακωνσταντίνου στο θέατρο BlackBox, με τους Μάνια Παπαδημητρίου και Αλέκο Συσσοβίτη στους κεντρικούς ρόλους. Σε ένα θέατρο ασφυκτικά γεμάτο, όπου το ενθουσιώδες χειροκρότημα επιβράβευσε μια «κραυγή» που το άξιζε με το παραπάνω!
Ένα ιδιαίτερο και δύσκολο έργο για την ιστορία δύο μοναχικών αδελφών, του Φελίς και της Κλαιρ, ηθοποιών στο επάγγελμα, που στην καθημερινότητά τους ζουν απομονωμένοι στο έρημο πατρικό σπίτι. Το σκοτεινό παρελθόν των γονιών οδήγησε σε φονικό και αυτοκτονία, αφήνοντας τα δύο παιδιά ορφανεμένα να κουβαλούν αθέλητα ένα βαρύ στίγμα. Υπεύθυνο για την απομόνωση από τον έξω κόσμο και το τραυματικό βίωμα, βρίσκοντας διέξοδο στον κόσμο του θεάτρου, αλλά και στην μεταξύ τους αφύσικη σχέση άρρωστης αλληλεξάρτησης, που φλερτάρει με την τρέλα, τις ψευδαισθήσεις, τον έρωτα, το θάνατο και η σκηνή μιας επαρχιακής πόλης που θα βρεθούν, θα προσφερθεί ιδανικά για την έκφραση όλου αυτού του ιδιαίτερου ψυχισμού, όταν θα διαπιστώσουν ότι έχουν εγκαταλειφθεί από τον θίασο… όπου πάλι μόνοι και αβοήθητοι θα πασχίσουν να δώσουν για το κοινό που κατέφθασε μια αυτοσχέδια παράσταση «ζωής», ένα «έργο δύο χαρακτήρων», χωρίς ολοκληρωμένο κείμενο, σκηνικό, ηθοποιούς, ακροβατώντας ανάμεσα σε φανταστικούς ρόλους, υπαρκτές πραγματικότητες ή άρρωστες ψευδαισθήσεις, με ασαφή όρια και μοιραία κατάληξη,,,
Η εξαιρετική παράσταση (+) είχε καταρχήν να πατήσει πάνω σε ένα από τα ισχυρότερα θεμέλια που ακούει στο όνομα του συγγραφέα Τένεσι Ουίλλιαμς…
– Ο οποίος είχε κάθε λόγο να χαρακτηρίσει το συγκεκριμένο έργο ως το καλύτερό του μετά το «Λεωφορείον ο Πόθος» και του πήρε κοντά δέκα χρόνια η συγγραφή του. Διότι πρόκειται για πολυσύνθετο δομικά έργο, με πολλά επίπεδα ανάπτυξης, ιδιαίτερες ψυχολογικές ακροβασίες, εντελώς αντισυμβατικούς ήρωες, που απαιτούν ξεχωριστή ευφυΐα και μεγάλη συγγραφική μαεστρία για να αποδοθούν ως συμπαγές σύνολο και όχι μόνο… Καθώς παράλληλα με την εξαιρετική ψυχολογική διείσδυση/ ανατομία στο πιο «άρρωστο» κομμάτι της, δεν μπορείς να μη θαυμάσεις τη συναρπαστική πλοκή, τους στέρεα δομημένους χαρακτήρες, τη γοητευτική, σχεδόν μυστηριακή αίσθηση «σκοτεινής τραγικότητας» των έργων του Ουίλλιαμς, τον λυρικό, ποιητικό του λόγο με βαθύτερες προεκτάσεις… Όλες οι αρετές του σπουδαίου συγγραφέα ήταν παρούσες, προσφέροντας ένα ευρηματικό και δυνατό ψυχολογικό έργο, που κινείται αριστοτεχνικά ανάμεσα στο απρόβλεπτο και την ακρότητα, τον κυνισμό και την αθωότητα, το πάθος, την τρέλα, το θάνατο, δοσμένα με ιδανική ισορροπία, υπέροχους υπαινιγμούς και έξοχη θεατρικότητα, πηγαία από το κείμενο.
– Ένα κείμενο που ευτύχησε να αναδειχθεί επί σκηνής με άριστο τρόπο, χάρη στην ευφάνταστη σκηνοθεσία της Έλλης Παπακωνσταντίνου, έχοντας να διαχειριστεί ένα ιδιαίτερα απαιτητικό εγχείρημα. Εντούτοις κατάφερε να αποδώσει εμπνευσμένα τη δυσκολία της «παράστασης μέσα στην παράσταση» και την επιπλέον συνύπαρξη πραγματικού- φαντασιακού, με ευστοχία και ποιητικότητα… Ένα θαυμάσια στημένο ψυχολογικό δράμα ως κράμα εντάσεων, τραγικότητας, πικρού χιούμορ και μελετημένου παιχνιδίσματος, με φόντο μια υποθετική θεατρική σκηνή, την οποία χειρίστηκε άλλοτε ως «πρόσοψη» ενώπιον του κοινού κι άλλοτε εκ των όπισθεν ως παρασκήνιο, με τρόπο ευφυή και ευρηματικό. Κυρίως όμως εστίασε στον σκοτεινό ψυχισμό των ηρώων και τα αντισυμβατικά έως άρρωστα συναισθήματα, αναδεικνύοντας ανάγλυφα όλη τους την έκταση και βάθος, αξιοποιώντας στο μέγιστο τις υποκριτικές δυνατότητες των ηθοποιών, αλλά και το σκηνοθετικό της ταλέντο. Ενώ παράλληλα ενίσχυσε τη θεατρικότητα του κειμένου με πλήρως ανεπτυγμένη δράση, σοφά επιλεγμένα ευρήματα, δημιουργία ατμόσφαιρας που συνδύαζε με αξιοθαύμαστη ισορροπία την αίσθηση των ψευδαισθήσεων και της θλιβερής παρακμής, με το πάθος και τις φωτεινές / παιχνιδιάρικες εξάρσεις ψυχών διαταραγμένων. Ένα υπέροχα δομημένο αποτέλεσμα με αδιάλειπτη ροή και ευφυή σκηνική οικονομία, όπου η φαντασία λειτούργησε καταλυτικά (όπως πάντα όταν υπάρχει) για την ανάδειξη της ουσίας.
– Αναφερόμενοι στις ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών, δεν μπορούμε να μη σταθούμε στη χαρισματική Μάνια Παπαδημητρίου, απορώντας πώς χωρά σε ένα μικροκαμωμένο πλάσμα τόσο πληθωρικό ταλέντο τεραστίων διαστάσεων, σαρωτικό επί σκηνής… Μια σπουδαία ηθοποιός με μεγάλη ερμηνευτική γκάμα, ψημένη «στα δύσκολα», που εν προκειμένω στον ρόλο- πρόκληση της Κλαιρ, απλά δίδαξε υποκριτική! ΔΕΝ υποδύθηκε την ηρωίδα με τον πολυσύνθετο και διαταραγμένο ψυχισμό, ΗΤΑΝ η ίδια εκεί μπροστά μας, ισορροπώντας αριστοτεχνικά ανάμεσα στην «τραγικά» χαριτωμένη κοριτσίστικη αθωότητα, την οδύνη, τα περίεργα παιχνίδια του μυαλού, το σκοτεινό αδιέξοδο, υπηρετώντας το συναίσθημα με κάθε κύτταρο του κορμιού, κάθε βλέμμα και ανάσα, κάθε λέξη ειπωμένη υπέροχα, σε μια ερμηνεία- υπόδειγμα, δουλεμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια!
Ο εξαιρετικός Αλέκος Συσσοβίτης δίπλα της, ανταποκρίθηκε επάξια στις απαιτήσεις ενός επίσης δύσκολου και ιδιαίτερου ρόλου, έχοντας εξελίξει σε υψηλό επίπεδο τα εκφραστικά του μέσα και με δυνατά του σημεία την θαυμάσια άρθρωση/ εκφορά του λόγου, το επιβλητικό παράστημα, τον έμφυτο δυναμισμό σε πλεόνασμα, το έντονο διεισδυτικό βλέμμα, στοιχεία που τον καθιστούν ιδανικό ερμηνευτή σκοτεινών και αντισυμβατικών ηρώων. Και βοήθησαν να αποδώσει με απόλυτη πειστικότητα την διαταραγμένη πλευρά του χαρακτήρα, κρατώντας υπό έλεγχο την υπερβάλλουσα ενέργεια, ωστόσο υπολειπόταν ελαφρά στην απόδοση της ευαίσθητης/ ευάλωτης πτυχής ενός βαθιά τραυματισμένου ανθρώπου, «θυσιασμένη» στον περίσσιο δυναμισμό που σφράγισε την ερμηνεία και κάλυψε εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που θα αναδείκνυαν την κρυμμένη πληγή…
– Όσον αφορά στα τεχνικά στοιχεία της παράστασης, αξίζουν έπαινοι σε όλους και πρωτίστως στο αφαιρετικό αλλά εμπνευσμένο σκηνικό, που με ευφάνταστες πινελιές- σαν τη διπλή αυλαία, την ενδιάμεση κουρτίνα, τη φορητή πόρτα και παράθυρο, το κυλιόμενο ζωγραφιστό ταμπλώ- έδωσε απόλυτα επιτυχημένα και συμβολικά το στίγμα, βοηθούμενο καταλυτικά από τους θαυμάσιους, ατμοσφαιρικούς φωτισμούς. Τα δε προσεκτικά επιλεγμένα κοστούμια, απέπνεαν ιδιαίτερη θεατρικότητα- εντελώς μέσα στο κλίμα- κι όσο για τη μουσική– άλλοτε υποβλητική ως υπόκρουση κι άλλοτε ζωντανή στο παρευρισκόμενο πιάνο- υπογράμμισε εύστοχα και ευρηματικά τις κατάλληλες στιγμές, δίνοντάς μας επιπλέον την ευκαιρία να χαρούμε την πολυτάλαντη Μ. Παπαδημητρίου και ως πιανίστα!
Οι όποιες επισημάνσεις μας (–) αφορούν σε λεπτομέρειες και μία ειπώθηκε ήδη σχετικά με το συγκεκριμένο κομμάτι υποκριτικής του Α. Συσσοβίτη, ενώ μία δεύτερη αναφέρεται με μικρά σημεία της σκηνοθεσίας, όπου η συνεχής εμπλοκή/ εναλλαγή πραγματικότητας και ψευδαισθήσεων, ενίοτε δημιουργεί στιγμιαία σύγχυση στο θεατή, προσπαθώντας να μαντέψει τα όρια για την πλήρη κατανόηση της πλοκής. Αυτό βέβαια σε εγκεφαλικό επίπεδο, γιατί συναισθηματικά έχει ήδη αφεθεί και συμμετέχει… Επίσης νιώσαμε κάποιες- ελάχιστες σκηνές, ειδικά στο πρώτο μέρος, να πλατειάζουν ελαφρά χαλαρώνοντας την ένταση και συνοχή και ίσως ένα μικρό «μάζεμα» εκεί θα έδινε πιο πυκνό σύνολο.
Καταλήγοντας (=) ομολογούμε ότι χάρη σε ένα εμπνευσμένο έργο του μεγάλου συγγραφέα- περιέργως άγνωστο στο ευρύ κοινό- που είχε την τύχη να αποδοθεί εξίσου εμπνευσμένα επί σκηνής, με δυνατές ερμηνείες και μια σπουδαία Μ. Παπαδημητρίου στα καλύτερά της… αυτή η «ανθρώπινη κραυγή» μας διαπέρασε βαθιά κι ο απόηχος αντηχεί ακόμη… Αφουγκραστείτε την!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
7 ΣΤΑ 10
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΗΜΕΡΑ 04/12/2016 – ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΕΔΩ
—-
#Κουλτουρόσουπα #kulturosupa #Θεατρομανία #ΕίδαμεΚαιΣχολιάζουμε #ΠίτσαΣτασινοπούλου #BlackBox #ΤένεσιΟυίλλιαμς #ΗΚραυγή #ΕλληΠαπακωνσταντίνου #ΜάνιαΠαπαδημητρίου #ΑλέκοςΣυσσοβίτης
Φωτογραφικό υλικό
