Με δύναμη και έμπνευση «Το τσίμπημα της σφήκας»! Είδαμε & Σχολιάζουμε…
Μία ώρα παρά κάτι διήρκεσε η θέαση… Και απέδειξε με τη συμπυκνωμένη δύναμή της ότι είναι αρκετή για να καταστήσει τον θεατή κοινωνό ενός αμιγώς θεατρικού γίγνεσθαι. Όπου λόγος, δραματοποίηση, συναίσθημα, δένουν αρμονικά και εμπνευσμένα, δικαιώνοντας απόλυτα τη θεατρική πράξη. Και αποκαλύπτοντας τα μικρά θαύματα που μπορεί να προσφέρει επί σκηνής με ελάχιστα μέσα, η ευλογημένη, δημιουργική φαντασία και όχι μόνο… Ο λόγος για την παράσταση «Το τσίμπημα της σφήκας», βασισμένη στην αληθινή ιστορία του διηγήματος «Απέναντι όχθη» του Φίλιππου Φραγκούλη και σε σκηνοθεσία της Ισμήνης Πρωίου, που παρακολουθήσαμε από την ομάδα Rapel στο δημοτικό θέατρο Καλαμαριάς Μ. Μερκούρη. Που είναι αλήθεια ότι δεν «χορτάσαμε» και μετά το θερμό χειροκρότημα παραμέναμε για αρκετά λεπτά στις θέσεις μας, πριν αποφασίσουμε να αποχωρήσουμε…
Η ιστορία αφορά σε πραγματικό γεγονός και συγκεκριμένα σε ένα θλιβερό ατύχημα που συνέβη το 2007 στον Λούσιο ποταμό και στοίχισε τη ζωή πολλών νέων ανθρώπων. Σαν το νεαρό ζευγάρι της παράστασης που αποφάσισε εκδρομή στο ποτάμι για να γευτεί μια ξεχωριστή φυσιολατρική εμπειρία, αγνοώντας τα απειλητικά «σημάδια». Αυτά που μπορεί να προβάλλουν μέσα από το υποσυνείδητο στην εικόνα ενός ονείρου ή αυτά που μπορεί να «διαβάσει» ο άνθρωπος της φύσης. Κι εδώ η φύση επέλεξε να δείξει την τρομακτική δύναμη του νερού, καταδικάζοντας τον ανίσχυρο άνθρωπο σε άνισο αγώνα μαζί του. Να παλέψει με το στοιχειό του ορμητικού ποταμού εν μέσω καταιγίδας για τη ζωή του. Τη χαμένη ζωή του… Ελάχιστοι οι επιζήσαντες εκείνης της μοιραίας, νεανικής παρέας και ένας εξ αυτών ο ήρωας του έργου, που κέρδισε τον τιτάνιο αγώνα, έχασε την αγαπημένη και έκτοτε κουβαλά το θάνατο και τη ζωή αντάμα, ως πολύτιμες σοφές «αποσκευές»…
Η πρωταρχική δύναμη της παράστασης (+) αντλήθηκε φυσικά από το ίδιο το γεγονός και την εξαιρετική καταγραφή του από τον συγγραφέα- επιζήσαντα Φίλιππο Φραγκούλη.
– Όπου το υπέρτατο βίωμα, έδωσε αυθεντική/καταλυτική δύναμη στο κείμενο, περιγράφοντας τις στιγμές της ανθρώπινης υπέρβασης με τρόπο που μόνο όποιος έχει ξεπεράσει τα όρια και έχει «συνομιλήσει με το θάνατο» μπορεί να το κάνει… Η ολοζώντανη, ακριβέστατη αποτύπωση του συναισθήματος, των αντιδράσεων, των ενστίκτων, στη διάρκεια της άνισης πάλης, καθηλώνουν με την αλήθεια τους, κόβουν την ανάσα. Ενώ ταυτόχρονα, μέσα από τη ρεαλιστική εξιστόρηση της τραγωδίας, προβάλλει μια θαυμάσια προβληματική για την ανθρώπινη θέληση, τον αγώνα, τη ζωή και το θάνατο, την απώλεια, το δέος απέναντι στη δύναμη της φύσης, δοσμένα με λυρισμό και ποιητικότητα που αγγίζουν βαθιά. Όπως κάθε τι αληθινό. Όταν έχεις νιώσει τόσο κοντά την ανάσα του θανάτου, μπορείς να τον «αποδομείς» αφαιρώντας τον σκοτεινό «ρομαντισμό» του- απλά η απουσία μιας παρουσίας- μπορείς να υμνείς τον άνθρωπο- αγωνιστή, μπορείς να καταλήγεις αισιόδοξα «η ζωή είναι δώρο και δικαίωμα. Μη τη σπαταλάς, Τώρα ξέρεις…»
– Το εξαιρετικό κείμενο με τη δυνατή ιστορία, είχε επιπλέον μια τύχη ξεχωριστή: να σκηνοθετηθεί από μια ταλαντούχα καλλιτέχνιδα, την Ισμήνη Πρώιου, στην οποία αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για τη συγκεκριμένη δουλειά. Μια υποδειγματική σκηνοθεσία, χαρακτηρισμένη από έμπνευση, γνώση, όραμα και μια σύγχρονη οπτική άξια θαυμασμού για το πληρέστατο, γεμάτο θεατρικότητα αποτέλεσμα. Το οποίο προέκυψε με πολύ απλά μέσα και σκηνικό, αξιοποιώντας δημιουργικά τη φαντασία και υλοποιώντας ένα καθαρό πλάνο με καθαρό στόχο. Κάθε τι υπήρξε μελετημένο, εύστοχο, ακριβές, χωρίς τίποτα παραπανίσιο και με θαυμάσια ισορροπία και ρυθμό, προσφέροντας θέαμα και συμβολισμούς με ουσιαστικό λόγο ύπαρξης, μέσα από απρόβλεπτα, ευφυή ευρήματα. Χωρίς καμία εικόνα φύσης, κατάφερε να δώσει υπαινικτικά όλη την αίσθηση του φυσικού περιβάλλοντος και να δημιουργήσει εξαιρετικά την τραγική ατμόσφαιρα του συμβάντος, μεταδίδοντας με απόλυτη πειθώ εικόνες, εντάσεις, συναισθήματα. Υπήρξαν σκηνές τόσο εμπνευσμένες, δυνατές και εύστοχες μέσα από τη σοφή λιτότητά τους, που μόνο έπαινος αξίζει σε ένα αυθεντικό σκηνοθετικό ταλέντο. Που κατάφερε να κρατήσει καθηλωμένο τον θεατή και να δώσει πληθωρικό όγκο θεατρικά με ταυτόχρονη, απόλυτη αίσθηση του μέτρου, ιδιαίτερη ευαισθησία και σύγχρονη αισθητική. Σπουδαίος συνδυασμός και… ΕΥΓΕ!
– Στο κομμάτι της υποκριτικής, το ζευγάρι των πρωταγωνιστών, έδωσε δύο ερμηνείες αντάξιες του δυνατού περιεχομένου, ωστόσο ξεχωρίσαμε ελαφρώς την Μαρία Παπαφωτίου για την εξαιρετική φυσικότητα στην απόδοση, τη φρεσκάδα, την ευαισθησία, την εκφραστική κινησιολογία, τον επαγγελματισμό στη χρήση των «εργαλείων» της. Μια ανάλαφρη, φωτεινή, δροσερή φιγούρα, ωστόσο «ήρεμη» δύναμη ερμηνευτικά. Ο Γιάννης Μπισμπικόπουλος στον δύσκολο- σχεδόν εξοντωτικό ψυχικά ρόλο του, είναι γεγονός ότι κατέθεσε τραγικότητα και συναίσθημα αυθεντικό που άγγιξε, ίσως όμως θα μπορούσε να ανεβάσει ένα «τόνο» την ένταση για τις απαιτήσεις ενός τόσο ιδιαίτερου ρόλου και επίσης θα πρέπει να προσέξει την άρθρωση που τον αδικεί. Διαθέτει όμως μια ιδιαίτερη «σκοτεινή» εκφραστικότητα, σκηνική άνεση, λυμένη κίνηση, δένοντας εν προκειμένω άψογα και συγχρονισμένα με τη συμπρωταγωνίστριά του.
– Όσον αφορά στο σκηνικό, οφείλουμε να πούμε ότι υπήρξε ο «στυλοβάτης» της σκηνοθεσίας, καθώς προσέφερε με την εμπνευσμένη απλότητά του θαυμάσιες δυνατότητες. Όλα κι όλα μερικά κρεμασμένα σχοινιά και ανάμεσά τους μια κούνια και μια γυάλινη λεκάνη με νερό, έδωσαν όσα χρειαζόταν η σκηνοθέτιδα για τα ευρήματά της, την ατμόσφαιρα, την ανάπτυξη της δράσης «καθ’ ύψος». Απλά μαύρα ρούχα και ομοιόμορφες «εκδρομικές» ζακέτες ως εύστοχα κοστούμια και μια άκρως υποβλητική μουσική δημιουργούσε κλίμα αγωνιώδους αναμονής, ενώ οι φωτισμοί, δεν θα μπορούσαν να συμβάλλουν πιο επιτυχημένα και ενεργά σε μια άψογη ατμόσφαιρα.
Ερχόμενοι στις μικρές παρατηρήσεις μας (–), μία ήδη αναφέρθηκε σχετικά με την άρθρωση του πρωταγωνιστή που εξαιτίας της χάσαμε σημαντικές ατάκες- σαν αυτήν ας πούμε που αιτιολογούσε τον τίτλο, Μία δεύτερη αφορά στα περάσματα μεταξύ των σκηνών με απόλυτο σκοτάδι, δημιουργώντας στιγμιαία μια μικρή «ρωγμή» στη συνέχεια και το συναίσθημα. Και μια τρίτη… είναι που δεν χορτάσαμε και θέλαμε να απολαύσουμε λίγη περισσότερη ανάπτυξη…
Εν κατακλείδι (=) μια ευτυχής συγκυρία, όπου πάνω στη σκηνή συναντιούνται η δύναμη και ουσία του λόγου με την φαντασία μιας εμπνευσμένης σκηνοθεσίας, δίνοντας ένα ξεχωριστό και σπουδαίο θεατρικό μείγμα. Και ένα ακόμα πιο σπουδαίο μήνυμα ζωής, πέρα ως πέρα αυθεντικό…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
7 ΣΤΑ 10
———-
Πληροφορίες για τη παράσταση ΕΔΩ
———
#Κουλτουρόσουπα #kulrurosupa #Θεατρομανία #ΕίδαμεΚαιΣχολιάζουμε #ΠιτσαΣτασινοπούλου #ΔημοτικόΘέατροΚαλαμαριάς #ΜικρόΦεστιβάλΚαλαμαριάς #ΤοΤσίμπημαΤηςΣφήκας #ΦίλιπποςΦραγκούλης #ΙσμήνηΠρώιου
Φωτογραφικό υλικό
