Την ήξερα μέσα από το συγγραφικό της έργο και τις τηλεοπτικές της εμφανίσεις αλλά δεν είχα την ευκαιρία να τη γνωρίσω από κοντά μέχρι που αυτό έγινε στην πρεμιέρα της παράστασης ‘Το νησί της Μαρίας’ στο Ολύμπιον.
Παρά τη μεγάλη απήχηση που έχει στο κοινό της Θεσσαλονίκης και όχι μόνο, παραμένει μια μετρημένη και προσιτή γυναίκα που υποδεχόταν μικρούς και μεγάλους με ένα διαρκές και γνήσιο χαμόγελο στα χείλη απολαμβάνοντας να φωτογραφίζεται μαζί τους και να ανταλλάσσει λίγα λόγια στο χρόνο που είχε στη διάθεσή της.
Κατά τη διάρκεια της παράστασης καθόμουν ακριβώς από πίσω της και μπορούσα να δω αντιδράσεις της όση ώρα οι ηθοποιοί κατέθεταν την ψυχή τους επί σκηνής. Ένα μείγμα χαράς και συγκίνησης αποτυπωνόταν στο πρόσωπό της και κατά διαστήματα έριχνε κλεφτές ματιές στη γεμάτη αίθουσα σχολιάζοντας πόσο εντυπωσιακό ήταν ότι οι θεατές ήταν κάθε ηλικίας. Μικρά παιδιά, έφηβοι και ενήλικες.
Στο διάλειμμα της ζήτησα να μου παραχωρήσει μια συνέντευξη και με εντυπωσίασε η ευκολία με την οποία δέχθηκε και η ευγένεια με την οποία με ευχαρίστησε για αυτό. Έτσι λοιπόν γνωριστήκαμε λίγο καλύτερα μέσα από τις ερωτήσεις που της έθεσα και τις απαντήσεις που μου έδωσε. Σας προσκαλώ να γνωρίσετε κι εσείς με τη σειρά σας λίγο καλύτερα τη συγγραφέα του έργου ‘Το νησί της Μαρίας’ διαβάζοντας αυτή τη συνέντευξη.
Όσο για την παράσταση θα διαβάσετε περισσότερα στο σχετικό άρθρο που θα δημοσιευθεί την Παρασκευή 29 Νοεμβρίου στη στήλη ‘Η Φιλιώ και η Κατερίνα πάνε θέατρο’.
Η Βικτώρια Χίσλοπ μιλά στη Νέλη Βυζαντιάδου για την Κουλτουρόσουπα.
- Αν σας ζητούσα να επιλέξετε 3 λέξεις με τις οποίες θα περιγράφατε το συγκεκριμένο έργο, ποιες θα ήταν αυτές;
Χαρά, γιορτή, ελπίδα.
- Το νησί της Μαρίας ήταν ένας τόπος που καλωσόρισε ασθενείς και στιγματισμένους ανθρώπους. Παρόλα αυτά παρουσιάστηκε σαν μια ‘ασφαλής βάση’ που είχε τους δικούς της κανόνες και τη δική της ζωή. Με αυτόν τον τρόπο αντιληφθήκατε αυτό το νησί;
Ναι, η απόφαση να σταλούν στην Σπιναλόγκα οι άνθρωποι, που είχαν διαγνωστεί με λέπρα, λήφθηκε πρωταρχικά σαν ένα μέτρο προστασίας του κοινού καλού από τη μετάδοση της ασθένειας. Η απόφαση αυτή όμως είχε θετική επίδραση και στους ίδιους τους ασθενείς καθώς θα μπορούσαν πλέον να ζουν στο νησί χωρίς το στίγμα και μαζί με άλλους, που νοσούσαν από την ίδια ασθένεια και θα δημιουργούσαν έναν κοινό τρόπο ζωής.
- Η απομόνωση, το στίγμα και ο φόβος του αγνώστου υπάρχουν στην καθημερινή μας ζωή. Ποιες είναι οι σκέψεις σας γύρω από αυτές τις έννοιες;
Οι έννοιες αυτές είναι παρούσες στην κοινωνία μας και στον ευρύτερο κόσμο. Όλοι βιώσαμε απομόνωση, χωρίς να το περιμένουμε, κατά τη διάρκεια του Covid. Η ιστορία αυτή μας ξάφνιασε εντελώς και κάθε ένας μας τη διαχειρίστηκε με διαφορετικό τρόπο. Για πολλούς ήταν μια ψυχολογική καταστροφή ενώ για άλλους ήταν η ευκαιρία και ο χρόνος να σκεφτούν και να ζήσουν τις ζωές τους διαφορετικά και όχι πάντα αρνητικά.
Το στίγμα είναι επίσης παρόν. Υπάρχει σε τόσες πολλές μορφές. Σε σχέση με την αναπηρία ή εθνικές και οικονομικές καταστάσεις. Και θα έπρεπε όλοι να αναρωτηθούμε αν, έστω και ασυνείδητα, στιγματίζουμε κάποιον ή μια ομάδα στην κοινωνία μας.
- Ο Δημήτρης, ένας από τους πρωταγωνιστές του έργου, εμπλεκόταν συχνά σε καυγάδες. Θα λέγαμε ότι ο Δημήτρης είναι θύμα bullying; Ποιο είναι το μήνυμα που στέλνετε σχετικά με αυτό το κοινωνικό φαινόμενο;
Ναι, ακόμα και προτού διαγνωσθεί με λέπρα, ο Δημήτρης είναι ένας outsiderεξ αιτίας του μικρού του μεγέθους, της φτώχειας της οικογένειάς του ή και επειδή έχει μια πρώιμη για την ηλικία του ευφυία. Η τάση να πέφτει κάποιος θύμα εκφοβισμού επειδή διαφέρει σε κάτι είναι ένα φαινόμενο που έχει τεράστιες διαστάσεις και αποτελεί ένα πραγματικά άσχημο ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Η εκπαίδευση έχει μέγιστη σημασία και κρίνεται απαραίτητο να γίνεται τόσο από τους γονείς όσο και από τους εκπαιδευτικούς. Θα έπρεπε όλοι να είμαστε σε επαγρύπνηση και να συμβάλλουμε ώστε να μη συμβαίνει.
- Παρουσιάσατε το ζήτημα της απώλειας ενός γονιού σαν κάτι που μπορεί να βιωθεί χωρίς να είναι απαραίτητα τραυματικό. Αληθεύει κάτι τέτοιο;
Πιστεύω ότι το έργο ασχολήθηκε με αυτό το ζήτημα δείχνοντας μεγάλη ευαισθησία. Είναι αναμφισβήτητα τεράστιο τραύμα για ένα παιδί να χάσει το γονιό του και δεν χωρά καμία συζήτηση γύρω από αυτό. Αυτή είναι μια πραγματικότητα και πρόκειται για το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε ένα παιδί. Ο Γιώργος όμως ασχολείται με αυτό το θέμα στο έργο με έναν τρόπο που πραγματικά με συγκίνησε όταν το είδα. Λέει ότι γινόμαστε αστέρια όταν πεθαίνουμε κι αυτό είναι μια πολύ ελπιδοφόρα μεταφορά. Είναι ένας όμορφος τρόπος αντίληψης αυτού που συμβαίνει και με δεδομένο ότι είμαστε αστερόσκονη από την αρχή. Βλέπουμε το Γιώργο να συνεχίζει να αγαπά τα παιδιά του παρά το δικό του πένθος κι αυτό κρατά την οικογένεια ενωμένη.
- Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ρόλος στο έργο; Εξηγείστε μας γιατί.
Πιστεύω ότι όλοι οι ηθοποιοί έπαιξαν εξαιρετικά. Δεδομένου μάλιστα του μικρού αριθμού ρόλων, κάθε ένας έπαιξε με το ατομικό του στυλ (συχνά περισσότερους από ένα ρόλους) και χαρακτηριστικά για να αφήσουν τη δική τους παρουσία στην παράσταση.
- Έχοντας παρακολουθήσει την παράσταση, εντυπωσιάστηκα από τον ενθουσιασμό με τον οποίο σας πλησίαζαν και ζητούσαν να φωτογραφηθούν μαζί σας. Έχετε καταλάβει πόσο δημοφιλής είστε στη χώρα μας και πόσους θαυμαστές έχετε;
Νομίζω ότι ‘Το Νησί’ – τόσο το αρχικό βιβλίο όσο και η τηλεοπτική του μεταφορά – έχει μια ξεχωριστή θέση στις καρδιές των Ελλήνων θαυμαστών μου. Γιατί συμβαίνει αυτό; Είμαι σίγουρη ότι για κάθε έναν υπάρχει διαφορετικός λόγος αλλά πιστεύω πως επιτρέπει στους ανθρώπους να είναι ελεύθεροι και συναισθηματικοί, να σκεφτούν βαθύτερα για τη θλίψη του παρελθόντος και να αναγνωρίσουν πως υπάρχει συνήθως φως ακόμα και στις πιο σκοτεινές περιόδους.
- Αν παίζατε εσείς η ίδια ένα ρόλο, ποιος θα ήταν αυτός;
Θα μου άρεσε να παίξω το ρόλο της αφηγήτριας, της Ρίτα, καθώς μέσα από τα δικά της μάτια ο αναγνώστης/το κοινό ακολουθεί όλη την ιστορία και βλέπω τον εαυτό μου σαν το άτομο που μπορεί να οδηγήσει κάποιον μέσα από μια ιστορία.
- Δώστε μας μέσα σε λίγες φράσεις το βασικό μήνυμα του βιβλίου σας.
Το μήνυμα είναι ότι υπάρχει πάντα ελπίδα. Ο άνθρωπος είναι ικανός να αποδειχθεί πολύ δυνατός και αισιόδοξος ακόμα κι όταν έρχεται αντιμέτωπος με μεγάλες δυσκολίες. Το μήνυμα επίσης είναι πως όταν η κοινότητα συνεργάζεται είναι για το καλό όλων. Υπάρχει πάντα φως στο τέλος ενός σκοτεινού τούνελ.
- Έχετε αρχίσει ήδη να γράφετε το επόμενο βιβλίο; Αν ναι, δώστε μας μια μικρή γεύση.
Θα ξεκινήσω σύντομα και χαίρομαι να ακούω προτάσεις νέων δημιουργών τηλεοπτικών και κινηματογραφικών έργων, τους οποίους και ενθαρρύνω στις προσπάθειές τους.
Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που αφιερώσατε να μου απαντήσετε.
Εγώ σας ευχαριστώ για τις ερωτήσεις.
