Είναι ευτύχημα για τη Θεσσαλονίκη αξιόλογοι δημιουργοί αντί να αναζητήσουν την τύχη τους στις μεγάλες σκηνές της Αθήνας να ζουν και να εργάζονται στην πόλη μας, παράγοντας σπουδαίο πολιτιστικό έργο.
Με την μακρόχρονη και συνεχή παρουσία της στο θεατρικό γίγνεσθαι, υπηρετεί το θέατρο ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας αλλά και δασκάλα υποκριτικής. Οι παραγωγές που κάνει με το «Θέατρο του Άλλοτε» τα τελευταία χρόνια αγκαλιάζονται θερμά από το κοινό της πόλης μας που γεμίζει το θέατρο αποδεικνύοντας πως η πολλή και σκληρή δουλειά πάντα ανταμείβεται.
Μετά το περσινό «Ποιος φοβάται την Άγκαθα Κρίστι» η Βαρβάρα Δουμανίδου καταπιάνεται με κάτι εντελώς διαφορετικό και τολμηρό. Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς το ανέβασμα της τραγωδίας του Γεώργιου Χορτάτση «Ερωφίλη», διατηρώντας την κρητική διάλεκτο του 16ου αιώνα;
Για όλα αυτά και πολλά περισσότερα, η σπουδαία δημιουργός Βαρβάρα Δουμανίδου μιλά στην Ειρήνη Σοφιανίδου για την Κουλτουρόσουπα.
- Κυρία Δουμανίδου ξεκινώντας θα ήθελα να σας ρωτήσω πως ξεκίνησε η ενασχόληση σας με το θέατρο και πως δημιουργήθηκε το «Θέατρο του Άλλοτε»;
Η πρώτη φλογίτσα μέσα μου, γεννήθηκε, όταν το 1992 στην ηλικία των 18 στο Θέατρο Δάσους, παρακολούθησα την παράσταση «Χοηφόρες» από το Θεσσαλικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου με τη Λυδία Κονιόρδου. Ένιωσα ξαφνικά μια αδιόρατη επιθυμία να νιώσω αυτό που ένιωθαν και εκείνοι. Να βαπτιστώ σε κάτι που μέχρι τότε μου ήταν άγνωστο. Συμμετείχα σε σχολικές παραστάσεις μέχρι τότε, αλλά η ενέργεια εκείνου του αρχαίου δράματος, υπήρξε για μένα ένας μοχλός πίεσης να αντιμετωπίσω την καλλιτεχνική μου φύση που μέχρι τότε πειραματιζόταν αδέξια στη φωτογραφία, στη ζωγραφική, στην ποίηση.
Τότε δεν υπήρχαν και πολλές επιλογές για θεατρικές σπουδές εκτός από το Κ.Θ.Β.Ε (που την εποχή εκείνη θεωρούσα μουσειακό και δεν έδωσα ποτέ εξετάσεις) οπότε και μπήκα στον κόσμο της Παράθλασης και της Μόνας Κιτσοπούλου όπου έμαθα πως να είμαι στρατιώτης. Η εμπειρία του να μην αφήνεις το Εγώ σου πάνω από το Θέατρο, ήταν το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα από τη συγκεκριμένη ομάδα και τους ευχαριστώ πολύ. Το Θέατρο του Άλλοτε ήταν για μένα μια ανάγκη πρωτίστως ως θεατής, να δημιουργηθεί στη Θεσσαλονίκη μια ομάδα που θα καταργεί την ασφαλή απόσταση θεατή και ηθοποιού και θα ενσωματώνει το κοινό στο δράμα σαν να βρίσκεται στην καρδιά της οποιαδήποτε ιστορίας. Ξεκινήσαμε με τη Μαρία Ράπτη και βγήκαμε δυο κορίτσια μόνα, στην υπεροχότητα του άγνωστου.
- Πως είναι για έναν δημιουργό να κάνει θέατρο στη Θεσσαλονίκη, μακριά από τις μεγάλες κεντρικές σκηνές της πρωτεύουσας; Υπάρχουν κάποιες ιδιαίτερες δυσκολίες;
Θα είμαι ειλικρινής. Για μένα και το Θέατρο του Άλλοτε τα πράγματα εξελίχθηκαν σχετικά εύκολα. Από το πρώτο μας έργο τον «ΦΟΒΟ» το 2012 όπου δεν μας ήξερε κανείς και ξαφνικά γίναμε «talk of the town» μέχρι και σήμερα, έχουμε ένα αγαπημένο πιστό κοινό που μας ακολουθεί και μας στηρίζει. Βέβαια αυτό έγινε με σκληρή δουλειά, υπομονή και επιμονή. Χιλιάδες οι εργατοώρες μας. Και με αντίξοες συνθήκες.
«Φόβος» Μπενσουσάν Χαν, 2013
Πάντα όμως δουλεύουμε με σεβασμό και αγάπη για αυτό που κάνουμε. Με ευγένεια και καλούς τρόπους. Και φυσικά είμαστε πολύ τυχεροί που τα τελευταία χρόνια το Θέατρο Αυλαία, αυτό το εκπληκτικό θέατρο, έχει ανοίξει την αγκαλιά του και μας υποδέχεται σαν ισότιμους συνεργάτες με μεγάλα ονόματα της Αθήνας. Χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Πέτρο τον Παύλο, τον Παναγιώτη, τον Κυριάκο, την Αντζελίνα και τη Νίκη, για την ίση μεταχείριση. Τώρα αν με ρωτάτε και πως τα καταφέρνουμε στην Ελλάδα ως καλλιτέχνες, αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα που δεν μας φτάνει ο χώρος και ο χρόνος για να αναπτύξω.
«Γκόλφω», Θέατρο Αυλαία, 2021
‘Ο,τι νιώθω πάνω στη σκηνή θα το νιώσει και ο θεατής στην πλατεία.
- «Το θέατρο του Άλλοτε» έχει χτίσει μια δυνατή σχέση με το κοινό της πόλης που σας ακολουθεί σε κάθε νέα προσπάθεια. Σε ποιους παράγοντες πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;
Στην αισθητική και την ειλικρίνεια. Δεν είχαμε ποτέ χρήματα για να φτιάχνουμε μεγάλες παραγωγές. Δεν έχουμε πάρει κρατική επιχορήγηση, ούτε έχουμε μεγάλους χορηγούς. Έχουμε όμως αισθητική. Αυτή η αισθητική είναι που κάνει τις παραγωγές μας να φαίνονται πλούσιες και μεγάλες. Φυσικά και σε αυτό συμβάλλουν τα μαγικά χέρια του Δημήτρη Βασιλειάδη που είναι ένας, αδιανόητης αντίληψης καλλιτέχνης που ό,τι σκεφτώ μπορεί να το δημιουργήσει. Η ειλικρίνεια από την άλλη, νιώθω πως είναι ο πιο άρρηκτος δεσμός ανάμεσα στο κοινό και στον θεατή. ‘Ο,τι νιώθεις πάνω στη σκηνή θα το νιώσει και ο θεατής στην πλατεία. Και το κοινό μας ξέρει καλά πια. Αναγνωρίζει την ειλικρίνεια μας. Νιώθει πως παίζουμε με την ψυχή μας. Θυμάμαι έναν θεατή στο Μπενσουσάν που μου είπε σε μια παράσταση: «Εσύ έπαιζες, κι εγώ παρακολουθούσα το δέρμα στο χέρι σου να ανατριχιάζει»
Για τη παράσταση «Οι Μάγισσες του Βάρντε», τιμήθηκε στα 12α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2023 (Ε.Μ.Σ.) με το βραβείο Καλύτερου Τοπικού θιάσου.
- Μετά το περσινό άκρως επιτυχημένο «Ποιος φοβάται την Άγκαθα Κρίστι» φέτος κινείστε σε εντελώς διαφορετικά μονοπάτια επιλέγοντας ένα έργο «δύσκολο», την τραγωδία «Ερωφίλη» του Χορτάτση και μάλιστα στην κρητική διάλεκτο. Τι ήταν αυτό που σας γοήτευσε κι αποφασίσατε να καταπιαστείτε με το συγκεκριμένο έργο;
Η Αγκάθα μας ήταν ένα ωραίο ευχάριστο διάλλειμα που απολαύσαμε όλοι μας. ‘Ηταν σαν πήγαμε όλοι μαζί διακοπές σε ένα ησυχαστήριο και διασκεδάσαμε, γελάσαμε και περάσαμε καλά. Απαιτητικό έργο και αυτό αλλά φοβερά διασκεδαστικό.
Είμαστε όμως Θέατρο του Άλλοτε και δεν ησυχάζουμε ποτέ. Η Ερωφίλη ήταν ένα απωθημένο μας. Ένα μικρό όνειρο που ήρθε η στιγμή να το πραγματοποιήσουμε. Θέλει ωριμότητα και συγκρότηση για να καταπιαστείς με αυτού του είδους το κείμενο. Γραμμένο στα τέλη του 1600 σε μια γλώσσα άκρως ποιητική και με τις περισσότερες λέξεις άγνωστες σε μας, ήταν (και είναι ακόμη μιας και η πρεμιέρα δεν έχει έρθει) μια φοβερή πρόκληση.
Δουλεύουμε από τον Μάρτιο (8 ολόκληρους μήνες) για να καταφέρουμε να κάνουμε, χωρίς να αλλάξουμε ούτε λέξη, κατανοητό αυτό το έργο στο κοινό. Τρομακτικό εγχείρημα αλλά είμαστε όλοι καταγοητευμένοι.
.jpg)
- Μπορεί κάποιος να πει ότι ένα κείμενο του 16ου αιώνα δεν έχει κάτι να προσφέρει στον θεατή του τώρα. Ποια θα ήταν η απάντησή σας;
Προσωπικά πιστεύω πως αυτά τα κείμενα, είναι τα κλειδιά του μυστικού της ανθρώπινης ύπαρξης. Όταν κείμενα χιλιάδων χρόνων, όπως οι αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες, ανεβαίνουν και κατεβαίνουν κάθε χρόνο και μιλούν για ακριβώς τα ίδια πράγματα, για την ίδια πάλη των ανθρώπων ανάμεσα στο κακό και στο καλό, για τη ματαιοδοξία, την αχόρταγη δίψα για εξουσία, την αδικία, για όλο αυτό το σκοτάδι, και τίποτα δεν αλλάζει τόσους αιώνες μετά, σημαίνει πως κάτι κάνουμε λάθος. Αναπαράγουμε συνεχώς αρχέγονα κακέκτυπα. Αυτή η επανάληψη, η μιμητική συμπεριφορά, αυτή η ρεπλίκα χαρακτήρων και προσωπικοτήτων, πρέπει να μας ανησυχήσει. Να σπάσουμε τα στερεότυπα όπως μας τα έχουν διηγηθεί, μήπως και δημιουργηθεί ένα νέο είδος ανθρώπου.
- Το έργο σε πρώτη ανάγνωση είναι μια ερωτική τραγωδία. Όμως πραγματεύεται και πολλά άλλα ζητήματα όπως η ηθική κατάπτωση και η υπέρμετρη επιθυμία για πλούτο και δόξα. Εσείς πως το προσεγγίσατε;
Στην πρώτη του ανάγνωση είναι όπως ακριβώς το περιγράφετε. Η ιστορία κοινή και τη συναντούμε συχνά. Ένας μοχθηρός βασιλιάς, μια ευαίσθητη κόρη, ένας νέος και ικανός στρατηγός, ένα ρομαντικό ειδύλλιο που καταλήγει στο θάνατο των δύο νέων άδικα. Οι λιτές γραμμές της τραγωδίας που κινούνται σε ξεκάθαρους δρόμους χωρίς περίτεχνες φιοριτούρες πλοκής και δεκάδες ανατροπές όπως έχουμε συνηθίσει από τα σύγχρονα έργα, έρχονται και μιλούν μέσα μας μια γλώσσα που την ξέρουμε καλά. Ο Λόγος όμως ήταν αυτός που μου ξεκλείδωσε τα μυστικά για την ουσία της ιστορίας και από τη στιγμή που το έπιασα στα χέρια μου, ένας νέος κόσμος μου αποκαλύφθηκε για το πιο σημαντικό στοιχείο του έργου.
Η Ερωφίλη είναι ένας καθρέφτης του νέου κόσμου. Ένα είδωλο από το παρελθόν που έρχεται και καθρεφτίζεται ξανά. Όπως και τότε, έτσι και τώρα όλοι είμαστε παρατηρητές της φρίκης.
Γίνομαι έξαλλη με θέματα όπως η ανελευθερία των γυναικών
- Είστε ένας άνθρωπος που δε διστάζει να εκφέρει δημόσιο λόγο για σοβαρά θέματα της επικαιρότητας. Στο έργο ο βασιλιάς Φιλόγονος θεωρεί ότι έχει την απόλυτη εξουσία πάνω στην κόρη του σε μια κοινωνία όπου η γυναίκα οριακά θεωρείτο άνθρωπος. Με τον εκ νέου εκλεγμένο Τραμπ να υπόσχεται απαγόρευση αμβλώσεων, με τον καταιγισμό των γυναικοκτονιών και μετά το φριχτό συμβάν με την Ιρανή φοιτήτρια πόσο τρομακτικό είναι να αντιλαμβάνεται κανείς ότι τον 21ο αιώνα κοινωνίες, ακόμα κι οι δυτικές είναι βαθύτατα πατριαρχικές;
Μου δίνετε μια εξαιρετική ευκαιρία να μιλήσω για πράγματα που με αφορούν ιδιαιτέρως και σας ευχαριστώ πολύ για αυτό. Κινδυνεύω να χαρακτηριστώ ως γραφική σκηνοθέτις όλα αυτά τα χρόνια, όταν με κάθε μου ανέβασμα το σχόλιο που ακολουθεί την παράσταση που υπογράφω, έχει να κάνει με τη γυναικεία ενδυνάμωση και την πατριαρχεία γενικότερα.
Προσπαθώ να αντιμετωπίσω θέματα όπως την παράλογη εκλογή του Τραμπ με ψυχραιμία ελπίζοντας πως τώρα που πήρε την προεδρία δεν θα ασχοληθεί άλλο με θέματα που δεν τον αφορούν και θα αποδειχτεί πως ήταν ξεκάθαρα για ψηφοθηρικούς λόγους.
«Τίποτα Μια αδιανόητη ιστορία αγάπης» Μπενσουσάν Χαν, 2015
Γίνομαι έξαλλη όμως με θέματα όπως η ανελευθερία των γυναικών του Ιράν, οι ομαδικοί βιασμοί της Ζιζέλ Πελικό, η καταστρατήγηση κάθε δικαιώματος να ορίζουν οι γυναίκες το σώμα τους. Δείτε τις γυναίκες μέσα από την τέχνη και τη θρησκεία. Την απαξίωση τους και την αποδυνάμωσή τους. Από τη Λίλιθ της Εβραϊκής Μυθολογίας, την Εύα, τη μάταιη θυσία της Ιφιγένειας, την ενοχοποίηση της Ωραίας Ελένης, την παρανοϊκή Ζαν Ντ’ Αρκ, τις δύστυχες κόρες της Μπερνάρντα, τη φτωχή παρατημένη Γκόλφω, τα πονηρά θηλυκά του Γκολντόνι, τις υστερικές κοπέλες του Τενεσσί Ουίλιαμς, τις μοιραίες σέξι γυναίκες με ψηλοτάκουνα και στον Ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Ναι είμαστε πολύ μακριά από την ισότητα. Αυτό όμως θα αλλάξει. Και θα είμαι ζωντανή για να το δω.
- Ο βασιλιάς Φιλόγονος τιμωρείται τελικά από τον Χορό, αποδεικνύοντας έτσι ότι η ανατροπή έρχεται από τους πολλούς. Τι πιστεύεται είναι αυτό που έχει αδρανοποιήσει σε τόσο μεγάλο βαθμό τους σύγχρονους πολίτες;
Ναι, είναι ένα τέλος που δίνει ο Χορτάτσης, λίγο παράδοξο για την εποχή του. Όχι μόνο τιμωρείται ο σαδιστής βασιλιάς, αλλά τιμωρείται και από τον χορό των γυναικών που είναι αρκετά τολμηρό για την εποχή του. Η Νέμεσις έρχεται από τους πιο μικρούς, τους πιο αθώους, τους λιγότερο σημαντικούς. Είναι ένα σημαντικό σχόλιο του Χορτάτση και δεν περνά απαρατήρητο. Βεβαίως εγώ σκηνοθετικά το πάω ένα βήμα παραπέρα, αλλά δεν μπορώ να πω περισσότερα. Η αδράνεια ή η αποκτήνωση όπως συνηθίζω να λέω, έρχεται από τις στρώσεις φρίκης που επιτρέπουμε να απλώνουν πάνω μας χωρίς καμία αντίδραση. Φλούδα, φλούδα έρχονται και στρώνονται πάνω μας έτσι ανεπαίσθητα, χωρίς να μας ενοχλούν στην αρχή, εικόνες, γεγονότα, λέξεις, συμπεριφορές, όπου στο τέλος βρισκόμαστε με ένα φορεμένο παλτό πλεγμένο από φρίκη, που είναι αδιαπέραστο και αδιάβλητο. Και ξαφνικά το δράμα χτυπά και τη δική μας πόρτα και δεν μπορεί κανείς να αντιδράσει γιατί δεν νιώθει πια. Χρειαζόμαστε ένα καλέμι. Να μας ξύσει την επιφάνεια να ξαναβγούμε στο φως.
- «Το Θέατρο του Άλλοτε» κι εσείς προσωπικά έχετε και έντονη φιλανθρωπική δράση. Πώς προέκυψε στη ζωή σας η «Σχεδία» κ.ά.;
Τρέφω στο περιοδικό δρόμου «Σχεδία» μεγάλη εκτίμηση. Όχι μόνο γιατί δίνει μια ακόμη ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή στους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη, αλλά γιατί μπορεί (ίσως ακουστεί εγωιστικό) να με κάνει να νιώσω καλά εγώ. Όταν αγοράζεις ένα περιοδικό από τους πωλητές της Σχεδίας νιώθεις το καλό που κάνεις. Το βλέπεις στα μάτια τους, στο χαμόγελό τους. Χαίρονται και χαίρεσαι κι εσύ. Αυτό είναι το μοίρασμα. Σε κάθε παράσταση που κάνουμε με το θεατρικό μου εργαστήρι Thespians, τα έσοδα από τις παραστάσεις τα μοιράζω στους μαθητές και πηγαίνουν οι ίδιοι να αγοράσουν τα περιοδικά. Η χαρά τους δεν περιγράφεται.
Κάνουμε και άλλες δράσεις φυσικά, άλλες φανερές όπως το καθάρισμα των ακτών με τον φίλο Βαγγέλη Μίχο από το Σπίτι του Φύλακα της Αλυκής, μαγειρεύουμε για άστεγους συμπολίτες μας και άλλες κρυφές που δεν θα μάθετε ποτέ. Έχουμε δημιουργήσει μια κοινότητα αγάπης και αλληλεγγύης και είμαι πολύ περήφανη για αυτό.
Ζω στα άκρα. Θέλω να κάνω τα πάντα και έχω πολύ λίγο χρόνο…
- Ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας, δασκάλα, εμψυχώτρια. Ελεύθερος χρόνος; Τι σας αρέσει να κάνετε όταν καταφέρνετε να βρείτε λίγο;
Εδώ και πολλά χρόνια ζω στα άκρα. Δουλεύω 7 στα 7 με ελάχιστα ρεπό. Η σκέψη πως μπορεί να έχω το πολύ 20 χρόνια ακόμη (αν είμαι τυχερή) ενεργής παρουσίας με τρομάζει. Θέλω να κάνω τα πάντα και έχω πολύ λίγο χρόνο. Τα ελάχιστα βράδια που έχω ελεύθερα, προτιμώ να τα περνώ με φίλους στο σπίτι, να τους μαγειρεύω, να ακούμε μουσική, να κουβεντιάζουμε. Ιδανικά θα ήθελα να ιδρύσω έναν σύλλογο, να μαζευόμαστε όλοι εμείς οι εστέτ τύποι, να πίνουμε τσάι, να ακούμε Χατζιδάκι και Korzeniowski να τρώμε σοκολάτες με κρασί και να μιλάμε για Πόε, Μποβουάρ και Αργύρη Χιόνη.
«Το Κορίτσι μέσα στο Σπίτι», Μπενσουσάν Χαν, 2016
- Έχετε εδώ και αρκετά χρόνια σταθερούς συνεργάτες; Πιστεύετε στο μότο «ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει»; Ισχύει στην τέχνη ή χρειάζεται η εναλλαγή;
Το θέατρο είναι ομαδική δουλειά. Όποιος δεν το καταλαβαίνει δεν μπορεί να αντέξει στη δουλειά. Δεν σηκώνει «εγώ» δεν αντέχει βεντετισμούς, δεν συγχωρεί ψώνια. Προσωπικά υπήρξα αρκετά οξυδερκής στις συνεργασίες μου. Απεχθάνομαι τους κόλακες και τους εγωκεντρικούς χαρακτήρες. Με ενδιαφέρει η χημεία, η σκληρή δουλειά, η ικανότητα της συνεργασίας, η αντίληψη.
Έχω πει πολλές φορές για το θεατρικό μου alter ego τον Δημήτρη Βασιλειάδη, όπου πλέον συνεννοούμαστε τηλεπαθητικά, αλλά και η Μαρία Ράπτη, η Όλγα Καλαμάρα, η Θεοδώρα Κωστάκου, ο Στέργιος Κωνσταντζίκης, η Μαρία Σεμερτζίδου, ο Δημήτρης Ελιάς, η Νατάσα Κοψαχείλη, η Βάλια Γκαγκάτση, είναι αναπόσπάστα κομμάτια της ομάδας. Αλλά και οι πιο πρόσφατοι Παναγιώτης Καβαλιεράκης, Φανή, Πλάκα Δημήτρης Πογαρίδης, Κωνσταντίνος Μπάρκος ήρθαν για να μείνουν!
«Κάτω Κόσμος», 2013
Είμαστε μια ομάδα πολλών χρόνων, με ένα πυρήνα ανθρώπων που μπορεί να μη συμμετέχουν σε κάθε έργο, αλλά είναι πάντα εκεί και στηρίζουν τη δουλειά του θεάτρου του άλλοτε. Και φυσικά όποτε χρειάζεται κάποια ανανέωση, γίνεται με τα παραπάνω προαπαιτούμενα.
- Είναι γνωστό ότι ο σύντροφος σας στη ζωή, Ηλίας Μάστορας, προσφέρει σημαντικότατο έργο με το «Μια μπάλα για όλους». Κορυφαία στιγμή η παρουσία του στους Ολυμπιακούς αγώνες του Παρισιού ως μοναδικού υπεύθυνου παραολυμπιακού αθλήματος. Θα θέλατε να μας πείτε δυο λόγια γι’ αυτήν την σπουδαία προσπάθεια και αν εμπλέκεστε με κάποιο τρόπο και εσείς;;
Ο σύζυγός μου είναι ένα αδιανόητο πλάσμα αλληλεγγύης, ενσυναίσθησης, οραματισμού, ευγένειας και καλοσύνης, που μερικές φορές πιστεύω πως ήρθε από κάποιον άλλον πλανήτη. Η γνωριμία μας, με εισήγαγε σε έναν τόσο διαφορετικό κόσμο που μέχρι τότε δεν είχα ιδέα πως υπήρχε. Ο Ηλίας είναι Πρόεδρος στο Παγκόσμιο Ποδόσφαιρο Τυφλών, εκπαιδευτής νέων στη μη τυπική εκπαίδευση και προπονητής σκάκι με τη δική του Ακαδημία στο Πανόραμα.
Κυρίως όμως, είναι ο εφευρέτης της μοναδικής μπάλας και για τυφλά παιδιά, με την παγκόσμια καμπάνια να έχει χαρίσει μπάλες σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Φυσικά δεν θα μπορούσα να μην είμαι κι εγώ μέρος αυτής της σπουδαίας προσπάθειας, έτσι από το 2017 συνεργαζόμαστε για την καλύτερη ανάπτυξη και προώθηση της καμπάνιας μέσα από τα παραμύθια που γράψαμε, το θεατρικό έργο «Μια Μπάλα για Όλους» που μάλιστα θα ανέβει τον Ιανουάριο στο Θέατρο Μελίνα Μερκούρη του Δήμου Καλαμαριάς, τα βίντεο και τις εκδηλώσεις που σκηνοθετώ.
Πρόσφατα ολοκληρώθηκε και το μοντάζ από το ντοκιμαντέρ που ετοιμάσαμε με το ταξίδι της μπάλα από τη γέννησή της μέχρι σήμερα, που θα προβληθεί σε μια μεγάλη γιορτή στις 7 Δεκεμβρίου, στο Δήμο Πανοράματος.
- Επιστρέφοντας στην «Ερωφίλη» θα ήθελα να μου πείτε τα συναισθήματα σας λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα.
Η Ερωφίλη είναι ένα απερίγραπτης ομορφιάς έργο, που όταν ξεκινήσαμε τις πρόβες, αντιληφθήκαμε πως ήταν πάνω από μας. Έπρεπε όλοι μας να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας και να βρεθούμε πάνω από αυτό.
Περιμένω με αγωνία τις 16 Νοεμβρίου να μάθω αν αυτό συνέβη.
.jpg)
- Ιδανικά τι θα θέλατε να αποκομίσουν οι θεατές από την παράσταση; Τι θα είναι για σας επιτυχία;
Δύο πράγματα επιθυμούμε να συμβούν στην παράστασή μας. Το πρώτο είναι να έχουμε κάνει τόσο καλή δουλειά με το κείμενο που το κοινό να μπορεί να αντιλαμβάνεται (όσο μπορεί για έχει άπειρες άγνωστες λέξεις) όχι μόνο την ιστορία, αλλά και τη σπουδαιότητα του ποιητικού λόγου του Γ. Χορτάτση.
Το δεύτερο είναι να νιώσει βαθιά μέσα του πως αυτός που αντιδρά στη φρίκη, είναι και αυτός που θα αλλάξει τον κόσμο.
ΑΥΛΑΙΑ
«Ερωφιλη» του Γεωργίου Χορτάτση
Πρεμιέρα: Σάββατο 16 /11, 21:00
Το Θέατρο του Άλλοτε επιχειρεί να δημιουργήσει μια νέα προοπτική στην στερεοτυπική ανάγνωση της συγκεκριμένης τραγωδίας, πάντα με γνώμονα την απομυθοποίηση της γυναικείας αδυναμίας!
Σκηνοθεσία: Βαρβάρα Δουμανίδου. Ερμηνεύουν: Δημήτρης Βασιλειάδης, Βαρβάρα Δουμανίδου, Δημήτρης Βασιλειάδης, Παναγιώτης Καβαλιεράκης κ.ά.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Κάθε Σάββατο στις 19:00 και Κυριακή στις 21:00
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
