Το θέατρο είναι για όλους. Είναι όμως όλοι για το θέατρο;
Aπο τον Νίκο Γρυλλάκη
Δεν θα έπρεπε να μας φαίνεται άραγε παράξενο ότι η πιο σύνθετη και σφαιρική μορφή τέχνης φαίνεται να αφήνει το νέο ηλικιακά κοινό αδιάφορο; Φταίει το ρεπερτόριο που επιλέγουν οι θεατρικοί οργανισμοί και οι ιδιωτικοί θίασοι ή αυτή η αποχή των νέων απ’ τις θεατρικές παραστάσεις οφείλεται σε κάποια άλλη μυστηριώδη κινητήρια(ή μάλλον ακίνητη) δύναμη; Γιατί στα θέατρα να μην βλέπουμε και άτομα των είκοσι πιο συχνά; Είναι τα χρήματα που αποτελούν αγκάθι στην επιλογή του θεάτρου για ψυχαγωγία και διασκέδαση ή ο λόγος ριζώνει πιο βαθιά;
Το πιθανότερο είναι ότι η αιτία της απουσίας των νεότερων απ’ τις θεατρικές σκηνές μάλλον λίγη σχέση έχει με αυτά που ανέφερα. Στην πραγματικότητα, το αντίτιμο του εισιτηρίου, το οποίο είναι αδιαμφισβήτητα καθοριστικός παράγοντας για την επιλογή ενός θεάματος, έχει μετατραπεί πλέον σε κίνητρο παρακολούθησης του, καθώς μεγάλοι θεατρικοί οργανισμοί έχουν καταστήσει την τέχνη τους προσβάσιμη σε όλους με αντίτιμα πολύ χαμηλά. Πρόσφατο είναι και το παράδειγμα του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν που έβαλε ενιαία τιμή στις παραστάσεις του τα 3 ευρώ. Υπάρχει, λοιπόν, φθηνό θέατρο για όλους. Και φθηνό όσον αφορά την τιμή. Για την ποιότητα και την ποσότητα τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Σε μια εποχή που θα περιμέναμε οι παραγωγές να συρρικνώνονται εκ καταστάσεως, βλέπουμε ότι όχι μόνο υπάρχουν πολλές σε αριθμό προτάσεις αλλά και πολλές αξιόλογες, που πραγματικά έχουν κάτι να πουν. Ίσως αυτοί που υποστηρίζουν ότι σε καιρούς κρίσης αυτό που αξίζει αναδύεται στην επιφάνεια να έχουν δίκιο στην περίπτωση του θεάτρου. Έτσι επιστρέφουμε στο αρχικό ερώτημα.. Πού είναι τέλος πάντων οι νέοι; Εφόσον καλό θέατρο υπάρχει και μπορείς να το βρεις σε γενικά προσεγγίσιμες τιμές, θα περίμενε κανείς ότι οι θεατρικές σκηνές θα ήταν δέλεαρ για νέους ανθρώπους όπως για παράδειγμα τους φοιτητές που απολαμβάνουν μάλιστα ιδιαίτερης διευκόλυνσης όσον αφορά την τιμή. Δυστυχώς, όμως, βλέπουμε ότι οι νέοι έχουν αποστασιοποιηθεί από αυτήν την μορφή ψυχαγωγίας γιατί τους φαίνεται ξένη και δεν την γνωρίζουν. Δεν θα πλησιάσουν κάτι που φαντάζει περίεργο και που δεν είχαν την ευκαιρία να το γνωρίσουν στο βάθος του και την ουσία του. Και στο κάτω κάτω δεν είναι όλοι για όλα. Υπάρχει θέατρο και θέατρο. Όσοι το αποφεύγουν ως «ακαταλαβίστικη βαριά κουλτούρα» δεν συνειδητοποιούν ότι δεν είναι όλα Beckett και Shakespeare.
Στην «Κατερίνα» που έτυχε να παρακολουθήσω στο Θέατρο Εγνατία παρατήρησα ότι παρόλο που το κοινό ήταν κατά βάση νεανικό εννοώντας ότι η πλειοψηφία ήταν στα 30, τα άτομα που ήταν κάτω των 30 ήταν ελάχιστα. Και ήταν ένα έργο διόλου δυσνόητο και από έναν συγγραφέα ευρέως γνωστό και αξιόλογο. Μάλλον όμως το ίδιο κλονισμένη με το θέατρο είναι και η λογοτεχνία. Ας ελπίσουμε ότι το θέατρο θα συνεχίσει να μετουσιώνεται αδιάκοπα σε κάτι φιλικό σε εμάς τους νέους και ότι πάντα θα αυξάνονται αυτοί που το εκτιμούν.
Φωτογραφικό υλικό
