«Τα σκαλοπάτια των 7». Για το έργο “Επτά Επί Θήβας”. Από τη θεατρική στήλη «Σωφέρ» της Ζωής Ταυλαρίδου.
Επτά σκάλες τεντώνονται να αγγίξουν τον Ουρανό. Ξεκινούν από τη γη και εξασφαλίζουν τοιουτοτρόπως μία σταθερή βάση για εξέλιξη και κυριαρχία. Είναι ψηλές και ξύλινες, αλλά δείχνουν ότι δεν λυγίζουν εύκολα, δεν σπάνε. Ατρόμητες και ισχυρές, κοιτιούνται κατάματα και αναρωτιούνται ποια είναι πιο δυνατή, πιο ψηλή, πιο ανθεκτική απέναντι στον θάνατο. Προσπαθούν να κάνουν τα σκαλοπάτια τους πιο γερά και λιγότερο γλιστερά για αυτόν που επιδιώκει να σκαρφαλώσει επάνω τους. Παρατηρούν τον κόσμο από ψηλά. Δυσκολεύονται να τον κατανοήσουν, να νιώσουν την πτώση και τον οίκτο, να ταπεινωθούν και να κατρακυλήσουν στα έγκατα της γης. Ματαιοδοξία και πλάνη είναι τα χαρακτηριστικά τους. Και αν θες πραγματικά να απευθύνεις τον λόγο σε αυτές και να σε λάβουν σοβαρά υπόψη, χρειάζεται αναγκαστικά να ανέβεις μέχρι το τελευταίο τους σκαλί, να γνωρίζεις από ύψη κι εξουσία, να μην υποφέρεις από τον ίλιγγο της ταπεινοφροσύνης και της αγάπης για τον συνάνθρωπο. Ώσπου -ευτυχώς ή δυστυχώς- χάνουν την επαφή τους με την γη. Θεωρώντας οι δύστυχες ότι δικαιωματικά υπερίπτανται του γήινου κόσμου, γκρεμοτσακίζονται επάνω στη βάση τους, σαν τον Δαίδαλο και τον Ίκαρο. Οι σκάλες έχουν πλέον λησμονήσει τη γήινη και σταθερή τους βάση, τις ρίζες τους, από πού είχαν ξεκινήσει και για ποιο λόγο έπρεπε να αγγίξουν τον Ουρανό, για ποιον λόγο έπρεπε να μάθουν να πετούν εξαρχής. Το βέβαιο είναι πως η πτώση αυτού που θέλει να ανταγωνίζεται τους άλλους διψώντας για εξουσία και φήμη είναι αναπόφευκτη.
Οι λαοί πεινούν και διψούν για ζωή κι ελευθερία. Θρηνούν και τραγουδούν με την ίδια ευκολία τόσο τα σύμβολα της ζωής όσο και τα σύμβολα του θανάτου. Χορεύουν άλλοτε με γρήγορο κι άλλοτε με αργό ρυθμό, δίχως να αφήνουν στάσιμο το βήμα τους. Προκαλούν θόρυβο γύρω τους με τις κραυγές και τις σιωπές τους. Άλλοτε θωπεύουν την εξουσία και την ενισχύουν. Άλλοτε την αποδυναμώνουν και την κατακρεμνίζουν στα Τάρταρα. Η δύναμη του θρήνου και των κραυγών του λαού είναι τρομακτική. Ο λυγμός και ο διάλογος του καθενός με τις σκέψεις του πολλαπλασιάζεται μέσα στην ομάδα, μέσα στην κοινωνία, μέσα σε μία πόλη πολιτών και όχι ανδρείκελων. Η σιωπή γίνεται θόρυβος και ο θόρυβος σιωπή. Όλα μεταλλάσσονται και εξιλεώνονται στο βωμό του Κοινωνικού Καλού. Ο λαός ενωμένος έχει τη δύναμη που χρειάζεται, για να μετακινήσει τις επτά σκάλες, να τις εφαρμόσει στη γη, να εμπλουτίσει και να σκαλίσει τα σκαλοπάτια τους, προκειμένου αυτές να συνδεθούν με τις κραυγές και τις σιωπές του, να προσεγγίσουν τον Ουρανό και παράλληλα να νιώσουν, να κατανοήσουν και να απελευθερωθούν από τα δεσμά της εξουσίας, από το λιώσιμο των φτερών. Ο λαός ενωμένος έχει τη δύναμη να ρίξει τις σκάλες στη γη και να ξεριζώσει τα σκαλοπάτια τους, ακόμη και τα πιο ανθεκτικά. Άλλωστε, ο λαός είναι αυτός που τις κατασκευάζει εξαρχής με εξαιρετική μαεστρία, τεχνογνωσία κι ελπίδα. Οι σκάλες καθίστανται ως προπομπός και περίφημος οιωνός τόσο για την εξέλιξη του ανθρώπου όσο και για την πτώση του.
Η παράσταση “Επτά επί Θήβας” μια πολιτική τραγωδία του Αισχύλου σε σκηνοθεσία του Τσέζαρις Γκραουζίνις από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος αναδεικνύει τη δύναμη του πόθου για την εξουσία και την επικράτησή του στις πιο στενές ανθρώπινες σχέσεις, τις σχέσεις εξ αίματος.
Οι δύο άρχοντες της Θήβας, ο Ετεοκλής και ο Πολυνείκης, έρχονται αντιμέτωποι για την εξουσία. Μετά την απομάκρυνση του πατέρα τους, Οιδίποδα, από τη σκυτάλη της Θήβας τα δύο αδέλφια είχαν συμφωνήσει να κυβερνούν την πόλη εναλλάξ. Όταν όμως ήλθε η σειρά του Πολυνείκη να κυβερνήσει, ο Ετεοκλής δεν του παρέδωσε τον έλεγχο της πόλης. Έτσι ο Πολυνείκης μάζεψε στρατό και κινήθηκε εναντίον της πόλης του. Στις επτά πύλες της Θήβας επτά ζευγάρια στρατηγών πρόκειται να συγκρουστούν.
Ο λαός γύρω τους προσεύχεται, θρηνεί, σιωπά, κραυγάζει και συμμετέχει εν τέλει στην πάλη των στρατηγών, προετοιμάζοντάς την ψυχολογικά, αφού είναι αδύνατο να την αποτρέψει.
Κι όλα αυτά διαδραματίζονται σε ένα εξαιρετικά ατμοσφαιρικό και λιτό σκηνικό με σκάλες, σκαμπό και όπλα που εξοπλίζουν χρωματίζοντας κωμικά τους στρατηγούς των έξι πυλών. Στην έβδομη πύλη, αντιπαρατάσσονται τα δύο αδέλφια, ο Ετεοκλής κι ο Πολυνείκης, όχι με σπαθιά αλλά με μουσικά πιατίνια. Η πάλη των δύο αδελφών μοιάζει με χορό σφιχταγκαλιασμάτων, σαν να προσπαθεί ο ένας να εισχωρήσει μέσα στον άλλον, σαν να αποτελούν ένα σώμα, μια ψυχή. Η μονομαχία τους είναι ποιητική και γεμάτη δύναμη, το συγκινητικό φινάλε μιας γεμάτης με συμβολισμούς, χρώματα και ήχους παράστασης.
Πληροφορίες για την παράσταση +καλοκαιρινή περιδεία ΕΔΩ
Είδαμε [2016], βαθμολογήσαμε με 6,5 και σχολιάζουμε ΕΔΩ
Αντί Επιλόγου: Σας παραθέτω τo τραγούδι “Zvara” των Villagers of Ioannina City . Κι όπως πάντα, περιμένω με αγωνία τις σκέψεις και τα σχόλιά σας.
A) VILLAGERS OF IOANNINA CITY. ZVARA.
Πάρτε ζβάρα τα βουνά τις κορφές
νησιά και πόλεις, τα χωριά, γιοφύρια
άιντε πάρτε τα βρε.
Πάρτε ζβάρα τα βουνά τις κορφές
νησιά και πόλεις, τα χωριά, γιοφύρια
και αλωνίστε τα βρε.
Πάρτε ζβόρα και άντε πιάστε τα βρε
πιάστε δρόμους, πλατείες, τα στενά στη γύρα
άιντε πιάστε τα βρε.
Πάρτε ζβόρα και άντε πιάστε τα βρε
πιάστε δρόμους, πλατείες, τα στενά στη γύρα
και πατήστε τα βρε.
Πάρτε τα ζβάρα όλα κάψτε τα βρε
βρείτε κάθε παλιό, κάθε σάπιο και μαύρο
και άιντε κάψτε το βρε.
Πάρτε τα ζβάρα όλα κάψτε τα βρε
κάψτε κάθε παλιό, για να βγει από μέσα
ο πιο όμορφος ανθός.
Φωτογραφικό υλικό
