Γράφει για την Κουλτουρόσουπα.
Facebook – Instagram
.
“Σκηνής Διάλογοι”
Η Σωφέρ Θεάτρου συνομιλεί με την Αλίκη Δουρμάζερ, τη γνήσια εκπρόσωπο του σωματικού θεάτρου στη Θεσσαλονίκη, και όχι μόνο. Μια πολυσχιδής και γεμάτη χρώματα γυναίκα μιλά για το σωματικό θέατρο, για τη σύνδεση μυαλού και σώματος, για τη θηλυκή ενέργεια και για τη Μήδεια.
Με ένα παραδοσιακό Σμυρναίικο τραγούδι ανοίγει η αυλαία αυτής της δημοσίευσης. Δεν θα μπορούσε να αποδοθεί πιο αυθεντικά η πολυσχιδής και γεμάτη χρώματα προσωπικότητα μιας υπέροχης γυναίκας, γνήσιας εκπροσώπου του σωματικού θεάτρου στη Θεσσαλονίκη -και όχι μόνο. Είχα την ευτυχία να τη γνωρίσω μέσα από τις μέχρι τώρα δουλειές της, όπως βέβαια και πολλοί άλλοι. Αισθάνομαι άφατη ευγνωμοσύνη για την ηθική συμπαράσταση που δέχτηκα από αυτήν τον καιρό της νοσηλείας μου σε δημόσιο νοσοκομείο. Δίχως να με γνωρίζει προσωπικά, ήταν ο άνθρωπος που προθυμοποιήθηκε να μου παρέχει βοήθεια με όποιον τρόπο ήταν δυνατό και βρισκόταν σε καθημερινή επικοινωνία μαζί μου. Βέβαια, η νοσηλεία σε κόβιντ θάλαμο δεν προσφέρει και πολλές ευκαιρίες συμπαράστασης, παρά μόνο σε υλικά αγαθά αφημένα σε έναν προθάλαμο με νοσηλεύτριες και μπόλικες προσευχές. Η επικοινωνία μας μού έκανε πολύ καλό, με ενθάρρυνε, θυμίζοντάς μου πως η ανθρώπινη μου υπόσταση, πέραν του πεπερασμένου και αναπόδραστου στοιχείου της θνητότητας, είναι ενεργειακά φορτισμένη και χρειάζεται τον απαραίτητο θετικό προσανατολισμό και ενίσχυση, για να γίνω επιτέλους καλά. Ανάρρωσα και ένα μερίδιο ευθύνης σίγουρα τής αναλογεί.
Δεν είν΄ αυγή.
Η Αλίκη Δουρμάζερ με λίγα λόγια. Η Αλίκη Δουρμάζερ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε «Theatre Studies» με ειδικότητα στο Physical Theatre και είναι αριστούχος κάτοχος Master in Arts στο «Ensemble PhysicalTheatre: Training and Performance»(University of Huddersfield, UK.)
Έχει ειδική εκπαίδευση στο ψυχοσωματικό θέατρο – Phillip Zarrilli (UK & Wales), στο Ensemble Physical Theatre – John Britton (UK) και σε ‘Voice andthe Body’ techniques – Chris Coe (UK).
Ως ιδρυτικό μέλος και πρώην assistantdirector του DUENDE International Ensemble με έδρα την Αγγλία (2010) ερμήνευσε, σκηνοθέτησε σε παραστάσεις και εισηγήθηκε την φωνητική εκπαίδευση της ομάδας στην Ελλάδα καιστην Αγγλία.
Υπήρξε υπεύθυνη εκπαίδευσης της δικής της μεθόδου ‘Voice is the Body’ στο ‘Duende Schoolof Ensemble Physical Theatre’, Αθήνα. Εργάστηκε ως δασκάλα ΣωματικούΘεάτρου, στο μάθημα Κίνησης, στη Δραματική Σχολή του ΚρατικούΘεάτρου Β. Ελλάδος (2018-2020).
Εργάζεται στο θεατρικό πεδίο από το 1999 ως performer-ηθοποιός και σκηνοθέτης Σωματικού θεάτρου σε θεατρικούς ή εναλλακτικούς καλλιτεχνικούς χώρους και φεστιβάλ σε Ελλάδα, Αγγλία και Ελβετία.
Διδάσκει ανελλιπώς από το 1999 Τεχνικές Σωματικού Θεάτρου, Φωνής και Performance σε Ελλάδα, Κύπρο, Αγγλία (University ofHuddersfield & University of Oldham), Ελβετία, Ιταλία, Ουγγαρία, Γερμανία.
Ερευνά και διδάσκει την δική της προσέγγιση ‘Voice is the Body – H δυναμικήτης φωνής ως σώμα’ καθώς και πραγματοποιεί Ερευνητικούς Σεμιναριακoύςκύκλους σύνθεσης Solo Performance με θέματα όπως ‘Μήδεια’, ‘ΚάθετοςΧρόνος’, ‘Μνήμη’, ‘Άπειρο’. Ίδρυσε το 2014 το Εργαστήριο Σωματικού Θεάτρου και Performance ‘Present Being Performer Laboratory’ στην Θεσσαλονίκη όπου είναι καλλιτεχνική διευθύντρια, διδάσκει καισκηνοθετεί μέχρι και σήμερα.
Είναι σκηνοθέτης της θεατρικής ομάδας ‘Present Being Ensemble’ με θεατρικές παραγωγές που συνδέουν το σωματικό θέατρο, τον χορό και το τραγούδι. Μία σημαντική της ερευνητικήπαράσταση ήταν η Solo Performance ‘MEDuLA’, βασισμένη στην Μήδεια τουΕυριπίδη, με παραστάσεις σε Γενεύη, Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Σκηνοθέτησε την μουσικοθεατρική περιπατητική παράσταση ‘Ουράνιον Λόγον’, σε ποίηση Κάλβου και Καζαντζάκη, στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης(Οκτ. 2017). Είναι συνεργατικό καλλιτεχνικό μέλος του work in progress –έρευνα στην θεατρική ανθρωπολογία ‘Eutopia project’ (2019).
Τελευταία της παραστατική δουλειά ως σκηνοθέτης και ερμηνεύτρια, η multimedia performance ‘ΑΝΑμεΣΑ’ βασισμένη σε σμυρναίικο παραδοσιακό τραγούδι, σε συνεργασία με τον κινηματογραφιστή Γιώργο Αλεξάκη, για το Φεστιβάλ 55αΔ ημήτρια Θεσσαλονίκης. Τελευταία της συμμετοχή ως performer, στην Performance ‘Spit your Fire’, μέρος αφιερώματος στον εικαστικό Joseph Beuys, MOMus Πειραματικό κέντρο Τεχνών.
Η Αλίκη Δουρμάζερ είναι όλα τα παραπάνω και πολλά περισσότερα. Και η επαγγελματική της εμπειρία εντός κι εκτός του ελλαδικού γίγνεσθαι υπερβαίνει τον χωρόχρονο αυτής της δημοσίευσης. Άλλωστε, αυτό που τη διακρίνει είναι η αγάπη της για τον Άνθρωπο.
Η Αλίκη μάς εισάγει στον χώρο του σωματικού θεάτρου και μας τον περιγράφει με σαφήνεια και πληρότητα. Είναι η γυναίκα που με πλήρη σεβασμό στην προσωπικότητα των σπουδαστών της επιχειρεί και κατορθώνει να απελευθερώσει το σώμα κινητικά, να το συνθέσει με την ψυχή και το συναίσθημα, παρατηρώντας τη σχέση μυαλού και σώματος και πλάθοντας τον «σωματικό νου» (bodymind). Ο σωματικός νους απαγκιστρώνεται από τις κοινωνικές νόρμες και τον καθωσπρεπισμό των σύγχρονων αυστηρά δομημένων τρόπων συμπεριφοράς, και ενορχηστρώνει μιαν άλλη αντίληψη ζωής, κίνησης, έκφρασης και προσανατολισμού.
Ο περφόρμερ ανακαλύπτει μιαν άλλη κινησιολογική και ηχητική έκφραση του συναισθηματικού και ηθικού του ταπεραμέντου και εμπειρικού ή ονειρικού του κόσμου. Προσανατολισμένος στο εδώ και τώρα, απελευθερώνεται από τα δεσμά του παρελθόντος και του τι μέλλει γενέσθαι, ενεργοποιεί τις αισθήσεις του και αντιλαμβάνεται τον εσωτερικό και εξωτερικό του κόσμο διαφορετικά, με πλήρη κι αυθεντική ελευθερία. Η ανακούφιση αυτή είναι πλήρως συνυφασμένη με την κάθαρση του τραγικού ήρωα, τη στιγμή που συνειδητοποιεί όχι μόνο τα λάθη που διέπραξε, αλλά και την επιλογή του να μην τα επαναλάβει, να ακολουθήσει ένα διαφορετικό μότο ζωής και δράσης.
Ο περφόρμερ δεν αποποιείται το Εγώ του. Απλά το απελευθερώνει από τη σύμβαση και τα σκοτεινά του κομμάτια με απόλυτο σεβασμό, αποδοχή και φροντίδα στον συνειδητό και υποσυνείδητό του εαυτό. Σε αυτό το κατεξοχήν ανατρεπτικό ταξίδι, η Αλίκη είναι εκεί, αρωγός της ενέργειας του καθενός, όχι για να χειραγωγήσει, αλλά για να χειραφετήσει την προσωπικότητα του εκάστοτε περφόρμερ, θέτοντας τα όρια που τον προστατεύουν και κάμπτοντας μαζί του τις όποιες αντιστάσεις. Το σωματικό θέατρο είναι μια πολύτιμη εμπειρία ζωής, ένα ταξίδι προς την αυτογνωσία κι ένα μάθημα ουσιαστικής σύνδεσης σώματος-μυαλού-συναισθήματος.
Η Αλίκη, ως περφόρμερ και δασκάλα της πνευματικής και ψυχοσωματικής αυτής διεργασίας, αφουγκράζεται, παρατηρεί, ερμηνεύει και κατανοεί, συλλέγει το υλικό της προσεκτικά. Εντάσσει τον λόγο στην κίνηση, εμβαθύνει κι αποδέχεται οποιαδήποτε πρόκληση, υποδυόμενη ρόλους ανθρώπων. Μια τέτοια πρόκληση για την ίδια ήταν και η Μήδεια, ως εκπρόσωπος της θηλυκής ενέργειας και αρχής. Η «MEDuLA», μια ερευνητική παράσταση πάνω στη Μήδεια του Ευριπίδη, ήταν μια solo performance της Αλίκης, η οποία και υποδύθηκε όλους τους ρόλους. Ήταν η Μήδεια, ο Κρέοντας, ο Ιάσονας. Μελέτησε εξίσου τη θηλυκή δύναμη και την αρσενική υπόσταση, προσπαθώντας να συνυπάρξουν και να αποδοθούν στην σκηνή τα δίπολα ένστικτο-λογική, χάος-τάξη, χρησιμοποιώντας παράλληλα και το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού.
Η Μήδεια είναι μια γυναίκα που τα έχασε όλα και δεν έχει πια τίποτε να χάσει. Έρχεται αντιμέτωπη με τον ανδροκρατούμενο κόσμο. Η δολοφονία των παιδιών της είναι πλήρως συνυφασμένη με το πατριαρχικό κατεστημένο, με την απάθεια και την αδιαφορία μιας κοινωνίας, που πνίγει τη θηλυκή ενέργεια, τη δύναμη της φύσης, τη μαγεία της αλήθειας και της ελευθερίας. Η Αλίκη υπογραμμίζει πως η Μήδεια καταφέρνει να συνδεθεί με τον Ιάσονα στον πόνο, εφόσον δεν μπορεί να συνδεθεί στην αγάπη. Ο άνθρωπος ψάχνει τρόπο να συνυπάρξει με τους άλλους, με την προϋπόθεση η ίδια η κοινωνία με φροντίδα κι αγάπη να εγκολπώσει μια τέτοια διεργασία. Η κοινωνία της αγάπης δεν απομακρύνεται από τη μαγεία και τη δύναμη της φύσης, ούτε ταξινομεί τους ανθρώπους σε κατηγορίες κομματιάζοντας το όλον. Απεναντίας, αγαπά τη διαφορετικότητα και την πληρότητα, και ενώνει μέσα από τη σύνθεση των διαφορετικών στοιχείων. Μέσα από τα εργαστήριά της, λοιπόν, η Αλίκη πλάθει τις ανθρώπινες μονάδες αυτής της κοινωνίας, ιδιαίτερα των ενηλίκων που έχουν λησμονήσει την παιδική κι άδολη ψυχή. Τους ενθαρρύνει να την ξαναβρούν, καθώς για την Αλίκη, οι άνθρωποι είναι στον πυρήνα τους αγνοί. Και η ίδια με αυτόν τον τρόπο λειτουργεί στην καθημερινότητά της.
Αξίζει να αναφερθούμε στην πρόσφατη δουλειά της, το “I create. I perform” (9 Performances – 1 Διάλεξη – 9 συζητήσεις. Από την Θεωρία στην Πράξη σε 3 μέρη), ένα δημιουργικό πρότζεκτ προσωπικοτήτων αρχαίας και σύγχρονης τραγωδίας, ένα αμάλγαμα μεταμορφώσεων των σπουδαστών της επί σκηνής επάνω σε συγκεκριμένους ρόλους. Οι περφόρμερ παρουσίασαν στο κοινό τις προσωπικότητες που είχαν προσεγγίσει με την Αλίκη στο παρελθόν, κατανοώντας και αποδίδοντάς τες σκηνικά με τεχνικές του σωματικού θεάτρου, τώρα εμβαθύνοντας και εξελίσσοντάς τες ακόμη περισσότερο. Η Αλίκη Δουρμάζερ εμπλούτισε τη μυσταγωγία αυτή με μια εισαγωγική διάλεξη ‘Performance as Transformative experience’ και κατόπιν με μια ανοιχτή συζήτηση των περφόρμερ με το κοινό ως ολοκλήρωση.
Πολύ σύντομα, το Σάββατο 7 Μαΐου στις 21:00, θα απολαύσουμε τη συμμετοχή της στο 2ο Φεστιβάλ «Ψυχοθεραπευτής, Καλλιτέχνης και Θεατής», που διαδραματίζεται στον ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό χώρο του Μπενσουσάν Χαν, με το “Rebirth”, μια Performance Σωματικού θεάτρου, σε ιδέα, έρευνα και σκηνοθεσία της ίδιας, με μουσική σύνθεση, live music του Παναγιώτη Τσακίρη και ανάλυση/συζήτηση με τον Ιωάννη Παπαδόπουλο. Να μη λείψει λοιπόν κανείς. Θα είμαστε όλοι εκεί να γνωρίσουμε ανθρώπους που επιδιώκουν να μας κάνουν πιο συνειδητοποιημένους, ίσως και πιο ελεύθερους (ενημερωθείτε σχετικά εδώ)
Όλη η συνέντευξη στο παρακάτω βίντεο
Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως την Αλίκη Δουρμάζερ για τη συνέντευξη που παραχώρησε στη Σωφέρ καθώς και το Present Being Performer Laboratory και το Θέατρο ΕΦ για τη θερμή φιλοξενία τους. Περιμένουμε με ανυπομονησία τα επόμενά τους ταξίδια.
Και σας ευχόμαστε Καλό Πάσχα με υγεία κι αγάπη.
Επιλογικά: Το θέατρο δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ερήμην του ανθρώπου. Αλλά κι ο άνθρωπος δεν έχει την ευκαιρία να ολοκληρωθεί ως προσωπικότητα ερήμην του θεάτρου κι οποιασδήποτε άλλης καλλιτεχνικής ή πνευματικής δραστηριότητας. Βρισκόμαστε ίσως σε μια εποχή “ισχνών αγελάδων” όσον αφορά στον πολιτισμό και την τέχνη. Οι άνθρωποι του πνεύματος επιχειρούν μέσω του δημιουργικού τους οίστρου να διασκεδάσουν τον πνευματικό και δημιουργικό αποχρωματισμό της γενιάς αυτής… Οι άνθρωποι του θεάτρου έχουν ήδη επιστρέψει στο «σανίδι», μετά από πολύ καιρό, και μας περιμένουν, με την ενέργεια και την ψυχή τους, να μας προβληματίσουν, να μας συγκινήσουν, να ξυπνήσουν μέσα μας συναισθήματα και να μας ψυχαγωγήσουν.
Γιατί η ψυχή του θεάτρου είναι ο άνθρωπος και μόνο ο άνθρωπος.
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
