.
Γράφει για την Κουλτουρόσουπα.
.
Από τη στήλη «ΣΤΟΝ ΠΑΛΜΟ ΤΩΝ ΦΟΥΑΓΙΕ»
Θυμάστε που τότε μαθητούδια μόλις ξεκινούσε το σχολείο τον Σεπτέμβρη, η πρώτη έκθεση που ζητούσε η δασκάλα ήταν να γράψουμε «Πώς πέρασα το καλοκαίρι»; Πλάκα δεν είχε το… πατροπαράδοτο έθιμο; Που καθώς το πρωτοβρόχι χτυπούσε το τζάμι, εμείς ανασύραμε τις πρόσφατες καλοκαιρινές μνήμες, ποτισμένες αλμύρα, ανεμελιά, άρωμα καρπουζιού, τραγούδια τζιτζικιών, μακροβούτια, ποδηλατάδες, θερινά σινεμά με χωνάκι παγωτό… Όχι ότι βιώνω παλιμπαιδισμό στα καλά καθούμενα (φτάνουν όλα τα άλλα), απλά μια φευγαλέα νοσταλγία, καθώς αποφάσισα σαν (σιτεμένο) μαθητούδι να γράψω την πρώτη μου φθινοπωρινή «έκθεση» με θέμα παρεμφερές, ελαφρώς διαφοροποιημένο: «Πώς πέρασα το θεατρικό καλοκαίρι στην πόλη»…
Θα μπορούσα βέβαια να ξεπετάξω το γραπτό χωρίς πολλά – πολλά και περιττές περικοκλάδες με ένα τηλεγραφικό «καλά» ή «χάλια» και να είμαι εντός θέματος, χωρίς καμιά δασκαλίστικη γκρίνια, καθότι απάντησα ξεκάθαρα.. Επειδή όμως είμαι επιμελής μαθήτρια της εκνευριστικής κατηγορίας «φυτό» και το περίφημο «λακωνίζειν» δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου (δυστυχώς), νιώθω ότι οφείλω να αιτιολογήσω τη θέση μου, που άλλωστε δεν είναι μονολεκτική ακριβώς, παρότι τείνει έντονα προς το «χάλια»… Όχι ότι θα χαρακτήριζα τα προηγούμενα θεατρικά καλοκαίρια ως ειδυλλιακά, ωστόσο φέτος εντόπισα πιο συνειδητά ορισμένα θέματα – στην πόλη και γενικότερα- που συνέβαλαν σε έναν θεατρικό απολογισμό με αρνητικό κατ’ εμέ πρόσημο, καταλήγοντας να παρακολουθήσω τις λιγότερες καλοκαιρινές παραστάσεις από ποτέ, αλλά και αιματηρούς «ιερούς» εμφύλιους …
Το πρώτο γιατί της «αποχής» αφορά στους ανοιχτούς θεατρικούς χώρους που διαθέτει η πόλη, ήτοι θέατρο Δάσους, θέατρο Κήπου, θέατρο Γης (εξαντλήσαμε τα… στοιχεία της φύσης, μόνο του Νερού μας λείπει για απαρτία), θέατρο Συκεών, με κυρίαρχο βεβαίως το Θέατρο Δάσους που φιλοξενεί κατά κανόνα τις περισσότερες, τις μεγαλύτερεςκαι συνήθως εμπορικότερεςπαραστάσεις με τη μαζική προσέλευση… Όσον αφορά στα δύο τελευταία θέατρα Γης και Συκεών, σαφώς μειονεκτούν έναντι του Δάσους, καθότι ενταγμένα στον αστικό ιστό που καλοκαιριάτικα το τσιμέντο σε πνίγει και δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης με το καταπράσινο περιβάλλον και την εκπληκτική θέα του θεάτρου Δάσους, τον αδιαφιλονίκητο «πρωταγωνιστή» στις προτιμήσεις κοινού και συντελεστών… Ένεκα τούτου είναι φυσικό να φιλοξενεί τη μερίδα του λέοντος των θερινών παραστάσεων, ΑΛΛΑ…
Τί σημαίνει «αλλά»;; Ότι ενώ βρίσκεται σε τοποθεσία απομακρυσμένη και ενώ υποδέχεται κάθε καλοκαίρι πληθώρα θεατών σε σταθερή βάση, ΔΕΝ διαθέτει ούτε καν για την συγκεκριμένη περίοδο αστική συγκοινωνία που να συνδέει το θέατρο με την πόλη… γεγονός που σημαίνει ότι πρέπει να πάρεις οπωσδήποτε αυτοκίνητο, καθότι το 20ευρω+ για ταξί (40ευρω+ με πήγαινελα) συν το 20ευρω του εισιτηρίου, πέφτει κομματάκι τσουχτερό έως εντελώς απαγορευτικό, άσε που ταξιτζής μου αρνήθηκε τη διαδρομή γιατί «τρελός είμαι να μπλέξω εκεί πάνω;» … Όμως το αυτοκίνητο θα πρέπει κάπου να παρκάρει έτσι;; Κι εδώ αρχίζει το μέγα δράμα που τύφλα να ΄χει η αρχαία τραγωδία που θα δούμε, ΑΝ φυσικά καταφέρουμε να βολέψουμε το όχημα σε ξέφωτα, ανάμεσα στα δένδρα, σε στενά μονοπάτια, πάνω σε πέτρες ή στου διαόλου τη μάνα με μισή ώρα ποδαρόδρομο στην ανηφόρα, βογκώντας και ιδρωκοπώντας με 35άρια νυχτερινή θερμοκρασία! Που ειδικά σε μεγάλη προσέλευση ως σύνηθες φαινόμενο για αξιόλογες παραστάσεις που έρχονται μόνο για μία ή δύο μέρες και μοιραία συγκεντρώνουν άπειρο κόσμο, το δράμα του πάρκινγκ δοκιμάζει ανελέητα τις αντοχές και το υπογλώσσιο κρίνεται απαραίτητο!
Διότι οι «ευφυείς» από κάθε άποψη κατασκευαστές ενός τεράστιου θεάτρου με χωρητικότητα 3 και 4 χιλιάδων θεατών, ΔΕΝ προέβλεψαν χώρο στάθμευσης με έκταση, αν όχι ανάλογη έστω παραπλήσια της χωρητικότητας, καταλήγοντας σε ένα υποτυπώδες πάρκινγκ που αντιστοιχεί σε… συνοικιακό σουπερμάρκετ, κι αυτό κατειλλημένο κατά το ήμισυ (!) από καντίνες, ψυγεία, καρότσια πλανόδιων και προσφάτως λόγω φύλαξης από πυροσβεστικό όχημα! Προφανώς οι εγκέφαλοι θεώρησαν ότι όλες αυτές οι χιλιάδες κόσμου που θα επισκέπτονταν το θέατρο στο τέρμα θεού, είτε θα… διακτινίζονταν από την πόλη, είτε θα προσέρχονταν με ποδήλατα, πατίνια ή ελικόπτερα από αέρος, είτε ελλείψει λεωφορείου θα έπαιρναν το περίφημο… τελεφερίκ, που αν ενθυμείστε θα παραλάμβανε κόσμο από τον Λευκό Πύργο και τσουπ! εντός ολίγων λεπτών θα τους ξεφόρτωνε μπροστά στην είσοδο του θεάτρου!
Πάντως ότι θα κατέφθαναν πάνω από χίλια αυτοκίνητα και ΔΕΝ θα εύρισκαν πού να παρκάρουν, αναγκαζόμενα να οργώνουνσαν τρακτέρ το δάσος (και αν), ούτε που πέρασε από το μυαλό των φωστήρων, οι οποίοι επίσης κατασκεύασαν τις βολικότατες κερκίδες χωρίς πλάτη, να φεύγεις σε δυο ώρες με λουμπάγκο!Οπότε αν δεν σου περισσεύουν για ταξί ή δεν οδηγείς ή δεν έχεις διαθέσιμο αυτοκίνητο ή δεν βρίσκεις καμικάζι φίλο να σε μεταφέρει ή υποφέρεις από δισκοπάθεια, νευροπάθεια, καρδιοπάθεια κλπ., όσο κι αν καίγεσαι να δεις μια παράσταση, πρακτικά είναι αδύνατο να πας! Βράζεις στο ζουμί σου κι απλά κοιτάςμε ζήλια στα σόσιαλ τα βιντεάκια που ανεβάζουν οι ηρωικοί «ήμουν κι εγώ εκεί», ίσα για να γλείψεις κανένα κοκαλάκι… έχοντας χάσει για λόγους ανεξαρτήτους της θελήσεώς σου, τις πιο ενδιαφέρουσες παραστάσεις (και φέτος ήταν αρκετές) που παραδοσιακά φιλοξενούνται στο εν λόγω «προβληματικό» θέατρο…
Θα μου πεις «μα υπάρχει και το θέατρο Κήπου»… ωραιότατο δίπλα σε μεγάλο καταπράσινο πάρκο, με ανοιχτωσιά και θαλασσινή δροσούλα, με άνετες κερκίδες να ακουμπάς, στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης με βολικότατη πρόσβαση από παντού και σύνδεση με άπειρες γραμμές λεωφορείων, γενικώς ένα χάρμα για καλοκαιρινή θεατρική θέαση… Έλα όμως που φέτος για αδιευκρίνιστους λόγους ΔΕΝ μας έκανε τη χάρη και πέρα από αδιάφορες συναυλίες, ζήτημα να φιλοξένησε παραστάσεις μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού! Είναι πραγματικά απορίας άξιο σε βαθμό εκνευρισμού, μη πω αγανάκτησης, που ένα τόσο βολικό και προσβάσιμο σε ΟΛΟΥΣ θέατρο και το οποίο παλιότερα με τις «Γιορτές ανοιχτού θεάτρου» προσέφερε στο κοινό πληθώρα παραστάσεων, τελευταία και ειδικότερα φέτος, έμεινε να χάσκει ανενεργό όλο το καλοκαίρι με πλήρη μουγκαμάρα, πετώντας μας απλά λίγα ψίχουλα! Θα μας απαντήσουν οι υπεύθυνοι του Δήμου γιατί μας στέρησαν έναν ζωτικό θεατρικό χώρο που μετέτρεψαν περιστασιακά σε συναυλιακό;;
Και βεβαίως κοντά στα τοπικά θεατρικά μας θέματακαι την απόλυτη «ξηρασία» του Αυγούστου παραδοσιακά πλέον, λες και σύσσωμοι οι δημότες εγκαταλείπουν ολόκληρο μήνα την πόλη- φάντασμα, έμελλε φέτος να ζήσουμε και τον «ιερό» εμφύλιο πόλεμο της Επιδαύρου με δύο αντισυμβατικές παραστάσεις (Σφήκες και Μήδεια) που δέχτηκαν… φονικά πυρά, κυρίως εκ των έσω από το συνάφι με λάβρες επιθέσεις και ακραίες εκφράσεις υπερασπιστών της πολιτικής ορθότητας! Οι οποίοι στα πλαίσια του σεβασμού του αρχαίου δράματος, απαίτησαν την «κεφαλήν επί πίνακι» των δημιουργών, απειλώντας θεούς και δαίμονες, απαιτώντας παραιτήσεις, προσβάλλοντας χυδαία, απαξιώνοντας κάθε έννοια πειραματισμού, ως υπόδειγμα… «σεβασμού» στην τέχνη! Ένα θέμα που ανέπτυξα αναλυτικά σε άρθρο και δεν θα επεκταθώ εδώ, ωστόσο δεν γινόταν να μην το περιλάβω σε μια «έκθεση απολογισμού» για το φετινό θεατρικό καλοκαίρι όπως το εισέπραξα προσωπικά με «χάλια» γεύση…και καθώς η καλοκαιρινή μπόχα καμένου, δυσωδίας και ασύλληπτης καταστροφής θα μας πνίγουν για πολύ ακόμα, το στέλνω στον αγύριστο χωρίς επιστροφή, περιμένοντας με ανανεωμένη λαχτάρα έναν καλό (τουλάχιστον) θεατρικό χειμώνα!
.
Δείτε όλα τα τελευταία άρθρα της Πίτσας Στασινοπούλουυ με μια ματιά εδώ