Γράφει ο Γιάννης Τσιρόγλου για την Κουλτουρόσουπα.
Σχεδόν στην έναρξη της νέας χειμερινής θεατρικής περιόδου 2014/15, αρχές του Οκτώβρη μια ωραία έκπληξη περίμενε τους Θεσσαλονικείς στο Ράδιο Σίτυ.
Γι’ αυτό μερίμνησε η αγέρωχη και καπάτσα Νινέτα Λεμπέση σε μια από τις τελευταίες της παραγωγές και με τη καθολική συνδρομή της αεικίνητης και πάντα δραστήριας μα και ακούραστης κόρης, Νταίζης Λεμπέση, στρώνοντας το «χαλί» για μια από τις καλύτερες θεατρικές αποδόσεις της «Ποντικοπαγίδας» που ήδη μετρούσε επιτυχία στις αθηναϊκές παραστάσεις και ήταν η στιγμή να δει και η Βόρεια Ελλάδα.
Και όχι μόνο είδε και απόλαυσε αλλά σημείωσε τεράστια επιτυχία που αν οι κακές συγκυρίες δεν το εμπόδιζαν θα συνέχιζε για αρκετό καιρό να γεμίζει το τεράστιο χώρο και αργότερα επανήλθε σε άλλο θέατρο, συγκεκριμένα στο Εγνατία (παραμένει στοιχειωμένο και κλειστό) καθώς ο κόσμος επιζητούσε να το δει.
Βέβαια, η επιτυχία της παράστασης οφείλεται στον σπουδαίο Μανούσο Μανουσάκη που άφησε το μάταιο τούτο κόσμο χθες Τετάρτη 20 του Νοέμβρη πλημυρίζοντας με θλίψη τον καλλιτεχνικό και όχι μόνο χώρο. Και μπορεί ο μεγάλος σκηνοθέτης να άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμα του στην τηλεόραση με σήριαλ που γνώρισαν τεράστιες επιτυχίες και μέσα από αυτές να ξεχύθηκαν δεκάδες νέοι ηθοποιοί που σήμερα κάνουν καριέρα, έστω και επιλεκτικά έκανε και θέατρο με τελευταία τα συγκλονιστικά «Άγουρα Κεράσια» του Μιχαήλ Άνθη στο οποίο πρωταγωνιστούσαν η Τάνια Τρύπη και ο Κωνσταντίνος Καζάκος.
Ωστόσο η «Ποντικοπαγίδα» είναι περισσότερο ταυτισμένη στη ιδιότητά του καθώς την φρόντισε ιδιαίτερα προσφέροντας μαεστρικά κλίμα, ατμόσφαιρα, μυστήριο απαραίτητη ανατροπή, συνεπικουρούμενος από ερμηνείες συνόλου (Μαριάννα Τουμασάτου, Γιάννης Αϊβάζης, Κάτια Νικολαΐδου, Λευτέρης Δημηρόπουλος, Θοδωρής Αντωνιάδης. Μαζί τους η Όλγα Πολίτου, ο Γιώργος Ματαράγκας και ο Πέτρος Ξεκούκης),τα πλούσια σκηνικά και τα κοστούμια εποχής.
Δείτε στο παρακάτω βίντεο πως υποδέχτηκε το κοινό στην πρεμιέρα της παράστασης με τον Μανούσο Μανουσάκη στο τέλος να καταχειροκροτείται:
Για το φευγιό μιας άλλης εξαίρετης ηθοποιού και ανθρώπου, της γλυκιάς Κάτιας Νικολαίδου σε άρθρο της στην Κουλτουρόσουπα η Νταίζη Λεμπέση έγραφε για τη παράσταση:
Η «Ποντικοπαγίδα» ξεκίνησε Νοέμβρη στην Αθήνα και κράτησε σχεδόν τρία χρόνια. Σκηνοθεσία Μανούσος Μανουσάκης. Γυρίσαμε όλη την Ελλάδα και σε πρώτη Πανελλήνια πρωτιά στη Θεσσαλονίκη φύγαμε από το Ράδιο Σίτυ με τις ουρές να φτάνουν απέναντι (γιατί ήταν προγραμματισμένη να μπει άλλη παράσταση και έτσι δεν γινόταν να πάρουμε παράταση) και πήγαμε κατευθείαν σε άλλο Θέατρο στο Εγνατία.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι οι περισσότεροι θεατρικοί παραγωγοί μας έπαιρναν τηλέφωνο και μας έλεγαν είστε τρελές τι πάτε να κάνετε δε θα έχετε κόσμο. Η μαμά βασικά και έπειτα εγώ είπαμε να το ρισκάρουμε και να ακολουθήσουμε το ένστικτο μας και έτσι μεταφερθήκαμε στο Εγνατία. Ξήλωμα σκηνικών, δύσκολων σκηνικών γιατί η Δέσποινα Βολίδη έφτιαξε σκηνικό για την Αθήνα όχι για περιοδεία και εμείς οι τρελές αποφασίσαμε να το φέρουμε ως έχει Θεσσαλονίκη και μετά τη Θεσσαλονίκη να πάμε με αυτό το σκηνικό παντού.
Πάρα πολλές ώρες στήσιμο και ξεστήσιμο, βαριά έπιπλα, οι τεχνικοί δεν πέρναγαν καλά κάθε μέρα. Ώρες ατέλειωτες με πρωταγωνιστή το ίδιο το σκηνικό το οποίο και βραβεύτηκε στα Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης όπως βραβεύτηκε και η ίδια η παράσταση.
Φωτογραφία από τη περιοδεία, στο κέντρο η θεατρική παραγωγός Νινέτα Λεμπέση
Ουρές παντού. Κάθε μέρα sold out. Κάθε μέρα όμως. Χριστούγεννα Πρωτοχρονιά όλοι μαζί. Και μετά περιοδεία. Κάθε μέρα σε άλλη πόλη με αυτό το σκηνικό. Μετά άνοιξη μετά καλοκαίρι ύστερα πάλι φθινόπωρο χειμώνας…. είναι οι συνθήκες και οι καταστάσεις που μας δένουν…. είναι που ήμασταν μαζί συνέχεια και δεχθήκαμε τα ποντικάκια. (αναλυτικά όλο το άρθρο διαβάστε εδώ)
Και ναι, στα πρώτα πρώτα Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης που πραγματοποιήθηκαν την επόμενη χρονιά στο θέατρο Αριστοτέλειον, η παράσταση διεκδικούσε 4 βραβεία: σκηνικά (Δέσποινα Βολίδη), μετάφραση (Αντώνης Γαλαίος), φιναλίστ 10αδας και υποψήφιο Βραβείο Κοινού. Και κέρδισε τα δυο, 2ο Βραβείο Κοινού και σκηνικά. Στη μεγάλη βραδιά η αξιαγάπητη Νταίζη Λεμπέση παρέλαβε τα βραβεία, βαθιά συγκινημένη.
Μπορεί να μη γνώρισα ποτέ προσωπικά τον Μανούσο Μανουσάκη μα όλοι μιλούσαν για έναν γλυκό και ευγενή άνθρωπο, εντελώς παθιασμένο με τη δουλειά του που όλη η Ελλάδα θα θυμάται για τη πολιτιστική κληρονομιά που άφησε στον τόπο.
Αιωνία του η μνήμη.
