Το θέμα μου σήμερα θα σου φανεί λίγο ξεκάρφωτο αρχικά αλλά δεν είναι…
Πώς ένα τηλεοπτικό κανάλι παίρνει θέση στην καρδιά σου σαν να είναι άνθρωπος; Ακούγεται ίσως χαζό, αλλά στο κεφάλι μου το Mega είναι άνθρωπος. Είναι κάποιος ο οποίος με συντρόφευσε από την εφηβεία μου και Megaλώσαμε μαζί. Κι αν όχι άνθρωπος, σίγουρα ήταν ιδέα. Όχι από αυτές που εισάγουν μια καινοτομία, δεν ανακάλυψαν την τηλεόραση τότε, αλλά έκαναν την τηλεόραση να εκπέμπει χρυσόσκονη. Ήταν μαγεία. Όσοι είναι της δικής μου γενιάς (τα σχολιάκια και οι υπολογισμοί να λείπουν…) σίγουρα έχουν πάνω-κάτω την ίδια αίσθηση.
Οτιδήποτε, αν δεν γεννηθείς όταν ήδη υπάρχει ώστε να σου είναι δεδομένο, αλλά γεννιέται μπροστά στα μάτια σου, ασκεί πάνω σου μία περίεργη γοητεία. Για όσουν δεν έζησαν μόνο με την κρατική, με το «συντηρητικό» πρόγραμμα και τον τσομπανάκο να μας καληνυχτά στις δώδεκα το βράδυ, ίσως δεν είναι εύκολο να γίνει αντιληπτό αυτό που λέω. Και είναι περίεργο το πώς μπορεί να επιδράσει πάνω σου και μέσα σου κάτι το οποίο ουσιαστικά δεν έχει υπόσταση ανάλογη με τη δική σου.
Η σχέση μου με την τηλεόραση ήταν πάντα σχέση αγάπης, ακόμα κι όταν η τηλεόραση δεν ήταν τόσο υπέροχη όσο έγινε μετά. Από τις πρώτες ημέρες που για κάνα μήνα αν θυμάμαι καλά στην συχνότητα του Mega έπαιζαν trailer από τις σειρές που θα πρόβαλε, είχα ήδη κολλήσει. Καθόμουν με τις ώρες και παρακολουθούσα τα trailer ξανά και ξανά και δεν έβλεπα την ώρα. Για πρώτη φορά η τηλεόραση εξέπεμπε χρώματα που δεν είχε ποτέ πριν κι ας ήταν ήδη έγχρωμη αρκετά χρόνια. Και όσο πλησίαζε η ημέρα έναρξης του προγράμματος, τόσο περισσότερο ανυπομονούσα. Τη Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 1989 έκανα κοπάνα. Ήμουν απογευματινός και η έναρξη θα γινόταν στις τρεις το μεσημέρι. Η έναρξη ενός καναλιού ήταν κάτι που με εξίταρε, δεν είχα δει ποτέ έναρξη. Ουρανός, σύννεφα και τα χρωματιστά τριγωνάκια να έρχονται κατά πάνω μου και να μένουν μαζί μου για πάντα. Ένα καλωσόρισμα και «Διάστημα 1999», αγαπημένη μου σειρά από την κρατική. Και κολλημένος στην τηλεόραση μέχρι που τελείωσε το πρόγραμμα. Δεν το ξημέρωναν από την πρώτη μέρα, κάτι που όταν άρχισε να συμβαίνει όμως, πραγματικά άλλαξε τη ζωή μου. Και έκτοτε εκεί… Νύχτα –μέρα.
Και θα πεις, γιατί ολόκληρο άρθρο; Επειδή με το καλημέρα σχεδόν, άρχισαν και οι ελληνικές παραγωγές. Καλές σειρές υπήρχαν και στα κρατικά κανάλια. Αυτό που έγινε όμως με τα ιδιωτικά, αρχής γενομένης από το Mega, ήταν άλλο πράγμα. Ειδικά στο Mega, οι σειρές ήταν αλλιώς. Και μπορεί να μην ήταν πάντα όλες αξιόλογες, αλλά οι πιο αγαπημένες μου πάντα ήταν εκεί. Και με τα χρόνια έγιναν πάρα πολλές. Και μέσα από αυτές μάθαμε τους περισσότερους ηθοποιούς που σήμερα είναι λατρεμένοι. Οι περισσότεροι ξεκίνησαν εκεί, κάμποσοι ξεκίνησαν δεύτερη καριέρα από εκεί, κάποιοι άλλοι βρήκαν το σπίτι τους εκεί. Και πέρασαν και στα δικά μας σπίτια.
Κακά τα ψέματα, ακόμα και σήμερα, η καλλιτεχνική αξία ενός ηθοποιού μπορεί να καθορίζεται από τις επιδόσεις του στο σανίδι, η εμπορική του αξία όμως υπολογίζεται από την δράση του στην τηλεόραση. Η μαζική αναγνωρισιμότητα, η εισβολή της εικόνας του στο σαλόνι του θεατή και η οικειότητα που εκείνος θα νιώσει με τον ηθοποιό είναι διαφορετική. Όσο οξύμωρο κι αν είναι, σε αντιπαράθεση με το ζωντανό θέατρο, η τηλεόραση προσφέρει μια αμεσότητα στην σχέση θεατή-ηθοποιού. Κι αυτό είναι κάτι που όλοι οι ηθοποιοί στην αρχή της καριέρας τους τουλάχιστον το θέλουν και το κυνηγούν. Και μέχρι πολύ-πολύ πρόσφατα, ποιος ηθοποιός δε θα ήθελε να ξεκινήσει ή να συνεχίσει την καριέρα του σε μία σειρά του Mega; Εγώ αυτό το ήθελα (από) τότε. Μπορεί στην πορεία να συναντήθηκα με το Μega για πολύ λίγο, αλλά κι αυτό το λίγο τότε για μένα ήταν κάτι.
Θυμάμαι την εποχή που ήμουν ακόμα στη σχολή και πρόβαλε το «Λόγω Τιμής». Καλός ο Τσέχωφ, καλός ο Σαίξπηρ, αλλά ποιος δεν ήθελε τότε να ήταν ένας από τους επτά της Παπαοικονόμου; Το Mega είχε σειρές που απευθύνονταν σε ένα νέο, νεανικό κοινό και που το τράβηξαν στην τηλεόραση, το έμπασαν στο όνειρο, το γαλούχησαν και του σύστησαν νέους ήρωες. Και προοπτικές. Κι αυτό ήταν κάτι το οποίο έναν εκκολαπτόμενο ηθοποιό τον άγγιζε με διαφορετικό τρόπο και αιχμαλώτιζε την σκέψη του και στοίχειωνε τα όνειρά του. Ένας ρόλος σε σειρά στο Mega. Και η πληθώρα αυτών των σειρών έβαλε στη ζωή όλων μας ονόματα που ζούμε ακόμα μαζί τους, έφτιαξε καριέρες που κυριαρχούν σήμερα στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Το Mega ήταν μια οικοδομή και τα μπετά που έριχνε ήταν οι καλύτερες βάσεις για στέρεες καριέρες χρόνων.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 2 – ΣΕΛΙΔΑ ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ
Δεν υποτιμώ ή προσπερνώ τις καριέρες που είχαν πριν, είτε θεατρικά είτε κινηματογραφικά ούτε και τηλεοπτικά από τα άλλα κανάλια. Ή από τα κανάλια που ακολούθησαν. Απλώς το Mega ήταν μια άλλη φάση. Τα σήριαλ που προβάλλονταν και οι ηθοποιοί που είχαν δουλειά πλέον στην τηλεόραση έφταναν ευφάνταστους αριθμούς και η συμβολή του Mega ήταν καθοριστική. Αποκτούσαμε καινούριους φίλους κάθε σεζόν, φίλους που ακόμα και τώρα έχουμε «επαφή» μαζί τους. Τη Δημητρούλα, τον Σπύρο, τον Θοδωρή, την Αθηνά, την Άννα, την Ντορίτα, τον Κωνσταντίνο, την Όλγα, την Ασπασία, τη Σάσα… Δεκάδες ρόλους, εκατοντάδες ηθοποιούς.
Και οι σειρές αυτές διαμόρφωσαν το χιούμορ ή ακόμα και τον λόγο μας. Πόσες ατάκες δέκα και δεκαπέντε και είκοσι χρόνια μετά δεν είναι στο καθημερινό μας λεξιλόγιο; «Τι έγινε, ρε παιδιά;», «Πάμε πλατεία;», «Εγώ πότε θα γίνω μάνα;» «Έλα, δεν το πιστεύω», «Τι έγινε, Κωστάκη; Σε γουστάρει η χωριάτισσα;», «Προσκυνήστε το είδωλο»… Ή πόσα τραγούδια από τους τίτλους σειρών του Mega δεν συμπεριλαμβάνονται στο soundtrack των ζωών μας; Ή πόσες φορές η καθημερινότητά μας δε συνδέθηκε με μία σκηνή ή ατάκα από σειρά στο Mega -τουλάχιστον για τους τηλεορασάκηδες- που να μην την ανακαλούμε με συγκίνηση ή είναι σαν να τη ζήσαμε εμείς; Ένα αμάξι πέφτει σε γκρεμό και ακούγεται το «Ήσουν απών, Σίφη». Σκάει η σφαλιάρα (που πολύ την περίμενα) για να ειπωθεί το «Η Αθηνά είναι φίλη μου, μαλακισμένο», ή το «Εσύ μόνο να βαράς ξέρεις»… Και το «φαινόμενο Βουγιουκλάκη» σε πλήρη εφαρμογή. Πόσες σειρές μέσα από τις επαναλήψεις δε μεγαλώνουν γενιές και γενιές;
Για να προλάβω κάποιους, το Mega για μένα έχει να κάνει με τον ηθοποιό. Αυτό με αφορά, αυτό με ενδιαφέρει, αυτό εξετάζω. Δε με ενδιαφέρει σε ποιον ανήκει στα χαρτιά και τι πρεσβεύει αυτός, δεν εξετάζω τους δημοσιογράφους του ή το υπόλοιπό του πρόγραμμα. Με ενδιαφέρει πως ανήκει σε μένα και του ανήκουν πολλές μου αναμνήσεις και πολλές μου προσδοκίες. Κι ας με στενοχώρησε κάποια στιγμή λίγο άδικα πίσω από τις παρωπίδες του. Ας πούμε πως πήγα αργά, οπότε περασμένα ξεχασμένα. Το Mega είναι αγάπη.
Αλλά το Mega σήμερα είναι κάτι άλλο. Δεν είναι ακριβώς αυτό που ήταν όταν ξεκίνησε κι αυτό είναι κρίμα. Από την απόλυτη μαγεία σε έναν ατελείωτο αγώνα επιβίωσης για τους εργαζόμενους εκεί. Από φυτώριο δημιουργίας, σε ένα καθημερινό μνημόσυνο-λούπα των παλιών καλών καιρών, βασίζει το πρόγραμμά του σε απλήρωτες επαναλήψεις. Το Mega κοντεύει τα τριάντα. Κι αν ήταν άνθρωπος, θα έπρεπε να είναι στην ακμή του και να έχει όλον τον καιρό μπροστά του. Αλλά το Mega ασθενεί. Βαριά. Έχει πέσει σε κώμα και περιμένει ανάνηψη, όχι να του τραβήξει κάποιος την πρίζα. Και αυτό το αρχείο των σειρών του, να μη καταλήξει βορά-«δωρεά οργάνων» σε άλλα κανάλια… Επειδή το Mega είναι άνθρωπος, είναι όλοι όσοι δουλεύουν εκεί, όλοι όσοι βασίζονται σε αυτούς, όλοι όσοι ακόμα παρακολουθούν και δίνουν τηλεθεάσεις, όλοι όσοι ονειρεύτηκαν με αυτό να παίζει στα μάτια τους τη σειρά της ζωής τους. Ή τη ζωή της σειράς τους. Με όποια σειρά αυτά, τι σημασία έχει; Κι έτσι πρέπει να το δουν όλοι όσοι μπορούν να βάλουν το χεράκι τους, για καλό… Το μαύρο δεν υπάρχει στο ουράνιο τόξο. To Mega είναι το κουμπί 1.
Υ.Γ. Με αγάπη και σεβασμό πάντα προς τα υπόλοιπα κανάλια. Η πρώτη αγάπη και το πρώτο φιλί και ό,τι άλλο πρώτο, ακόμα κι αν δεν είναι το καλύτερο είναι πάντα το πρώτο…
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 3 – ΓΛΑΡΟΣ
Το άρθρο γράφτηκε ακούγοντας: Τούρουρου τούρουρου τουρούρου…(εδώ)
Αλλά και μία playlist τιμής ένεκεν σήμερα…
Χρώμα Δεν Αλλάζουνε Τα Μάτια – Γεράσιμος Ανδρεάτος
Το Σκάκι – Γεράσιμος Ανδρεάτος
Αγάπη – Χρήστος Θηβαίος
Το Τρένο Των Εννιά Και Δέκα – Ελευθερία Αρβανιτάκη
Ηλιαχτίδα – Τάνια Τσανακλίδου
Κοίτα-Κοίτα – Αλκίνοος Ιωαννίδης
Ό,τι Θες Και Δε Θα’ρθει – Πέμυ Ζούνη & Μανώλης Χατζημανώλης
Τράβα Σκανδάλη – Άλκηστις Πρωτοψάλτη
Δυο Μέρες Μόνο – Δήμητρα Γαλάνη
Μαύρη Πεταλούδα – Γιάννης Χαρούλης
Είσαι Εσύ Ο Άνθρωπός Μου – Ανδριάνα Μπάμπαλη
Είναι Η Αγάπη – Ελεωνόρα Ζουγανέλη
Μαζί Σου – Έλενα Παπαρίζου
Today – Matisse
Single – Closer
Η Αίθουσα Του Θρόνου (Ορχηστρικό) – Ευανθία Ρεμπούτσικα
Φωτογραφικό υλικό
