.
Μια κραυγή για όλα τα εγκλήματα ανά τον κόσμο, σε μια απροσδιόριστη διάσταση του χρόνου, με προσωπικές ιστορίες ξεριζωμού, με ομαδικούς τάφους που βρήκαν τα ονοματεπώνυμα τους, χωρίς όμως λύτρωση για τον άνθρωπο.
Οι βελούδινες χροιές της Ελεάνας και της Αλεξάνδρας μετατράπηκαν σε σπαρακτικές φωνές και τα κορμιά τους σε άψυχες κούκλες που εκτελέστηκαν, προκάλεσαν ρίγη συγκίνησης αλλά και συναισθήματα θυμού και απελπισίας.
Για μια ώρα και 20 λεπτά το βράδυ του Σαββάτου η σκηνή του Φουαγιέ στο θέατρο της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών σαν χρονομηχανή ταξίδεψε τους θεατές στην μνήμη του πόνου και του αφανισμού της ανθρώπινης υπόστασης, ψυχρά αποτυπωμένης από έναν αλγόριθμο.
.
.
.

.
Φωτογραφικό υλικό