Ελένη Κοκκίδου: «Λειτουργώ όπως ο ιερέας στην εκκλησία ερμηνεύοντας τη Φλέρυ Νταντωνάκη» | Interview

Μια εξαιρετικά ταλαντούχα ηθοποιός που μας έχει χαρίσει στιγμές γέλιου αλλά και συγκίνησης μέσα από τις θεατρικές και τηλεοπτικές δουλειές της…

Γνωστή στο ευρύ κοινό τόσο από τη συμμετοχή της στην τηλεοπτική σειρά «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα», όσο και από θεατρικές παραστάσεις, μεταξύ των οποίων ο συγκλονιστικός μονόλογος του Γιώργου Χρονά «Η γυναίκα της Πάτρας», για τον οποίο βραβεύτηκε με το βραβείο Κάρολος Κουν.

Ο λόγος για την αγαπημένη ηθοποιό Ελένη Κοκκίδου, που με αφορμή την συμμετοχή της στην παράσταση «Το τραγούδι της Φλέρυς» του Δημήτρη Οικονόμου, που ανεβαίνει για λίγες παραστάσεις στο θέατρο Artbox Fargani, μίλησε στην Άννια Κανακάρη για την Κουλτουρόσουπα

-Κυρία Κοκκίδου, έχετε μια επιτυχημένη πορεία αρκετών χρόνων ως ηθοποιός. Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν, ποια θα λέγατε ότι ήταν η αφορμή να ασχοληθείτε με την υποκριτική; Ήταν ένα πρόσωπο, μια ταινία ή παράσταση που παρακολουθήσατε ή κάτι άλλο;

Ήταν η ανάγκη μου να εξερευνήσω την ανθρώπινη φύση, μια “διαστροφή” που είχα από μικρό παιδί, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Πάντα, όπου κι αν βρισκόμουν — στα λεωφορεία, στις παραλίες, στα πάρκα με τους γονείς μου — παρακολουθούσα με τρομερό ενδιαφέρον την ψυχή τους και τη σκέψη τους. Όταν πήγαινα στο θέατρο, ένιωθα πως ήμουν με αυτούς που ήταν πάνω στη σκηνή και όχι κάτω.

-Έχετε εμφανιστεί τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση. Ποιο από τα δύο πιστεύετε ότι σας εκφράζει περισσότερο;

Το θέατρο, γιατί εκεί μπορείς να πας πολύ βαθιά και σου δίνεται ο χρόνος γι’ αυτό. Η συνεύρεση με τους συναδέλφους σου και τον σκηνοθέτη διαρκεί πολλούς μήνες μέσα από τη διαδικασία των προβών και των παραστάσεων, και έτσι δημιουργείται μια νέα συνθήκη, η οποία συνεχώς μεταβάλλεται. Αυτή την πολυτέλεια δεν την έχεις ούτε στην τηλεόραση ούτε στον κινηματογράφο.

-Τι σημαίνει, γενικότερα, το θέατρο για σας; Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο ρόλος του θεάτρου στη σημερινή κοινωνία;

Το θέατρο για μένα είναι η ζωή μου. Με αυτό αγκαλιά, μεγαλώνω, εξελίσσομαι, ελίσσομαι, επιβιώνω υπαρξιακά, και το κυριότερο, συνομιλώ με τους άλλους ανθρώπους. Ο ρόλος του θεάτρου ήταν, είναι και θα είναι ο διάλογος με τα μεγάλα ερωτήματα του ανθρώπου. Αυτός είναι ο λόγος που δεν θα πάψει ποτέ να υπάρχει, γιατί ό,τι συμβαίνει, συμβαίνει εκείνη τη στιγμή, με τη φυσική παρουσία των ηθοποιών και του κοινού.

-Ποιος από τους ρόλους σας μέχρι σήμερα σας έχει αγγίξει προσωπικά και θα μπορούσατε να πείτε ότι σας χάρισε ένα «μάθημα ζωής»;

Η «Γυναίκα» της Πάτρας. Η επαφή με ένα δαιμονικό, επικίνδυνο αλλά και άγιο πλάσμα. Μια πόρνη που έζησε τον 20ό αιώνα στην πόλη της Πάτρας, και με έκανε να αγγίξω τον πυρήνα της γυναικείας μου φύσης.

Υπήρξε κάποια ιδιαίτερη – αξιοσημείωτη – στιγμή, καλή ή κακή,που θυμάστε από τις παραστάσεις σας, που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;

Η συγκίνηση που προκαλείται στους θεατές από μια παράσταση στην οποία συμμετέχω. Αυτό συμβαίνει κυρίως στους δύο μονολόγους που έχω παίξει: τη «Γυναίκα» της Πάτρας και τώρα μια άλλη άγια ψυχή, τη Φλέρυ Νταντωνάκη. Ο κόσμος έφευγε και φεύγει ακόμα, τώρα με τη Φλέρυ, με δάκρυα. Συγκεκριμένα, με τη Φλέρυ, στρέφει τον καθρέφτη του στα μύχια της ψυχής του. Αυτή η παράσταση είναι μια εξομολόγηση που γίνεται ταυτόχρονα από μένα στη σκηνή και από τους θεατές-ακροατές.

Ποια είναι η σχέση σας με τη μουσική; Είχατε ονειρευτεί ποτέ να ασχοληθείτε επαγγελματικά με το τραγούδι;

Η μουσική είναι το βασικό στοιχείο που με καθορίζει. Ό,τι κι αν κάνω στο θέατρο και στη ζωή εμπεριέχει τον ρυθμό και την αισθητική που έχει η μουσική. Παίζω πιάνο και τραγουδάω από τα 5 μου χρόνια. Τα τραγούδια που ερμηνεύω σε αυτή την παράσταση είναι κομμάτια της ζωής μου. Νιώθω πάντα ότι παραστράτησα, ότι γλίστρησα από τη μουσική και ξέφυγα στο θέατρο. Νομίζω ότι ήταν τυχαίο· πάντα πατούσα σε δύο βάρκες, και πάντα θα πατάω. Σκέφτομαι ότι το επόμενο έργο που θα κάνω θα πηγάζει από τη μουσική και θα καταλήγει στο θέατρο. Μια μουσική παράσταση δηλαδή.

Αυτό τον καιρό υποδύεστε τη Φλέρυ Νταντωνάκη, στον μονόλογο «Το τραγούδι της Φλέρυς». Τι σας κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον στην ιστορία της και πόσο δύσκολη ή εύκολη υπήρξε η προσέγγιση της προσωπικότητας της; 

Η Φλέρυ Νταντωνάκη ήταν σαν ένα αναμμένο κεράκι που δεν μπόρεσε να αντέξει στον άνεμο και έσβησε. Όμως, φώτισε τις ψυχές μας με αυτό το φως που μόνο οι μοναχοί και οι άγιοι εκπέμπουν. Εγώ λειτουργώ όπως ο ιερέας στην εκκλησία — είμαι ο καταλύτης για να σας κάνω να συναντηθείτε με αυτό το θείο πλάσμα που πέρασε από τη ζωή και άφησε ένα αιώνιο αποτύπωμα. Το χρωστούσα στον εαυτό μου και στους ανθρώπους που με διαμόρφωσαν, γιατί μεγάλωσα με τη Φλέρυ, με τις μουσικές του Μάνου Χατζιδάκι.

Μιλήστε μας για τη συνεργασία σας με τον Μάνο Καρατζογιάννη στον συγκεκριμένο μονόλογο και τι θεωρείτε ότι αποκομίσατε από αυτήν αλλά και από την συγκεκριμένη παράσταση γενικότερα;

Ευχαριστώ και θα ευχαριστώ πάντα τον Δημήτρη Οικονόμου, που έγραψε το κείμενο της παράστασης, και τον Μάνο Καρατζογιάννη, που διαισθητικά βρήκε σε μένα το κατάλληλο πρόσωπο για να μεταφέρει τη μνήμη της Φλέρυς Νταντωνάκη στη σκηνή, λόγω της παιδείας μου. Τον ευχαριστώ για την τέλεια συνεργασία, τον σεβασμό και την ψυχική επικοινωνία που είχαμε.

ΦΑΡΓΚΑΝΗ

«Το τραγούδι της Φλέρυς» του Δημήτρη Οικονόμου.

Πρεμιέρα: Τετάρτη  16  Οκτωβρίου, 21:00 – Χορηγός επικοινωνίας: Kulturosupa.gr

Μόνη στη σκηνή, στον προσωπικό της χώρο με μερικές παρτιτούρες πεσμένες στο πάτωμα, ένα παλιό ραδιόφωνο, μια κιθάρα σε μια γωνία, η Φλέρυ βρίσκει καταφύγιο στις αναμνήσεις της, έχοντας μόλις δραπετεύσει από το πλήθος που αδημονεί να την ακούσει – ίσως όμως και να την κατασπαράξει.

Σκηνοθεσία:   Μάνος Καρατζογιάννης. Ερμηνεύουν: Ελένη Κοκκίδου.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη 16 στις 20:00, Πέμπτη 17, Παρασκευή 18 & Σάββατο 19 στις 21:30, Κυριακή 20 Οκτωβρίου στις 20:00.

-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ