.
.
Ηθοποιός σημαίνει ΦΩΣ και το ΦΩΣ λάμπει παντού… ακόμα και στα σκοτάδια.
.
Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου σήμερα και θέλησα να την “περάσω” με ανθρώπους που το αγαπούν πολύ το ΘΕΑΤΡΟ και ο κάθε ένας από αυτούς το σέβεται, το θαυμάζει, το πονά και το υπηρετεί από την δική του οπτική γωνία.
.
Πάντα μέσα από τις μεγάλες παύσεις βγαίνουν ήχοι εκκωφαντικοί, βγαίνουν διαμαντάκια.
.
Λίγη υπομονή για να τελειώσουμε με τις παύσεις.
.
.
Μιμή Ντενίση
Παγκόσμια ημέρα θεάτρου και όλα τα θέατρα του κόσμου κλειστά!! Πρώτη φορά εμείς οι άνθρωποι του θεάτρου γιορτάζουμε μόνοι μας μακριά από την στήριξη και την δύναμη που μας δίνει το κοινό… όμως το θέατρο… η κατ εξοχήν ανθρωποκεντρική τέχνη… έχει επιβιώσει μέσα από λιμούς, παγκόσμιους πολέμους και οικονομικά κραχ.
Η τελευταία τεράστια οικονομική κρίση που έπληξε την Ελλάδα έφερε τον κόσμο πιο κοντά στο θέατρο και τον απομάκρυνε από ένα σωρό ανούσια πράγματα. Όταν τελειώσει και αυτός ο εφιάλτης.. ο πρωτοφανής… ο κόσμος θα γυρίσει με ακόμα μεγαλύτερη αγάπη στο θέατρο.
Αυτήν τη στιγμή απαγορεύεται και μας λείπει η αγκαλιά. Το θέατρο είναι μια μεγάλη αγκαλιά που ζεσταίνει όλες τις καρδιές. Μένουμε σπίτι για να είμαστε όλοι καλά.και να ανταμώσουμε την θεατρική μας οικογένεια και το αγαπημένο μας κοινό σύντομα.
Και του χρόνου να γιορτάσουμε όλοι μαζί αυτήν την σπουδαία μέρα
.
.
Αγγελος Αντωνόπουλος
Παρόλο που τα θέατρα είναι κλειστά λόγω του ιού, το ΘEAΤΡΟ δεν ΠΕΘΑΙΝΕΙ.
.
Μένουμε όλοι στα σπίτια μας και πάλι θα ανταμώσουμε σοφότεροι, δημιουργικότεροι και με φωτεινότερες ιδέες.
.
Πέγκυ Τρικαλιώτη
Το θέατρο την εποχή του εγκλεισμού απέχει από την καθημερινότητα μας όπως τα πάντα γύρω μας… συνεχίζει όμως να υπάρχει στο μυαλό και στις ψυχές όλων μας… το ότι οι σκηνές μας είναι άδειες από καλλιτέχνες και οι πλατείες άδειες από το κοινό, δε σημαίνει ότι μέσα σε αυτή τη πρωτόγνωρη για όλους κατάσταση, οι δημιουργοί δεν πλάθουν ιστορίες για την επόμενη ημέρα.
Αυτήν την επόμενη ημέρα που θα μας βρει πάλι όλους μαζί ενωμένους να ρίχνουμε τον τέταρτο τοίχο και να μοιραζόμαστε σκέψεις, φαντασία και συναισθήματα. Το θέατρο ήταν, είναι και θα είναι πάντα εκεί… έτοιμο για την κάθαρση, αυτήν την κάθαρση που όλοι χρειαζόμαστε, ειδικά σε τόσο δύσκολες στιγμές.
Μέχρι τότε μένουμε σπίτι… για να μπορεί να υπάρξει για όλους μας αυτή η επόμενη ημέρα.
.
Δημήτρης Αδάμης
Το θέατρο είναι επικοινωνία, το Θέατρο υπάρχει ως συνθήκη με την φυσική παρουσία τουλάχιστον δύο ανθρώπων, του ηθοποιού και του θεατή.
Η σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου μας βρίσκει σε παύση αλλά και σε αναμονή. Μια παύση επιβεβλημένη για λόγους υγείας. Μια παύση που είναι σίγουρο πως θα φανεί χρήσιμη. Πάντα οι παύσεις ήταν χρήσιμες στο θέατρο. Όπως και οι σιωπές. Σε αναμονή λοιπόν της φυσικής επικοινωνίας… σε αναμονή νέων ιδεών, τρόπων, αλλά και συναισθημάτων.
Είναι βέβαιο οτι θα προκύψουν καινούριες φόρμες από όλο αυτό το πρωτόγνωρο σύμπαν. Ας γίνουμε μέρος του. Ας μας βρει το νέο αύριο σε εγρήγορση.
.
.
Μαριάννα Κάλμπαρη
Παγκόσμια ημέρα θεάτρου, με θέατρα κλειστά! Χωρίς να ξέρουμε πότε θα ανοίξουν ξανά. Σε τι κατάσταση θα βρισκόμαστε όλοι και ο καθένας από εμάς, όταν ανοίξουν ξανά.
.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ανοίξουν ξανά.
.
Και πιστεύω ότι ύστερα από όλο αυτό που ζούμε τώρα, θα λαχταράμε περισσότερο από ποτέ να πάρουμε τη θέση μας σε μια ασφυκτικά γεμάτη πλατεία. Χωρίςφόβο.
Να ακούσουμε τα κουδούνια και τον ξερό βήχα του κυρίου στην πίσω σειρά. Χωρίς φόβο. Να αγγίξει ο αγκώνας μας τον αγκώνα της κυρίας στο διπλανό κάθισμα. Χωρίς φόβο.
Και στο τρίτο κουδούνι, όταν πέσει επιτέλους αυτό το υπέροχο σκοτάδι στην πλατεία, όταν εγκατασταθεί αυτή η γεμάτη προσμονή σιωπή, οι ανάσες όλων μας να συντονιστούν για να παρακολουθήσουμε μια ιστορία να ξετυλίγεται ΖΩΝΤΑΝΑ μπροστά μας. Και να βιώσουμε αυτή την εμπειρία όλοι μαζί. Την ίδια στιγμή. Ζωντανά. Όπως μόνο στο θέατρο μπορούμε.
Μέχρι τότε, εύχομαι να είμαστε καλά. Να περάσουμε αυτές τις δύσκολες μέρες με τις μικρότερες δυνατές απώλειες. Σε κάθε επίπεδο. Για να μπορέσουμε το συντομότερο δυνατό να είμαστε και πάλι όλοι πάνω και κάτω από τη σκηνή. Χωρίς φόβο.
Ελεύθεροι να μοιραστούμε αγκαλιές, δάκρυα, εμπειρίες, γέλια, φιλιά, σκέψεις, όνειρα.
Αδημονώ!
Δημήτρης Πετρόπουλος
Ζωντανή ανθρώπινη διάδραση. Αυτό σημαίνει θέατρο. Ζωντανοί οργανισμοί, καρδιές, ψυχές και πνεύματα, που αλληλεπιδρούν. Ένα εσύ και γω αρκούν, αν δεν υπάρχει άλλη λύση. Ακόμα κι η φωνή χωρίς εικόνα και η εικόνα χωρίς φωνή είναι εργαλεία επικοινωνίας. Σκόπιμα αποφεύγω να αναφερθώ σε άλλους τρόπους που η τεχνολογία υποστηρίζει. Είναι κι αυτοί μια λύση. Ανάγκης. Για όσο κρατάει της επιβίωσης η μάχη. Η μυρωδιά, η αφή, η όσφρηση και… η γεύση του θεάτρου θα κάνουν λίγη υπομονή. Μια μπόρα είναι. Θα περάσει. Γρήγορα ελπίζω γιατί μου λείπετε ήδη. Πολύ.
Υ.Γ. Είχα ήδη γράψει το κείμενο όταν διάβασα το μήνυμα για τη σημερινή μέρα Θεάτρου. ”Πρέπει να καταπολεμήσουμε την απάθεια, το λήθαργο, την απαισιοδοξία, την απληστία και την αδιαφορία προς τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε, προς τον πλανήτη πάνω στον οποίο ζούμε” λέει το μήνυμα. Πολύ σωστά, φίλε Shahid Nadeem. ”Για να ανυψώσουμε τη σκηνή σε κάτι το ιερό” πρέπει να περιφρουρούμε τη ζωή – ιδίως όταν διατρέχει θανάσιμο κίνδυνο.
Κώστας Τσιάνος
Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου σήμερα και τα θέατρα είναι όλα κλειστά.
Οι ερμηνευτές μακριά από τις σκηνές μαζί και όλοι οι άλλοι συντελεστές που το υπηρετούν.
Αδυνατώ να βρω λόγια να πω κάποιο μήνυμα.
.
Ας περάσει γρήγορα αυτή η λαίλαπα και να είμαστε όλοι γεροί.
Λουκία Μιχαλοπούλου
Σε αυτή την περίεργη στιγμή για όλους μας επαναπροσδιορίζω κι εγώ την θέση και τη σχέση μου με το θέατρο. Δανείζομαι τα λόγια του Valere Novarina που με κινητοποίησαν από μικρή και με επανέφεραν στον πυρήνα μου όταν αυτός κλονιζόταν, «το θέατρο εφευρέθηκε για να καίγονται εκεί μέσα στη νύχτα, όλα τα ανθρώπινα σχήματα. Δεν είναι ο τόπος για να κάνουμε τους ωραίους, να πατάμε κορδωτοί στα δυο μας πόδια, να εμφανιζόμαστε ευφυής, να πιθηκίζουμε τον άνθρωπο. Το θέατρο είναι ένας μεγάλος γολγοθάς από χαρτί για να καίγονται όλα τα ομοιώματα της κεφαλής του ανθρώπου».
Κέλλυ Σταμουλάκη
Ζώντας σε μια εποχή, που αναζητάμε το «έλεος» και κυριαρχεί ο «φόβος», το θέατρο λειτουργεί παρηγορητικά βοηθώντας μας να ξεπεράσουμε παραδειγματικά την «των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».
Άλλωστε και μέσα σ αυτές τις συνθήκες το θέατρο εξακολουθεί με κάθε τρόπο να συνεισφέρει με παραστάσεις και δρώμενα προσθέτοντας το δικό του βάλσαμο στις ψυχές μας.
Μαίρη Βιδάλη
Φέτος η σαιζόν τελείωσε απότομα. Οι χώροι μένουν κλειστοί μόνο για τους περαστικούς γιατί το θέατρο είμαστε εμείς «Οι άνθρωποι του» και συνεχίζει ορθάνοιχτο στο νου και στις καρδιές μας.
Βάνα Πεφάνη
Η παγκόσμια γιορτή του θεάτρου, βρίσκει το θέατρο παγκοσμίως σε grande pausa. Όχι τελεία, όχι άνω τελεία, όχι θαυμαστικό και σίγουρα όχι σιωπή. Ο θόρυβος της παύσης είναι εκκωφαντικός.
Εύχομαι οι άνθρωποι του θεάτρου -και όχι μόνο- να μην θεωρήσουμε αυτή τη μοναδική και επώδυνη περίοδο της ανθρωπότητας, παρένθεση στη ζωή και την σκέψη μας αλλά να την εκμεταλλευτούμε σαν ευκαιρία για καινούργια αρχή.
Όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες και σιωπή μέχρι την επόμενη μέρα του κόσμου, του θεάτρου, της σκηνής.
Μάκης Δελαπόρτας
To θέατρο θα συνεχίσει και μετά κορωναιού εποχή να είναι το πιο γλυκό ταξίδι στο όνειρο.
Γρηγόρης Βαλτινός
Το θέατρο ήταν και είναι για πάντα σύμφυτο με την ύπαρξη του ανθρώπου.
,
Όσο υπάρχει άνθρωπος επάνω σ΄ αυτόν τον κουρασμένο πλανήτη, θα υπάρχει και το θέατρο να δίνει δύναμη, κουράγιο, γνώση, αντίδραση, αίσθημα, αγάπη.
Χάρης Γρηγορόπουλος
Φέτος η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου βρίσκει σε όλον τον πλανήτη τα θέατρα κλειστά και όλους τους ανθρώπους που εργάζονται γι αυτό και σε αυτό τους βρίσκει έγκλειστους στα σπίτια τους.
Εύχομαι η ανθρωπότητα να ξεπεράσει γρήγορα αυτή την μάστιγα. Όσον αφορά το θέατρο, δεν έχει ανάγκη. Αυτό θα βρίσκεται πάντα ζωντανό, θα είναι μια φλόγα που θα καίει στις καρδιές και στα μυαλά των ανθρώπων.
Και όταν θα ανοίξουν οι αίθουσες, θα συνενωθούν και πάλι όλες οι τέχνες για να δημιουργήσουν τη θεατρική μαγεία.
Εύχομαι σε όλους υγεία και υπομονή.
Άννα Αδριανού
Το θέατρο ήταν η πρώτη μεγάλη εμπειρία της παιδικής μου ηλικίας όταν ο πατέρας μου με έπαιρνε μαζί του στις πρόβες και στις παραστάσεις του. Έβλεπα λοιπόν να αναδύεται μαγικά μπροστά στα μάτια μου ένας ολόκληρος κόσμος, που έμοιαζε πολύ πιο γοητευτικός από τον αληθινό, μιας και με πήγαινε και σε άλλες εποχές και σε άλλους τόπους. Ένα ζωντανό παραμύθι με καλούς και κακούς, ήρωες και όμορφες κοπέλες, χρωματιστά ντεκόρ, φώτα, μουσική.
Ακόμα και σήμερα που αποτελώ τόσα χρόνια μέρος του κι είναι η δουλειά μου, (χωρίς να το χορτάσω και να το βαρεθώ ποτέ) πιστεύω ότι το θέατρο επιβίωσε κι εξελίχτηκε μέσα στους αιώνες γι αυτόν τον λόγο: Την μαγεία που κρύβει κι από την οποία προέρχεται μιας και ξεκίνησε κάποτε από μαγικές πρωτόγονες τελετές. Γιατί σ’ αυτό η αναπαράσταση δεν είναι πλήρης και ρεαλιστική όπως στην οθόνη. Είναι μια συνθήκη στην οποία συμφωνούν μυστικά καλλιτέχνες και θεατές μπαίνοντας σε ένα τρίπ. Και την πιστεύουν σε βαθμό να συγκινηθούν αληθινά ή να γελάσουν. Να βγουν δηλαδή και οι μεν και οι δε από τα όρια της λογικής και του ρεαλισμού και να αφήσουν το νού και την ψυχή τους να ταξιδέψουν στον μαγικό χώρο της φαντασίας. Και μέσα από αυτό το «ψέμα» να δουν τις βαθύτερες αλήθειες της ύπαρξής τους και της ζωής. Να ενώσουν τους προβληματισμούς και τα ερωτηματικά τους. Να οδηγηθούν σε μια «κάθαρση».
.
Γι’ αυτή την μαγική και βαθειά εσωτερική του ιδιότητα το θέατρο θα ζεί και θα γοητεύει πάντα. Και θα μας αποκαλύπτει όσα κρύβουμε βαθειά μέσα μας. Του εύχομαι να είναι πάντα εκεί για όλους μας, να εξελίσσεται και να μας μαγεύει.
Κάτια Δανδουλάκη
.
(χειρόγραφη επιστολή στην “Κ”)
.
Μαριάννα Τουμασάτου
Η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου είναι για τους ηθοποιούς σαν τα γενέθλια της ψυχής τους. Εγώ έγινα ηθοποιός γιατί φοβάμαι ότι σε κάθε άλλη περίπτωση θα ήμουν στο τρελοκομείο. Ήταν ο μόνος τρόπος για να μπορέσω να χωρέσω τις ανάγκες της ζωής μου και της ψυχής μου μέσα σε μία πιο απλή και ασφαλέστερη ζωή.
Το θέατρο είναι το μόνο επάγγελμα που ενώ μας ζει, μας επιτρέπει να παίζουμε, να διατηρούμε αυτή την παιδικότητα και εύχομαι και την αγνότητα που εμπεριέχεται στην έννοια παιδί.
Για εμένα λοιπόν το θέατρο είναι τα κουζινικά μου, όπως όταν ήμαστε παιδιά και βάζαμε τα φλυτζανάκια και παίζαμε τις κουμπάρες, έτσι κάνω κι εγώ σε κάθε παράσταση, βγάζω τα φλυτζανάκια και παίζω με τις κουμπάρες και τους κουμπάρους συναδέλφους.
Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που δεν έχω τόσο μεγάλο άγχος αλλά έχω μεγάλη χαρά όταν είμαι πάνω στη σκηνή ενώ εκτελώ τα καθήκοντα μου ως εργαζόμενη, απολαμβάνω τα δικαιώματα μου ως παιδί, ως ξεχασμένο παιδί που μου επιτρέπει να φοράω ακόμα το καπέλο του Τομ Σώγιερ.
Ενκε Φεζολλάρι
Το θέατρο είναι ένας ιερός τόπος, εκεί καταφεύγουμε όλοι όσοι θέλουμε να γιατρευτούμε από τις ”πληγές” μας, να θεραπευτούμε μέσα από τον λόγο, τα ιερά κείμενα, τα μεγάλα και ουσιαστικά, είναι βάλσαμο το θέατρο να επουλώσει τις καθημερινές σαίτες της ανιαρής, νωθρής πραγματικότητας, να κλείνεσαι μέσα στο σύμπαν της ευλάβειας, της προσευχής.
Το θέατρο το χρειαζόμαστε για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να στοχαστούμε, να προβληματιστούμε, αν το θέατρο δεν αγκαλιάζει την ζωή σήμερα, αν δεν νοηματοδοτεί και δεν μιλά, τότε είναι σκέτα λόγια.
Χρειαζόμαστε το θέατρο διότι είναι το μόνο όπλο να αντιμετωπίσουμε την ανίατη ύπαρξη μας, το ”εγώ” που μας τρώει τα σωθικά, τις μίζερες μικρές ζωές μας.
Βάσια Παναγοπούλου
«Σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τις προκλήσεις της εποχής που διανύουμε και στερούμε από τον ίδιο τον εαυτό μας την πιθανότητα μιας βαθιά πνευματικής εμπειρίας που το Θέατρο μπορεί να προσφέρει.
Στη σημερινή εποχή όπου ο φανατισμός, το μίσος και η βία είναι και πάλι σε άνοδο, τα Έθνη είναι και πάλι έτοιμα να βάλλουν κατά Εθνών, οι πιστοί μάχονται άλλους πιστούς και οι κοινωνίες σπέρνουν το μίσος έναντι άλλων κοινωνιών.. και στο μεταξύ, παιδιά πεθαίνουν από υποσιτισμό, από έλλειψη ιατρικής περίθαλψης και από ιδεολογίες που καλλιεργούν το μίσος και τον φανατισμό.
Ο πλανήτης μας βυθίζεται ολοένα σε μια κλιμακούμενη κλιματική καταστροφή και μπορείς να ακούσεις τον καλπασμό από τους Τέσσερις Ιππείς της Αποκάλυψης.
Έχουμε ανάγκη να αναπληρώσουμε την πνευματική μας δύναμη, έχουμε ανάγκη να καταπολεμήσουμε την απάθεια, τον λήθαργο, την απαισιοδοξία, την απληστία και την αδιαφορία για τον κόσμο που ζούμε, για τον Πλανήτη στον οποίο ζούμε.
Το Θέατρο, έχει ένα ρόλο, έναν ευγενή ρόλο, να ενεργοποιήσει και να κινητοποιήσει την ανθρωπότητα να αναδυθεί από την κάθοδό της στην άβυσσο. Μπορεί και έχει τη δύναμη να ανυψώσει τη σκηνή, το χώρο της δράσης σε κάτι ιερό.»
Απόσπασμα σε δική μου μετάφραση από το μήνυμα του θεατρικού συγγραφέα από το Πακιστάν Shahid Nadeem για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2020 – πριν ακόμα ξεσπάσει η πανδημία. Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω.. φέτος γιορτάζουμε τη Γιορτή του Θεάτρου με τα Θέατρα κλειστά.
Κατερίνα Μαραγκού
Ο πολιτισμός σε καραντίνα… Βαριά σιωπή. Κλειστά τα θέατρα γιορτάζουν σιωπηλά την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου.
.
Η τέχνη της ψυχικής συνεύρεσης ηθοποιού θεατή σιωπά στην απειλή του φονικού ιού.
.
Βαριές οι καρδιές μας σε αναμονή..
Θοδωρής Αντωνιάδης
Και τι συγκυρία «ειρωνική»… Όλα τα θέατρα παγκόσμια κλειστά …
Στις επιταγές και προσταγές της συνθήκης και της εποχής… Καλώς φυσικά! Έτσι πρέπει!!! Όμως το κάθε θέατρο έχει αυτό το μικρό φωτάκι στα έγκατα του αναμμένο… Σαν τον αόρατο φύλακα άγγελο, σαν ένα άλλο «φάντασμα της όπερας» που περιμένει και υπόσχεται για σμίξιμο ξανά! Ηθοποιοί και κοινό, σκηνή και πλατεία και τόσοι φίλοι δημιουργοί ,παραγωγοί, σκηνοθέτες, μουσικοί, σκηνογράφοι, ενδυματολόγοι, φωτιστές, χορογράφοι, πολύτιμοι τεχνικοί και μάστορες όλων των ειδικοτήτων σε έναν αέναο μεθυστικό χορό! Αυτόν της δημιουργίας και της τέχνης!
Παγκόσμια ημέρα θεάτρου… Και μόνο στο άκουσμα με πιάνει δέος και συγκίνηση! Τι είναι το θέατρο αλήθεια; Ακόμα αναρωτιέμαι… Κάποτε είπε η Κοτοπούλη στην μαθήτρια της Έλλη Λαμπέτη «Το θέατρο είναι θρησκεία καρδούλα μου»! Το θέατρο όμως είναι και οι άνθρωποι… Δεν είναι αφηρημένος όρος… Σε όλους αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν που δώσαν την ψυχή τους σε αυτό και έσταξαν τους πολύτιμους «χυμούς» τους (δάκρυα, ιδρώτα, αίμα) και δεν υπάρχουν πια ανάμεσα μας, θα θελα να «ακουμπήσει» η μνήμη μας απόψε και ας κάνουμε μιαν ευχή ,μια προσευχή ( όπου πιστεύει ο καθένας μας-αν θέλει-) να μας συντροφεύουν στα όνειρα μας και να συνεχίσουν να αποτελούν πηγή έμπνευσης!
Είναι τα «μπουντελια» μας που λέγαν και οι παλιότεροι στο θέατρο… Εκεί πάνω χτίζουμε και ψηλώνουμε διαρκώς! Τώρα περισσότερο από ποτέ έχουμε την ανάγκη αυτή! Μέσα σε αυτή τη δύσκολη αλλά απαραίτητη για όλους μας συνθήκη της απομόνωσης! Τώρα το θέατρο και τους ανθρώπους του το αγαπώ κάτι τις παραπάνω!
Σήμερα 27 Μαρτίου 2020 στην ετήσια γιορτή της διεθνούς θεατρικής κοινότητας (πρωτοεμφανίστηκε με πρωτοβουλία του Διεθνούς Ινστιτούτου θεάτρου το 1961) ας αφουγκραστούμε ουσιαστικά τη σημασία της ημέρας και ας γιορτάσουμε όλοι μαζί από τα σπίτια μας, σχεδιάζοντας δημιουργικά το μέλλον! Μέχρι λοιπόν να ξανανάψουν οι μαρκίζες παγκοσμίως και να φωτίσουν πάλι τα όνειρα μας, θα μου επιτρέψετε να κλείσω αυτό το σημείωμα με στίχους του αγαπημένου μου-μας- Μάνου Ελευθερίου κοιτώντας λίγο προς τα πάνω… «Μεσάνυχτα κατέβαινα προς το Μεταξουργείο . Το Βέμπο ήτανε κλειστό, σβηστό το Περοκέ. Και μόνο τα φαντάσματα χαμένων θεατρίνων, τριγύριζαν με νυφικά γυρεύοντας σουξέ!»
Ηρώ Μουκίου.
Το θέατρο είναι μέσα μας. Καμία κρίση ανά τους αιώνες δεν κατάφερε να το βγάλει από τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου. Είναι η απενοχοποίηση της διαφορετικότητας, η εκκόλαψη νέων ιδεών, νέας τάξης πραγμάτων.
Φέτος περισσότερο από ποτέ η ανάγκη για θέατρο είναι αισθητή! Μπορούμε να κρατήσουμε ζωντανή τη σχέση μας με αυτό, διαβάζοντας θεατρικά έργα, ή με ένα απλό διαδικτυακό τρόπο έχουμε την ευκαιρία να ταξιδέψουμε, να σκεφτούμε, να αναζητήσουμε καινούργια μονοπάτια τρόπου ζωής!
Ακόμα και αν το ανθρώπινο είδος εξαφανιστεί, το θέατρο θα βρει τρόπο να υπάρχει με άλλα προηγμένα όντα!
Μηνάς Βιντιάδης
Μόλις έπεσε το σκοτάδι μπήκε στο μπάνιο, πλύθηκε, ξυρίστηκε, άνοιξε τη ντουλάπα κι έβαλε τα πιο όμορφα ρούχα του. Ύστερα ντύθηκε και ετοιμάστηκε να βγει.
Λίγο πριν βγει, κοίταξε το ψυγείο, γεμάτο. Άνοιξε το φαρμακείο, όλα τα χάπια του στη θέση τους. Σκύλο δεν είχε, γυμναστική δεν έκανε, συγγενής ανήμπορος για να επισκεφτεί, κανένας.
Ξανακοίταξε το χαρτί με τα τετραγωνάκια. Στο κυβερνητικό έντυπο για τους λόγους εξόδου από το σπίτι δεν υπήρχε ο προορισμός του. Εκείνος, όμως, ειδικά σήμερα έπρεπε να πάει στον προορισμό του.
Βγήκε και τοίχο τοίχο περπάτησε στους έρημους δρόμους, ευτυχώς το σκοτάδι ήταν πηχτό. Μετά από ένα τέταρτο έφτασε στον προορισμό του. Ένα κτίριο που κοιμόταν, ένα κτίριο που βρεχόταν, ένα κτίριο που φοβόταν.
Η μεγάλη πόρτα κλειστή, ήξερε, όμως, ότι στο πίσω μέρος, υπήρχε ένα παράθυρο με τζάμι. Πήγε, πήρε μια πέτρα, έσπασε το κρύσταλλο, πήδηξε, σύρθηκε, αλλά τα κατάφερε και πέρασε στο εσωτερικό του κτιρίου που κοιμόταν, που βρεχόταν, που φοβόταν.
Τράβηξε με δύναμη τον μεγάλο διακόπτη και ο χώρος γέμισε φως. Ύστερα πήγε στο καμαράκι και πάτησε στην τύχη κάτι κουμπιά και οι προβολείς φώτισαν τη σκηνή. Ό, τι υπήρχε πάνω της ήταν τόσο γνώριμο γι’ αυτόν. Το τραπέζι, οι καρέκλες, ο καθρέφτης, το κάδρο με το λιβάδι, η φωτογραφία της μάνας του, το ρολόι του που ξέχασε να βάλει, τα βιβλία του και οι δίσκοι του όλα στη θέση τους. Ήταν το σπίτι του η σκηνή αυτή!
Κάθισε σε μια καρέκλα ικανοποιημένος. Ο προβολέας τον φώτισε, οι πρώτες νότες από τη μουσική έναρξης ακούστηκαν. Ύστερα ένας χτύπος στην αόρατη πόρτα. Κάποιος του ζητούσε ν’ ανοίξει.
Μισόκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να θυμηθεί ποια ήταν τα πρώτα του λόγια…
Α, ναι. «Το θέατρο δεν κοιμάται, δεν βρέχεται, δεν κρυώνει.»
Η παράσταση αρχίζει…
Εβελίνα Παπούλια
Μια ιδιαίτερη εποχή, μια στιγμή τον χρόνο που την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου -στη χώρα μας όπως και σε πολλές άλλες- δεν υπάρχει θέατρο, δεν παίζεται ούτε μια παράσταση, δεν υπάρχουν εργαζόμενοι ηθοποιοί, σκηνοθέτες και τεχνικοί θεάτρου.
Μια στιγμή στην που όλα πάγωσαν.
Εύχομαι αυτή τη στιγμή να μην ξανάρθει. Να περάσει στη λήθη.
.
Κατερίνα Διδασκαλου
Θέατρο στην αρχαιότητα σήμαινε το σύνολο των ανθρώπων που μαζεύονται να δουν ένα θέαμα. Σήμερα λοιπόν έχω να ευχαριστήσω όλους εσάς που τόσα χρόνια μοιράζεστε μαζί μου ταξίδια του νου και της ψυχής και με απογειώνετε με τη ζεστή σας παρουσία, τα σχόλια και το χειροκρότημα σας.
Αυτή την περίοδο είναι αισθητή η απουσία της υπέροχης ενέργειας σας και ειλικρινά ανυπομονώ να βρεθούμε ξανά. Ας δούμε αυτή την ευκαιρία σαν μια δοκιμασία σαν μια ευκαιρία για ενδοσκόπηση, για παρατήρηση των σκέψεων και των συναισθημάτων μας,για να συνειδητοποιήσουμε την δική μας αλήθεια, ο καθένας. Ας μείνουμε προσηλωμένοι στα όνειρα μας, στους στόχους μας. Με σκέψεις ευγνωμοσύνης για όσα έχουμε και αγάπης για τον εαυτό μας, για τους συνανθρώπους, για όλα τα πλάσματα της γης και Αγάπη για τον ίδιο τον πλανήτη.
.
Είμαι ευγνώμων για όλα αυτά που μου έχει δώσει το Θέατρο όλα αυτά τα χρόνια, δηλαδή εσείς.
.
Καλή αντάμωση επί σκηνής και καλή υγεία. Σας στέλνω την αγάπη μου.
.
.
Ανδρέας Ροδίτης
Σήμερα παγκόσμια ημέρα του θεάτρου σε ένα πλανήτη χωρίς ανοιχτά Θέατρα. Έγινε κ αυτό.
Καθιερώθηκε το 1961 από το Διεθνές ινστιτούτο θεάτρου και εορτάζεται κάθε 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα.
Φέτος ήταν μια χρονιά που δυστυχώς απερίφραστα, μπορεί να χαρακτηριστεί από τις χειρότερες στο ελληνικό θέατρο. Χαριστική βολή η επιδημία, αποδεικνύοντας ακόμα μια φορά πως η φύση είναι και θα είναι ανώτερη του ανθρώπου και των δημιουργημάτων αυτού.
Κρατώντας την φλόγα της ελπίδας ισχυρή και φωτεινή και χωρίς να σβήσουμε τη λάμπα μέσα στο σκοτεινό θέατρο – ο γνωστός θρύλος της ένδειξης σεβασμού στα φαντάσματα του χώρου (ghost light) – αναμένουμε ανάσταση τεχνών, θυμίζοντας βέβαια, ένθεν και κακείθεν πως η τέχνη χρειάζεται πάντα οικονομική στήριξη.
.
.
Βερόνικα Αργέντζη
.
“Ίασις μέσα από το θέατρο “‘.
Ας κρατήσουμε αυτό που που ο Μπαρρώ έλεγε: Η τέχνη μετατρέπει τα μικρόβια σε εμβόλιο. Το θέατρο είναι τέχνη, αυτή είναι η αυτονόητη αλήθεια.
Μας βοηθά να αναλύουμε την πραγματικότητα, άλλοτε ψυχαγωγικά, άλλοτε προκλητικά υπονομεύοντας τις καθιερωμένες αξίες και κοροιδεύοντας την ηθική, άλλοτε ως χώρος πολιτικών συνειδητοποιήσεων και άλλοτε ως καθρέφτης που δείχνει τις κοινωνικές μας σχέσεις.
Η σχέση του Έλληνα θεατή μαζί του είναι διαχρονική και ουσιαστική.
.
.
.
Για το ΘΕΑΤΡΟ, για το ΘΕΑΤΡΟ, για το ΘΕΑΤΡΟ #ΟθεατρόκοσμοςτηςΝταίζης #Κουλτουρόσουπα
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
