[Φωτογραφία Ἐπικεφαλίδας: «Ἥρωες τοῦ ἔπους τοῦ 1940 ἐπιστρέφουν ἀπὸ τὸ ὀρεινὸ μέτωπο.»]
Γράφει ο Δημήτριος Χατζηθεοδοσίου.
ΚΥΡΙΑ ΣΤΟΚΜΑΝ: […] Ἀλλὰ ἐὰν ἐπιμένεις στὶς ἀπόψεις σου […] Θὰ βρεθοῦμε πάλι χωρὶς ψωμὶ καὶ χωρὶς λεφτὰ. Ἀρκετὰ δὲν ὑποφέραμε ὡς τώρα;
ΣΤΟΚΜΑΝ: Αὐτοὶ οἱ γραφειοκράτες νὰ φέρουν σὲ τέτοια κατάσταση ἔναν ἐλεύθερο ἄνθρωπο! Δὲν εἶναι φοβερὸ, Κατερίνα;
ΚΥΡΙΑ ΣΤΟΚΜΑΝ: […] Ἔνας Θεὸς ξέρει πόση ἀδικία ὑπάρχει στὸν κόσμο. Κοίτα τἀγόρια μας, Τόμας. Τὶ θἄπογίνουν; […]
ΣΤΟΚΜΑΝ: Τὰ παιδιὰ μου! (ξαφνικὰ ὁρθώνει τὸ κορμὶ καὶ λέγει ἀποφασιστικὰ: ) Ὁ κόσμος νὰ χαλάσει δὲν θὰ ὑποχωρήσω!
ΚΥΡΙΑ ΣΤΟΚΜΑΝ: Τόμας, τὶ θέλεις νὰ κάνεις;
ΣΤΟΚΜΑΝ: Θέλω νὰ ἔχω τὸ δικαίωμα νὰ κοιτάζω τὰ παιδιὰ μου στὰ μάτια ὅταν μεγαλώσουν καὶ γίνουν ἐλεύθεροι ἄνθρωποι.
[…]
ΠΕΤΡΑ: Μπράβο πατέρα! […]
Ἔρρίκος Ἴψεν στὸ «Ἔνας ἐχθρὸς τοῦ λαοῦ»
Μτφρ: Ἐρίκος Μπελιὲς, ἐκδ: Ἠριδανὸς
Πολὺς λόγος γίνεται τὰ τελευταία χρὸνια, γιὰ τὴν «χρησιμότητα» τῶν Ἐθνικῶν ἐπετείων καὶ τὶς ἐκδηλώσεις τιμὴς ἐκ κράτους, ἐκκλησίας καὶ κοινωνίας, σὲ μιὰ κατὰ τὰ λοιπὰ «εὐρωπαϊκὴ» Ἑλλάδα. Οἱ ἀπαντήσεις στὸ ἐρώτημα τοῦ ἄν ὄντος χρησιμεύουν ἢ ὄχι, εἶναι πλείστες τὴς μοναδικὴς ἀνάλογα μὲ τὸν τρόπο ἢ τόπο ἢ πρίσμα, θέασης τοῦ ζητήματος – παρὀλα αὐτὰ δὲν παύει νὰ ἀποτελεῖ ἔνα ἀντικοινωνικὸ καὶ λανθασμένο ἐρώτημα· καὶ χαρακτηρίζεται ἔτσι διότι τίθεται ὑπὸ τὸ πρίσμα μιὰς ἀτομικιστικῆς, ἐργαλειακῆς –χρησιμοθηρικῆς ἀντίληψης, που δὲν λαμβάνει κὰν ὑπόψιν στὸν συλλογισμό της τὸ κοινωνικὸ σύνολο ὡς σῶμα.
.
Οἱ Ἐθνικές μας Ἐπέτειοι, στοιχειοθετοῦν τὴν ἀκραιφνὴ κληρονομιὰ τοῦ συλλογικοῦ πνεύματος τοῦ γένους. Εἶναι τὸ μνημόσυνο προγονικῶν πράξεων, τέτοιου μεγέθους που δὲν ἠμποροῦν νὰ ἀγνοηθοῦν ἀλλὰ βαραίνουν τὴν πλάτη τῶν ἀπογόνων καὶ επιγόνων, ἔξαιμων καὶ μὴ, σὰν ἱερὸ ἀμόνι στὸ σαμάρι τοῦ γαϊδουριοῦ. Πράξεις μεγάλες διότι ἦσαν συλλογικὲς καὶ ὑποκινοῦντο ὰπὸ μιὰν ἐνέργεια που ξεπερνὰ τὸν ἐαυτὸ τῶν ἀτόμων. Αὐτὴ ἡ ἐνέργεια ὁνομάζεται Ἀγάπη· Ἀγάπη πρὸς τὸν συνάνθρωπο, πρὸς τὸν τόπο, πρὸς τὴν κοινωνία, τὸν λαὸ, τὸν Θεὸ, ὄλα αυτὰ δηλαδή που συνθέτουν τὴν ἰδιαίτερη πολιτισμικὴ ταυτότητα τοῦ Ἕλληνος. Ἀγάπη, φιλότιμον καὶ κοινωνία.
.
Ποιὸς ἐκπαιδευτικὸς ἢ γονέας δὲν θὰ συμφωνοῦσε πως οὐσιαστικότερη καὶ ἀποτελεσματικότερη μέθοδος διαπαιδαγώγησης ἀπὸ τὸ παράδειγμα, δηλαδὴ τὴν ἐνσάρκωση τοῦ διδακτικοῦ λόγου μέσω τῆς ζωῆς τοῦ πομποῦ ἢ διδασκάλου, δὲν ὑπάρχει. Ὅταν διδάσκει κανεὶς μὲ τὸ παράδειγμα τῆς ζωῆς τοῦ, ἀποδεικνύει τὴν Πίστη τοῦ στὸ μήνυμα καὶ τὶς ἀρχὲς που ἐπικοινωνεῖ ἀντὶ νὰ προσφέρει ἀκόμη μιὰν ἠθικολογία ἢ κάποιον ἔνλογο διδακτισμὸ.
.
«Ὁ Ἰησοὺς διώχνει τοὺς ἀργυράμοιβους ἀπὸ τὸν Ναὸ, Ἐλ Γκρέκο, Ἐθνικὴ πινακοθήκη Ἀγγλίας –Λονδίνο, ~1600, Τὸ πρόσωπο που δίδαξε μὲ τὸ παράδειγμὰ του, ἄλλαξε τὸν κόσμο.»
Πρόκειται γιὰ μιὰ πράξη Ἀγάπης, τὸ νὰ θυσιάζεται κανεὶς καὶ νὰ ζεῖ κατὰ τῶν ἰδεῶν καὶ ἀρχῶν του, καθῶς ὅταν αὐτὸ συμβαίνει στὸν κοινωνικὸ βίο, ἤδη προμηνύεται ἡ σύγκρουσις ἀπὸ τὴν ἐντροπιακὴ ἀντίθεση τοῦ περιβάλλοντος, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν αὺτόματη ἀκύρωση τυχῶν ἀτομικῶν εὐεργετικῶν συνεπειῶν μπορεῖ νὰ ἔχῃ αὐτὴ ἡ στάση ἀρχής που τηρῂ· ἀντίθετα, συνεπάγεται Ἀγῶνα, πόνο καὶ ἴσως μαρτύριο καὶ ἀπώλεια –γιαὐτὸ ἡ παραδειγματικὴ στάση τοῦ ἡρῶος δὲν εἶναι δικαίωμα καὶ διαφέρει ἀπὸ τὴν διεκδίκηση δικαιωμάτων. Τὰ δικαιώματα εἶναι ἀτομικὰ καὶ πρὸς κατανάλωση, ἡ διεκδίκησῆ τοὺς δὲ, ὰποσκοπεῖ στὴν ἀτομικὴ ἀπόλαυση μετὰ τὴν κατάκτησὴ τους, ἐνῲ ἡ στάση τοῦ ἡρῶος αὐτοπραγματώνεται καθἐαυτὴ καὶ ἐπειδὴ πρόκειται περὶ μαρτυρικῆς στάσης, μόνον ἡ Ἀγάπη πρὸς (κάτι ἔξω ἀπὸ τὸν ἐαυτὸ – μπορεῖ νὰ τὴν συντηρήσει.
Ξημερώνει ἡ 28η Ὁκτωβρίου λοιπὸν, γιὰ 77η φορὰ μετὰ τὴν ἐπίδοση τοῦ Ἰταλικοῦ τελεσιγράφου γιὰ ἐλεύθερη, ἀνεῦ ὅρων διέλευση τοῦ Ἰταλικοῦ στρατοῦ ἀπὸ τὴν Ἐλλάδα καὶ ἐγκαθίδρυση βάσεων ἔν Ἑλλάδι σὲ σημεῖα τὴς ἐλεύθερης ἐπιλογὴς τοῦ, διὰ χειρὸς τοῦ τότε Ἰταλοῦ πρέσβη Ἐμανουέλε Γκράτσι. Ὁ τελευταίος, ὅπως περιγράφει λεπτομερῶς στὰ ἀπομνημονεύματά του, παρέδωσε τὸ τελεσίγραφο χαράματα, στὸν Ἰωάννη Μεταξὰ, ὁ ὁποῖος μπρὸς στὴν ἐπιλογὴ παράδοσης γαῖας καὶ ὑδατος ἀνεφώνησε: «Alors c’est la guerre» [Λοιπὸν, πάμε σὲ πόλεμο] καὶ στὴν ἀπόκρισιν του πρέσβη πως θὰ μπορούσαν νὰ συνθηκολογήσουν τοῦς ὅρους τῆς παράδοσης, ἀπήντησε τὸ ἡρωικὸ ὌΧΙ, που δικαίωσε τὸ ἤθος ἐνὸς ὀλόκληρου λαοῦ, που στάθηκε πίσω του καὶ νίκησε τὸν δυνατότερο Ἰταλὸ μέσα σὲ πεντεκαὶδεκα ἠμέρες ἀπὸ τὴν ἐναρξη τῶν ἐχθροπραξιῶν. Πῶς;
.
Ὅταν ὁ Μεταξὰς ξεπροβόδιζε τὸν Ἰταλὸ πρέσβη ἀπὸ τὴν οἰκεῖα του στὴν Κηφυσιὰ, 4.30 ξημερώματα 28ης, μετὰ τὴν ἀπόρριψη τοῦ τελεσιγράφου, τοῦ εἴπε στὸ κατώφλι: «Vous êtes plusfort, mais..» [Εἴσαστε πιὸ δυνατοὶ, ἀλλὰ…], ἔμενε νὰ δείξει ἡ ἱστορία καὶ ἡ πράξις· καὶ ἡ πράξις ἔδειξε πως ἡ Πίστη στὰ ἰδανικὰ ἐνὸς πολύπαθου λαοῦ, ἔφερε τὸ χαμόγελο στα χείλη, τὸν ἡρωισμὸ στὶς καρδιὲς καὶ τὸν ἐνθουσιασμὸ γιὰ τὴν προάσπιση τῆς ἀξιοπρέπειας, -τὸν ἔκανε νὰ ἐκτελέσει λαμπρὸ ἔργο αὐτοθυσίας μιὰς ὀλόκληρης γενεὰς.
‘
Τοῦτο τὸ ἔργο, δὲν ἦτο ἔργο τομαριστῶν.
.
«Σαλόνι του Ιωάννη Μεταξά, όπου επιδόθηκε το τελεσίγραφο. Στον καναπέ κάθισε ο Μεταξάς και δεξιά του, στην πολυθρόνα, ο Ιταλός Πρέσβυς Γκράτσι. Ταὸ σαλόνι διατηρείται μουσειακῶς μέχρι τὴν σήμερον.»
Σὲ ὄλη τὴν Εὐρώπη, ἀποτελοῦμε τὸν μόνο λαὸ που «ἐορτάζει», τιμὰ καὶ μνημονεύει τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου καὶ ὀχι, τὴν λήξη του. Τοῦτο δὲν σημβαίνει ἀπὸ κάποια παρανόηση, ἢ κακοτοποθετημένη χρονικὴ σύμβαση, μὰ ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἡ ἴδια ἡ φύση τῆς πράξης τοῦ ὌΧΙ, ἀντιπροσωπεύει τὸ ἠθος καὶ ἐθος αὐτοῦ τοῦ ἀσυμβίβαστου, περίφανου καὶ ἀξιοπρεπὴ λαοῦ που μὲ ὄλα τὰ ἐλαττώματὰ του, συγκινείται ἀκόμη ὅταν βάζει το στῆθος τοῦ γυμνὸ μπρὸς στἄγρια θηρία.
.
Ὁ Ἔλλην γιορτάζει τὴν 28η Οκτωβρίου, τὴν ἀπόφασὴ του νὰ ἀντισταθεῖ ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἐστιῶν, τὴν ἀπόφαση νὰ ἀγωνιστεῖ καὶ νὰ βαδίσει σὲ πόλεμο. Εἶναι μιὰ γιορτὴ καὶ μνήμη φρονήματος, φιλότιμου καὶ ἀξιοπρέπειας καὶ ὄχι, μόνον γεγονότων. Διαὐτὸ καὶ ἡ προσπάθεια ὑπακατάστασης τὴς ἐορτὴς αὐτὴς μὲ γιορτὲς «ἀπελευθέρωσης τῶν πόλεων», ὅπως αὐτὴ που καθιερώνει ὁ Δήμος Θεσσαλονίκης καὶ μπορεῖτε νὰ δεῖτε ἐδὼ, εἶναι τὸ λιγότερον ἀνεδαφικὲς, ἀγνώμονες καὶ ἐπιζήμιες σὲ σχέση μὲ τὸ πραγματικὸ πνεύμα τῆς ἐπετείου.
.
Τὸ ἔπος τοῦ ’40 εἶναι γεμάτο μὲ ἱστορίες ἡρωισμού, ὑπερηφάνειας, θάρρους, θυσίας καὶ αἴματος· ἱστορίες ἄγνωστες στὸ εὐρύ κοινὸ καὶ παραγκονισμένες ἀπὸ τὴν ἐπίσημη σχολικὴ ἱστορία τῆς σύγχρονης μεταρρυθμισμένης παιδεῖας, παραμένουν ὅμως ἐκεὶ, ὡς ἄσβεστα καντηλάκια που μαρτυροῦν τὴν ἀλήθεια ὅταν ἡ λήθη ἀπειλεῖ νά μας βυθίσει στὸ πνιγηρό της ψέμα.
.
Ὁ γραφῶν, θὰ περιοριστεῖ στὸ νὰ ἀναφέρει ἔνα πιὸ σύγχρονο καὶ πιὸ ἰδιαίτερο παράδειγμα. Δύο περίπου χρόνια πρίν τὴν σήμερον, ὁ νεαρὸς πρωθυπουργὸς «τῆς ἐλπίδας», τότε, Ἀλέξιος Τσίπρας, βρέθηκε σἔνα παρόμοιο δίλλημα καὶ ρώτησε εὐθέως τὸν λαὸ: «νὰ συμβιβαστῶ ἢ νὰ μὴν ὑποχωρήσω ὄ,τι κὶ ἄν γίνει ;», «ναὶ ἢ ὌΧΙ» καὶ πρὸς συγκίνηση ὄλών, μετεχόντων καὶ μὴ, ὁ Ἐλληνικὸς λαὸς στάθηκε στὸ ὕψος του καὶ ἐλάλησε, ἄλλο ἔνα, ἡρωικὸ ὌΧΙ, χωρὶς περιστολὲς καὶ παρερμηνείες, ἔνα ὌΧΙ μὲ τὸ πιστόλι τῶν κεφαλαιακῶν ἐλέγχων (capital controls) τῶν «συμμάχων -ἐταίρων» μας στὸν κρόταφο.
.
«Οἱ Ἑλληνες καὶ οἱ Ἑλληνίδες ψηφίζουν ἀψηφώντας τὸ κράτος τοὺ φόβου, γελοιογραφία Εὐρωπαϊκού τύπου, 2015.»
.
Ποιὸς θὰ ξεχάσει, νέος ἢ γέρος, ὀποιασδήποτε ἐθνικότητας, ἰδεολογίας ἢ θέσης, τὴν ὀμιλία τοῦ νικητῆ πρωθυπουργοῦ στὸ Εὐρωπαϊκὸ Κοινοβούλιο στὶς 08/07/2015, ὄπου γιὰ πρώτη φορὰ, χάριν τῆς Ἐλληνικὴς Ἀτρόπου χεῖρας, ἡ Ευρώπη ἔμοιαζε (ἀναγκασμένη) νὰ κάνῃ μιὰ στροφὴ πρὸς τὰ παραπεταμένα ἀνθρωπιστικὰ καὶ κοινωνικὰ ἰδεώδη του τοῦ Ευρωπαϊκοῦ -λεγομένου- ὁράματος, θυσιάζοντας τὴν ψυχρὴ, νοσηρὴ ὀρθολογικότητα τῶν ἀποκομμένων ἀπὸ τὴν κοινωνία καὶ τὴν παραγωγὴ γραφειοκρατῶν τοῦ «διευθυντηρῖου».
.
Ἦταν τότε ἡ πρώτη (καὶ μόνη) φορά που ὁ παραγόμενος λόγος τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου, ἐμοιασε νὰ ἀναβαθμίζεται οὐσιωδῶς καὶ ὁ θεσμὸς αὐτὸς νὰ ἀποκτὰ κύρια κοὐχὶ ἐλάσσονα ἢ καὶ μηδενικὴ, θέση καὶ σημασία στὴν διαμόρφωση πολιτικὴς, μετατοπίζοντας τὸν ἄξονα τὴς Εὐρωπαϊκὴς ἐνοποίησης πρὸς μιὰ Εὐρώπη τῶν λαῶν καὶ τῶν ἐθνῶν. Ἐκείνες τὶς στιγμὲς, οἱ λαοὶ τῆς γηραιὰς ἠπείρου γνώριζαν πως γραφόταν ἱστορία.
Λ
«8/7/2015, Ἡ πρώτη καὶ μόνη φορὰ που ταὸ Εὐρωπαϊκὸ Κοινοβούλιο ἦτο τὸ πραγματικὸ κέντρο τὴς γηραιὰς ἠπείρου.»
Ἀλίμονο.
.
Αὐτὴ ἡ φευγαλέα ἔκλαμψη που ἔπεισε γιὰ μιὰ στιγμὴ καὶ τοὺς σφοδρότερους ἐπικριτὲς τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ ἐγχειρήματος πως ὑπάρχει ἐλπίδα ἐνοποίησης τῶν διαφορετικῶν κὶ ὄχι, κονιορτοποιησὴς τοὺς σὲ μιὰν ἄμορφη, καταναλωτικὴ, ἀτομοκεντρικὴ μάζα ἐξαθλιωμένων αὐτόματων χωρὶς διακριτὴ πολιτισμικὴ ταυτότητα, ἔμελλε νὰ τελειώσει μὲ ἀνώμαλη καὶ ταπεινωτικὴ πρόσκρουση στὴν ἀνθρώπινη ἀνεπάρκεια. Λίγες μέρες μετὰ, ὁ νικητὴς, θὰ ἔβγαινε συμβιβασμὲνος, ἡττημένος, τσακισμένος ἀπὸ μιὰ μάχη «θρίλερ», μόλις δεκαεπτὰ ὡρῶν μὲ μερικοὺς «χαρτογιακάδες», ἔχων πατάξει τὴν δεδηλωμένη Πίστη τοῦ λαοῦ του, αὐτὸ τὸ μέγα-ὅπλο, στὸν κάλαθο τῶν ἀχρήστων, δίπλα … στὴν πεσμένη του ἀσπίδα.
.
Δυὸ χρόνια μετὰ, τὸ μούδιασμα ἀπὸ τὸ παγωμένο αἶμα τῶν Ἑλλήνων, καὶ ἐνῲ κουτσαίνουν ἀπὸ τὰ κρυοπαγήματα τοῦ «ἡρωϊκοῦ συμβιβασμοῦ», ἀρχίζει δειλὰ νὰ ὑποχωρῇ · καὶ στὴν ἀνάμνηση ἐκείνων τῶν ἠμερῶν δάκρυα στάζουν στὰ μάτια τῶν πιὸ πληγωμένων κι ἀπ’τὰ δάκρυα ἀνάμεσα, γραμμένη μὲ πικρία, φαντάζει ἡ λέξη «προδοσία».
.
Προδοσία τῶν ἰδανικῶν, τοῦ φρονήματος, τοῦ πάτριου παραδείγματος -ἐκείνου που λέει ὁ κάθε ρωμιὸς καὶ ρωμιὰ μέσα τους σὰν προσευκὴ έπαναλαμβανόμενη: «Μὴν σκύβεις τὸ κεφάλι», ἐκείνου πού μας καθιστὰ λαὸ ἐπαναστατῶν.
Βλέπετε, ὅταν ρωτὰ κανεὶς ποιὰ ἡ χρησιμότητα τῶν Ἐθνικῶν ἐπετείων, ἤδη διαπράττῃ ὕβρι, ἤδη ξέχασε τὶς τῶν προγόνων πράξεις τὶς ἵερὲς καὶ τρίζουν τὰ κόκκαλα ἀπ’τὰ ὁποῖα ξεπετάχτηκαν κὶ ὁ οὐρανὸς θὰ ῤθει στὰ κεφάλια ὄλων ὡς Νέμεσι γιὰ νὰ διδὰξει τραγωδία σὄσους τὸ ἐκσυγχρονισμένο σχολειὸ ἀπετυχε νὰ γνωρίσῃ.
.
«Ἡ μετάνεια τοῦ Ὀρέστη, ἔργο τοῦ Γουλιέλμου – Ἀδόλφου Μπουγκερῶ, 1862. Οἱ Ἐρινύες εἶναι ἡ Νέμεσις τῶν θεῶν στὸν Ὀρέστη, που θὰ τὸν ὀδηγήσουν στὴν τήσιν, ἄν αὐτὸ ἐπιφυλάσσει ἡ Θεῖα δίκη σἔναν ἀκούσιο ἐγκληματία, τὶ ἐπιφυλάσσει σἔναν ἐκούσιο;»
Θυμόμαστε καὶ χαραζόμαστε απὸ τὸ παράδειγμα τῶν γεννητόρων καὶ ἀναλαμβάνουμε τὴν εὐθύνη μὲ τὸ δικό μας παράδειγμα νὰ χαραχθοῦμε στοῦς ἐπόμενους· μὲ κάθε μας πράξη, λέξη, Ἀγῶνα, γιὰ νὰ μάθουμε νὰ Ἀγαπάμε χωρὶς νὰ περιμένουμε ἀνταπόδοση, γιὰ νὰ ἔχουμε Πίστη, γιὰ νὰ γεννήσουμε τοῦς ἥρωες που θὰ ζοῦν κατὰ τὸν λόγο τοῦς καὶ θὰ στέκονται στὸ ὕψος τῶν καὶ στὸ ὕψος ἡμῶν χαλκέντεροι, πυροκαρδεῖς καὶ θεόνοοι, μπροστὰ σὲ κάθε φοβέρα.
.
Ὅσο γιὰ τὸ σήμερα; Γιὰ τὸ τῶρα; Ὁ Ἀγῶνας δὲν σταματὰ, κὶ ἄν δὲν ἀρκεῖ ἡ Χάρις τοῦ «πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητεῖ· οἶδε γὰρ ὁ Πάτερ ὑμῶν ὅτι χρήζετε τούτων ἀπάντων» (Ματθ. ΣΤ,32), ὌΧΙ μὴν ὑποχωρῆτε, ὅπως ὁ Ἰψενικὸς ἰατρὸς Στόκμαν, κὶ ἄς σὰς λοιδορήσουν σὰν ἐχθροῦς τοῦ λαοῦ, ὌΧΙ, ὌΧΙ, μὴν ὑποχωρῆτε, θυμηθῆτε, πως κὶ ὅταν ὅλα τὰ φῶτα τοῦ κόσμου σβήσουν καὶ σκοτάδι πυκνὸ καὶ ἔρεβος στὴν οἰκουμένη πέσῃ -ἔνα κεράκι θὰ κάνει τὴν διαφορὰ.
.
«Σημαίες στολίζουν τὰ μπαλκόνια τῆς Θεσσαλονίκης τοῦ 2017, ἔν ὄψῃ 28ης Ὀκτωβρίου, τὸ συλλογικὸ φαντασικὸ δὲν ξεχνὰ. Μέσα τοῦ, ὲπιβιώνουν τὰ σπέρματα τοῦ Ἀγῶνα, Φωτογραφία τοῦ ἀρθρογράφου»
Λ
Συγχωρῆστε τὴν φόρτιση τοῦ ὑποφαινομένου στὸ παρὸν, ἡ συγκίνησις τῶν ἠμερῶν βλέπετε, ἄλλωστε δὲν εἶναι παρὰ ἔνας ἀπλὸς … κῆρυξ ἐπιφυλλίδι!
26/10/2017
Μέχρι τὸ ἐπόμενο δεκαήμερο
Φωτογραφικό υλικό
