Τολμήστε να δείτε την παράσταση «Πολιτισμός: μια κοσμική τραγωδία» του Δημήτρη Δημητριάδη με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στο υπόγειο χώρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης.
Είδαμε και σχολιάζουμε.
Βρεθήκαμε στον ειδικά διαμορφωμένο υπόγειο χώρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης για την παράσταση «Πολιτισμός: μια κοσμική τραγωδία» έργο ανέκδοτο του Δημήτρη Δημητριάδη. Στην παραγωγή η bijoux de Kant και στην σκηνοθεσία ο Γιάννης Σκουρλέτης. Ερμηνεύουν οι Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Λένα Δροσάκη, Τάσος Καραχάλιος, Γιώργος Παπαπαύλου και Κρίς Ραντάνοφ.
Κατά την ομολογία του Δημήτρη Δημητριάδη το “Πολιτισμός :μια κοσμική τραγωδία”, είναι ένα έργο για τον Πολιτισμό του Έρωτα: Οι ανθρώπινες ζωές, σε ατομική και συλλογική κλίμακα, πλήττονται καίρια, στην σωματική τους ολότητα, ως φορείς νοητικών και ερωτικών δυνάμεων, όταν εκείνο που τις συγκρατεί σε στοιχειώδη λειτουργία, ένα σύστημα αξιών, καταρρέει απογυμνώνοντας το Σύμπαν. Το θέατρο, υπό το πρόσχημα ενός δραματικού κειμένου με τον τίτλο «Πολιτισμός» και της σκηνικής μεταφοράς του, αποπειράται την αναπαράσταση παρόμοιας κατάρρευσης και απογύμνωσης.
Εδώ, η εντελώς αφοπλισμένη ανθρωπότητα, άντρες γυναίκες παιδιά, μέσα από την έγκαιρη ανάγνωση τού μύθου της Μήδειας όπως τον διαχειρίστηκε ο Ευριπίδης και όπως μετασχηματίστηκε από μία σημερινή δραματουργική ανάπλαση, εκτίθεται με έναν τρόπο που μόνον η θεατρική σύμβαση, δηλαδή η ποιητική επέμβαση, είναι ικανή να τον βρει για να αποκαλύψει αυτόν τον αφοπλισμό. Τα πρόσωπα τού «Πολιτισμού» βρίσκονται, συνεπώς, στο σημείο εκείνο της ανθρώπινης ιστορίας όπου τίποτε δεν έχει πλέον την ισχύ να τα προστατεύσει από την απροκάλυπτη έκθεση και από την τερματική ωμότητα – τις οποίες υφίστανται μέχρις εσχάτων.[…]
Ο έρωτας, ανυπέρβλητος, αναγκαίος και αδυσώπητος όπως όλα τα θεμελιώδη στοιχεία, είναι αυτός που δοκιμάζεται, εδώ, σκληρότερα από τις άλλες δυνάμεις και που εξωθείται στο να δείξει το ωμότερο πρόσωπό του με ανεπανόρθωτες συνέπειες για όσους πλήττει, δηλαδή για όλους. Αλλά είναι κι αυτός που εμπεριέχει, ως ενεργειακό κέντρο αέναης ανακύκλωσης, την μόνη αντίσταση στην επέλαση τού οριστικού τέλους: τη δυνατότητα για νέα αρχή από όπου ξεκινά εκ νέου κάθε νέος πολιτισμός.
Για ποιον τρελάθηκα από έρωτα και ο Δημήτρης Δημητριάδης αναμετράται με τα θεμελιώδη και απόλυτα ανθρώπινα μεγέθη και συνοδοιπορεί με τον Ευριπίδειο Μύθο της Αιώνιας Ερωτευμένης Μήδειας, προσχηματικά ή ακόμα και φιλόδοξα. Τι να σου διηγηθεί ο πολιτισμός με όλα του τα “αξεσουάρ”, τι να σου πει η νόηση σε όλο της το φωτεινό μεγαλείο, όταν απουσιάζει εκείνη η ζωοδότρα δύναμη του έρωτα που από μόνη της φέρει τον άλλο- πολιτισμό. Ναι προσχηματικά ή αληθινά, η αλλόθρησκη μάγισσα και φονική Μήδεια, θα θυμίζει πάντα την αναγκαιότητα του έρωτα, θα θυμίζει πίσω από το καλοστημένο σκηνικό ποιος κάνει κουμάντο και ποιος θα έπρεπε, στην απροκάλυπτη μορφή του να κυβερνά .
Μα ένας και ο ένας Έρωτας, ως το ανυπέρβλητο προσωπικό ατομικό/συλλογικό κύτταρο. Και στη δραματουργική μορφή του «Πολιτισμού» ο Δημητριάδης επιμένει και συλλογιέται, ενώ ταυτοχρόνως καινοτομεί (έτσι αρέσκεται αυτός με την πένα του να γκρεμίζει κάστρα) με αφορμή τη Μηδική παραφροσύνη, δίδοντάς μας επιτέλους και την ιστορική της αθώωση για όσους κάποτε την αναζητούσαμε. Ναι η Μήδεια είναι φοβερή, ναι είναι αρχετυπικά παράφορη και εκδικητική , ωστόσο παραμένει ανθρώπινη και βουτηγμένη στο ανοίκειο/οικείο αίμα μας και πάντα μα πάντα, ερωμένη – μάνα- ξεριζωμένη και ανεπιθύμητη( έχει κάτι εδώ και από τη θεωρία του σκιώδη εαυτού κατά τον Γιούνγκ). Και η λύση του Δημητριάδη, παρότι περιέχει πολλά κομμάτια από τον Ευριπίδη, είναι “φροντιστική” ως προς το ίδιο το θηλυκό πρόσωπο/μύθο και ως προς όλους μας.
Η Μήδεια του δε σκοτώνει τα παιδιά της μα εγκαταλείπεται –ξανά και ξανά- από άνδρα, παιδιά και ανθρώπους, ο Κρέων είναι λανθάνον αιμομίκτης και οι Έλληνες στέλνουν αγγελιοφόρο –φονιά για την τελική της θανάτωση… και άλλα πολλά που θα τολμήσετε να δείτε και να καταλάβετε! 
Για ποιον τρελάθηκα από έρωτα και ο Γιάννης Σκουρλέτης σκηνοθετεί με τα πάντα. Με τη συνεπικουρία ενός καλοστημένου σκηνικού (Γιάννης Σκουρλέτης, Δήμητρα Λιάκουρα, Περικλής Πραβήτας, Κωνσταντίνος Σκουρλέτης) προσπαθεί να αποδώσει το κενό και παραφορτωμένο (το ίδιο είναι) ανούσιο του πολιτισμού, εν αντιθέσει με το περιεκτικό και οδυνηρά ουσιαστικό του ερωτικού λόγου. Προσδίδει και αποδίδει το πολυδύναμο στους ηθοποιούς του, με κεντρικό άξονα την Μήδεια-Καραμπέτη και τις όποιες συνιστώσες, σε όλους τους πιθανούς και απίθανους σχηματισμούς- όπως ας πούμε το διαφορετικό τέλος του μύθου.
Έργο δύσκολο και επίπονο ως προς την αναπαράσταση και την ποιητική εικονοποίηση. Ωστόσο αφέθηκε κατά πολύ σε σημεία καίρια, δημιουργώντας τρύπες και βολεύτηκε σε ευκολίες που δεν ταίριαζαν ούτε στα πρόσωπα ούτε στο έργο.
Εξίσου δεν μας άρεσαν ιδιαίτερα οι φωτισμοί και η επιμέλεια κίνησης στο σύνολό της παρά στιγμές πχ στον Τάσο Καραχάλιο, ενώ η μουσική επένδυση υπήρξε αποκαλυπτική και ουσιαστική ως προς όλη τη δράση(Ne me quite pas).
Για ποιόν τρελάθηκα από έρωτα και εύγε Καρυοφυλλιά Καραμπέτη! Ερμηνεύοντας τη Μήδεια για ακόμα μια φορά, ξεπέρασε και το δικό της μύθο. Με μοναδικό εργαλείο της ένα κρεβάτι- τι άλλο- και το ευεργετικά «ασυμμάζευτο» ταλέντο της, μας έδωσε την ερωτευμένη, την απατημένη, την αποδυναμωμένη, τη μάνα, την αλλόθρησκη και εν τέλει τη θηλυκή δύναμη που μόνη της και από μόνη της θα επαναφέρει τα ανθρώπινα, εντελώς συντονισμένη στο έργο των Ευριπίδη/ Δημητριάδη. Δεν είχαμε να περιμένουμε τίποτα περισσότερο, γιατί δεν υπάρχει περισσότερο.
Ναι είναι «Πολιτισμένη» η ερμηνεία της, ναι εξακολουθεί να είναι παράφορα δοτική χωρίς περισσότερα σχόλια!
Κοντά της, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να το αναφέρουμε, καλοί ήταν και οι υπόλοιποι ηθοποιοί με τη πολύ-ταυτοσημία και την πολύ-προσωπεία των ρόλων τους, άνευ ιδιαίτερης όμως μνείας.
Εν κατακλείδι[=]
η παράσταση «Πολιτισμός :μια κοσμική τραγωδία» είναι για την αθώωση της Μήδειας/θηλυκού και για τον πολυπόθητο Έρωτα όπως έκαστος ανθρώπινα και μόνο τον εννοεί*.
Βαθμολογία
7,5 στα 10
*Το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη» Πολιτισμός: μια κοσμική τραγωδία» είναι κατά πολύ, ακόλουθο με τη Φροϋδική μελέτη «Ο Πολιτισμός Πηγή Δυστυχίας (Das Unbehagen in der Kultur, “Η Δυσφορία μέσα στον Πολιτισμό”»1929-1930. Επιφυλασσόμαστε για ένα αναλυτικότερο κείμενο.
ΥΓ: Σκοπίμως αποφύγαμε μια εισαγωγική Ευριπίδεια ανάλυση της Μήδειας και της ακόλουθης κοσμοθεωρίας του «ανθρωπινότερου» από την τριάδα των τραγικών.
Κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Σκουρλέτης
Μουσική: Κώστας Δαλακούρας
Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος
Σκηνικό περιβάλλον: Γιάννης Σκουρλέτης, Δήμητρα Λιάκουρα, Περικλής Πραβήτας, Κωνσταντίνος Σκουρλέτης
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Μαριάνθη Παντελοπούλου, Ηλέκτρα Ελληνικιώτη
Φωτογραφίες: Πάνος Μιχαήλ
Promo Video: Γιώργος Αποστολόπουλος
Παίζουν: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Λένα Δροσάκη, Τάσος Καραχάλιος, Γιώργος Παπαπαύλου, Κρις Ραντάνοφ
ΙΔΡΥΜΑ ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ
Παραστάσεις: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή
Διάρκεια: 100′
Παραστάσεις
Τετάρτη, στις 20.30
Τιμές εισιτηρίων: 10€, γενική είσοδος
Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο, στις 20.30
Τιμές εισιτηρίων: 14€, γενική είσοδος
12€, προπώληση
10€, Μαθητικό /Φοιτητικό / Νεανικό (έως 26 χρονών)/ Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ) & Πολυτέκνων (ΑΣΠΕ) & Ευρωπαϊκής Κάρτας Νέων/ Κάτοχοι Κάρτας Πολιτισμού/ Κάτοχοι Κάρτας Club IFA (Γαλλικού Ινστιτούτου) / Κάτοχοι Κάρτας ΙΤΙ (ΕΚΔΙΘ) / Κάτοχοι Κάρτας Οδοντιατρικού Συλλόγου Αθηνών & Μέλη Πυροσβεστικού Σώματος (κάρτα) / Κάτοχοι Κάρτας Συλλόγου Υπαλλήλων Εθνικής Τράπεζας / ΑμΕΑ / Άνω των 65
Φωτογραφικό υλικό
