.
.
.
Μέρες παράξενες. Μέσα στη δίνη μιας πανδημίας, προσπαθώντας όλοι να ησυχάσουμε φόβους και ανασφάλειες και να βρούμε τα πατήματα μας σε ένα κόσμο που παραπαίει, η Τέχνη θα βρίσκει πάντα τον τρόπο. Και θα μας δανείζει, θαυμάσιες μέρες.
Το Θέατρο Πορεία παρουσίασε σε real time live streaming, τη παράσταση Τhis is not Romeo and Juliet σε σκηνοθεσία Αργύρη Πανταζάρα, προσπαθώντας να βρει τον τρόπο σε αυτή τη νέα καλλιτεχνική πραγματικότητα. Στηρίξτε αυτές τις προσπάθειες και εκμεταλλευτείτε, ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες, την ευκαιρία να δείτε παραστάσεις της πρωτεύουσας. Το θέατρο ΠΡΕΠΕΙ να ζήσει.
“Η ζωή, ο θάνατος κι αναμεσίς η Τέχνη”
Νίκος Εγγονόπουλος
Δυο πρωταγωνιστές του Έρωτα και του Θανάτου δημιουργούν μια διαχρονική ερωτική ιστορία έχοντας σαν καμβά το σαιξπηρικό έργο αγάπης του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Και όμως αυτούς τους δύο νέους τους ξέρεις καλά, τους έχει ζήσει κάποια στιγμή τόσο βαθιά, τους κουβαλάς μέσα σου. Η ιστορία τους είναι η ιστορία σου. Όταν γνώριζες αυτό το συναίσθημα που σε έκανε να νιώθεις άτρωτος και συνάμα τόσο ευάλωτος. Σε ένα πάρτυ μεταμφιέσεων θα ζήσουν όλα όσα επιβάλλει ο έρωτας και η καταδίκη του. Θα ερωτευτούν, θα απογοητευτούν, θα φοβηθούν, ο ένας θα κάνει πίσω, ο άλλος θα πάει θαρραλέα μπροστά, θα χειριστούν ,θα μετανιώσουν, θα συγχωρεθούν, θα αποχαιρετιστούν.
Είναι νωρίς ακόμη μες στόν κόσμο αυτόν, μ’ ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα μ’ ακούς
Τό χαμένο μου το αίμα καί το μυτερό, μ’ ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μες στούς ουρανούς
Καίτών άστρων τούς κλώνους τσακίζει, μ’ ακούς
Είμ’ εγώ, μ’ ακούς
Σ’ αγαπώ, μ’ ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα μ’ ακούς
Τό χαμένο μου το αίμα καί το μυτερό, μ’ ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μες στούς ουρανούς
Καίτών άστρων τούς κλώνους τσακίζει, μ’ ακούς
Είμ’ εγώ, μ’ ακούς
Σ’ αγαπώ, μ’ ακούς
Οδυσσέας Ελύτης.
Ο Αργύρης Πανταζάρας και η Έλλη Τρίγγου δημιούργησαν θέατρο μέσα στο θέατρο. Μπαινοβγαίνοντας εντέχνως από τη ιστορία των δύο σαιξπηρικών ηρώων στη δική τους σύγχρονη ιστορία, ντύνοντας την με στίχους του Τάσου Λειβαδίτη ,της Μαρίας Πολυδούρη, του Οδυσσέα Ελύτη, του Σοφοκλή, της Sylvia Plath σπάσανε τα θεατρικά στερεότυπα και ήρθαν αντιμέτωποι με τη ρεαλιστική φύση του συναισθήματος. Πότε ευαίσθητοι, πότε ωμοί και κυνικοί, απολύτως ανθρώπινοι προσπαθώντας συνεχώς να ξεφύγουν από τους ήρωες αρχέτυπα. Να αλλάξουν τα γραμμένα, να νικήσουν το πεπρωμένο, να αγαπηθούν και να μείνουν ζωντανοί. Να γλύψουν τις πληγές τους και να συνεχίσουν, να μην λαβωθούν θανάσιμα από αυτό τον πόλεμο.
“Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε ήδη νεκροί”
Τάσος Λειβαδίτης
.
Η Θεοδώρα Καπράλου δημιούργησε μια εμπνευσμένη δραματουργική επεξεργασία, ουσιαστικά παρουσιάζοντας δυο ηθοποιούς στην προσπάθεια τους να ερμηνεύσουν τους ρόλους τους. Η ζωή τους γίνεται η ζωή των ηρώων και όλα περιπλέκονται γλυκά. Το έργο ντύνεται με έντονη σωματικότητα, οι δυο ηθοποιοί εξερευνούν σχεδόν ευλαβικά τα σώματα τους δημιουργώντας έναν έντονο ερωτισμό χωρίς να ξεγυμνώνεται χιλιοστό σάρκας. Οι μονόλογοι αποπνέουν μια έντονη δυναμικότητα, δημιουργούν συναισθήματα και αγγίζουν, σπάζοντας την απόσταση της οθόνης. Οι ήρωες ξεσπούν, αποχωρούν, επιστρέφουν, χλευάζουν τους σαιξπηρικούς ήρωες, αγανακτούν και κατανοούν. Μια διαρκή πάλη ανάμεσα στον ποιητικό λόγο και τον κυνισμό. Το τότε με το σήμερα.
Κυρίαρχο στοιχείο στο σκηνικό της παράστασης, ένα πολύτιμο κόκκινο διαμάντι στη μέση μιας πολυμορφικής κατασκευής, να συμβολίζει το αίμα που θα χυθεί στο βωμό του έρωτα. Αυτές οι πολύτιμες καρδιές που θα σπάσουν.
Ο Αργύρης Πανταζάρας, σε διττό ρόλο μέσα στο έργο, δημιούργησε μια σκηνοθεσία που έπαιξε με όλα τα στοιχεία του κλασικού έργου προσπαθώντας συνεχώς να διαμορφώσει παραβολές με το σήμερα. Το πολυμορφικό σκηνικό (Δήμητρα Ζιγκαρις) μέσα από κρυφούς φωτισμούς και αλλαγές συνέχισε τη πορεία της σκηνοθετικής καθοδήγησης δημιουργώντας συνεχείς συμβολισμούς. Οι ηθοποιοί άλλαζαν ρούχα πάνω στην σκηνή, περνώντας από το παρόν στο παρελθόν, θάβοντας και ανασταίνοντας συναισθήματα, διαμορφώνοντας πρωτότυπες συνθήκες θεάτρου.
Ένα δύσκολο στοίχημα που κερδήθηκε από τη σκηνοθεσία του Α. Πανταζάρα καθώς αυτή η φαινομενικά άναρχη δομή του έργου θα μπορούσε να δημιουργήσει σύγχυση κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης του. Αντ΄αυτού, οι εναλλαγές γινόντουσαν ομαλά, τα συναισθήματα αποκτούσαν δυναμική και προσγειωνόσουν απαλά στο τώρα και στον κόσμο του Σαίξπηρ.
Οι δύο παρτενέρς της σκηνής, Έλλη Τρίγγου και Αργύρης Πανταζάρας, δημιούργησαν μια εκρηκτική θεατρική χημεία. Καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου έμοιαζαν σαν σκακιστές, με μελετημένες κινήσεις χωρίς υπερβολές και κομπιάσματα. Μια υπέροχη ισορροπία από δύο νέους ηθοποιούς που έλαμπαν μέσα από τις οθόνες μας. Δούλεψαν εξαιρετικά τα εκφραστικά τους μέσα και σε στιγμές χαλάρωναν, αφήνοντας το συναίσθημα να κατακλύσει την ερμηνεία. Και όλο αυτό έμοιαζε τόσο αβίαστο, τόσο ρεαλιστικό, με αυτή την αγωνία που έχουν οι ερωτευμένοι μέχρι να ψελλίσουν τα χείλη τα λόγια που θα ειπωθούν.
Κόντρα στους καιρούς προσπάθησαν το ανέφικτο και τα κατάφεραν. Το ταλέντο δεν γνωρίζει εμπόδια και το χειροκρότημα ήταν εκκωφαντικό στη σιωπή του θεάτρου. Στηρίξτε όλες αυτές τις πρωτοβουλίες, δραπετεύστε μέσα από τη Τέχνη, ονειρευτείτε θάλασσα και ήλιο, ουρανούς και αγκαλιές. Σφιχτές. Αληθινές. Ας βρούμε στα χαλάσματα, ζωή. Ας αντιμετωπίσουμε τον αόρατο εχθρό ενωμένοι. Ας δώσουμε μια ελπίδα στην ανθρωπότητα. Αν έχεις δυο, δώσε τώρα το ένα. Μην χορεύεις πάνω από στάχτες γιατί μια μέρα θα καείς και εσύ. Αγάπα άνθρωπε, αγάπα.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν’ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν’ άστρο, να ονειρεύεσαι, είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ’ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου. Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ’ αποχαιρετήσεις όλα αυτά και να ξεκινήσεις γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ’ άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα, αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Τάσος Λειβαδίτης
Βαθμολογία:
7,2/10
.
Φωτογραφικό υλικό
