(δείτε όλες τις κριτικές μας με μια ματιά)
.
Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
.
Εδώ και 40 χρόνια αφότου γράφηκε, η φήμη του έργου προηγείται της παράστασης, καθότι πολυπαιγμένο σε πληθώρα θεατρικών σκηνών με μεγάλη αποδοχή και διακρίσεις, καταξιώνοντας τον Βρεττανό συγγραφέα του… κάποιοι εξ ημών δεν ευτυχήσαμε να δούμε προηγούμενο ανέβασμα, ούτε καν τη διάσημη ταινία, οπότε η προσμονή ήταν μεγαλύτερη και με διάθεση αυθεντικά… «παρθενική», απαλλαγμένη από τυχόν συγκρίσεις, σπεύσαμε στο μοναδικά φιλόξενο Metropolitan Urban Theater για την πολυσυζητημένη παράσταση «ΣΛΟΥΘ» του Άντονι Σάφερ και σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη από το «Από μηχανής Θέατρο», απολαμβάνοντας μια δυνατή θεατρική στιγμή…
Όλα ξεκινούν ήρεμα, κομψά και πολιτισμένα, με τον απατημένο σύζυγο και διάσημο συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων να καλεί στο σπίτι του τον εραστή της γυναίκας του για να συζητήσουν την μελλοντική εξέλιξη του ειδυλλίου… αφού γνωριστούν του προτείνει ένα παράτολμο σχέδιο «κλοπής», επωφελές οικονομικά και για τους δύο, ώστε στη συνέχεια να ακολουθήσει ο καθένας εξασφαλισμένος το δρόμο του με τη δική του σύντροφο- ερωμένη… μόνο που στη διάρκεια υλοποίησης του προμελετημένου σχεδίου που ξεκινά ως κωμικοτραγικό «παιχνίδι», σταδιακά ο έλεγχος ξεφεύγει επικίνδυνα, έρχονται στην επιφάνεια διαταραγμένοι ψυχισμοί και συμπλέγματα, οι ρόλοι θύτη και θύματος εναλλάσσονται απρόβλεπτα μέχρι τη δραματική κορύφωση, τα εγκεφαλικά παιχνίδια του συγγραφέα που επιχειρεί να χειριστεί ανθρώπους ως ήρωες των έργων του μεταφέροντας στην πραγματικότητα αστυνομικές φαντασιώσεις αποκαλύπτουν αρρωστημένες πτυχές και η μεταξύ τους εξοντωτική μάχη επικράτησης θα καταλήξει μοιραία χωρίς νικητή…
Ο χαρακτηρισμός «σπουδαίο» (+) για το έργο του Σάφερ είναι ο πλέον κατάλληλος για να αποδώσει την μοναδική ποιότητα ενός ψυχολογικού θρίλερ με ευφυή σύλληψη, που συνδυάζει με τρόπο εφευρετικό την βαθιά ενδοσκόπηση χαρακτήρων εγκλωβισμένων σε κατεστημένα κοινωνικά πρότυπα για την ταυτότητα του αρσενικού με πρόσχημα την διεκδίκηση μιας γυναίκας… αυθεντικό, απολαυστικό χιούμορ με αφορμή τις κωμικές καταστάσεις της θεατρικής συνθήκης αλλά και ως υπόγεια κοινωνικο-πολιτική ειρωνεία, ενίοτε «βιτριολική»… έντονη δραματικότητα βγαλμένη από σκοτεινές, ευάλωτες, τραυματισμένες πτυχές ενός ψυχισμού που δεν «ενηλικιώθηκε» ποτέ και παίζει περίεργα παιχνίδια με το μυαλό αναζητώντας λύτρωση στα όρια της παράνοιας… εξαιρετικά δουλεμένη πλοκή με αγωνιώδεις εξελίξεις, διαρκή κορύφωση και ανατροπές δικαιώνοντας τον όρο θρίλερ… θαυμάσια θεατρικότητα ως δομικό στοιχείο της συγγραφής με συνεχείς συγκρούσεις, μεταμορφώσεις, απρόοπτα, αιχμαλωτίζοντας το ενδιαφέρον μέχρι την τελευταία στιγμή ενός φινάλε εκπληκτικού ουδόλως αναμενόμενου… Αρετές δυνατές και ξεχωριστές που ανέδειξε επιμελώς η μετάφραση του Αντώνη Σολωμού με διαλόγους καταιγιστικούς και σπάνια απαντώνται συγκεντρωμένες στο ίδιο έργο, με συνέπεια να κερδίζουν ολοκληρωτικά τον θεατή ώστε κάποιες μικρές λογικές «υπερβάσεις» σε βάρος της αληθοφάνειας να περνούν απαρατήρητες…
Όσον αφορά στη σκηνοθεσία του Σωτήρη Χατζάκη -κρατώντας επιπλέον έναν εκ των δύο πρωταγωνιστικών ρόλων- το έργο του ήταν ομολογουμένως δύσκολο και το έφερε σε πέρας αξιοθαύμαστα με μόνον ελάχιστες παρατηρήσεις (παρακάτω)… Ως συνολικό αποτέλεσμα διέθετε δύναμη αντάξια του περιεχομένου, επενδύοντας κατά βάση στην ανάδειξη των ιδιαίτερων χαρακτήρων με καθαρότητα και σαφές περίγραμμα, όπου μικρές ευρηματικές λεπτομέρειες (σαν τις κούκλες, το φλιπεράκι, το μουσικό κουτί κλπ) τόνιζαν εύστοχα και υπαινικτικά το στίγμα του έργου, με έμφαση στον από θέση ισχύος σκοτεινό «παιγνιώδη» ήρωα…
Παράλληλα διαχειρίστηκε απολαυστικά το κωμικό στοιχείο της αστυνομικής «παρωδίας» των λαγωνικών (σλουθ) και με τρόπο πληθωρικό τη δραματικότητα των συγκρούσεων, ενώ απέδωσε με μαεστρία την κλιμάκωση των εξελίξεων μέχρι την τελική κορύφωση του ψυχικού «ξεγυμνώματος» και του απρόβλεπτου τραγικού φινάλε που φωτίζει αστραπιαία όσα δυσερμήνευτα προηγήθηκαν…κάνοντας ξεκάθαρο σκηνοθετικά το πραγματικό υπόβαθρο της υπόθεσης,όπου η γυναίκα λειτουργεί προσχηματικά για την αποκάλυψη βαθύτερων ανδρικών αδιεξόδων σχετικά με την ωριμότητα, την καταξίωση, την ισχύ, τη σεξουαλική υπεροχή κλπ. Με εξαίρεση κάποια λίγα σημεία που πλατείασαν, στο μεγαλύτερο μέρος ο ρυθμός διέθετε ενέργεια και ζωντάνια ανάλογη παρόμοιων έργων, το σασπένς πέτυχε το στόχο του κερδίζοντας αμείωτο ενδιαφέρον, η ατμόσφαιρα εικαστικά και ηχητικά ανταποκρίθηκε με ακρίβεια στο ζητούμενο… Μια σκηνοθεσία φροντισμένη, ουσιαστική, με ευρηματικές συμβολικές πινελιές και πληθωρικές στιγμές, παρακολουθώντας μια εξοντωτική ψυχολογική αναμέτρηση μέχρις εσχάτων, ως παιχνίδια ρόλων στην κόψη του ξυραφιού, από δύο άντρες που αγωνιούν για την επικράτηση του πιο ισχυρού/ ικανού…
Σε ερμηνευτικό επίπεδο ο Σωτήρης Χατζάκης στον ρόλο του συζύγου- συγγραφέα με τον καλυμμένο προβληματικό ψυχισμό, ενώ υπολειπόταν ελαφρώς στο κομμάτι της «διαστροφής», εντούτοις απέδωσε εξαιρετικά την ισχύ του «κυρίαρχου του παιχνιδιού», με τον δέοντα αυταρχισμό, κυνισμό, χειριστικότητα, ενώ το χιούμορ του υπήρξε αυθόρμητο και αποτελεσματικό με στιγμές απολαυστικές… παράλληλα με την εμπειρία και την υποκριτική του ωριμότητα έχτισε έντεχνα τον ρόλο μέχρι την τραγική φάση των «αποκαλυπτηρίων», όπου από κυρίαρχος- θύτης μεταλλάσσεται σε ευάλωτο- θλιβερό θύμα και συγκινεί, παρά τον κάπως υπερτονισμένο μελοδραματισμό…
Ο Δημήτρης Μυλωνάς στον επίσης πολυσύνθετο ρόλο του εραστή, που ενώ ξεκινά συμβατικά κι επίπεδα οδηγείται σταδιακά σε ένα απρόσμενο κρεσέντο διατρέχοντας τεράστια γκάμα συναισθημάτων, υπήρξε απλά υπέροχος, όπου πέραν της υποκριτικής δεινότητας ξεχωρίσαμε την θαυμάσια άρθρωσή του, ενώ αυτή του Χατζάκη και σε συνδυασμό με την ταχυλογία συχνά μας ταλαιπώρησε… Όσον αφορά στον Μυλωνά των πολλών γκροτέσκο μεταμορφώσεων αλλά κυρίως των θεαματικών ψυχολογικών μεταστροφών, από την αθωότητα μέχρι την ακραία εκδικητικότητα, που υποστήριξε με πλήρη επαγγελματισμό, συνέπεια, αυθεντικότητα, αξίζουν πολλά εύσημα..
Τα οποία εύσημα δικαιούται επίσης το «γεμάτο» σκηνικό δωματίου για την καλαισθησία, την ατμόσφαιρα, τη λειτουργικότητα, εξυπηρετώντας άριστα τη σκηνική οικονομία της δράσης, με μία μόνο ένσταση για την καρέκλα γραφείου με το πολύ σύγχρονο ντιζάιν (που μάλιστα ήρθε και στο προσκήνιο), καθώς μεταξύ των άλλων επίπλων φάνταζε ξένο σώμα, ενώ εξαιρετική για τον εύστοχο συμβολισμό της υπήρξε η ιδέα με τις διάσπαρτες κούκλες- μαριονέτες… Πολλά και φροντισμένα τακοστούμια των μεταμφιέσεων ως οργανικό κομμάτι του έργου, αποτελεσματικοί οι φωτισμοί αν και μπορούσαν να συμβάλλουν περαιτέρω στην ατμόσφαιρα, την οποία ωστόσο τόνισε υποβλητικά ο χτύπος του ρολογιού σε καίρια σημεία υπογραμμίζοντας την ένταση και κάποια λίγα μουσικά ακούσματασωστά επιλεγμένα…
Στις ελάχιστες επισημάνσεις (-) θα εντάσσαμε αρχικά κάποιες ενστάσεις που ήδη αναφέρθηκαν για την ερμηνευτική απόδοση του Σ. Χατζάκη, όπου «κάτι» έλειπε από την ιδιαιτερότητα του προβληματικού ήρωα και ταυτόχρονα «κάτι» περίσσευε στην υπερβάλλουσα δραματικότητα ως στόμφος… Σε σκηνοθετικό επίπεδο, εντοπίσαμε κυρίως στην αρχή του δεύτερου μέρους ένα είδος «κοιλιάς» με υποτονική ροή και γενικώς κάποια σημεία μπορούσαν να «δεθούν» σφιχτότερα ώστε να μην επεκταθεί η διάρκεια της παράστασης στις δυόμιση ώρες με το 10λεπτο διάλειμμα, που αντικειμενικά είναι πολύ μεγάλη… Τέλος, κάποιες μικρές σύγχρονες προσθήκες ή ατάκες θεωρούμε ότι δεν ενσωματώθηκαν επιτυχημένα στο σύνολο και ορισμένες μεταμφιέσεις για λόγους κωμικότητας παραήταν σουρεάλ…
Εν κατακλείδι (=) μένουμε όπως πάντα στην θαυμάσια επίγευση από ένα δυνατό, ευρηματικό, σπουδαίο έργο, που αποδόθηκε σκηνοθετικά και ερμηνευτικά με εξαίρετο τρόπο, αφήνοντας έντονο αποτύπωμα…
Βαθμολογία:
7,2/10
-k-
METROPOLITAN URBAN THEATER
«Σλουθ» του Αντονι Σάφερ.
Η σύγκρουση δυο ανδρών με επίκεντρο μια γυναίκα μετατρέπει τη σκηνή σε ένα πεδίο «μάχης» μεταξύ του απατημένου συζύγου και του εραστή της γυναίκας του ο οποίος διεκδικεί να την παντρευτεί. Με γενναίες δόσεις φλεγματικού χιούμορ και την ατμόσφαιρα ενός στιβαρού αστυνομικού έργου, σε ένα συμφωνημένο μεταξύ των ηρώων «παιχνίδι» όπου όλα επιτρέπονται: οι ρόλοι εναλλάσσονται, η πραγματικότητα θολώνει, η μεταμόρφωση αντανακλά την αλήθεια.
Σκηνοθεσία: Σωτήρης Χατζάκης.
Ερμηνεύουν: Σωτήρης Χατζάκης, Δημήτρης Μυλωνάς.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Εως Κυριακή 8 Μαίου 2022. Παρασκευή 29/4 –Σάββατο 30/4: 9,00 μμ. Κυριακή 1/5: 8.00 μμ, Τετάρτη 4/5: 8.00 μμ, Πέμπτη 5/5 – Παρασκευή 6/5 – Σάββατο 7/5: 9.00 μμ, Κυριακή 8/5: 8.00 μμ.
.
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 15/05/2022 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 11α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2022