Είδε και σχολιάζει η Άννια Κανακάρη
Κυριαρχεί πράγματι το ψέμα στις ανθρώπινες σχέσεις;
Είναι αλήθεια ότι είμαστε όλοι μόνοι, ακόμα κι αν ζούμε με κάποιον;
Στο ιστορικό θέατρο Αμαλία φιλοξενείται η πολυσυζητημένη παράσταση του Γιώργου Κιμούλη «Το Παγκάκι». Μια παράσταση που, από την πρεμιέρα της ακόμη, καταχειροκροτήθηκε από το κοινό της Θεσσαλονίκης, που άλλωστε επανειλημμένα έχει αποδείξει ότι αγαπά τον Κιμούλη και τιμά ιδιαιτέρως την προσφορά του στον κόσμο του θεάτρου.
Το παγκάκι είναι ένα από τα πλέον γνωστά έργα του Ρώσου συγγραφέα Αλεξάντερ Γκέλμαν που γράφτηκε το 1983, μεταφράστηκε και παίχτηκε σε πάρα πολλές χώρες. Ένα έργο διαχρονικό, χωρίς αναφορά σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, που μόνο τα ονόματα των πρωταγωνιστών, προδίδουν την καταγωγή του συγγραφέα και τον υποτιθέμενο τόπο όπου διαδραματίζεται. Κατά τα άλλα θα μπορούσε να αναφέρεται σε οποιαδήποτε εποχή και σε οποιαδήποτε χώρα.
Η πλοκή του είναι απλή. Δύο άνθρωποι, ένας άνδρας και μια γυναίκα, συναντιούνται στο πάρκο, κάθονται μαζί σε ένα παγκάκι και ξεκινούν μια προσπάθεια προσέγγισης και επικοινωνίας. Η σύγκρουση των δύο φύλων, μέσα από τη διαφορετικότητα τους, οι ανθρώπινες σχέσεις, η ερωτική και η ανθρώπινη επαφή γενικότερα, είναι ουσιαστικά τα θέματα που πραγματεύεται η παράσταση.Οι διάλογοι δίνουν καταρχάς στο έργο τον χαρακτήρα κωμωδίας, καθώς όμως εξελίσσεται η πλοκή γίνεται κατανοητό ότι το κωμικό και το τραγικό στοιχείο εναλλάσσονται συνεχώς και βασικά συνυπάρχουν σε κάθε στιγμή και σε κάθε ατάκα. Μπορεί επιφανειακά το κείμενο να προκαλεί το γέλιο, ταυτόχρονα όμως έχει ήδη επηρεάσει και προβληματίσει το κοινό, με αποτέλεσμα το κάθε γέλιο να κρύβει μια πικρία και μια συνειδητή μελαγχολία.
.
Ο Γιώργος Κιμούλης υποδύεται τον Θίοντορ, έναν «άνδρα» που αμέσως μόλις βγει στην σκηνή ξεκάθαρα δηλώνει ότι ήρθε στο πάρκο για να βρει μια γυναίκα. Η Φωτεινή Μπαξεβάνη, που εισβάλλει ιδιαίτερα δυναμικά στην σκηνή, υποδύεται τηνΒέρα, μια γυναίκα που επιζητά επικοινωνία και επαφή με τον άνδρα που συναντά. Οι δυο τους ξεκινούν μια προσπάθεια προσέγγισης, για διαφορετικούς λόγους βεβαίως ο καθένας, μέσα από τον διάλογο που εξελίσσεται αβίαστα, έχει ανατροπές και διατηρεί αναμφισβήτητα αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού έως το τέλος της παράστασης.
Στα θετικά της παράστασης (+) σκηνοθετικά δεν μοιάζει να είναι ιδιαίτερα απαιτητική. Δύο άνθρωποι, μόνοι τους πάνω στην σκηνή, που συνομιλούν μεταξύ τους. Το κείμενο, σε μετάφραση του Νίκου Κάμτση, είναι βασικά αυτό που «κρατά» το κοινό και δεν αφήνει πολλά περιθώρια να αναπτυχθεί η ευρηματικότητα του σκηνοθέτη. Παρόλα αυτά και σκηνοθετικά η παράσταση είναι άρτια, καθώς κατορθώνει με πολύ λιτό και αφαιρετικό τρόπο να μεταδώσει στο κοινό την ένταση και το συναίσθημα της κάθε σκηνής, τον θυμό, την λύπη και την απογοήτευση των πρωταγωνιστών.
Αυτό όμως που καθιστά εξαιρετική την παράσταση είναι οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών που πραγματικά είναι ανεπανάληπτες.
.
Ο Γιώργος Κιμούλης ο οποίος μας έχει δώσει άπειρα δείγματα του υποκριτικού του ταλέντου, αποδεικνύει και πάλι την αξία του. Επικοινωνεί στο κοινό έναν χαρακτήρα που ζώντας την απογοήτευση και νιώθοντας απέραντη μοναξιά (παρόλο που έχει οικογένεια) επιλέγει να ζει μέσα στο ψέμα και την υποκρισία. Καταφέρνει με απλό και φυσικότρόπο να υποδυθεί αυτόν τον χαρακτήρα και μάλιστα να κάνει συμπαθή στο κοινό έναν άνθρωπο που ουσιαστικά κάθε του λέξη είναι ψέμα, έναν υποκριτή που εξαπατά την γυναίκα του και την οικογένειά του, ψάχνοντας μάταια να βρει την επαφή και την συντροφικότητα. Το κωμικό στοιχείο είναι διάχυτο σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Ο Γιώργος Κιμούλης το αναδεικνύει με το λόγο του, την κίνησή του αλλά και με τις εκφράσεις του προσώπου του, καταφέρνει, όμως να εντάξει την έντονη πικρία σε κάθε αυθόρμητο γέλιο που προκαλεί, εκμεταλλευόμενος τηνεμφανή τραγικότητα του χαρακτήρα που υποδύεται.
.
Εξαιρετική επίσης στον ρόλο της η Φωτεινή Μπαξεβάνη. Ο αέρας της, η δυναμικότητα της και η εκφραστικότητά της πάνω στην σκηνή κερδίζουν το κοινό από τις πρώτες ατάκες. Υποδύεται μια γυναίκα πληγωμένη, μοναχική και απελπισμένη που προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει σύντροφο για να μοιραστεί τη ζωή της. Είναι ένα πρόσωπο που ενώ αρχικά επιτίθεται στον «ψεύτη» άνδρα που θεωρεί ότι την εξαπάτησε και την παράτησε, στη συνέχεια αποδεικνύεται ότι και αυτή ψεύδεται για να συγκαλύψει τις αδυναμίες, τις φοβίες και τις ανασφάλειές της. Στο τέλος, κάνει μια κίνηση που αποδεικνύει ότι έχει μέσα της ακόμη εμπιστοσύνη στο άλλο φύλο, ότι διαθέτει έναν βαθμό ενσυναίσθησης, μια προσπάθεια προσέγγισης με πραγματικό ενδιαφέρον, ώστε να καταφέρει να ξεκινήσει μια σχέση.Μάταια όμως…
Το σκηνικό της παράστασης που επιμελήθηκε ο ίδιος ο Γιώργος Κιμούλης είναι ιδιαίτερα λιτό, αλλά επαρκές και σύμφωνο με την όλη ατμόσφαιρα του έργου. Μια εικόνα πάρκου με λίγα δέντρα στο βάθος και τρία παγκάκια. Λίγα ξερά φύλλα σκορπισμένα στο πάτωμα και τίποτε άλλο. Άλλωστε δεν χρειάζεται κάτι άλλο. Όλη η πλοκή είναι μέσα στο πάρκο, σε ένα παγκάκι που φιλοξενεί τις ανησυχίες, τις κόντρες και τους διαπληκτισμούς των πρωταγωνιστών.
Σε όλη τη διάρκεια της παράστασης ακούγονται ήχοι της πόλης, του πάρκου, άνθρωποι περαστικοί και θόρυβοι από αυτοκίνητα που μεταφέρουν νοητά το κοινό στον χώρο που υποτίθεται ότι ζωντανεύει η ιστορία. Επίσης τα πλέον τραγικά σημεία της υπόθεσης συνοδεύονται από αντίστοιχη, ατμοσφαιρική μουσική που ενισχύει το συναίσθημα και εντείνει την λυρικότητα του κειμένου.
Συνοψίζοντας (=) «Το παγκάκι» είναι μια παράσταση που αξίζει πραγματικά να παρακολουθήσει κανείς, καθώς χωρίς να έχει να προσφέρει ιδιαίτερο θέαμα, έχει μια απίστευτη δυναμική που πηγάζει από το μεστό νοημάτων κείμενο και τις υπέροχες ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών. Είναι μια παράσταση που προβληματίζει, που θέτει τον καθένα μας ενώπιον των εσωτερικών του ανασφαλειών, που βάζει μπροστά μας έναν καθρέφτη και μας αφήνει να δούμε τον πραγματικό μας εαυτό. Ζούμε πράγματι κι εμείς μέσα στο ψέμα όπως οι ήρωες του Αλεξάντερ Γκέλμαν; Είμαστε, αλήθεια, μόνοι, ακόμη και αν ζούμε με έναν σύντροφο, με μια οικογένεια; Έχουν τελματώσει οι ανθρώπινες σχέσεις τόσο πολύ ή υπάρχει ελπίδα για πραγματική επικοινωνία και συντροφικότητα; Σε όλα αυτά τα ερωτήματα ο κάθε θεατής καλείται να δηλώσει την προσωπική του απάντησηκαιφεύγοντας να πάρει μαζί του την δική του εκδοχή:είτε την αποδοχή ότι όλα είναι ένα ψέμα, είτε την ελπίδα ότι όλα διορθώνονται με ένα και μόνο πράγμα ….την ειλικρίνεια.
Βαθμολογία
6,8/10
.
.
.
-k-
ΑΜΑΛΙΑ
«ΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ» του Αλεξάντερ Γκέλμαν.
ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Δύο άγνωστοι συναντιούνται σε ένα πάρκο και κάθονται στο ίδιο παγκάκι. Είναι όμως πραγματικά άγνωστοι; Μπορεί κάποτε να ήσαν κάτι άλλο; Είναι τυχαία αυτή η συνάντηση ή όχι; Μήπως έχουν επινοήσει μία ζωή που δεν μπόρεσαν ποτέ να ζήσουν; Πρόκειται για μια κωμικοτραγική ιστορία δύο μοναχικών και απελπισμένων ανθρώπων, που θα μπορούσε να συμβεί παντού, σε κάθε χώρα, σε κάθε πόλη.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Κιμούλης.
Ερμηνεύουν: Γιώργος Κιμούλης και Φωτεινή Μπαξεβάνη.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη – Κυριακή στις 21.00 (έως 03/11)
.
-k-
Δείτε και αυτά:
Από τη ματιά της Ψυχοθεραπεύτριας Νέλης Βυζαντιάδου.
. .
.
Δείτε & αυτά:
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 15/5/2019 έως 14/05/2020 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 10α -επετειακά- Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020.
& αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
.
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία, κλικ εδώ.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
