«Πλούτος»: Ρεσιτάλ λαϊκισμoύ από Κιμούλη, Φιλιππίδη, Μπέζο. Είδαμε & Σχολιάζουμε…
Με μια διήμερη παρουσίαση, στο Θέατρο Δάσους, η παράσταση “Πλούτος” του Αριστοφάνη, συνεχίζει τη καλοκαιρινή της περιοδεία. Στο σκηνοθετικό τιμόνι του έργου, ο Γιώργος Κιμούλης και στους πρωταγωνιστικούς ρόλους ο ίδιος καθώς και οι Γιάννης Μπέζος, Πέτρος Φιλιππίδης, Τάσος Γιαννόπουλος και Αλμπέρτο Φάις.
Λίγα Λόγια για το έργο: Στην κωμωδία αυτή ο Αριστοφάνης διακωμωδεί την κακή διανομή του Πλούτου, που, επειδή είναι τυφλός, πηγαίνει στους κακούς. Αλλά ένας χρηστός πολίτης, ο Χρεμύλος, μαζί με τον τετραπέρατο δούλο του Καρίωνα, περιθάλπουν τον τυφλό, τιμωρημένο από το Δία, θεό Πλούτο, που μικρός τυφλώθηκε για να αποφεύγει τους δίκαιους, τους σοφούς και τους έντιμους. Ο Θεός Πλούτος λοιπόν ξαναβρίσκει το φως του, μετά την γιατρειά που του προσφέρουν ο Χρέμυλος με τον δούλο του. Εκείνος δίνει τα πλούτη του στους αγαθούς και τους κακούς τους κάνει φτωχούς. Στην κωμωδία αυτή ο ποιητής δε διακωμωδεί ορισμένα πρόσωπα, αλλά και καταστάσεις και άτομα, όπως στις “Εκκλησιάζουσες”. Γι’ αυτό με τις δύο αυτές κωμωδίες ο Αριστοφάνης περνά από την αρχαία στη μέση κωμωδία.
Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν παρακολουθήσαμε ένα έργο του Αριστοφάνη, αλλά ένα διασκευασμένο σενάριο που πατούσε στην αρχική ιδέα του Πλούτου. Αυτό που παρακολουθήσαμε ήταν μια επιθεωρησιακή σάτιρα που θα μπορούσε να παρουσιαστεί σε οποιοδήποτε άλλο θέατρο και όχι στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Μια διασκευή σεναρίου που αποτελούνταν από φτηνούς αστεϊσμούς, συνεχείς βωμολοχίες (σε ένα διαλεκτικό πινγκ -πονγκ, η λέξη μαλάκας ακούστηκε πάνω από 10 φορές) και οι κλασικοί χαρακτήρες για τον εκβιασμό του γέλιου, όπως ο γκέι χαρακτήρας, το λαμόγιο, η γριά, ο διεφθαρμένος δημοσιογράφος, η Κριστίν Λαγκάρντ, ο Αμβρόσιος κ.τ.λ.
Μηδενική έμπνευση και στην σκηνοθεσία της παράστασης από τον Γιώργο Κιμούλη, ο οποίος αρκέστηκε στο να καθοδηγήσει τους πρωταγωνιστές του, να κάνουν αυτό που πολύ καλά γνωρίζουν. Έτσι λοιπόν παρακολουθήσαμε αμέτρητα επιθεωρησιακά νούμερα, που φυσικά λόγω της ικανότητας των ηθοποιών, το γέλιο προκαλούνταν αβίαστα στους θεατές χωρίς όμως την παρουσία ΟΥΣΙΑΣ σε όλο αυτό.
Ο χορός που απαρτιζόταν από 12 ηθοποιούς-μουσικούς φάνταζε σαν μια πρόβα δραματικής σχολής. Ένας άπλετος ερασιτεχνισμός. Μέσα σε όλη αυτή τη διαδρομή της παράστασης υπήρξαν κακά τραγούδια, κακές μουσικές, παρωχημένες καλλιτεχνικές ιδέες (όπως η απαγγελία κάποιων στίχων του Αναγνωστάκη τόσο άτσαλα και άτεχνα όπου χάθηκαν στον αέρα τα λόγια του σπουδαίου αυτού ποιητή και η αυλαία της παράστασης με φόντο ένα ολόγιομο φεγγάρι και μουσική υπόκρουση Χ.Θηβαίου).
Ο Γ. Κιμούλης αναμετρήθηκε με τον Αριστοφάνη και βγήκε δυστυχώς λίγος. Έβαλε κράχτη τα δημοφιλή ονόματα των πρωταγωνιστών (Πέτρος Φιλιππίδης – Γιάννης Μπέζος), μαζί και το δικό του και αυτό ήταν όλο. Φοβήθηκε και αποφάσισε να ακολουθήσει τη πεπατημένη προσφέροντας ένα ρεσιτάλ λαϊκισμoύ στον κόσμο, λέγοντας τις καθιερωμένες γενικότητες πως πρέπει να απαρνηθούμε το χρήμα, πρέπει να στραφούμε ο ένας στον άλλο, στο μαζί, η νέα γενιά οφείλει να πολεμήσει για ένα καλύτερο αύριο και τα λοιπά προσπαθώντας με αυτό το τρόπο να κάνει ευτελή επίκληση στο συναίσθημα του κοινού.
Η προχειρότητα φυσικά αποτυπώθηκε και στο σκηνικό του έργου, όπου αποτελούνταν από μια κόκκινη κουρτίνα θεατρικής σκηνής και κάποιες θέσεις θεάτρου τριγύρω αυτής, όπου τοποθετήθηκε “ο χορός”.
Συνοψίζοντας (=)
Μια εύλογη απορία μας δημιουργήθηκε άθελα μας. Ο καλλιτέχνης οφείλει να στηρίζει το λόγο του μέσα από τις πράξεις του. Ο καλλιτέχνης οδηγεί, ενθαρρύνει, γεννάει τις μεγάλες ιδέες. Έτσι λοιπόν απορήσαμε όταν στο έργο καλούμασταν να “ξεβρωμίσουμε” από το χρήμα ενώ τα δικά τους ταμεία αφισοκολλούσαν διόλου ευκαταφρόνητες τιμές εισιτηρίων. Αλήθεια αν δεν μπορεί να αλλάξει ο κόσμος μέσα από όλους αυτούς τους ανθρώπους του πνεύματος μήπως ο Ν. Γκάτσος μας έχει ήδη δώσει την απάντηση εδώ και πολλά χρόνια;;
“Καληνύχτα Κεμάλ,αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ… Καληνύχτα”
l
Βαθμολογία:
4/10
l;
Πληροφορίες για τη παράσταση εδώ
Φωτογραφικό υλικό