«Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο»: Μια απολαυστική πρόταση με ευφυΐα και ουσία! Είδαμε & Σχολιάζουμε.
Καθώς φαίνεται – μέχρι στιγμής τουλάχιστον – το φετινό καλοκαίρι βάλθηκε να μας αποζημιώσει για την «ξηρασία» του περσινού και εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων, δεν προλαβαίνουμε τις ωραίες παραστάσεις! Οι οποίες επιπλέον μας επιφυλάσσουν ευχάριστες εκπλήξεις από εκεί που δεν το περιμένουμε, καταθέτοντας νέες θεατρικές ιδέες με φαντασία και περιεχόμενο. Μια παρόμοια πρόταση ήταν η παράσταση με τον ευρηματικό τίτλο – γλωσσοδέτη «Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο» σε σκηνοθεσία Σοφίας Πάσχου και παραγωγή της ομάδας Parari Project, που παρακολουθήσαμε στο επαρκώς γεμάτο Θέατρο Κήπου, απευθυνόμενη κατά τα λεγόμενά της σε θεατές από «4 μέχρι 104 ετών» και πολύ ορθά! Αν και κατά τη γνώμη μας, οι θεατές των «104 και… κάτω», απόλαυσαν πολύ περισσότερο το αποτέλεσμα και θα δούμε γιατί…
Η ιστορία βασίζεται στον κλασικό μύθο της Σταχτοπούτας… ελαφρώς έως πολύ «πειραγμένο», καθώς η παρούσα διασκευή ενσωματώνει στον κεντρικό κορμό, πολλά σύγχρονα θεατρικά στοιχεία, έντονη δόση απολαυστικής «παρωδίας» και κυρίως εξαιρετικά μηνύματα, αγνοώντας τη συμβατικότητα του παραμυθιού. Το κεντρικό ζευγάρι της Σταχτοπούτας και του Πρίγκιπα, πλαισιωμένο από τη μητριά, τις κόρες της, τους βασιλικούς γονείς, τον μουσικό, την νονά, τους αυλικούς, θα ακολουθήσει την «πεπατημένη» του παραμυθιού… μέχρι ενός σημείου. Διότι η παράσταση φωτίζει ισοδύναμα τους δύο βασικούς χώρους δράσης- το παλάτι και το σπίτι της μητριάς, καταγράφοντας με μπόλικο χιούμορ τις παράλληλες ζωές, από το (συμβολικό) ύψος ενός… παταριού- προέκτασης πιάνου! Και το ειδύλλιο που θα πλεχθεί ανάμεσά στο ζευγάρι στον περίφημο χορό με την απώλεια του «γοβακίου», θα πάρει σύγχρονη, αληθινή, ρομαντική μορφή, με αντίστροφο μήνυμα από αυτό του κλασικού παραμυθιού.
Οπότε δικαιωματικά, το πρώτο μεγάλο συν (+) της παράστασης, αποδίδεται στο ευφάνταστο κείμενό της, βασισμένο σε ιδέα του Θωμά Μοσχόπουλου.
– Διότι αρχικά εμπλούτισε τον στεγνό μύθο με εξαιρετικό, σημερινό, πανέξυπνο χιούμορ και ξεκαρδιστικές ατάκες, προκαλώντας αβίαστο γέλιο, με μια διάθεση «αποδόμησης» των κλασικών στερεότυπων. Κατά δεύτερον προσέθεσε ενδιαφέρουσες σκηνές στη γνωστή δράση, εισχωρώντας παράλληλα και στην «αθέατη» από το παραμύθι ζωή του Πρίγκιπα στο παλάτι, επιχειρώντας να «διαβάσει» τη βασιλική καθημερινότητα με τρόπο εύστοχο, κρατώντας σε όλη την παράσταση ως βασικό συμβολισμό το «πάνω» (στο πατάρι- πιάνο) και το «κάτω» (από αυτό) ως ευφυέστατη ένδειξη διαφοράς κοινωνικών τάξεων. Κατά τρίτον, το κείμενο κατάφερε να αντιστρέψει το κεντρικό συμβατικό μήνυμα «η φτωχή κοπέλα που πραγματοποιεί το όνειρο για γάμο με πλούσιο πρίγκιπα» σε «ο πλούσιος, αλλά «ευνουχισμένος» πρίγκιπας, ανακαλύπτει την ομορφιά του αληθινού κόσμου με την αγάπη μιας ταπεινής κοπέλας»,
Η οποία με αφορμή τα μάγια που λύνονται τα μεσάνυχτα, επαναλαμβάνει συχνά ότι «η μαγεία δεν κρατά για πάντα…», ενώ αντιμετωπίζει τα βάσανά της με σταθερό μοτίβο το «είμαι δυνατή και θα τα καταφέρω!» Κι όσο για τον πριγκιπικό γάμο, στην παράσταση έγινε «πάμε ένα μεγάλο ταξίδι μαζί», καθισμένοι οι δύο τους στο πιάνο και τραγουδώντας ροκ…. Οφείλουμε να συγχαρούμε την θαυμάσια ιδέα με τα σύγχρονα και εύστοχα μηνύματα, που ίσως να μην γίνονται άμεσα κατανοητά από τις ηλικίες των 4, ωστόσο οι… ενδιάμεσες μέχρι τα 104, τα βρήκαμε αξιέπαινα και ιδιαίτερα ψαγμένα, χωρίς καθόλου πιασάρικη ευκολία ή κλισέ!
– Το επόμενο εντυπωσιακό στοιχείο της παράστασης ήταν η σκηνοθεσία της Σοφίας Πάσχου. Χαρακτηρισμένη από ευφάνταστα ευρήματα, στηριγμένα κυρίως στη σωματικότητα, αποτελεσματικό χιούμορ, ταχύτατο ρυθμό και εναλλαγές, εμπλουτισμένη επιπλέον με άφθονη μουσική Προκόφιεφ και όχι μόνο… Πέραν του μουσικού – σταθερού στο ρόλο του, παίζοντας πιάνο ή τρομπόνι, οι υπόλοιποι έξη ηθοποιοί υποδύθηκαν πολλαπλούς ρόλους με στιγμιαίες αλλαγές και απέδωσαν με τα σώματά τους εικόνες και αντικείμενα, από δένδρο μέχρι τζάκι, μέχρι βιβλιοθήκη – Google, προκαλώντας θαυμασμό για την αστείρευτη φαντασία, αλλά και άφθονο γέλιο με την αστεία κινησιολογία και τις απρόβλεπτες ατάκες! Άψογα συγχρονισμένοι ως ομάδα και με ρυθμό συχνά καταιγιστικό, δεν παρέλειψαν και το κομμάτι «διαδραστικότητα», εισχωρώντας στο κοινό για να «δοκιμάσουν» σε… υποψήφιες το γοβάκι. Ευρηματικότατες ήταν οι σκηνές του διαλόγου μεταξύ των βασιλικών γονέων, η μεταμόρφωση της Σταχτοπούτας με σοφή σκηνική οικονομία, οι υποψήφιες μπάντες για το χορό και βέβαια η ευφυέστατη χρήση του υπερυψωμένου επιπέδου για τον συμβολισμό του «πάνω». Μία μικρή ένσταση θα αναφερθεί παρακάτω…
– Απολαυστικοί στις ερμηνείες τους όλοι οι ηθοποιοί ως άριστα δεμένο σύνολο, σαν καλοκουρδισμένο ρολόι, που πέραν του ταλέντου, κατέθεσαν τρομερή ενέργεια και πολλά… κιλά ιδρώτα στη σκηνή, υπηρετώντας τον «ζαλιστικό» ρυθμό της σκηνοθεσίας, με τις ακαριαίες αλλαγές ρόλων και τη συνεχή κινητικότητα. Κάτι που εκτός των άλλων προσόντων απαιτεί προφανώς άριστη φυσική κατάσταση και μπράβο για το κατόρθωμα! Μόνη γυναικεία παρουσία στο σχήμα η Σταχτοπούτα, που απέδωσε τον ρόλο της με τη δέουσα αθωότητα, γλυκύτητα, ευαισθησία- πειστική, αέρινη φιγούρα παραμυθιού με κομψή κινησιολογία στα χορευτικά μέρη, ενώ όλα τα υπόλοιπα πρόσωπα αποδόθηκαν από άνδρες, ενισχύοντας την κωμικότητα της «αποδόμησης», με αυθεντικό χιούμορ, ετοιμότητα και ακρίβεια, προσήλωση στο στόχο και άριστη συνεργασία, με κάποιους να ξεχωρίζουν λίγο παραπάνω από άποψη ταλέντου και κάποιους ελαφρώς να υστερούν, ωστόσο πρόκειται αναμφίβολα για ερμηνεία συνόλου που κέρδισε σαφώς τις εντυπώσεις.
– Πολύ λειτουργικό για τον κεντρικό συμβολισμό το σκηνικό με το υπερυψωμένο «πατάρι» ως προέκταση του πιάνου, εντελώς εύστοχο το φόρεμα της Σταχτοπούτας, έξυπνη επιλογή και μέσα στο σύγχρονο σκηνοθετικό πνεύμα οι αθλητικές φόρμες των υπολοίπων- με ευφάνταστη χρήση της κουκούλας- υποβλητικοί οι φωτισμοί στα κατάλληλα σημεία και μεγάλο ατού της παράστασης οι μουσικές επιλογές που περιλάμβαναν από Προκόφιεφ μέχρι… λαμπάντα και ραπ, αν και μάλλον κατέλαβαν δυσανάλογα μεγάλο μέρος.
Η μόνη μας ένσταση (-) έχει να κάνει με μια μορφή σκηνοθετικής «φλυαρίας», θεωρώντας ότι σε αρκετά σημεία η παράσταση πλατείασε, με επαναλήψεις, αρκετά τραγούδια και κάποιες σκηνές τραβηγμένες, που δεν προσέφεραν κάτι ουσιώδες, αντίθετα χαλάρωσαν στα εν λόγω σημεία το ενδιαφέρον. Πιστεύουμε ότι ένα συνολικό «μάζεμα» των περιττών, θα αναδείκνυε πιο αποτελεσματικά τις σπουδαίες αρετές της παράστασης. Και επίσης αντιμετωπίσαμε κάποια προβλήματα με τον ήχο και την άρθρωση/ ταχυλογία κάποιων ηθοποιών, με αποτέλεσμα να χάνουμε αρκετές από τις υπέροχες ατάκες. Ας το προσέξουν, είναι κρίμα…
Εν κατακλείδι (=) διαπιστώνουμε ότι και εμείς τελικά… επαναλαμβανόμαστε, αποδίδοντας συνεχή «μπράβο» αυτή την περίοδο σε τόσο αξιόλογες θεατρικές δουλειές, όπου κυριαρχούν η φαντασία, η αναζήτηση, η επίπονη δουλειά… Στοιχεία που παρέχουν μέγιστη αισιοδοξία για το μέλλον και επιβραβεύονται, όπως εν προκειμένω, με θερμά χειροκροτήματα διαρκείας!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
7 στα 10
.
–ΣΗΜΕΡΑ ΠΕΜΠΤΗ 21/7 ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΗΠΟΥ
-ΑΝΑΛΥΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
