…ήπια κριτική!
.
Παρότι φέτος φοριέται περισσότερο η τραγωδία, με τις περισσότερες παραστάσεις που ανεβαίνουν στα ανοιχτά θέατρα να είναι έργα του Ευριπίδη, του Σοφοκλή και του Αισχύλου, δεν είναι λίγες και οι παραστάσεις που μεταχειρίζονται τα έργα του Αριστοφάνη. Θεσμοφοριάζουσες, Πλούτος, Βάτραχοι και Αχαρνής είναι τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα των φετινών κωμωδιών που περιοδεύουν στην επαρχία πουλώντας το εμπόρευμά τους. Όπως ακριβώς θα κάνει και ο Δικαιόπολις στο αριστοφανικό έργο.
Τοποθετημένο στις «Αχαρναίς», το έργο του Αριστοφάνη προσπαθεί να καυτηριάσει τον παραλογισμό του πολέμου ακολουθώντας τη σκέψη ενός αγρότη, του Δικαιόπολι, στην προσπάθειά του να συνάψει ειρήνη για αυτόν και για την οικογένειά του. Το έργο, πέραν της ούτως ή άλλως κωμικοτραγικής συγκυρίας την οποία δομεί ο Αριστοφάνης, έχει και μια άλλη αρετή την οποία αξιοποίησε η σκηνοθετική ματιά του Κώστα Τσιάνου. Το διονυσιακό στοιχείο και η σύνδεσή του με γλέντια, πανηγύρια και ξέφρενους χορούς και οινοποσίες ήταν κάτι που με την καθοδήγηση του Τσιάνου απογείωσε την παράσταση.
Στα θετικά (+) της παράστασης:
Δεν είναι λίγες οι φορές που ο χορός χρησιμοποιείται από τους σκηνοθέτες ως ξένο σώμα στην παράσταση και τα μέλη του καταλήγουν να περιφέρονται στον χώρο σαν δίχως λόγο ύπαρξης αερικά που ούτε προσθέτουν ούτε αφαιρούν και κάτι από το τελικό όραμα του σκηνοθέτη. Ο Τσιάνος όμως δικαίως διέκρινε την αξία του χορού στη δράση και μετατόπισε τον άξονα της σκηνοθεσίας του σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση. Στη σωστή, δηλαδή, καθοδήγηση των μελών του χορού. Ο 14μελής χορός λειτούργησε καταλυτικά στην παρουσίαση του έργου του Αριστοφάνη ως ένα μεθυστικό και χειμαρρώδες διονυσιακό πανηγύρι στο οποίο οι θεατές είχαν προσκληθεί για να γλεντήσουν.
Το σκηνικό του Γιάννη Μετζικώφ ήταν χαρακτηριστικό της σύλληψης του Τσιάνου, με φράχτες και κληματαριές να γεμίζουν τη σκηνή και να δημιουργούν ένα λειτουργικό και εύχρηστο για τον χορό σκηνικό περιβάλλον από το οποίο εισέρχονταν και εξέρχονταν κατά την εξέλιξη της πλοκής του έργου.
Η μουσική του Γιώργου Ανδρέου ήταν για μια ακόμη φορά υπέροχη και η όμορφη εκτέλεσή της από τον θίασο μπόρεσε να δώσει στο κείμενο τόσο ρυθμό όσο και παλμό.
Σε γενικά πλαίσια οι ερμηνείες που πλαισίωσαν τον εξαιρετικό χορό ήταν αρμονικές και δεν υπήρξαν έντονες – όπως έχουμε συνηθίσει – παραφωνίες, με υπερβολές ή υστερίες. Αν εξαιρέσει κανείς τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Δικαιόπολι, οι περισσότεροι ηθοποιοί υπηρέτησαν το αριστοφανικό έργο όπως του άρμοζε και προσέφεραν το γέλιο στους θεατές. Ο Κώστας Κόκλας στο ρόλο του Μεγαρίτη αλλά και της γυναίκας του Δικαιόπολι δεν απογοήτευσε και υπήρξε ευχάριστος στους δύο ρόλους που κλήθηκε να ερμηνεύσει. Ο Ιωάννης Παπαζήσης, παρότι μπέρδεψε με την έντονη σωματικότητά του στο ρόλο του Ευριπίδη έδωσε στο ρόλο μια ιδιαίτερη διάσταση και το σύντομο πέρασμά του προσέφερε εξίσου γέλιο. Ο υπόλοιπος θίασος λειτούργησε και αυτός αρμονικά με το υπόλοιπο σύνολο και συνέβαλε θετικά στην εξέλιξη της κωμικότητας της παράστασης.
Στα αρνητικά (–)…
Οι δύο ερμηνευτικές παραφωνίες προέκυψαν από την παρουσία του Πέτρου Φιλιππίδη και του Παύλου Χαϊκάλη, οι οποίοι έδωσαν στους ρόλους τους στοιχεία που κληρονόμησαν από την μανιερίστικη αντιμετώπισή τους ως προς την τηλεόραση και δεν βοήθησαν ιδιαίτερα το έργο του Αριστοφάνη αλλά και αυτό του Τσιάνου να αναπνεύσει.
Πιο συγκεκριμένα, ο Πέτρος Φιλιππίδης δεν ξέφυγε από υποκριτικές τακτικές που έχει ακολουθήσει τόσο στις τηλεοπτικές δουλειές του όσο και σε παλαιότερες συμμετοχές του στο θέατρο, όπως αυτή στον πρόσφατο και ατυχή Πλούτο. Οι κινήσεις του σώματός του αλλά και ο τρόπος εκφοράς του λόγου του δεν παρέπεμπαν σε αγρότη που αγωνιά για ειρήνη και τελικά συνθηκολογεί με κουτοπονηριά για να την επιτύχει αλλά στον ένα ρόλο που έχει ενσαρκώσει πλειστάκις και στο παρελθόν, αυτόν του εαυτού του.
Όσον αφορά τον Λάμαχο του Παύλου Χαϊκάλη, παρότι το γέλιο στις σκηνές που συμμετείχε προέκυψε αβίαστα, έχω την αίσθηση ότι λησμόνησε ότι ο ρόλος που κλήθηκε να ενσαρκώσει δεν έχει μόνο τη διάσταση του χλευασμού, την οποία καλώς υπέδειξε με την ερμηνεία του αλλά και αυτή της αλαζονείας. Ίσως αντί της επιτηδευμένης στόμφας στο λόγο να λειτουργούσε καλύτερα μια εσωτερική υποβλητικότητα του Λαμάχου έτσι ώστε ο θεατής να ένιωθε ότι ο ήρωας του Αριστοφάνη δεν είναι μόνο μεγάλος απατεώνας αλλά έχει επίσης απολέσει την καθαρή όρασή του λόγω της μανίας του για εξουσία.
Παρά τις όποιες αστοχίες, το συγκεκριμένο ανέβασμα των Αχαρνέων από τον Τσιάνο υπερείχε αισθητά από άλλα ανεβάσματα κωμωδιών του Αριστοφάνη και σίγουρα ήταν ανώτερο παλαιότερων που έκαναν το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου να ντρέπεται. Το πανηγύρι τελέστηκε με επιτυχία και ας υπήρξαν μπουκάλια με κρασί που ήταν νερωμένο.
Βαθμολογία:
5,5 / 10
.
=
Δείτε & αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ ΕΔΩ
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ ΕΔΩ
–ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΑΤΖΕΝΤΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ 2018. Θέατρο, συναυλίες, φεστιβάλ κ.ά. ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΕΔΩ
.
–Θέατρο Δάσους & Θέατρο Γης 2018 ΕΔΩ
Τι θα δείτε στη Μονή Λαζαριστών Ιούνιο & Ιούλιο 2018 – Όλες οι συναυλίες ΕΔΩ
–Καλοκαιρινές θεατρικές περιοδείες 2018 ΕΔΩ
–ΕΙΔΑΜΕ θεατρικές παραστάσεις & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
–ΕΙΔΑΜΕ μουσικές συναυλίες & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
–ΕΙΔΑΜΕ κιν/κές ταινίες & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
