«ΟΙ ΑΤΑΙΡΙΑΣΤΟΙ» και η αποθέωση της προχειρότητας σε βαθμό κοροϊδίας! Είδαμε & Σχολιάζουμε…
Είναι πραγματικά- πέρα από θλιβερό- να απορεί κανείς για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν το θέατρο ως αξία, ακόμα και έμπειροι ή καταξιωμένοι καλλιτέχνες. Δημιουργούν στον θεατή τόση αμηχανία με το αποτέλεσμα που προσφέρουν- για την ακρίβεια «πωλούν» έναντι όχι ευκαταφρόνητου αντιτίμου σήμερα- που η σκέψη του μπλοκάρει και αδυνατεί να ερμηνεύσει τα τεκταινόμενα, τα κίνητρα, τις προθέσεις… Κατά πόσο πρόκειται για συνειδητή κοροϊδία, ατυχή στιγμή, γενικότερη ανεπάρκεια. Προβληματισμοί που γεννήθηκαν κατά τη θέαση της παράστασης «Μαίριλυν- Μίλλερ: οι αταίριαστοι» από την μουσικοθεατρική ομάδα «Μιούζικαλ τσέπης» σε κείμενο Μαρίας Φραγκουδάκη και σκηνοθεσία Μιχάλη Μητρούση, που καταφέραμε να… αντέξουμε στο θέατρο Μ. Μερκούρη. Και αυτό, μόνο επειδή είχε διάρκεια μιας ώρας, αγγίζοντας τα όρια της υπομονής μας!
Στην έναρξη (με την κλασική μισάωρη καθυστέρηση) μας καλησπέρισε ο Μ. Μητρούσης λέγοντας δυο λόγια για το έργο και αφιερώνοντας αρκετά λεπτά για να χαιρετήσει ονομαστικά έναν- έναν τους φίλους συναδέλφους από την παράσταση «Σμύρνη μου αγαπημένη» που ήταν άπαντες σχεδόν παρόντες χειροκροτούμενοι ένας- ένας, καθώς και λοιπούς «φίλους και συγγενείς» επίσης ονομαστικά και αστειευόμενος μαζί τους, χωρίς να παραλείψει τη διαφήμιση της νέας δισκογραφικής δουλειάς του Μ. Τσέρτου. Οι μη φίλοι και συγγενείς, είναι αλήθεια νιώσαμε ελαφρώς «παρείσακτοι» σε μια περίπου «οικογενειακή υπόθεση», ωστόσο προσπεράσαμε την άκομψη φλυαρία και κρατήσαμε το γενικό «ευχαριστώ» και «να περάσετε καλά», περιμένοντας επιτέλους την έναρξη… Η οποία έλαβε χώρα αφού ο Μ. Μητρούσης ανέλαβε το πόστο του στα φώτα και τον ήχο διότι «εδώ τα κάνουμε όλα μόνοι μας».
Στη σκηνή ένας σκηνοθέτης ή παραγωγός ή αδιευκρίνιστος παράγων τέλος πάντων, δέχεται οντισιόν για κάτι επίσης αδιευκρίνιστο, που στην πορεία αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται (μάλλον) για το ρόλο της Μαίριλυν, όταν εμφανιστεί και το δηλώσει μια νεαρή ηθοποιός που της μοιάζει. Η οποία φαντασιώνεται ότι υποδύεται τη σταρ, αναπαριστώντας «αφαιρετικά» στιγμιότυπα της ζωής και καριέρας της, με σκόρπιες αναμνήσεις από τα παιδικά και νεανικά της χρόνια ως Νόρμα Τζην, τις ταραχώδεις ερωτικές της σχέσεις, τις ταινίες, τις συνεργασίες της, ενώ αφήνει να διαφανούν τα προσωπικά της αδιέξοδα ως κατάλοιπα μιας τραυματικής και στερημένης από αγάπη παιδικής ηλικίας. Ενδιάμεσα παρεμβάλλονται βιογραφικά στοιχεία με τη φωνή του αφηγητή, καθώς και αρκετά τραγούδια της Μαίριλυν, ο δε συμπρωταγωνιστής αλλάζει ποικίλα πρόσωπα και από «αδιευκρίνιστος παράγων» μεταλλάσσεται στον σύζυγο- συγγραφέα Α. Μίλλερ, σε δημοσιογράφο που της παίρνει συνεντεύξεις, στον εραστή Κέννεντυ ή βουβό πρόσωπο γενικώς, μέχρι τη θλιβερή λήξη της Μαίριλυν- φαντασίωσης….
Στην απαράδεκτη παράσταση (–) που δοκίμασε την υπομονή, την αισθητική, τα όριά μας, ας ξεκινήσουμε από το κείμενο της Μαρίας Φραγκουδάκη, η οποία προφανώς εμπνευσμένη από τον θρύλο της σταρ, θέλησε να δώσει μια δική της θεατρική οπτική στη βιογραφία της και βρίσκουμε ενδιαφέρουσα την πρόθεσή της. Που αν είχε συνοδευτεί από έμπνευση, φαντασία, τεχνική γραφής και θεατρικής πλοκής, θα είχε δώσει πιθανόν θαυμάσιο αποτέλεσμα. Κι ενώ συνέλαβε την πρωτότυπη ιδέα μιας φαντασίωσης, την «ευνούχισε» περιορίζοντάς την σε θολό ξεκίνημα και θολό φινάλε και σε όλη τη διάρκεια αναλώθηκε σε στερεοτυπικούς ανούσιους διαλόγους, πασίγνωστα βιογραφικά στοιχεία, ναζάκια και μπόλικα τραγούδια ως γέμισμα, ενώ οι ανδρικοί ρόλοι από δίπλα, ουδέποτε ενσωματώθηκαν συγγραφικά στο σύνολο, φαντάζοντας ως εμβόλιμες, ξεκάρφωτες φιγούρες, απλά για τη στήριξη των διαλόγων, Ο δε ρόλος του Μίλλερ – εντελώς διεκπεραιωτικός , όχι μόνο δεν αιτιολογούσε την ουσία του τίτλου «οι αταίριαστοι», αλλά έμοιαζε μάλλον με ξένο σώμα και πάντως μια απλή φάση από τις πολλές στη ζωή της σταρ. Όσο για τα ηχογραφημένα αφηγηματικά μέρη- copy paste από τη Βικιπαιδεία- με το στεγνό ύφος της ξερής πληροφορίας, ας τα αφήσουμε καλύτερα ασχολίαστα… Εν τέλει είδαμε την πιο γνωστή, προβεβλημένη, επιφανειακή και επίπεδη πλευρά της μοιραίας ηθοποιού.
Στο κομμάτι «σκηνοθεσία» του Μ. Μητρούση, αν δεν σεβόμουν προσωπικά την πορεία του έμπειρου ηθοποιού, θα έλεγα «εδώ γελάμε»… ή «κλαίμε», αναλόγως διάθεσης. Διότι τόση προχειρότητα ως εμφανής ξεπέτα σε όλα τα επίπεδα, πρωτίστως προσβάλλει τον δημιουργό της και μετά τον αποδέκτη. Κι όταν λέμε σκηνοθεσία εν προκειμένω, εννοούμε το πηγαινέλα και τα ελαφρά- όσο πατάει η γάτα- χορευτικούλια της Μαίριλυν και το μπες – βρες- κάτσε- στάσου του συμπρωταγωνιστή, αμήχανου ως διακοσμητική γλάστρα. Εννοούμε επίσης την αφήγηση με την ηχογραφημένη φωνή του σκηνοθέτη Μητρουση, που λες και ξέχασε την ιδιότητα του ηθοποιού και τα απολύτως στοιχειώδη, με αποτέλεσμα να ακούμε μια εντελώς βαριεστημένη φωνή, επίπεδη, άχρωμη, με άθλια άρθρωση μασώντας τις λέξεις, σαν να έκανε αγγαρεία, διαβάζοντας κουρασμένος εφημερίδα στο καφενείο! Εννοούμε επιπλέον τα πλέι μπακ τραγούδια με μια πρωτοφανή πρωτοτυπία: να ακούγεται από πίσω το πρωτότυπο και πάνω του να μισο-τραγουδά ζωντανά η ηθοποιός, πασχίζοντας για ακριβή συγχρονισμό και εμείς να το ακούμε διπλό και θολό! Και αυτό να αποκαλείται με θράσος «μιούζικαλ»…
Ο δε ήχος να ανεβοκατεβαίνει κι ενίοτε να στήνεις αυτί για να ακούσεις το τραγούδι, ενώ μας εξέπληξε η ύπαρξη «ενορχηστρωτή τραγουδιών» στο δελτίο τύπου… Τον βεβαιώνουμε ότι ακόμα κι αν ενορχήστρωσε κάτι, μήτε το αντιληφθήκαμε, μήτε το ακούσαμε. Τα φώτα δια χειρός σκηνοθέτη, εκτός από δύο ρίψεις προβολέα, έμειναν ανέπαφα και μακάρια χωρίς να τα ενοχλεί κανείς. Άλλωστε ο χειριστής τους ήταν απασχολημένος με διαρκές χειροκρότημα σε κάθε τραγούδι- μόνος του από το δωματιάκι ψηλά- ή με δυνατό γέλιο- πάλι μόνος του από ψηλά, που προς στιγμήν τρόμαξα πραγματικά κι είπα «δεν μπορεί, ακούω φωνές από το υπερπέραν»… πού να φανταστώ τον ακράτητο (μοναχικό) ενθουσιασμό του σκηνοθέτη!
Τα κοστούμια αφορούσαν δυο φτηνιάρικα φορέματα- απομίμηση κλασικών της Μαίριλυν και 3-4 συμβατικές φορεσιές του συμπρωταγωνιστή, ενώ το ανεκδιήγητο «σκηνικό» – επιμελημένο ΚΑΙ αυτό από τον Μ. Μητρούση- μπορεί να αποδοθεί με τη φράση: «αραδιάζω στη σκηνή για να μην είναι εντελώς άδεια, ό,τι μου βρέθηκε πρόχειρο στην αποθήκη». Ήτοι τρεις πολυθρόνες που ένωσα να φαίνονται καναπές, ένα άσχετο σκαμπώ και ένα μινι τραπεζάκι με καρέκλα στη γωνία, σκεπασμένο με πρόχειρο πανί… Και ως θεατής να αναρωτιέσαι «ΠΟΣΗ υποτίμηση- πληρωμένη από το υστέρημά μου να αντέξω ο ατυχής;»
Από τις δύο ερμηνείες, ο Γιώργος Μπούγος επέδειξε έναν απαράδεκτο ερασιτεχνισμό που ήρθε κι έδεσε με όλη τη θλιβερή προχειρότητα. Άλλοτε ανέκφραστος ως παγωμένη εικόνα κι άλλοτε υπερβολικός ως καρικατούρα, προφανώς- πέραν της έλλειψης ταλέντου και τεχνικής, δεν δέχτηκε καμιά καθοδήγηση για το πώς να εκφέρει το λόγο, πώς να κινηθεί, πώς να σταθεί και περιορίστηκε να πει τα λόγια του με τον στόμφο που του φάνηκε ταιριαστός, υιοθετώντας ειδικά στο ρόλο του Μίλλερ το υφάκι και την πόζα «διανοούμενου» όπως την αντιλαμβανόταν…
Μόνο θετικό στοιχείο (+) ως ένα βαθμό στην πλήρη απογοήτευση, η ερμηνεία της Μαρίας Φραγκουδάκη ως Μαίριλυν, καθώς διαθέτει υποκριτικό ταλέντο, εμφανή επαγγελματισμό, σκηνική άνεση, καλλιεργημένη φωνή και υποδύθηκε μια χαρακτηριστική περσόνα με συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες, πείθοντας ικανοποιητικά. Τόσο για το ρόλο, όσο και για το γεγονός ότι ήταν η μόνη που δούλεψε και φάνηκε. Αν δε είχε την τύχη να καθοδηγηθεί σωστά σε σκηνοθετικό επίπεδο, θα απέδιδε πολύ περισσότερο γιατί αναμφίβολα «το έχει». Η ερμηνεία της διέθετε χάρη στη δουλεμένη κίνηση και τον δουλεμένο λόγο, αυθεντική τσαχπινιά και νάζι, αισθαντικότητα, σωστές δόσεις αφέλειας και συνδυασμό παιδικότητας με θηλυκότητα, αίσθηση του μέτρου τόσο στις χαριτωμένες στιγμές όσο και τις τραγικές, παρότι ελάχιστα έως καθόλου διαφάνηκε η σκοτεινή πλευρά της σταρ.
Καταλήγοντας (=) μετά από όλα αυτά, το εν λόγω «μιούζικαλ τσέπης» σίγουρα έπληξε την τσέπη του θεατή, αλλά κυρίως την αισθητική και ψυχολογία του, διαπιστώνοντας ότι κάποιοι με προχειροδουλειές του ποδαριού, δεν διστάζουν να τον κοροϊδεύουν απροκάλυπτα… Α, κι αν ορισμένοι «φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι» σάς πουν κ. Μητρούση ότι τους άρεσε, μην τους πιστέψετε, δεν σήκωσαν κεφάλι από το κινητό και πώς να τους κατηγορήσεις!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
1 ΣΤΑ 10
#Κουλτουρόσουπα #kulturosupa #Θεατρομανία #ΕίδαμεΚαιΣχολιάζουμε #ΠίτσαΣτασινοπούλου #ΔημοτικόΘέατροΚαλαμαριάς #ΜαίριλυνΜίλλερΟιΑταίριαστοι #ΜιούζικαλΤσέπης #ΜιχάληςΜητρούσης #ΜαρίαΦραγκουδάκη
Φωτογραφικό υλικό
