Είδε και σχολιάζει η Άννια Κανακάρη
.
Μια ιδιαίτερα ξεχωριστή παράσταση που δικαίως κέρδισε την αποδοχή και την αγάπη του κοινού παρακολουθήσαμε στο μικρό θέατρο της Μονής Λαζαριστών. Πρόκειται για τον «Ελέφα» του Κώστα Βοσταντζόγλου, γιου του θρυλικού Μποστ, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Λεοντάρη.
Μια «τραγική» βουκολική κωμωδία, η υπόθεση της οποίας εκτυλίσσεται στην ελληνική επαρχία, κάπου μεταξύ Ηπείρου και Θεσσαλίας. Το σενάριο περιγράφει ένα κομμάτι της πραγματικότητας της ελληνικής υπαίθρου, το οποίο παρόλο που προκαλεί άφθονο, πηγαίο γέλιο, είναι πέρα ως πέρα αρρωστημένο και σκοτεινό. Είναι η ιστορία της Γωγώς, μιας απαίδευτης γυναίκας που δέχεται τον απόλυτο εξευτελισμό από τον άπιστο, βάναυσο, φαλλοκράτη σύζυγό της τον Μήτσο. Μιας γυναίκας που υπομένει καρτερικά την άσχημη συμπεριφορά του συζύγου της, κάνει πως δεν καταλαβαίνει, ενώ είναι φανερό πως γνωρίζει πολλά και τα κρατά καλά κρυμμένα. Ο Μήτσος από την άλλη είναι ένας άξεστος, φωνακλάς υποκριτής που προσβάλει σε κάθε ευκαιρία τη γυναίκα του, που περιαυτολογεί για τον ανδρισμό και την ανωτερότητά του, κρατώντας συνεχώς προτεταμένο ένα όπλο στο χέρι, προέκταση του εγωισμού και του ανδρισμού του. Μαζί τους ένα ακόμη ζευγάρι: ο Τάσος, ένας άπιστος σύζυγος, ένα υποχείριο του αυταρχικού Μήτσου, που ζει με την καθοδήγηση και την οικονομική ενίσχυση του τελευταίου και η Βούλα, η γυναίκα του Τάσου, εγκυμονούσα, που σιχαίνεται τον άνδρα της και δεν διστάζει να «πειράξει» το αυτοκίνητό του για να τον ξεφορτωθεί. Μπορεί ένας άνθρωπος να ξεχάσει την υποκρισία του συντρόφου του, την απιστία, τον εξευτελισμό και την ψυχολογική κακοποίηση που υπέστη; Πρέπει να έχει μνήμη ελέφαντα για να θυμάται; Ποια είναι τα όρια της αντοχής και της ανοχής; Μπορεί η εκδίκησή να χαρίσει λύτρωση, δικαίωση και ηρεμία;
.
Το κείμενο του Κώστα Βοσταντζόγλου, είναι πραγματικά ιδιαίτερο και τα θέματα που θίγει, μέσα από ένα πρίσμα υπερβολής, είναι πολλά και αναμφίβολα διαχρονικά. Οι συζυγικές σχέσεις, η υποκρισία, η απιστία, η παντελής έλλειψη σεβασμού, η βιαιότητα εις βάρος των γυναικών, η καθημερινή υποτίμηση της γυναίκας αλλά και η ανδροκρατία, ο ρατσισμός και η αντίθεση σε καθετί διαφορετικό. Θέματα που όσα κι αν γραφτούν για αυτά, πάντοτε θα προκαλούν το ενδιαφέρον, καθώς καθρεφτίζουν σε μικρό ή μεγάλο βαθμό την ζωή και την καθημερινότητα πολλών από εμάς. Το πώς βέβαια σοβαρότατα θέματα, όπως τα παραπάνω, κατορθώνουν να περνούν στο κοινό με τόσο γέλιο, είναι άλλη υπόθεση και οφείλεται καθαρά στο ταλέντο του δημιουργού. Ενώ, αρχικά μας κάνει να σπαρταράμε από τα γέλια, στη συνέχεια, όταν καταλαγιάσει η ευφορία, το χαμόγελο παγώνει στα χείλη και νιώθουμε βαθιά στα σωθικά μας τον απόηχο των όσων ζήσαμε. Αναπόφευκτα τη θέση της θυμηδίας παίρνει η περισυλλογή και ο προβληματισμός. Πολύτιμος βοηθός του η γλώσσα που χρησιμοποιεί. Μια ιδιαίτερη διάλεκτος γεμάτη ιδιωματισμούς, «μαργαριτάρια» που ο ίδιος επινόησε, μια γλώσσα επιεικώς παραποιημένη, ενίοτε κακοποιημένη σε υπέρτατο βαθμό, παρόλα αυτά όμως οικεία, κομμάτι της ελληνικής παράδοσης που ο καθένας μας κουβαλάει βαθιά μέσα του.
.
Η σκηνοθετική προσέγγιση του Γιάννη Λεοντάρη απογείωσε το κείμενο (+) και είχε ως αποτέλεσμα μια πολύ καλά δουλεμένη και «δεμένη» σκηνοθετικά παράσταση. Στα θετικά των σκηνοθετικών επιλογών συγκαταλέγεται η αμεσότητα προς το κοινό, η οποία ενισχύονταν ιδιαίτερα στα σημεία που οι ηθοποιοί σχεδόν συνδιαλέγονται με τους θεατές, καθιστώντας τους κοινωνούς των όσων συμβαίνουν. Στα πλαίσια της αμεσότητας και η επιλογή του σκηνοθέτη να «φιλέψει» τους θεατές από τις φακές που μαγείρεψε η Γωγώ, κατά τη διάρκεια της παράστασης, με μυστικά συστατικά τον πόνο και την αγανάκτηση της.
,
Το σκηνικό που επιμελήθηκαν η Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα και η Ράνια Υφαντίδου ήταν αρμονικά συνδυασμένο με την ατμόσφαιρα της παράστασης. Μια κουζίνα, στην οποία μαγειρεύει η Γωγώ, ακριβώς δίπλα της ένα ηχοσύστημα, αφίσες από ότι πιο «κιτς» και ξεπερασμένο, ένας κύκνος στην αυλή με μια σακούλα στο κεφάλι, ένας προτζέκτορας που πρόβαλε καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης ντοκιμαντέρ για ελέφαντες, γενικά μια περίεργη μίξη αταίριαστων πραγμάτων που η πραγματικότητα της ελληνικής επαρχίας, με «θαυμαστό» τρόπο καταφέρνει να συνταιριάξει.
.
Η επιλογή της μουσικής, με τα δημοτικά τραγούδια και τα κλαρίνα, αλλά και τα βίντεο που προβάλλονταν με τους ελέφαντες (υπό την επιμέλεια του ίδιου του σκηνοθέτη), έδεναν απόλυτα με τις λοιπές σκηνοθετικές επιλογές, τόνιζαν το ύφος της παράστασης και της χάριζαν περίσσια ζωντάνια. Αξιοσημείωτο επίσης είναι ότι η κινησιολογία σε πολλά σημεία άγγιζε την υπερβολή – σε ευθύ συναγωνισμό με τον λόγο -, ντύνοντας με ένα σουρεαλιστικό ένδυμα μια, κατά τα άλλα, ρεαλιστική παράσταση.
Οι τέσσερις ταλαντούχοι ηθοποιοί, με πολύ προσεγμένη κινησιολογία και με έντονη αλληλεπίδραση μεταξύ τους, συνέβαλαν καθοριστικά στην δημιουργία ενός αξιόλογου αποτελέσματος. Οι πολύ καλές ερμηνείες τους, οι οποίες θεωρώ ότι είναι το δυνατότερο σημείο της παράστασης, κέρδισαν το ενδιαφέρον και την προσοχή του κοινού από το πρώτο λεπτό.
.
.
Εξαιρετική, στον ρόλο της Γωγώς, η Σοφία Καλεμκερίδου, που απέδωσε πειστικότητα τον χαρακτήρα της υπομονετικής συζύγου που «βράζει» όμως από μέσα της, δεν ξεχνά, αυτόν που την έβλαψε και δεν διστάζει να «μαγειρέψει» την λύτρωσή της. Πολύ καλή επίσης και στο τραγούδι που ερμήνευσε κατά την διάρκεια της παράστασης, αποκαλύπτοντας ένα ακόμη ταλέντο της.
.
.
Ο Νικόλας Μαραγκόπουλος στο ρόλο του Μήτσου και ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου στον ρόλο του Τάσου ήταν επίσης εξαιρετικοί. Απέδειξαν το ταλέντο τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Οι άρτιες ερμηνείες, η υπερβολή στις κινήσεις, οι πολύ δουλεμένες εκφράσεις, η άριστη απόδοση της ιδιάζουσας διαλέκτου, ο συντονισμός τους, όλα στο σωστό βαθμό, χάρισαν άφθονο γέλιο και μετέφεραν ταυτόχρονα στο κοινό όλα τα θέματα που καυτηριάζει η παράσταση. Επίσης πολύ καλή στον ρόλο της Βούλας η Μαριάννα Πουρέγκα, που έπεισε αρχικά ως απατημένη σύζυγος και στο τέλος κέρδισε επάξια με την ερμηνεία της την αντιπάθεια του κοινού, όταν αποδείχθηκε ο πραγματικός της χαρακτήρας.
.
Συμπερασματικά (=) ο «Ελέφας» είναι μια παράσταση που αξίζει να παρακολουθήσει κανείς. Δεν είναι απλά μια βουκολική κωμωδία, όπως χαρακτηρίστηκε από πολλούς, που χαρίζει γέλιο και διασκέδαση. Είναι μια βαθιά τραγική ιστορία που θίγει σοβαρότατα διαχρονικά ζητήματα. Μια παράσταση για την υπομονή και τα όριά της, για τη συναισθηματική και ψυχική φθορά που μπορεί να υποστεί ένας άνθρωπος από την προδοσία και τον εξευτελισμό, μια παράσταση για την εκδίκηση, κρύα ή ζεστή, που φέρνει λύτρωση και ηρεμία. Τελικά ελέφαντες δεν υπάρχουν μόνο στην Αφρική και στην Ασία. Υπάρχουν παντού. Ελέφαντες που δεν ξεχνούν, που κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, εκδικούνται όσους τους αδίκησαν. Δικαιολογείται όμως η εκδίκηση; Η απάντηση εναπόκειται στην κρίση του καθενός μας…
Άννια Κανακάρη
Βαθμολογία
7,1/10
.
-k-
.
ΜΙΚΡΟ ΘΕΑΤΡΟ ΜΟΝΗΣ ΛΑΖΑΡΙΣΤΩΝ
«Ο ΕΛΕΦΑΣ» του Κώστα Βοσταντζόγλου.
Κοινωνική σάτιρα
Επανάληψη
ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΩΣ 15/12
Μας αποκαλύψει τη σκοτεινή πλευρά της ελληνικής επαρχίας και να μας «απογειώσει» με τους ξεκαρδιστικούς διαλόγους του και τις «σουρεαλιστικές καταστάσεις» του.
Σκηνοθεσία: Γιάννης Λεοντάρης.
Ερμηνεύουν: Σοφία Καλεμκερίδου, Νικόλας Μαραγκόπουλος, Παναγιώτης Παπαϊωάννου, Μαριάννα Πουρέγκα.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη, στις 19:00. Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο, στις 21:15. Κυριακή, στις 20:00
.
.
Δείτε & αυτά:
/
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 15/5/2019 έως 14/05/2020 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 10α -επετειακά- Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020.
& αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
.
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία, κλικ εδώ.
.
Actors Portfolio:
Εμπλουτίστε το βιογραφικό σας με φωτογραφίες υψηλών προδιαγραφών.
Επιπλέον αναλαμβάνουμε: Φωτογράφησης προβών, πρεμιέρας, φωτογραφίες δελτίων Τύπου, συνεντεύξεις, προώθηση φωτογραφιών κοινωνικών δικτύων κ.ά.
.
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
