.
Αναδημοσίευση της θεατρικής κριτικής μας για την παράσταση «Οι κάτω απ’ τ’ αστέρια» που πρώτο-παρακολουθήσαμε τέλη του περασμένου Αυγούστου στο θέατρο Κήπου. Μια παράσταση που μας απογοήτευσε οικτρά λαμβάνοντας ένα μηδενικό (στα 10). Η αναδημοσίευση γίνεται καθώς η παράσταση επαναλαμβάνεται προσεχώς στο θέατρο Αυλαία.
Ευχόμαστε να το σουλουπώσανε..
.
Είδε και σχολιάζει ο Γιάννης Τσιρόγλου.
.
Απερίγραπτοι «Οι κάτω απ’ τ’ αστέρια»
(πρώτη δημοσίευση εδώ).
.
Μια στοίβα καρέκλες καφενείου δεξιά και αριστερά, ένα χαμηλό τραπεζάκι δεκαετίας του 90’ και ένα μικρό ηχοσύνολο απέναντι συνέθεταν το σκηνικό. Σαφώς το «ηχητικό» δεν άνηκε στην παράσταση, όμως αμφιβάλλω και για τα υπόλοιπα. Το πιο πιθανό να μαζεύτηκαν από την αποθήκη του κυλικείου του θεάτρου και κακήν κακώς πετάχτηκαν στα μπροστινά της σκηνής. Αν προσθέσεις τα δυο πρόσωπα που «έπαιζαν» πάνω στη σκηνή και με τον ελάχιστο κόσμο στις κερκίδες, το θέατρο Κήπου, έμοιαζε ερειπωμένο.
Στην άχαρη εικόνα, προσθέστε και την ενδυματολογική επιλογή «πετάχτηκα από τη βόλτα και ήρθα να πω δυο λόγια», τουτέστιν: χύμα στο κύμα, τις ανύπαρκτες μουσικές παρεμβάσεις και φώτα καθώς και κάτι που στο θέατρο για να λειτουργήσει μια παράσταση λέγεται σκηνοθεσία.
Κοντά σε όλα αυτά, πιθανόν δεν θα είχαμε τόσο σκιαχτεί, αν υπήρχε και έργο. Αυτό που λέγεται θεατρικό κείμενο…
Οπότε, για να μείνουμε στα βασικά, όταν δεν υπάρχει σκηνοθεσία, δεν υπάρχει κείμενο, δεν υπάρχουν ερμηνείες, τότε ποιος ο λόγος να λέμε πως υπάρχει μια παράσταση;
Οι καιροί είναι πονηροί, ο κλάδος έχει σαλτάρει, οι ηθοποιοί έχουν αποπροσανατολιστεί και οι θεατές μπορεί να τρων κουτόχορτο, αλλά ηλίθιοι δεν είναι. Αυτές είναι κάποιες από τις απαντήσεις που θα μπορούσαμε να δώσουμε στο ερώτημα αν «Οι κάτω απ’ τ’ αστέρια» που έγραψε κάποιος που ονομάζεται Τηλέμαχος Τσαρδάκας, είναι θέατρο…
Όπου ένα ζευγαράκι που μεγάλωσαν μαζί και ερωτεύτηκαν από τα πρώτα τους χρόνια, τα΄ φερε έτσι η ζωή, που οι δρόμοι τους χωρίστηκαν και έρχεται τώρα «αυτός» να ζητήσει τον λόγο γιατί δεν παντρεύτηκαν…
Από την παραπάνω περίληψη του «έργου», κρατήστε την μόνο ως σημείωση, καθώς πέραν της κεντρικής ιδέας, ο συγγραφέας δεν είχε τίποτα επί της ουσίας να προσθέσει στα πρόσωπα του οραματίστηκε. Κάποιες παράταιρες σκέψεις του «μαλάκα» (με πολλές βρισιές), άκαιρες δραστηριότητες που υποτίθεται εξηγούσαν περίεργες συμπεριφορές, θυμοί άνευ λόγου και αιτίας, ένας αδικαιολόγητος τσαμπουκάς, ανόητοι αστεϊσμοί σε λάθος χρόνο και περιβάλλον, ενώ μια παθητική στάση (ενοχής;) που δεν εξηγήθηκε ποτέ, διατηρούσε η απέναντι πλευρά. Είναι αστείο να πάρουμε στα σοβαρά αυτό το ρηχό, βλακωδέστατο, ανόητο και αφελές, άντε ας το πούμε, θεατρικό κείμενο, που δεν είχε κανένα λόγο ύπαρξης, πόσο δε περισσότερο να γίνει θεατρική πράξη.
Ωστόσο έγινε από δυο νέα ταλαντούχα παιδιά, τον Κωνσταντίνο Μπίμπη και την Λίλα Μπακλέση, που πέρα από ζευγάρι στη σκηνή, επέλεξαν να το σκηνοθετήσουν από κοινού. Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο τους αιχμαλώτισε το «στόρι» αλλά επί του προσκειμένου είμαι βέβαιος, κύλισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι… Στατικοί, άνευροι, αμήχανοι και αδικαιολόγητα πρόχειροι.
Στα ίδια και οι ας τις πούμε ερμηνείες.
.
Πως να τους δικαιολογήσουμε όταν φάνταζαν μαθητούδια, που κάνουν πρόβα ένα εργάκι; Αυτά τα μαθητούδια που υπερβάλουν, δεν αντιλαμβάνονται πλήρως τους χαρακτήρες, φαίνεται ο πανικός στο μάτι, στέκονται αμήχανα, είναι λίγο ατσούμπαλα αλλά περιμένουν στο τέλος τον δάσκαλο να τους διορθώσει.
.
Τα μαθητούδια, όχι αυτά τα παιδιά που έχουν μια πείρα, μια σχετική εμπειρία, σημαντικές συνεργασίες με σκηνοθέτες και ηθοποιούς και βραβεία, που ανακατεύονται ως ανήσυχα πλάσματα με πολλά, έχουν γκελ στη νεολαία και γενικώς αρέσουν… Τόσο που το κοινό τους εμπιστεύεται και πληρώνει να τους δει από κοντά.
.
Δυστυχώς ήταν απερίγραπτοι και έχουν την πλήρη ευθύνη αυτής της απαράδεκτης παράστασης που περιφέρουν επιλεκτικά ανά την Ελλάδα, ενώ την προορίζουν για τον χειμώνα στο θέατρο Αλφα-Ιδέα. Αν δεν το πετάξουν στα σκουπίδια, που αυτό πρέπει να κάνουν, ας του αλλάξουν τα φώτα… ειδάλλως εκτίθενται ανεπανόρθωτα.
Εν ολίγοις:
Μια κακή παράσταση που δεν είχε κείμενο, σκηνοθεσία, ερμηνείες. Μια παράσταση που έγινε από το τίποτα και παρέμεινε ένα τίποτα.
Βαθμολογία:
ΜΗΔΕΝ στα 10
Φωτογραφικό υλικό
