Μια μεγαλειώδης αποτυχία η παράσταση “H Σονάτα του Σεληνόφωτος» από την ομάδα τέχνης Oberon στο θέατρο Ανετον.
…είδαμε και σχολιάζουμε…
Βρεθήκαμε στο το Θέατρο “Ανετον” για να παρακολουθήσουμε τη θεατρική παράσταση “Η Σονάτα του Σεληνόφωτος από την ομάδα τέχνης Oberon στο πλαίσιο του Φεστιβάλ ”Ανοιχτή σκηνή-Θεατρικές φωνές της πόλης” του Δήμου Θεσσαλονίκης. Παρά το καλό ποιοτικό παρελθόν του θιάσου η συγκεκριμένη παράσταση μας απογοήτευσε οικτρά…
Η Σονάτα του Σεληνόφωτος ένα από τα σπουδαιότερα ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου αλλά και ολόκληρης της ελλαδικής ποιητικής τέχνης αποτέλεσε το κείμενο της συγκεκριμένης θεατρικής προσπάθειας. Ένας θρίαμβος της ποίησης με όλα τα συναισθήματα της ανθρώπινης υπόστασης δοσμένα τόσο ζωντανά και σπαραχτικά. Μοναξιά ,απόγνωση ,λήθη ,παρακμή μα και αβυσσαλέα δίψα για ζωή ,έρωτα , πόθο. Κάθε στίχος και εικόνα. Κάθε εικόνα και μνήμη. Ένα μεγαλείο δημιουργίας και ευαισθησίας από τον Ρίτσο θυμίζοντας μας τι σημαίνει Μεγάλος Έλληνας…
Και ερχόμαστε στην παράσταση που κατάφερε το μεγαλειώδης αυτό κείμενο να το μετατρέψει στο πιο ατάλαντο και βαρετό μονόλογο που έχουμε παρακολουθήσει ποτέ. Η πρωταγωνίστρια της παράστασης Μελίνα Τριανταφυλλίδου απέδωσε μια κάκιστη ερμηνεία. Σε ένα επίπεδο τόνο καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου με κάποιους γελοίους χρωματισμούς στην φωνή της πιο πολύ μας προκαλούσε χάχανα παρά σπαραγμό, που ήταν και το ζητούμενο. Το ποίημα από μόνο του προκαλεί μια έκρηξη συναισθημάτων. Κάθε “Άφησέ με να έρθω μαζί σου” αποτελεί και ένα διαφορετικό συναίσθημα δείχνοντας σου ξεκάθαρα τον τόνο και τον τρόπο που θα πρέπει να ερμηνευτεί.Η απαγγελία του συγκεκριμένου ποιητικού έργου έχει γίνει από σπουδαίους καλλιτέχνες (και από τον ίδιο τον Γ. Ρίτσο) με την καλύτερη αυτή της Μελίνας Μερκούρη. Φανταζόμαστε ότι η χειρότερη ήταν αυτή που παρακολουθήσαμε σε αυτό το θεατρικό ανέβασμα…
Όσον αφορά τη σκηνοθεσία έργου (την ψάχναμε να σας πούμε την αλήθεια) στα πλαίσια της όλης αποτυχημένης προσπάθειας και αυτή. Σε ένα θεοσκότεινο σκηνικό με την πρωταγωνίστρια σχεδόν σαν άγαλμα μεταφέροντας με αργά και βασανιστικά βήματα ένα μακρύ μαύρο φόρεμα καταλήγοντας σε μια γερτή άσπρη καρέκλα! Να αναφέρουμε επίσης ότι σε κάποιες στιγμές της παράστασης η ηθοποιός χρησιμοποιούσε κίνηση στα χέρια της που σαν αποτέλεσμα φάνταζε του στυλ δεν καταλαβαίνω τι λέω παρά σαν ένταση και δυναμικότητα στα λόγια της, που για ακόμα μια φορά αυτό ήταν το ζητούμενο. Μια άτεχνη προσπάθεια σκηνοθετικής επιμέλειας από τον Διονύση Καραθανάση.
Το όλο εγχείρημα έκλεισε με κάτι το τρομερά παρωχημένο και επαναλαμβανόμενο εδώ και πολλά χρόνια. Η μουσική από το “Ρέκβιεμ για ένα όνειρο” αποτελεί μια ανέμπνευστη και ανώριμη επιλογή για μία σύγχρονη παράσταση. Και στην τελική σεβόμενη το κείμενο της θα μπορούσε να έχει επιλεχθεί μια από τις χιλιάδες μελωδίες κορυφαίων Ελλήνων συνθετών για να ντύσει το έργο.
Εν ολίγοις[=]
Τι να πούμε πέρα από ένα μεγάλο κρίμα για τον τρόπο δημιουργίας της συγκεκριμένης παράστασης. Ερμηνεία και σκηνοθεσία αποτέλεσαν ένα μεγάλο φιάσκο. Είχαν έναν θησαυρό στα χέρια τους και τον μετέτρεψαν σε άνθρακα. Παρ’ όλα αυτά μην χάσετε την ευκαιρία να διαβάσετε το μοναδικό αυτό ποίημα και να νιώσετε την ψυχική ανάταση που προσφέρει το μεγαλείο της τέχνης στην απόλυτη δημιουργία της…
“Το ξέρω πως ο καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα,
μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να ΄ρθω μαζί σου…”
μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να ΄ρθω μαζί σου…”
Βαθμολογία
2 στα 10
Ταυτότητα παράστασης:
Σκηνοθεσία: Διονύσης Καραθανάσης
Σκηνικά-Κοστούμια: Μαρία-Δήμητρα Βέττα
Σχεδιασμός φωτισμών: Κέλλυ Εφραιμίδου
Παίζει η Μελίνα Τριανταφυλλίδου
Φωτογραφίες: Χρύσα Μανδαλιανού
Σκηνοθεσία: Διονύσης Καραθανάσης
Σκηνικά-Κοστούμια: Μαρία-Δήμητρα Βέττα
Σχεδιασμός φωτισμών: Κέλλυ Εφραιμίδου
Παίζει η Μελίνα Τριανταφυλλίδου
Φωτογραφίες: Χρύσα Μανδαλιανού
Φωτογραφικό υλικό
