.
Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου.
Στους ταραγμένους (πολιτικά) καιρούς που διανύουμε με την καυτή επικαιρότητα γύρω από το Μακεδονικό ζήτημα, το να καταπιαστεί κανείς με τον Μέγα Αλέξανδρο, πρωτίστως προϋποθέτει μεγάλη τόλμη για το εγχείρημα… πολύ δε περισσότερο όταν προτίθεται να απευθυνθεί σε παιδιά και εφήβους, καθώς η έντονα έως ακραία φορτισμένη εθνικά ατμόσφαιρα, έχει διεισδύσει ακόμα και στο σχολείο. Το παθιασμένο εμφυλιοπολεμικό κλίμα του τελευταίου καιρού, ενίοτε με διχαστικές ακρότητες και επίκεντρο την ιστορική μορφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, απαιτεί ακροβατικές ισορροπίες, γνώση, αντικειμενικότητα, νηφαλιότητα στην θεατρική προσέγγιση του εμβληματικού ηγέτη και ιδιαίτερη προσοχή όταν προτείνεται ως «εναλλακτικό μάθημα Ιστορίας» στο σχολείο… Στοιχήματα που κέρδισε η παράσταση «Ποιος ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος;» σε κείμενο και σκηνοθεσία Κρίτωνα Ζαχαριάδη, που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Σοφούλη, εν μέσω πολλών παιδιών και νεαρόκοσμου…
Όπου τρεις μαθήτριες επί σκηνής μαλώνουν έντονα για τη διεκδίκηση του θρανίου, όταν μπαίνει ο δάσκαλος… ο οποίος αντί να τις επιπλήξει ή να επιδοθεί σε ανούσια κηρύγματα, επιλέγει μια απρόβλεπτη μέθοδο: να μεταφέρει τα μηνύματά του μέσα από ιστορικά παραδείγματα που δραματοποιεί, προτρέποντας και τις μαθήτριες να συμμετέχουν σε παιχνίδια ρόλων… Εν προκειμένω η φιλονικία τους τον ενέπνευσε να «υποδυθεί» τον μεγάλο Μακεδόνα στρατηλάτη, εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία να μιλήσει μέσα από τις κατακτήσεις, τις πράξεις, τη φιλοσοφία του για σπουδαίες αξίες, εστιάζοντας στο ανθρώπινο πρόσωπο και οικουμενικό πνεύμα του ηγεμόνα… Έτσι, δάσκαλος και μαθήτριες – σε πολλαπλές εναλλαγές ρόλων, αναπαριστούν συμβολικά τους κορυφαίους σταθμούς κυρίως σε προσωπικό επίπεδο, της πολυτάραχης ζωής του Μ, Αλεξάνδρου από την παιδική ηλικία μέχρι το θάνατό του, ακολουθώντας την ένδοξη πορεία του στα βάθη της Ανατολής και τις πολύτιμες προσωπικές στιγμές με βαθύ ηθικό υπόβαθρο…
Το ευφάνταστο, προσεγμένο, καλογραμμένο έργο (+) του Κρίτωνα Ζαχαριάδη, θα μπορούσε όντως να αποτελέσει μια ιδιαίτερα ελκυστική εναλλακτική πρόταση για τη διδασκαλία της Ιστορίας, κερδίζοντας χωρίς αμφιβολία το ενδιαφέρον όχι μόνο των μαθητών αλλά και των δασκάλων. Διότι επιτυγχάνει ένα εξαιρετικό δέσιμο ανάμεσα στην ιστορική έρευνα με τα σημαντικότερα σημεία της- χωρίς καθόλου να πλατειάσει με φλύαρες κουραστικές αναφορές, και στην σύγχρονη, καθημερινή πραγματικότητα του σχολείου, με χαριτωμένα μαθητικά στιγμιότυπα, που η ζωντάνια, ο αυθορμητισμός, το χιούμορ, λειτουργούν ως «καταλύτες» για την απολαυστική παρακολούθηση. Σε ένα κείμενο με θαυμάσια ισορροπία και αντικειμενικότητα σε ιστορικό επίπεδο, με αξιέπαινες επιλογές από τις προσωπικές στιγμές του στρατηλάτη για τον σπουδαίο συμβολισμό τους όσον αφορά σε ηθικές αξίες, με ολοκληρωμένη δομή τεχνικά, με ξεκάθαρη στόχευση, με χαριτωμένο, απολαυστικό χιούμορ εμβόλιμα, ως μια ευρηματική σύλληψη ιδέας με «διδακτική» ουσία, χωρίς ούτε στιγμή να καταφύγει στον διδακτισμό…
Και με επιπλέον δυνατό σημείο την σκηνοθεσία επίσης από τον Κρίτωνα Ζαχαριάδη, εστιάζοντας στη θεαματική σωματική έκφραση των ηθοποιών, ένα στοιχείο άκρως ελκυστικό για παιδικό- νεανικό κοινό και όχι μόνο… Χωρίς καμία βοήθεια από ανύπαρκτο σκηνικό και ανύπαρκτα κοστούμια- τομείς στους οποίους ποντάρουν κατά βάση οι παιδικές παραστάσεις για το θέαμα- κατάφερε να υπερκαλύψει τις ελλείψεις με τη δημιουργική φαντασία του, επενδύοντας στην έντονη κινησιολογία, τον χορό και το τραγούδι, τον γρήγορο ρυθμό, τα ευφάνταστα ευρήματα με απλούστατα υλικά, μετατρέποντας πχ τα ραβδιά σε ακόντια ή τα σχολικά σακίδια σε ασπίδες ή τα θρανία σε καράβια, ενώ η σκηνή του γόρδιου δεσμού εντυπωσίασε με τον ευρηματικό συμβολισμό της, αξιοποιώντας ιδανικά τη σωματικότητα. Ο τεράστιος χάρτης ως σταθερό φόντο που αποτύπωνε όλη την εκστρατεία, λειτούργησε πολύ βοηθητικά και ενημερωτικά, δίνοντας πλήρη εικόνα για το εύρος των κατακτήσεων, ενώ το δέσιμο ανάμεσα στο χθες της ιστορίας και το σήμερα των μαθητών, αποδόθηκε απόλυτα αρμονικά, φυσικά και αβίαστα, με τα αστεία πειράγματα να ανανεώνουν κάθε τόσο το ενδιαφέρον των δρώμενων.
Οι τέσσερεις επαγγελματίες ηθοποιοί (Γιώργος Γκάλπας, Φιλιώ Τσομπανίδου, Κική Ψαράκη, Σοφία Παπαγεωργίου), που φυσιογνωμικά πείθουν τόσο πολύ για μαθητές σε σημείο να «παραπλανούν» για την ηλικία τους, ανταποκρίθηκαν θαυμάσια στις απαιτήσεις των ρόλων τους και ιδιαίτερα τα τρία «σκανταλιάρικα» κορίτσια, έχοντας επωμισθεί όλοι πολλούς διαφορετικούς χαρακτήρες, πέραν των μαθητριών και του δασκάλου- Μεγάλου Αλεξάνδρου- Αριστοτέλη… καθώς η συμμετοχή στο θεατρικό παιχνίδι προέβλεπε για τα κορίτσια να υποδυθούν ρόλους μαχητών, φίλων, εχθρών ακόμα και του βασιλιά Φίλιππου ή τον… γόρδιο δεσμό, αλλάζοντας φωνές και κινησιολογία και πετυχαίνοντας άριστα αποτελέσματα, με χαρακτηριστική σκηνική άνεση και έντονη εκφραστικότητα. Ελαφρώς πιο αδύναμος κυρίως στη σωματική έκφραση (όχι τόσο λυμένος) ο Γ. Γκάλπας, ωστόσο με δυνατή, πομπώδη φωνή, καθαρή άρθρωση, επιβλητικό βλέμμα, που άρμοζαν στον ρόλο του.
Το σχεδόν ανύπαρκτο σκηνικό των τριών θρανίων ή τα απλά ρούχα των μαθητών, ουδόλως τα εκλάβαμε ως ελλείψεις στο πνεύμα μιας μοντέρνας, αφαιρετικής σκηνοθεσίας, που πρόσφερε ενδιαφέρον θέαμα με πολύ πιο δημιουργικό τρόπο, ενώ οι σωστοί φωτισμοί συνέβαλαν επιτυχημένα στην ατμόσφαιρα και κατά ένα σημαντικό μέρος και η πρωτότυπη μουσική, παρότι κάποια κομμάτια στερούνταν ταυτότητας ή έμπνευσης και φάνηκε να δυσκολεύουν τονικά την τραγουδιστική τους απόδοση…
Εν κατακλείδι (=) πρόκειται για μια ευρηματική συγγραφικά ιδέα, που με αφορμή ένα εμβληματικό ιστορικό πρόσωπο παγκόσμια, προσφέρει βαθύτερα νοήματα και το κάνει με απολαυστική θεατρικότητα, αγγίζοντας όχι μόνο παιδιά, αλλά ΚΑΙ ενήλικες! (Ή μήπως θα ‘πρεπε κυρίως αυτούς;)
.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
6 ΣΤΑ 10
.
«ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ;» του Κ. Ζαχαριάδη.
Φωτογραφικό υλικό
