Είδε και σχολιάζει η Ειρήνη Σοφιανίδου
Στο θέατρο Αμαλία βρεθήκαμε για την παράσταση «Σημάδια στην ομίχλη» του Αμερικανού συγγραφέα Στέφεν σε σκηνοθεσία και μετάφραση του Λεωνίδα Παπαδόπουλου με τη Ράνια Σχίζα και τον Νίκο Παντελίδη. Μια παράσταση όμορφη, καλοδουλεμένη και βαθιά ανθρώπινη , στο παρθενικό της ανέβασμα στην Ελλάδα κατάφερε να μας συγκινήσει.
Ο Τζάκσον Πόλοκ ή Πόλακ ήταν Αμερικανός ζωγράφος και ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του κινήματος του αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Αποτελεί έναν από τους μείζονες αλλά και δημοφιλέστερους ζωγράφους της Αμερικήςκαι τον βασικότερο ίσως εκπρόσωπο, αν όχι και τον εμπνευστή, της τεχνικής ντρίπινγκ. Σύμφωνα μ’ αυτήν ο Πόλοκ τοποθετούσε στο έδαφος τον καμβά και έσταζε με χαοτικό τρόπο τη μπογιά πάνω του. Ο ζωγράφος πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 1951 ενώ οδηγούσε υπό την επήρεια αλκοόλ. Πρόλαβε όμως να αφήσει πίσω του σπουδαίους πίνακες, που έτυχαν ευρείας αποδοχής από τον κόσμο της τέχνης αλλά ταυτόχρονα επικρίθηκαν με ειρωνικά σχόλια.
Ο Σαχς λοιπόν, βασισμένος σε πραγματικά γεγονότα, χρησιμοποιεί έναν από τους πίνακες αυτού του αμφιλεγόμενου καλλιτέχνη για να φέρει κοντά δύο κόσμους ταξικά αλλά και αισθητικά αντίθετους.
Αρχικά να τονίσουμε πως μας άρεσε πολύ το ίδιο το έργο σαν σύλληψη, σαν ιδέα. Φαίνεται κάτι απλό και κλισέ. Δυο άνθρωποι από διαφορετικούς κόσμους που οι συγκυρίες τους φέρνουν κοντά. Όμως σίγουρα δεν είναι ένα έργο τετριμμένο.
Ένας καταξιωμένος εμπειρογνώμονας της τέχνης, ο Λάιονελ στέκεται στο σαλόνι του σπιτιού κοντέινερ που ανήκει στη Μωντ, μια άνεργη μπαργούμαν, και της ανακοινώνει πως ο πίνακας που αγόρασε από ένα παλαιοπωλείο δεν είναι γνήσιος Τζάκσον Πόλακ, όπως η ίδια ελπίζει. « Ο καμβάς είναι άδειος, ρηχός. Δεν έχει γοητεία» της λέει.Αυτό που ακολουθεί είναι μια σύγκρουση πολιτισμών, τάξεων και στάσεων ζωής. Μια συζήτηση γεμάτη ένταση και χιούμορ για τη φύση της τέχνης , τον ρόλο του πολιτισμού στη ζωή μας που ξεπερνά σταδιακά τη ζωγραφική και περιστρέφεται πια γύρω από την αυθεντικότητα των ίδιων των χαρακτήρων.

.
Η αλληλεπίδραση αυτών των τόσο διαφορετικών ανθρώπων εμφανίζει σιγά σιγά «τις προσωπικές τους τραγωδίες», τις ρωγμές τους. Δυο εντελώς άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι συζητούν, ομολογούν, υποστηρίζουν, ισχυρίζονται, απειλούν ο ένας τον άλλον και αναπτύσσουν ένα δέσιμο που από την αρχή ξέρουν ότι είναι απόλυτα προσωρινό, μέχρι το πικρό τέλος.
Μπορεί η τέχνη να αλλάξει τον κόσμο; Μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα; Μήπως για τον καθένα μας, καθαρά υποκειμενικά, η τέχνη είναι κάτι διαφορετικό;Πώς μπορεί ένας γονιός να διαχειριστεί την απώλεια του παιδιού του; Πώς ένας άνθρωπος διαχειρίζεται μια «απώλεια» γενικότερα; Ποια είναι τα όρια ανάμεσα στην αλήθεια καιτο ψέμα;Και τελικά πέρα από τις όποιες διαφορές μας, κοινωνικές, πολιτισμικές, δεν είμαστε όλοι άνθρωποι;
Η μετάφραση ξεκινώντας από τα θετικά (+) της παράστασης, του Λεωνίδα Παπαδόπουλου είναι πραγματικά εξαιρετική. Έχει καταφέρει να αποδώσει και τα νοήματα του κειμένου και την κωμικότητα των ηρώων με έναν λόγο που είχε ροή και ειρμό. Πολύ καλή και η σκηνοθεσία. Καθοδήγησε τους ήρωες του με ενέργεια και στυλ. Δεν υπήρχαν περιττά πέρα δώθε. Σωστές οι εντάσεις, έξυπνα ευρήματα και χαρακτήρες πλασμένοι με βάθος.
Θα σταθώ στις ερμηνείες: Η φωνή του Νίκου Παντελίδη είναι ένα σπουδαίο εργαλείο για τον ηθοποιό και ο συγκεκριμένος έχει μια σχεδόν μαγευτική φωνή. Με όπλο τη φωνή, λοιπόν, που τον βοήθησε να προσδώσει έναν μειλίχιο τόνο στην ομιλία του ήρωα του, αλλά και το ταλέντο του έδωσε μια υπέροχη ερμηνεία. Ο Λάιονελ είναι γνώστης του αντικειμένου του, που έχει φτάσει στην κορυφή, κι αυτό τον έχει κάνει αλαζόνα, ελαφρώς σνομπ. Είναι πλούσιος, έχει αέρα κι αποφασιστικότητα. Δείχνει τόσο σίγουρος γι’ αυτά που γνωρίζει που με ένα βλέμμα καταλήγει ότι ο πίνακας είναι πλαστός. Είναι όμως κι ένας «έκπτωτος άγγελος» της τέχνης, που έχει κάνει λάθη κι έχει γνωρίσει την ήττα. Νιώθει ότι έχει αδικηθεί. Έχει αδυναμίες και πάθη όπως όλοι οι άνθρωποι. Όλα αυτά τα στοιχεία ο ηθοποιός τα αποδίδει άψογα. Το χιούμορ και η κυνικότητα του ήρωα είναι σημάδι της ευφυΐας του αλλά είναι και ένα μέσον άμυνας που «τον κρύβει» από τους άλλους κι ίσως κι από τον ίδιο του τον εαυτό. Ο Παντελίδης έπαιξε τον ρόλο με όλο του το σώμα. Ο λόγος, οι κινήσεις, το ύφος τον έκαναν απόλυτα αληθινό. Φεύγοντας από την παράσταση ένιωθα ότι γνωρίζω τον Λάιονελ μέσα, έξω. Απολαυστικός!
Πολύ καλή και η Ράνια Σχίζα. Η ηρωίδα της είναι ένας άνθρωπος κυριολεκτικά τσακισμένος από τη ζωή που όμως βρίσκει το κουράγιο να στέκεται στα πόδια της και να παλεύει ακόμα. Ο πίνακας αυτός δεν είναι απλώς ένας τρόπος να βγει από τη φτώχια. Το οικονομικό είναι το τελευταίο που την απασχολεί. Είναι η σανίδα της ψυχικής της σωτηρίας, η σύνδεση της με το παιδί που«έχασε».
Ωραία κίνηση και ερμηνεία ουσίας με δυνατές στιγμές. Πολλές συναισθηματικές εναλλαγές, απόλυτα ευδιάκριτες στον θεατή. Συγκινητική η σκηνή που περιγράφει την απώλεια του παιδιού της.

.
Το γεγονός ότι στην ηρωίδα αρέσουν τα παλαιοπωλεία και τα παλιά αντικείμενα έχει έναν συμβολισμό. Είναι σαν να τους δίνει μια δεύτερη ευκαιρία, αφού στην ίδια δε δόθηκε ούτε καν πρώτη. Όσο για τον πίνακα, μπήκε στη ζωή της απροσδόκητα μετά το θάνατο του παιδιού της. Το να πιστοποιήσει την αξία του πίνακα σημαίνει γι’ αυτήν την απόδειξη της αξίας του παιδιού της, που ποτέ δεν ένιωθε να την έχει όσο ζούσε. Είναι σαν να του το χρωστάει. Έχει ένα δέσιμο με τον πίνακα. Είναι ζωτικής σημασίας να πιστοποιηθεί η γνησιότητα, όχι τόσο για οικονομικούς λόγους, αλλά για την αυθεντικότητα των συναισθημάτων.
Υπηρέτησε πιστά την ηρωίδα της με όλα τα εκφραστικά της μέσα. Ήταν αληθινή σε όλες τις συναισθηματικές εκφάνσεις της. Μια ερμηνεία δοτική και με μέτρο.
Οι φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη υπηρέτησαν τους σκοπούς της παράστασης, κάνοντας ατμοσφαιρικές τις σκηνές συγκινησιακής φόρτισης.
Στα αρνητικά (-) το αδύναμο και άστοχο το σκηνικό της Όλγας Ντέντα. Νόμιζα αρχικά πως έβλεπα τον χώρο εργασίας της Μωντ, ένα μπαρ. Μου έλειψε το κλειστοφοβικό σαλόνι ενός κοντέινερ σπιτιού.
Επίσης, σε κάποιες ελάχιστες στιγμές η υπήρξε υπερβολική στερώντας ένα κλικ από τη φυσικότητα στο παίξιμο.
Τέλος, ο απότομος τρόπος που οι ήρωες έρχονται τόσο κοντά( από απόλυτοι ξένοι σε βαθιές εκμυστηρεύσεις), ίσως ξενίσει κάποιους θεατές.
Συνοψίζοντας (=): Τι είναι αυθεντικό για τον καθένα μας; Ένα έργο τέχνης ευτελές και μη αναγνωρισμένο μπορεί να μιλήσει βαθιά στην ψυχή ενός ανθρώπου και να γίνει πολύ πιο αυθεντικό από έναν «γνήσιο» πίνακα τεράστιας αξίας που είναι άδειος από ουσία και ξένος.Η τέχνη τελικά είναι κάτι πολύ εγωιστικό. Ο καθένας βρίσκει καταφύγιο σ’ αυτήν με τον δικό του μοναδικό τρόπο.
Μια παράσταση που αξίζει θέασης με μια δεμένη και δυναμική σκηνοθεσία και ερμηνείες μεστές και δομημένες.
Βαθμολογία:
6,6 στα 10
.
Δείτε & αυτά:
/
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 15/5/2019 έως 14/05/2020 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 10α -επετειακά- Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020.
& αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
.
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία, κλικ εδώ.
.
Actors Portfolio:
Εμπλουτίστε το βιογραφικό σας με φωτογραφίες υψηλών προδιαγραφών.
Επιπλέον αναλαμβάνουμε: Φωτογράφησης προβών, πρεμιέρας, φωτογραφίες δελτίων Τύπου, συνεντεύξεις, προώθηση φωτογραφιών κοινωνικών δικτύων κ.ά.
.
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό