Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα.
Ήρθε για λίγες παραστάσεις στην πόλη, κουβαλώντας αθηναϊκές περγαμηνές που έκαναν λόγο για μεγάλη επιτυχία στην πρωτεύουσα, για τα γνωστά sold out, για υμνητικές κριτικές κλπ. εξιτάροντας φυσικά την περιέργεια του θεατρόφιλου κοινού και καλλιεργώντας μοιραία υψηλές προσδοκίες. Άλλωστε η θεματολογία καθαυτή που αφορά στην σύγχρονη πληγή της σωματεμπορίας και σεξουαλικής εκμετάλλευσης γυναικών, λειτουργεί ως ισχυρό κίνητρο για την παρακολούθηση μιας παράστασης αφιερωμένης στη συγκεκριμένη μάστιγα, αναμένοντας με έντονο ενδιαφέρον τον τρόπο της θεατρικής διαχείρισης. Καθώς πρόκειται για θέμα πολλαπλών όψεων που προσφέρεται ιδανικά για ποικίλες προσεγγίσεις σε βάθος, πέρα από τα προφανή, και ο απρόβλεπτος τίτλος ομολογουμένως προδιαθέτει για κάτι μη αναμενόμενο…
Ο λόγος για την παράσταση «Και εφύτευσεν ο Θεός παράδεισον» σε κείμενο και σκηνοθεσία Βαλέριας Δημητριάδου από την ομάδα C For Circus, που παρακολουθήσαμε στο κατάμεστο – συνήθης εικόνα πλέον παντού- θέατρο Metropolitan Urban Theater…
Με δυο λόγια πρόκειται για την τραγική ιστορία μιας συνηθισμένης νέας κοπέλας που ζει με την μητέρα και τον αυτιστικό αδελφό της- δεμένη μαζί του με απόλυτη αφοσίωση και αγάπη- εργαζόμενη στο κυλικείο του κινηματογράφου που αποτελεί παλιά οικογενειακή επιχείρηση σε παρακμή… Την ρουτίνα της καθημερινότητας θα ταράξει το επίμονο φλερτ ενός νεαρού που θα αποδειχθεί παγίδα και θα οδηγήσει σε απαγωγή της κοπέλας από σκοτεινό κύκλωμα, καταλήγοντας βίαια σε πορνείο με τον τίτλο «Παράδεισος», αποκομμένη εντελώς από την οικογένειά της, φυλακισμένη χωρίς καμιά δυνατότητα διαφυγής, αναγκασμένη με απειλές και κακοποίηση να εκδίδεται σε πελάτες… Στην πορεία, παρότι μοιάζει να αφομοιώνεται από το σκληρό κύκλωμα ως ψυχρή πόρνη, εντούτοις η λαχτάρα να δραπετεύσει από τον ασφυκτικό κλοιό την οδηγεί σε απεγνωσμένη απόπειρα διαφυγής, που ωστόσο λόγω διαπλοκής θα αποδειχθεί μάταιη και θα πληρώσει γι αυτήν βαρύτατο τίμημα…
Με θετικό πρόσημο (+) θα σχολιάσουμε το σκηνικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει το εγχείρημα από άποψη θεάματος, ατμόσφαιρας, ενέργειας, μουσικού περιβάλλοντος με πρωτότυπες συνθέσεις από την πολυπράγμονα συγγραφέα και σκηνοθέτιδα Βαλέρια Δημητριάδου, η οποία μουσική έδεσε άψογα με το κλίμα και συνόδευσε με υποβλητικά ακούσματα τις εξελίξεις, ως οργανικό κομμάτι της σκηνοθεσίας με καθοριστική συμβολή. Άλλωστε δεν ήταν τυχαίο ότι ο θάλαμος με την κονσόλα πίσω από τζάμι, όπου έπαιζαν και τραγουδούσαν ζωντανά οι μετέχοντες ως Dj σε μπαρ υπαρκτό στην πλοκή, δέσποζε στο κέντρο της σκηνής με οθόνη προβολής πίσω, πάνω στην οποία προβάλλονταν στιγμιότυπα της παράστασης σε παρόντα ζωντανό χρόνο…
Επιπλέον υπήρξε άριστη αξιοποίηση της σκηνής από άποψη χωροταξίας, χωρισμένη νοερά σε τρεις «περιοχές», όπου στη κεντρική διαδραματίζονταν πάνω σε μεγάλο κυλιόμενο κρεβάτι η κυρίως δράση της πορνείας σε πρώτο πλάνο, ενώ στη μία πλαϊνή αποτυπωνόταν το οικογενειακό περιβάλλον της ηρωίδας με μίνιμαλ σαλονάκι και στην απέναντι πλαϊνή το σκοτεινό παρασκήνιο του κυκλώματος με προκάλυμμα ένα μπαρ… Απλά αλλά λειτουργικά σκηνικά με εύστοχη σημειολογία, που μετακινούνταν από τους ηθοποιούς καθ’ όλη τη διάρκεια, εξυπηρετώντας τις ανάγκες των διαφορετικών σκηνών με σωστό συγχρονισμό και χωρίς χάσματα… Επίσης βρήκαμε ενδιαφέρουσα ως θέαμα με τις μάσκες ζώων και σωστά δουλεμένη χορογραφικά και ως ατμόσφαιρα τη σκηνή του σεξουαλικού πάρτι, με πειστικότητα στις αναπαραστάσεις οργίων, συνδυάζοντας ισορροπημένα ρεαλισμό και συμβολισμό, χωρίς προκλητικό γυμνό ως εύκολο δέλεαρ… Τέλος εύστοχα θα χαρακτηρίζαμε τα κοστούμια των ιερόδουλων, με την φτηνιάρικη κλισέ φόρμα που παραπέμπει στον χώρο
Ωστόσο θα εκφράσουμε και σοβαρές ενστάσεις (-) ξεκινώντας από το κείμενο της Βαλέριας Δημητριάδου, που ενώ η ποιητική παραπομπή στο χωρίο της Παλαιάς Διαθήκης το οποίο ενέπνευσε και τον τίτλο, προϊδέαζε για κάτι βαθύτερο, απρόβλεπτο, ψαγμένο, πιο ουσιαστικό, εντούτοις έμεινε σε μια επιδερμική, περιγραφική προσέγγιση των χιλιοειπωμένων αυτονόητων, σε μια στερεοτυπική απόδοση με τα γνωστά κλισέ του θέματος, χωρίς περαιτέρω ψυχολογική ή κοινωνική εμβάθυνση σε «αχαρτογράφητα νερά» ώστε να φωτίσει νέες ενδιαφέρουσες οπτικές, πέραν των συνηθισμένων αναφορών σε ένα ρεπορτάζ δελτίου ειδήσεων… Επιπλέον η πλοκή, προκειμένου να στηρίξει μια δελεαστική μυθοπλασία, φορτώθηκε δυσανάλογα με άσχετα στοιχεία, τα οποία δεν έδεσαν μεταξύ τους με γερή αιτιολόγηση- αληθοφάνεια μοιάζοντας «ατάκτως εριμμένα», ενώ κάποιοι χαρακτήρες υπήρξαν ακατέργαστοι χωρίς σαφές στίγμα και κάποιες ανατροπές που επιχειρήθηκαν φάνταζαν προβλέψιμεςστερώντας την έκπληξη…
Οπότε μοιραία στη σκηνοθεσία της ίδιας αποτυπώθηκαν οι ανωτέρω αδυναμίες, παρά τα θετικά στοιχεία που προαναφέραμε… Διότι μπορεί να υπήρξε σκηνικό ενδιαφέρον σε ένα βαθμό, ωστόσο όταν διαπιστώσαμε ότι το πράγμα ξεχειλώνει χωρίς ιδιαίτερη ουσία και στόχο, ότι πρόκειται για επανάληψη των γνωστών ιστοριών, ότι το διαφορετικό ή καινούργιο ή απρόοπτο που περιμένουμε δεν έρχεται, ότι από ένα θέμα με δύναμη γροθιάς στο στομάχι δεν μας αγγίζει κάτι, μοιραία το ενδιαφέρον ατόνησε, περιοριζόμενο στα μισά από τα 100 λεπτά… Τα υπόλοιπα 50 ήταν ένας παραπανίσιος πλεονασμός εξαιτίας της χαλαρής δομής και ασύνδετης πλοκής με περιττά κι επαναλαμβανόμενα, ενώ η εκτός κλίματος και ουσίας άνευρη εισαγωγή, τράβηξε δυσανάλογα σε μάκρος άνευ λόγου… Επιπλέον οι εμβόλιμες αφηγήσεις σε όλη τη διάρκεια παράλληλα με τους διαλόγους, που λειτουργούσαν άλλοτε ως χαριτωμένο «παιχνίδι» με το κοινό κι άλλοτε ως επεξηγήσεις της πλοκής, ενίοτε δηλώνουν σκηνοθετική αδυναμία, καθώς πρόκειται για έναν εύκολο και επίπεδο τρόπο να αποσαφηνιστούν τα τεκταινόμενα, όταν η σκηνοθετική ροή δεν το καταφέρνει κι έχει ανάγκη από «υπότιτλους»… Τέλος να σημειώσουμε ότι κάποιες φορές η επιλογή της ταυτόχρονης προβολής ζωντανών στιγμιότυπων της παράστασης δεν είναι η καλύτερη, καθώς η έλλειψη συγχρονισμού προκαλεί σύγχυση και διάσπαση της προσοχής χωρίς να συμβάλλει σε κάτι ουσιώδες…
Σε επίπεδο υποκριτικής του πληθωρικού ενδεκαμελούς θιάσου, ήτοι Αθηνά Αλεξοπούλου, Βαγγέλης Αμπατζής, Παναγιώτης Γαβρέλας, Ηλέκτρα Γεννατά, Κωνσταντίνος Κάππας, Χρύσα Κοτταράκου, Γρηγόρης Μπαλλάς, Μαρία Προϊστάκη, Αθηνά Σακαλή, Θανάσης Χαλκιάς, Σπύρος Χατζηαγγελάκης, ελάχιστους ξεχωρίσαμε για τις άξιες επιδόσεις τους, όπως πχ. τον ηθοποιό που ενσάρκωσε υποδειγματικά με μέτρο και αυτοέλεγχο τον χαρακτήρα του αυτιστικού πείθοντας συγκινητικά με απόλυτη αληθοφάνεια… Από τους υπόλοιπους, κάποιοι υπήρξαν επαρκείς και άλλοι αδύναμοι σε ρόλους που είναι αλήθεια ότι δεν προσφέρονταν για ανάπτυξη, ενώ χαρακτήρες ιδιαίτεροι σαν του νταβατζή, της τσατσάς ή της πόρνης, μπορεί να μοιάζουν ότι έχουν ευκολίες, όμως για να αποδοθούν με πειστικό ρεαλισμό και αυθεντικότητα, απαιτούν ειδικά προσόντα, υποκριτική ωριμότητα, επίμονη δουλειά και μαεστρία, πέραν της στυλιζαρισμένης εξωτερικής φόρμας που δίνει απλά το περίγραμμα χωρίς βαθύτερο περιεχόμενο…
Εν κατακλείδι (=) είναι γεγονός ότι κομμάτια της παράστασης κράτησαν το ενδιαφέρον μας, ωστόσο με ένα πιο ψαγμένο, ουσιαστικό κείμενο και μια πιο συμπυκνωμένη, μεστή σκηνοθεσία, όλα θα ήταν άψογα… ίσως βέβαια να ευθύνονται και οι υψηλές προσδοκίες για την εν μέρει απογοήτευση, αλλά δεν φταίμε εμείς γι αυτό, έτσι δεν είναι;
Βαθμολογία: 5.7/10
Υπόκλιση από τη πρεμιέρα
ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΤΑΝ
«Καὶ ἐφύτευσεν ὁ Θεὸς παράδεισον» της Βαλέριας Δημητριάδου.
Υπερεξουσία ανθρώπων στις ζωές άλλων με κίνητρο και σκοπό το κέρδος, σωματική και ψυχολογική βία, κυκλώματα, οργανωμένο έγκλημα που επεκτείνει διαρκώς τη δράση του και ζωές που χάνονται, είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά, υπό τη σκιά και τον φόβο του θύτη.
Σκηνοθεσία: Βαλέριας Δημητριάδου. Ερμηνεύουν: Αθηνά Αλεξοπούλου, Βαγγέλης Αμπατζής, Παναγιώτης Γαβρέλας, Ηλέκτρα Γεννατά, Κωνσταντίνος Κάππας, Σπύρος Χατζηαγγελάκης κ.ά.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: 14 – 18 Φεβρουαρίου. Τετάρτη έως Κυριακή στις 21:00 (το Σάββατο 17/2 διπλή παράσταση στις 18:00 και τις 21:00)
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ.
