.
Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Δεν ξέρω τι βλέπετε και πιστεύετε, εγώ τ’ ακούω βερεσέ από ανθρώπους του χώρου που «μυξοκλαίγονται» γιατί δεν είναι ευχαριστημένοι από την προσέλευση θεατών στις καλοκαιρινές παραστάσεις τους. Προσωπικά σ’ όσες πήγα και όσες παραβρέθηκαν συνεργάτες μου, δηλαδή σ’ όλες, συναντήσαμε μέγα πλήθος να στριμώχνεται στο θέατρο Δάσους άλλο τόσο και στον Κήπο. Οπότε ας σταματήσει εδώ η «καραμέλα» και η γκρίνια και ας κοιτάξουν να φροντίσουν καλύτερα τις παραγωγές τους.
.
Όπως παράπονο δεν πρέπει να έχει και το Εθνικό θέατρο που εν μέσω μουντής μέρας και ψιλόβροχου γέμισε το θέατρο με κάτι ελαφρά πλαϊνά να μένουν κενά για τον «Ιππόλυτο» του Ευριπίδη, σε μετάφραση Κώστα Τοπούζη, σκηνοθετημένο και επιμελημένο εξαιρετικά από την Καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ Αθηνών, Κατερίνα Ευαγγελάτου.
Ένα ξεχασμένο, πολύ κακώς, έργο του Ευριπίδη, σε μια παράσταση που σπάνια ανεβάζεται, άγνωστο γιατί, ενώ περιέχει σχεδόν όλα αυτά τα στοιχεία μιας κλασσικής τραγωδίας (πάθη, μίση, αδικίες, δολοπλοκίες, εξουσία, εξορία, φόνοι, δικαίωση…) και με τα μηνύματα που πρεσβεύουν οι ποιητές τα κάνουν ακόμη και σήμερα χιλιάδες χρόνια μετά, να παρακολουθούνται μετά μανίας (αλλά και συνήθειας, η κληρονομιά μας άλλωστε είναι), και μιλά για τον Ιππόλυτο που είναι ο νόθος γιος του Θησέα και πιστός οπαδός της Άρτεμης, που έχει εμμονή με την αγνότητα, άρα είναι παρθένος, απαξιώνει τον έρωτα και υβρίζει το γυναικείο φύλο (μπας και είναι γκέι;) με χαρακτηριστική του ατάκα: «Γυναίκες… κακή απομίμηση του άνδρα...». Γι΄ αυτό λοιπόν η θεά του έρωτα, Αφροδίτη, θέλοντας να τον εκδικηθεί που δεν τη σέβεται, οργανώνει σχέδιο εξόντωσής του και κατηγορείται από τον βασιλιά πατέρα του πως βίασε την μητριά μάνα του Φαίδρα ενώ ο δύσμοιρος θα αναφωνήσει… «δεν γνωρίζω από γυναίκες»… και γι’ αυτό θα τυραννηθεί από τύψεις, θα κραυγάζει πέρα δώθε αναζητώντας το δίκιο του (αλλά που να το βρει), θα αναμετρηθεί με θεούς και δαίμονες ενώ μέχρι το τέλος θα τον πνίγει η αδικία, όταν μια άμαξα θα τον διαλύσει σωματικά φέρνοντας το σχεδόν άψυχο σώμα του στα πόδια του μετανοημένου πια πατέρα του…
Βέβαια, το έργο, και ξεκινώντας φυσικά από τα θετικά (+) της παράστασης ευτύχησε στα χέρια της Κατερίνας Ευαγγελάτου καθώς αρχής εξ αρχής θέλησε να φωτίσει τον λόγο του Ευρυπίδη με κλασσικές μεθόδους, δηλ να ακουστεί καθαρά χωρίς κανένα στοιχείο να το παρεμβάλει και παράλληλα του άλλαξε τα φώτα με μοντέρνες σκηνοθετικές, εικαστικές και τεχνολογικές παρεμβάσεις. Τα περισσότερα, ναί, τα καταλάβαμε, το βασικότερο όμως είναι πως έδεσαν αρμονικά και η θέαση της παράστασης πρόσφερε ένα εξαιρετικό θέαμα συνόλου.
Και πιο συγκεκριμένα τα εξής:
Η αισθητική: Σπουδαίο προσόν μιας παράστασης όταν συνδυάζεται από άποψη, γούστο και καλαισθησία. Τα είχε όλα και προσφέρθηκαν με το παραπάνω.
Η μουσική: Αναπόσπαστο στοιχείο τούτης της παράστασης συμβάλλοντας καταλυτικά με την ηλεκτρονική χροιά των ήχων, ήταν ο ρευματοδότης όχι μόνο της ερμηνευτικής δυναμικής των ηθοποιών, αλλά και των εικόνων της παράστασης. Οι εξαίρετες μουσικές του Αλέξανδρου Δράκου Κτιστάκη κούμπωσαν και ανέδειξαν το δράμα σε μέγα δράμα. Σε κάποια σημεία δε και συγκεκριμένα λίγο πριν το μοιρολόι ένας παρατεταμένος ηλεκτρισμός μεταδιδόταν σε όλο το θέατρο όταν αποσβολωμένος ο χορός δεχόταν μια μαχαιριά στην καρδιά… Εξαιρετικά ευφάνταστη σκηνή, πολύ δυνατή σε συναισθήματα και θέαμα.
Το εντυπωσιακό βαλτώδες δυστοπικό τοπίο σκηνικό της Εύας Μανιδάκη: …που ωραιότερο και τελειότερο χρόνια έχουμε να δούμε. Καλυμμένη όλη η σκηνή από ένα ανομοιογενές ογκώδες δάπεδο καταπατημένο από μάχες και …φαντάσματα αντανακλά την ερημιά της ανθρώπινης ύπαρξης, με ξερά δέντρα, κομμένα κλαδιά διάσπαρτα πεταμένα, βράχια, και ένα ποτάμι με πραγματικό τρεχούμενο νερό (προφανώς να ξεπλύνει τις αμαρτίες τους) να φαντάζει και τούτο έρμαιο των γεγονότων. Σημειώστε και απόλυτα λειτουργικό.
Προσεγμένες και δυνατές (σε αρκετά σημεία) και οι ερμηνείες:
Ο Ορέστης Χαλκιάς από τη νέα φουρνιά ηθοποιών ανήκει στο μέλλον των πρωταγωνιστών του θεάτρου και ως Ιππόλυτος ήταν όχι μόνο πιστικός αλλά θεσπέσιος (τον καμάρωνες) καθώς πέρασαν και μεταδόθηκαν από την πλαστικότητα του σώματός του όλα τα συναισθήματα ενός ήρωα που μάχεται, αδικείται τιμωρείται και χάνεται.
Γιάννης Τσορτέκης: Να ένας ρόλος που του πήγε γάντι και ως βασιλιάς απέδωσε στο μεγαλύτερο μέρος με μέτρο και πειθώ, ενώ συγκίνησε στο τέλος, αναλογιζόμενος τα λάθη και τα πάθη, κρατώντας τον νεκρό γιό του μέσα στο ποτάμι (όμως θέλει προσοχή στις κραυγές, υπερβάλει).
Με στιβαρότητα η Μαρία Σκουλά ως Τροφός, και οριακά ανεκτός ο Δημήτρης Παπανικολάου ως Εξάγγελος
Όσο για την πεπειραμένη στις αρχαίες τραγωδίες Κόρα Καρβούνη ως Φαίδρα, υπήρξε αρκετά συγκροτημένη με σωστή και άψογη εκφορά του λόγου και αφοπλιστική στις κορυφαίες σκηνές δείχνοντας παγιδευμένη από την υπερτερούσα θεϊκή δύναμη ζει (όσο ζει) σε έναν μεικτό κόσμο πάθους και θρόνησης.
Η καθοριστική συμβολή των δυο Χορών: Στο μεγαλύτερο μέρος βουβό και με κάποιες ιαχές, φαινομενικά παθητικό, όπως και η μοίρα του Ιππόλυτου, ωστόσο η αφαιρετική τους κίνηση με τα σώματα κυριολεκτικά να μιλούν. Μέσα από σχηματισμούς έκαναν κατάληψη όλου του σκηνικού και παρακείμενου περιβάλλοντος εξήραν με την αρρενωπότητα και τη θηλυκότητα δημιουργώντας ένα απολύτως πειθαρχημένο, καλά γυμνασμένο σύνολο. Εξαίσιοι όλοι και όλες:
(Χορός Γυναικών: Δάφνη Κιουρκτσόγλου, Αναστασία- Ραφαέλα Κονίδη, Ιωάννα Λέκκα, Αμαλία Νίνου, Μέλινα Πολύζωνη, Ηρώ Χαλκίδη.
Χορός Κυνηγών: Διαμαντής Αδαμαντίδης, Γιώργος Βασιλόπουλος, Κωνσταντίνος Γεωργαλής, Νίκος Γονίδης, Νίκος Γρηγοριάδης, Χρήστος Διαμαντούδης, Μάριος Κρητικόπουλος, Ηρακλής Κωστάκης, Αλέξανδρος Πιέχιβιακ, Μάριος Χατζηαντώνης, Νικόλας Χατζηβασιλειάδης).
Καλοδεχούμενη ως ένα σημείο και η αφαιρετική χρήση της κάμερας από την Αφροδίτη να παρουσιάζει όλες τις ραγδαίες εξελίξεις, αυτές δηλαδή που δεν διαδραματίζονται μπρος τα μάτια μας και οι θεατές με φόντο ένα γερμένο κοντέινερ «απολάμβαναν» σε μια οθόνη. Στα πολλά μπλα-μπλά εξιστορούνται οι παθογένειες, η μοίρα που αυτή ορίζει και το πώς βιώνουν τα μυθικά πρόσωπα, σαφή εστίαση στις κορυφαίες στιγμές ανάμεσα σε Ιππόλυτο και Θησέα, ενώ δραματική θέση βρίσκει και το τέλος της…
Θαυμάσια τα φώτα της Ελίζας Αλεξανδροπούλου, ήταν εκεί και ήταν «ζωντανά», με χρώματα με έντονο παγωμένο λευκό, με σκιάσεις, σα σινεμά.
Το μεγαλειώδες γυμνό… η «γυμνή αλήθεια»: Που κέντησε όλη τη παράσταση, την χαρακτήρισε, ίσως σόκαρε η μεγάλη διάρκειά του (πάνω από 10 λεπτά!), αλλά εντυπωσίασε για την ωμότητα/αλήθεια του. Όπου στον θανάσιμο τραυματισμό του αρχηγού τους άπαξ χορού, αφαιρούσαν ένα-ένα και με αργό ρυθμό κάτω από επιβλητική μουσική και φώτα, όλα τους τα ρούχα. Μένουν γυμνοί μπροστά στη μανία του ανθρώπου και του θεού, γυμνοί μπροστά σε ό,τι ορίζει η μοίρα τους. Δεν ήταν επιτηδευμένο, δεν ήταν για να κάνει ντόρο, που δεν έκανε, αλλά είχε και νόημα και ουσία. Και ήταν φανταστικής σύλληψης.
Δεν έλειψαν και σκηνές με queer ματιά και εξόχως τολμηρές: η σκηνή του χορικού οργίου των νεαρών κυνηγών στο πίσω μέρος της σκηνής. Οι νεαροί άνδρες επιδίδονται σε ερωτικές πράξεις μεταξύ τους, θωπεύονται και φιλιούνται σε ένα όργιο που πρωτοστατεί η φύση τους. Ωραιότατο, όπως τότε…
Στα αρνητικά (-):
Σε μια σύγχρονη προσέγγιση δεν αντιληφθήκαμε γιατί η ριγμένη κάμερα κέντραρε στο μίνι κοντό παντελονάκι και τα μακριά γυμνά πόδια της; Επιπλέον, γιατί η θέα …Έλενα Τοπαλίδου φορούσε λαμέ που τέτοια φορούν κοπέλες που ανοίγουν για να εντυπωσιάσουμε με τα κάλη τους και όχι με τη φωνή τους σε σκυλάδικα; Πολύ φθηνό και δεν εννοούμε σε κόστος.
Οι πρόχειρες ενδυμασίες της Εύας Γουλάκου πρωταγωνιστών και χορού πέρασαν απαρατήρητες, σα να μην έδωσαν την πρέπουσα σημασία. Από ένα τέτοιο σύνολο με υψηλά στάνταρ, κακοφάνηκε.
Ανεξήγητο το γυμνό του Χορού Γυναικών. Τους άνδρες το καταλαβαίνουμε, ήταν τα πιστά σκυλιά του. Αυτές γιατί;
Το πρώτο μισάωρο που όφειλε ένα πουσάρισμα σε ένταση.
Στην τελευταία σκηνή κατά την οποία ο Ιππόλυτος παρακαλά την Άρτεμη, χωρίς αλλαγή κουστουμιού και με κερατά Ελάφου όλο αυτό απέπνεε μια αισθητική κόντρα στο υπόλοιπο έργο.
Εν ολίγοις (=) Τολμηρό εγχείρημα σε μια άκρως δουλεμένη από όλες τις απόψεις παράσταση, ειλικρινής, εύπεπτη, έως και απολαυστική που απευθύνεται σε μεγάλο κοινό. Σε ανοιχτόμυαλους που επιζητούν μια φρέσκια αλλά ιδιόμορφη προσέγγιση αρχαίου δράματος, γι’ αυτούς που βαρεθήκανε τα ίδια και τα ίδια και δεν ξινίζονται από πρωτοτυπίες που ίσως έχουν ξαναδεί, αλλά και όσους πρωτογνωρίζουν το είδος και αργότερα ανοίγουν βιβλία να μάθουν το γιατί. Όπως και να΄χει ίσως η καλύτερη παράσταση του καλοκαιριού, για μας η καλύτερη!
Βαθμολογία:
7,8/10
ΒΙΝΤΕΟ
000000000000
.
Δείτε & αυτά:
.
Φωτογραφικό υλικό
