Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου.
Και για όποιον δεν το πληροφορήθηκε ακόμη, ένα καινούργιο θεατράκι, το «Μαίωτρον», στο κέντρο της πόλης μόλις άνοιξε τις πύλες του, φιλοδοξώντας να καταθέσει τις δικές του προτάσεις στο τοπικό θεατρικό τοπίο, κάτι αναμφίβολα ελπιδοφόρο, που άπαντες οι θεατρόφιλοι καλωσορίζουμε με τις θερμότερες ευχές! Ένας χώρος ζεστός, «σπιτικός», με νοσταλγικές λεπτομέρειες, τον οποίο θελήσαμε να γνωρίσουμε από κοντά, επιλέγοντας για την 32η Κουλτουροβραδιά (για ό,τι ειπώθηκε +φωτό +βίντεο προσεχώς στην “Κ”), την παράσταση «Δεσποινίς Χάος» της Δέσποινας Καλαϊτζίδου και σε σκηνοθεσία Αντώνη Καραγιάννη, που παρακολουθήσαμε στα ομολογουμένως αναπαυτικότατα καθίσματά του. Ωστόσο περισσότερες αναφορές στο κλίμα και τον χώρο, στην ανταπόκριση της Κουλτουροβραδιάς με τη ζωηρή συζήτηση που ακολούθησε…
Ποια είναι όμως η «Δεσποινίς Χάος»; Είναι μια νέα γυναίκα, που κρατώντας στα χέρια έναν φάκελο κρίσιμων ιατρικών εξετάσεων- από αυτές που «ετυμηγορούν» περί ζωής ή θανάτου- τον κοιτά ταραγμένη, τρέμοντας να τον ανοίξει… σε αυτό το οριακό συναισθηματικά σημείο, αίφνης κατακλύζεται από μνήμες μιας ολόκληρης ζωής, με αγωνιώδεις, επίπονες, ακατάπαυστες αναδρομές στο παρελθόν της, όμως όχι με λογικό ειρμό και ρυθμό αφήγησης, αλλά με μορφή παραληρήματος που παραπέμπει σε κρίση πανικού και με αποσπασματικά θραύσματα μνήμης ως συνομιλία με το υποσυνείδητό της… από τα βάθη του οποίου θα αναδυθούν επώδυνα βιώματα της παιδικής και ώριμης ηλικίας της, κρυμμένοι φόβοι και φοβίες, ενοχές και στερήσεις, ματαιωμένες προσδοκίες, ανεκπλήρωτοι έρωτες, οδηγώντας την ψυχή και το μυαλό της στη δίνη ενός χάους που αδυνατεί να διαχειριστεί λογικά, παρά μόνο να εκφράσει με τρόπο ακατάληπτο… αναζητώντας σημείο αναφοράς για να επανέλθει στο συνειδητό και να αντλήσει την απαραίτητη δύναμη που θα την κάνει να αναφωνήσει «θα ζήσω» χωρίς καν να ανοίξει τον μοιραίο φάκελο…
Ο εκρηκτικός μονόλογος με το ιδιαίτερο ύφος (+) της Δέσποινας Καλαϊτζίδου, παρότι σε σημεία του θα εκφράσουμε παρακάτω κάποιες ενστάσεις, είναι γεγονός ότι στο σύνολό του κέρδισε το ενδιαφέρον και τις εντυπώσεις με τη συγγραφική ιδιαιτερότητα που παραπέμπει σε «αυτόματη γραφή»… όπως ακριβώς αυτόματα- ασυνείδητα ξεπηδούν από τα βάθη του μυαλού θρυμματισμένες εικόνες, λόγια και σκέψεις, χωρίς προφανώς να «νοιάζονται» για συντακτικό, γραμματική, λογική συνοχή, παρά ξεχύνονται σαν ασυγκράτητος χείμαρρος, παρασύροντας το «φράγμα» της ορθής γλωσσικής έκφρασης. Πάνω σε αυτόν τον σχεδόν ακατάληπτο, παραληρηματικό λόγο, που ωστόσο αποδίδει πιστά τη συνθήκη «πανικού» και την αποκάλυψη των εσώψυχων, στηρίχτηκε όλος ο χειμαρρώδης μονόλογος της ηρωίδας με συνεχείς εντάσεις και καταιγισμό «συνειρμικών» λέξεων, αγγίζοντας συχνά με έντονο συναίσθημα, δίνοντας ενδεικτικό στίγμα των βιωμάτων με υπονοούμενα, αποκαλύπτοντας κρυφές πληγές που αναζητούν επούλωση, για ένα αισιόδοξο φινάλε με μήνυμα ζωής…
Η άκρως φροντισμένη σκηνοθεσία του Αντώνη Καραγιάννη, ανέδειξε επάξια τον χαρακτήρα του έργου που διέπεται από τραγικότητα, ευαισθησία και έναν ιδιότυπο «παραλογισμό», όπως αυτός αποτυπώνεται στην αναμέτρηση μεταξύ συνειδητού και υποσυνείδητου. Η ατμόσφαιρα που δημιούργησε με ένα υπέροχο εικαστικό περιβάλλον και χρήση συμβολικών υλικών σαν το πλαστικό (της πνιγμονής) ή τις κρεμασμένες κούκλες (των παιδικών αναμνήσεων) ή τα σκόρπια βιβλία και γυναικεία αξεσουάρ «μπλεγμένα» κόμπος (αντίστοιχος με το κουβάρι του μυαλού) υπηρέτησαν με εξαιρετική ευστοχία και καλλιτεχνική χροιά τις συνθήκες… Από την άλλη, η εμβριθώς μελετημένη καθοδήγηση της ηρωίδας σε επίπεδα ερμηνείας, κινησιολογίας, χωροταξίας, προσέφερε τον απαραίτητο δραματουργικό όγκο σε μια εκ φύσεως στατική κατάθεση εσώψυχων, που εν προκειμένω έλαβαν επί σκηνής «τρισδιάστατη» υπόσταση κρατώντας σταθερά το θεατρικό ενδιαφέρον. Με επιπλέον εύστοχο και αποτελεσματικό εύρημα, την εναλλαγή μεταξύ ζωντανού παραληρηματικού λόγου και ηχογραφημένης «λογικής» φωνής, επιφέροντας ένα είδος ισορροπίας στα δρώμενα… πέραν των συνεχών εναλλαγών με ξεσπάσματα και ήσυχες στιγμές, ακολουθώντας τον έντονα κυμαινόμενο ρυθμό του κειμένου, ως πρόσθετο στοιχείο ενδιαφέροντος και με ιδιαίτερη φροντίδα στις λεπτομέρειες…
Η Αλεξάνδρα Τσιάγκα ως «Δεσποινίς Χάος», είναι αλήθεια ότι αναμετρήθηκε με το… χάος αυτοπροσώπως και το κέρδισε πανηγυρικά. Ένας ρόλος σχεδόν εξοντωτικός, που έφερε άριστα σε πέρας, καταθέτοντας ταλέντο, σκηνική εμπειρία, πολλές ώρες δουλειάς, μα κυρίως ψυχή, γιατί χωρίς την τελευταία, ο απαιτητικός ρόλος μπορεί τεχνικά να ικανοποιούσε, αλλά θα υστερούσε σε αλήθεια και αυθεντικότητα… Κι όταν ο θεατής βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής κυριολεκτικά από τον ηθοποιό, δεν μπορεί τίποτα να κρυφτεί και εδώ η Α. Τσιάγκα βίωνε με όλο της το είναι τα πάθη της ηρωίδας… τα καλοδουλεμένα εκφραστικά της μέσα απέδωσαν με ακρίβεια, αξιοθαύμαστη προσήλωση, προσεγμένες λεπτομέρειες και συγκινητική πειθώ τον ταραγμένο ψυχισμό της, μεταφέροντας πληθωρικό συναίσθημα, αγωνιώδη ένταση, εσωτερικές συγκρούσεις, τραγικότητα, ευαισθησία… Αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στην ηθοποιό, που επιπλέον κατάφερε να κρατήσει ερμηνευτικά δύσκολες ισορροπίες μεταξύ παράνοιας και μελοδραματισμού, παρά τη συνεχή ακροβασία…
Ήδη μνημονεύσαμε το θαυμάσιο, «γεμάτο» σκηνικό με την καλλιτεχνική έμπνευση και τους εύστοχους συμβολισμούς, όπου η κυριαρχία του λευκού και της διαφάνειας σε συνδυασμό με σοφά επιλεγμένα αντικείμενα νοσταλγικής μνήμης, δημιούργησαν ένα απόλυτα ταιριαστό εικαστικό περιβάλλον με αισθητική και ουσία. Μέσα στο οποίο έδεσε αρμονικότατα το λευκό συντηρητικό φόρεμα της ηρωίδας, ενώ τόσο οι σωστοί φωτισμοί όσο και η ατμοσφαιρική, «σκοτεινή», υποβλητική μουσική, ανέδειξαν άψογα την έντονη ψυχολογική διάσταση της παράστασης.
Οι επιμέρους ενστάσεις μας (–) αφορούν σε σημεία του κειμένου, παρότι η ταυτότητα του «χάους» μοιάζει να αιτιολογεί τα πάντα, εξορίζοντας εκ προοιμίου την έννοια του «μεμπτού»… Ωστόσο θεωρούμε ότι ακόμα και η αταξία, όπως ακριβώς η αρμονία, διέπεται από δικές της αθέατες αρχές- κανόνες- κώδικες, που εδώ και παρά το γεγονός ότι οι επιλεγμένες συνθήκες υπεδείκνυαν μια στοιχειώδη «οριοθέτηση» του χάους, αυτό δεν υπάκουσε σε κανένα κώδικα (πχ. εμμονής)… αφημένο ασύδοτα να κατακλύσει ένα ολόκληρο ψυχικό σύμπαν, υπερβαίνοντας τον… εαυτό του και με εμφανώς εκτεθειμένα τα ξένα δάνεια. Με συνέπεια ο καταιγισμός- κατακερματισμός από πάμπολλες, εντελώς ετερόκλητες θρυμματισμένες μνήμες, τελικά να αποδυναμώσει μέχρι λησμονιάς το αρχικό ερέθισμα με το πρόβλημα υγείας, στο οποίο κατόπιν τούτων η επαναφορά μόνο με «άλμα» ήταν εφικτή. Και όντως, η επάνοδος στο συνειδητό και την αισιοδοξία δεν προέκυψε με αληθοφανή κλιμάκωση, παρά με απότομη, αφύσικη, τεχνητή μεταστροφή, πολύ δε περισσότερο που προηγήθηκε σκηνοθετικά μια υπερβάλλουσα τραγικότητα στα όρια του μελοδραματισμού, όπου θα εκτιμούσαμε έναν τόνο ελαφρώς χαμηλότερο…
Καταλήγοντας (=) επιλέγουμε να εστιάσουμε στη «διαφορετικότητα» του κειμένου με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα παρά τις αδυναμίες και κυρίως στις θαυμάσια δουλεμένες σκηνοθεσία και ερμηνεία, που έτσι κι αλλιώς κέρδισαν τις εντυπώσεις…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
5,9/10
.
Φωτογραφίες: Ειρήνη Μπαιρακτάρη.
.
Αυλαία – Υπόκλιση – 29/01/2019
.
.
.
-k-
.
ΜΑΙΩΤΡΟΝ
«ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΧΑΟΣ» της Δ. Καλαϊτζίδου.
Κοινωνικός μονόλογος.
Ένας εκρηκτικός μονόλογος μιας γυναίκας που έρχεται συνειδητά αντιμέτωπη με το υποσυνείδητό της, προσπαθώντας να αντλήσει τη δύναμη που τόσο χρειάζεται σε ένα κομβικό σημείο της ζωής της.
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 9μ.μ.
.
-k-
.
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2018 έως 20/05/2019 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 9α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2019 που θα πραγματοποιηθούν τέλη Μαίου 2019 – Πληροφορίες για τα 9α ΘΒΘ θα βρείτε ΕΔΩ – Facebook pages ΕΔΩ
.
Φωτογραφικό υλικό
Φωτογραφικό υλικό
