Την παράσταση είδε και σχολιάζει ο Πρόδρομος Μαυρίδης.
Στο έργο του «Τριαντάφυλλο στο στήθος», ο Τένεσι Ουίλιαμς, περιγράφει την πορεία της ζωής της Ιταλίδας μετανάστριας Σεραφίνα ντελλε Ρόζε, όταν αιφνίδια χάνει τον άνδρα της και αποφασίζει να ζήσει στην ανάμνηση του «ιερού», παθιασμένου συζυγικού της έρωτα. Όταν όμως η κόρη της, Ρόζα, θα ερωτευτεί το νεαρό ναύτη Τζακ Χάντερ, η σχέση τους θα δοκιμαστεί και η ίδια θα αναγκαστεί να βγει από το συναισθηματικό της λήθαργο. Καταλύτης της πορείας του έργου είναι η γνωριμία της με τον Αλβάρο Μαντζακαβάλλο που θα γίνει η αιτία για επανεκκίνηση της ζωής της.
To σκηνικό της παράστασης (Πουλχερία Τζόβα) προσαρμοσμένο στις ανάγκες σκηνικής οικονομίας, και λαμβάνοντας υπόψιν την ιδιομορφία του (αμφι)θεάτρου Τέχνης, παρουσιάζει ένα σπίτι της δεκαετίας του ‘50, οριοθετημένο από στενές δοκούς, στην ουσία διάφανο. Η μουσική επένδυση (Θοδωρής Λεμπέσης) λιτή από πλευράς ενορχήστρωσης αλλά νοσταλγική, παραπέμπει σε ιταλική καντσονέτα μεταφέροντας το θεατή ίσως όχι στη Λουιζιάνα (όπου και τοποθετείται το έργο) αλλά στη Σικελία. Σίγουρα καλοκαίρι (αλήθεια… ακούγονταν τα τζιτζίκια…) αφού και η ( εκ του ασφαλούς) επιλογή των κουστουμιών (Μαρία Παπαδοπούλου)παπέπεμπαν στη συγκεκριμένη εποχή.
.
.
Στη σκηνοθεσία της παράστασής του, ο Λευτέρης Γιοβανίδης βασίζει το έργο στο ρεαλισμό, και στις ερμηνείες των ηθοποιών του. Οι συμβολισμοί είναι περιορισμένοι, εξαιρώντας την ασαφή σκηνή του οράματος/ονείρου της Σεραφίνα με τις τέσσερις Μαντόνες. Πέραν αυτού, δίνεται η αίσθηση πως οι δεύτεροι ρόλοι, απλώς πλαισιώνουν τη δράση,χωρίς να τους έχει δοθεί σκηνοθετικά ο χώρος για να αναδειχθούν. Οι ήρωές του Γιοβανίδη είναι εξωστρεφείς, υπερκινητικοί και βιώνουν έντονα τα συναισθήματά τους (Ιταλοί γαρ!!!) με κινήσεις φαινομενικά αυθόρμητες αλλά σχεδόν χορογραφημένες. Υπάρχει κινησιολογική ακρίβεια (Ζωή Χατζηαντωνίου) στην εξέλιξη των σκηνών χωρίς όμως να είναι στιλιζαρισμένες ή υπερβολικές, επιτρέποντας ή πολλές φορές ,βοηθώντας στους ηθοποιούς να ερμηνεύσουν τους ήρωές τους με συνέπεια.
.
.
Η επιλογή της Πηνελόπης Μαρκοπούλου ως Σεραφίνα είναι ιδιαιτέρως εύστοχη, όχι μόνο λόγω σκηνικής εμπειρίας αλλά και λόγω σωματοδομής και χαρακτηριστικών. Περνά από όλα τα στάδια της ηρωίδας της έχοντας δικαιολογήσει κάθε της δράση-αντίδραση. Το πρόσωπό της και ειδικά τα μεγάλα της μάτια, ήταν ένας καμβάς συναισθημάτων που αποτύπωνε με ευκρίνεια τη θλίψη, την οργή, τη χαρά, με τέτοια προσεγμένη εξωστρέφεια, αποφεύγοντας αδικαιολόγητες εξάρσεις.
Ο Γεράσιμος Μιχελής, ως Αλβάρο, αντιπροσωπεύει την ανέμελη χαρά. ‘Ένας λαϊκός νεαρός άνδρας που ζει έντονα το παρόν του. Η ερμηνεία του, στην προσπάθειά του να έχει εκ διαμέτρου αντίθετη ενέργεια, καταλήγει να είναι σχετικά μονοδιάστατη έχοντας μια αδιόρατη νευρικότητα να συμπαθήσει το κοινό τον ήρωά του. Είχε αρκετές και όμορφες (κωμικές) στιγμές αλλά άφησε την αίσθηση ότι έφτιαξε ένα χαρακτήρα σουρεαλιστικό, σχεδόν ‘’καρτουνίστικο’’.
Η Ειρήνη Ιωάννου είναι ελαφριά στις κινήσεις της, αλλά στιβαρή στο λόγο της. Η Ρόζα (κόρη της Σεραφίνας) που ερμήνευσε είναι παρορμητική αλλά και ρεαλίστρια. Οι έντονες σκηνές της ήταν προσεγμένες ερμηνευτικά, παρουσιάζοντας όμως πραγματικά ένα αυθόρμητο 15χρονο ερωτευμένο κορίτσι.
Ο Δημήτρης Τσίκλης (Τζακ Χάντερ) ήταν συμπαθής. Είχε κάποιες αμήχανες στιγμές στην αρχή του έργου, αλλά στην πορεία, ο ρυθμός του καλυτέρευσε. Ο ρόλος του ζεν πρεμιέ του ταίριαζε ηλικιακά και φυσιογνωμικά, αλλά φοβήθηκε το «τσαλάκωμα» του σε σχέση με τον υπόλοιπο θίασο.
Οι υπόλοιποι ηθοποιοί, Ευγενία Αποστόλου Μάρω Σαουσοπούλου, Ισίδωρος Σταμούλης (πατήρ Ντε Λεο), Τσαμπίκα Φεσάκη, πλαισίωσαν τους κεντρικούς χαρακτήρες άλλοτε ως γείτονες, άλλοτε ως πελάτισσες της Σεραφίνας για τις ανάγκες του έργου. Ήταν όλοι τους δουλεμένοι και άρτιοι ερμηνευτικά, παρότι δεν τους δόθηκαν ευκαιρίες λάμψης όπως ήδη αναφέρθηκε παραπάνω.
Συνοψίζοντας, στα θετικά της παράστασης (+) ήταν η ρεαλιστικοή σκηνοθεσία, η άψογη κινησιολογία, η νοσταλγική μουσική και οι πολύ καλές ερμηνείες Σεραφίνας και Ρόζας. Στα αρνητικά (-), ο ρυθμός της παράστασης στα πρώτα λεπτά, κάποιες (ομολογουμένως λίγες) αδύναμες στιγμές των ανδρών, αλλά και η σκηνοθετική αντιμετώπιση των δεύτερων ρόλων.
Βγαίνοντας από το θέατρο, συννειδητοποιείς πως έκανες ταξίδεψες, με ένα έργο χωρίς υψηλά και βαθυστόχαστα νοήματα, αλλά σίγουρα γλυκό και ανθρώπινο.
Βαθμολογία
6,8/10
—
—
–
Δείτε & αυτά:
/
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 15/5/2019 έως 14/05/2020 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 10α -επετειακά- Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020.
& αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
.
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία, κλικ εδώ.
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
