Εξαίρετη παράσταση «Είμαι ένας άλλος», με εκπληκτικό Γιάννη Στάνκογλου στο θέατρο Αθήναιον.
…είδαμε + σχολιάζουμε…
Η πορεία της Κουλτουρόσουπας στην αρχή του θεατρικού Μάρτη ξεκίνησε με τη παράσταση «Είμαι ένας άλλος», στο θέατρο Αθήναιον, με πρωταγωνιστή τον Γιάννη Στάνκογλου και εξηγούμε παρακάτω τους λόγους που μας ενθουσίασε η συγκεκριμένη παράσταση …
Όπως αναφέρεται στο δελτίο τύπου της παράστασης, ο Μίκαελ Αζάρ μας παραδίδει ένα έργο που πλημμυρίζει από τη δύναμη του πνεύματος του Ρεμπώ, έναν άνθρωπο που θέλησε να ζήσει απαλλαγμένος από τον φόβο, αλλά και τις δεσμεύσεις των άλλων, έναν άνθρωπο που ήθελε να είναι ελεύθερος και αντιλαμβανόταν πως για να βελτιωθεί ο κόσμος, όφειλε πρώτα ο καθένας να αλλάξει τον ίδιο του τον εαυτό. Το έργο, που δεν είναι αυτοβιογραφικό αλλά διαπνέεται από την αγάπη και το θαυμασμό ενός θεατρικού συγγραφέα για το φαινόμενο που υπήρξε ο Ρεμπώ, διατρέχει όλη τη ζωή του γάλλου ποιητή από την παιδική του ηλικία ως τα τελευταία χρόνια της σύντομης ζωής του στη Χαράρ της Αιθιοπίας.
Το κείμενο της παράστασης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με δύο μόνο λέξεις… Εμπειρία ζωής… Κάθε λέξη του συνταρακτική, να βρίσκει ακριβώς την ψυχή σου σαν χτύπημα ακαριαίο. Να βλέπεις μπροστά σου να ξεγυμνώνονται οι σκέψεις σου απροκάλυπτα και αληθινά, βίαια αληθινά. Με κυρίαρχα στοιχεία την αδυναμία του ανθρώπου μπροστά στο θάνατο και την ανελέητη καθημερινή μάχη για την ελευθερία του. Με ακατάπαυστες ερωτήσεις- γροθιές στο στομάχι…
– Ζεις τη ζωή που θέλεις;
– Έκανες ότι ονειρεύτηκες;
– Ζεις ελεύθερος;
– Αλήθεια, είσαι ΕΣΥ ή κάποιος άλλος;
Όλο αυτό απέκτησε σάρκα και οστά από τον Γιάννη Στάνκογλου, έναν ηθοποιό που στη συγκεκριμένη παράσταση καμία λέξη δεν είναι αντάξια για να αποδώσει το ταλέντο του.
Καθώς ακόμα ο κόσμος έμπαινε, παρουσιάστηκε καθισμένος στο πάτωμα σε μία άκρη της σκηνής μην χάνοντας ούτε λεπτό από τη μικρή διάρκεια (1 ώρα) της παράστασης. Το φοβισμένο παιδί ξεκίνησε να διηγείται την ιστορία του διακρίνοντας στο πρόσωπο του ηθοποιού τη παιδική αφέλεια, την απορία, το φόβο μέσα από μία έκφραση καθηλωτική. Ο μετέπειτα έφηβος, ατρόμητος πλέον, έτοιμος να νικήσει το θάνατο, με τα μάτια του ηθοποιού να βγάζουν σπίθες από τον ενθουσιασμό της ηλικίας και μια έντονη κινησιολογία, συμβολίζοντας τη φυγή. Ο άντρας και ποιητής αργότερα, έτοιμος να αλλάξει το κόσμο, να επαναστατήσει όπως ακριβώς τσαλακώθηκε και ο Γ. Στάνκογλου πέφτοντας ξανά και ξανά στο πάτωμα μέσα από αγέρωχες φωνές και αβέβαιο βλέμμα. Έως ότου απογοητευμένος πια με μια εικόνα κουρασμένη και το σώμα του βαρύ περιμένοντας την ελευθερία του και τον θάνατο του. Η εκφραστικότητα του και η ασταμάτητη και ζωηρή κίνηση του πάνω στην σκηνή δεν άφηνε κανένα περιθώριο πλήξης η αδιαφορίας. Ουσιαστικά κρεμόσουν από τα χείλη του, δεν ήθελες να χάσεις ούτε λεπτό από την ερμηνεία του. Η σκηνή υποτάχτηκε σε αυτόν και αυτός με τη σειρά του μάγεψε κυριολεκτικά το κοινό. Κάθε σταγόνα ιδρώτα που βλέπαμε στο πρόσωπο του μας επιβεβαίωνε την ψυχή που κατέθεσε ο ηθοποιός στην συγκεκριμένη παράσταση.
Η σκηνοθεσία αυτού του μονολόγου από την Αλίκη Δανέζη – Knutsen κατάφερε να κερδίσει ένα δύσκολο στοίχημα. Δημιούργησε μία γρήγορη σκηνοθεσία ποντάροντας αρχικά στην πλαστικότητα των κινήσεων του καλλιτέχνη της αλλά και στο πολύ έξυπνο τρικ της σκηνογραφίας και του φωτισμού.
Το σκηνικό (από τον Νίκο Αναγνωστόπουλο) που απαρτίζονταν από διάφορα αντικείμενα που κρέμονταν από την οροφή, όπως ένας ξύλινος σταυρός, μια βαλίτσα, ένα κοστούμι, ένα γυάλινο βάζο, μια κορνίζα, και ορισμένα βιβλία, κατάφεραν να δημιουργήσουν σε αλληλεπίδραση με τον ηθοποιό έναν έντονο ρυθμό πάνω στην σκηνή. Ο ηθοποιός κινώντας τα αντικείμενα-κλειδιά προχωρούσε την εξέλιξη του έργου.
Ακόμα η σκηνοθετική έμπνευση στους φωτισμούς (Γιάννης Δρακουλαράκος) με τις έντονες διακυμάνσεις αυτών, με συχνά σκοτάδια στον χώρο δημιούργησε δύο αποτελέσματα. Αρχικά την ένταση των συναισθημάτων του χαρακτήρα αλλά και τον χρόνο στους θεατές να επεξεργαστούν τα ερωτήματα που τους δημιουργούσε το κείμενο, σαν ένα είδος απομόνωσης.
Καταλήγοντας[=],
Δεν βρίσκουμε ούτε έναν λόγο για να μη δείτε τη συγκεκριμένη καταπληκτική παράσταση. Η μόνη μας ένσταση είναι ότι θα μπορούσε να παρατείνει λίγο περισσότερο τη διάρκεια της χαρίζοντας μας ακόμα περισσότερα λεπτά σε ένα ταξίδι ψυχής… Κλείνουμε τα λόγια μας με τη μοναδική μελωδία που ακούστηκε στην παράσταση, από έναν άλλον ποιητή, της μουσικής…
Ποια σύννεφα σκεπάσαν τη στεγνή σου καρδιά
Ποια αστέρια τραγουδάνε τη καινούρια σου ζάλη
Ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι…
Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δε θέλουν να βγουν
Ποια ελπίδα σ’ οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη
Ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού
Πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι…
Γ. Αγγελάκας
Βαθμολογία
7,5 στα 10
Y.Γ. Τρείς αυλαίες από τον ηθοποιό που ο κόσμος τον χειροκροτούσε ασταμάτητα!
TEΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΡΣΤΑΣΗ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 9ΜΜ
Η Ταυτότητα της Παράστασης
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Αλίκη Δανέζη – Knutsen
Σκηνικά : Νίκος Αναγνωστόπουλος
Κοστούμια: Σωτήρης Γεωργίου
Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος
Κίνηση: Νίκος Δραγώνας
Μουσική: Carl Michael Von Hausswolff
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Λάττα
Ερμηνεύει ο Γιάννης Στάνκογλου
ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΑΙΟΝ [Βασ. Όλγας 35]
Σάββατο 1 & Κυριακή 2 Μαρτίου
Βραδινές Παραστάσεις: 9.15 μ.μ.
Απογευματινή Σαββάτου: 6.30 μ.μ.
Τιμή Εισιτηρίου:
Γενική Είσοδος 13 €
Φωτογραφικό υλικό
