Μέσα σε μία πλειάδα διαδικτυακών προβολών, οι οποίες έχουν πλέον πάρει σταθερή θέση στην καθημερινότητά μας, σιγά σιγά αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους και οι ζωντανές προβολές μουσικών θεαμάτων και θεατρικών παραστάσεων. Μία τέτοια περίπτωση αποτέλεσε και το προσφάτως stand–up comedy της Σοφίας Μουτίδου με τίτλο «Εις το όνομα του ιού».
Η παράσταση άκρως επίκαιρη καταπιάστηκε στο μεγαλύτερο μέρος της με το θέμα του κορονοϊού, που μας ταλανίζει για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, σχολιάζοντας τα επιμέρους ανακύπτοντα ζητήματα της ελληνικής πραγματικότητας… Μηνύματα, μάσκες, εμβόλια, εγκλεισμός, κιλά, social media, εφαρμογές γνωριμιών και πολλά άλλα…
Εκκινώντας από τα θετικά στοιχεία (+) της παράστασης αρχικά θα εντάσσαμε την αφορμή και το στήσιμο του κειμένου, το οποίο ήταν σπονδυλωτό με τα περισσότερα θέματα να καταλαμβάνουν ισότιμη χρονική ανάλυση. Σίγουρα μία παράσταση, η οποία γίνεται μέσα σε αυτές τις συνθήκες και με διαφορετικό σε σχέση με το συνηθισμένο τρόπο, όταν καταπιάνεται με την αιτία αυτής της κατάστασης μόνο θετικά μπορεί να λειτουργήσει και να ενεργοποιήσει τους θεατές. Παρά τα αδύναμα σημεία του κειμένου, τα οποία θα επισημανθούν στη συνέχεια, εντούτοις είχε κάποια πολύ ωραία και καλοδουλεμένα θέματα, όπως τους ηλικιωμένους και τα μηνύματα, καθώς τις εφαρμογές γνωριμιών και το σεξ στην καραντίνα, τα οποία περιείχαν τις περισσότερες και πιο αστείες ατάκες.
Παράλληλα, σίγουρα το δυνατό χαρτί της παράστασης ήταν η ίδια η πρωταγωνίστρια. Η Σοφία Μουτίδου μέσα και από τα βιντεάκια στο You Tube φαίνεται να έχει αποκτήσεις τρομερή οικειότητα με το κοινό και να είναι πολύ άνετη. Η οικειότητα εδώ υπήρχε, ωστόσο η ίδια λόγω του τεχνικού προβλήματος φάνηκε να είναι αρκετά αγχωμένη στην αρχή και χρειάστηκε χρόνος για να άρει το άγχος της και να αποκτήσει η παράσταση την αμεσότητα που απαιτεί ένα stand-up. Κέφι, μπρίο, αλλά και συγκίνηση στον επίλογό της συνετέλεσαν σε μία ολοκληρωμένη παρουσίαση.
Πέρα, όμως, από τα θετικά στοιχεία της παράστασης δυστυχώς υπήρξαν και αρκετά αρνητικά σημεία (-), τα οποία αποστέρησαν ένα συνολικά δυναμικό αποτέλεσμα.
Πρώτο και κύριο ήταν η καθυστέρηση στην έναρξη, που οφειλόταν στην πλατφόρμα του viva. Εφόσον επιλέγεται ένα ζωντανό θέαμα, πρέπει να παρέχονται και οι σωστοί πόροι και τα κατάλληλα μέσα για τη διεξαγωγή του. Μία καθυστέρηση ειδικά εφόσον πρόκειται για μία διαδικτυακή προβολή δεν λειτουργεί θετικά ούτε για το κοινό, ούτε για την πρωταγωνίστρια. Παράλληλα, ο ήχος σχεδόν καθόλη τη διάρκεια της παράστασης δεν ήταν καθαρός. Σταδιακά βελτιώθηκε σε σημεία, αλλά σίγουρα δεν οδήγησε σε ένα συνολικά καλό ακουστικό αποτέλεσμα. Παρά την πολύ δυνατή ένταση του μέσου προβολής, πάλι δεν απέδιδε τα μέγιστα, προκαλώντας πονοκέφαλο.
Το σκηνικό ήταν το πιο αδύναμο σημείο της παράστασης, όπως και η σκηνοθεσία. Και τα δύο έλειπαν ολικά από την παράσταση. Επιλέχθηκε αντί για έναν θεατρικό χώρο, ένα στούντιο, με αποτέλεσμα περισσότερο να θυμίζει μία τηλεοπτική εκπομπή, παρά μία θεατρική παράσταση. Όσο για την σκηνοθεσία, σίγουρα το ίδιο το stand-up σαν είδος δεν προσφέρει πολλές δυνατότητες για μία σκηνοθετική ανάπτυξη, όμως εδώ φάνηκε το σημείο αυτό να μην είναι καθόλου δουλεμένο, με την πρωταγωνίστρια να μετακινείται στα ίδια σημεία με τις ίδιες κινήσεις καθόλη τη διάρκεια. Δεν είχε κάποια σκηνοθετική έκπληξη, ούτε κάποιο αντίστοιχο εύρημα. Ακόμη, οι φωτισμοί ήταν αδύναμοι με μία σταθερότητα, η οποία δεν συνέβαλε στην ενίσχυση του συνολικού αποτελέσματος (ίσως και να το απομείωσε).
Εξαιρετικά αδύναμο ήταν το video wall, το οποίο αναπαρήγαγε εικόνες χαμηλής αισθητικής, χωρίς υψηλή ανάλυση, είτε έτοιμα βιντεάκια από το διαδίκτυο (βλ. Luben), με αποκορύφωμα την εικόνα των διοδίων, που τα πίξελ μας θάμπωσαν τα μάτια.
Τέλος, ένα σημείο, που αναφέρθηκε παραπάνω ήταν το κείμενο της παράστασης. Το ίδιο πέραν των φωτεινών εξαιρέσεων είχε αρκετά αδύναμα στοιχεία, τα οποία προσέφεραν αρκετά χαμόγελα, αλλά όχι τόσα πολλά γέλια. Άλλοτε ήταν ευρηματικό, άλλοτε ευχάριστο, άλλοτε μία από τα ίδια… Η παράσταση στερήθηκε τα εξής δύο σημεία: Πρώτον, την ύπαρξη του κοινού, το οποίο δίνει παλμό και ένταση σε κάθε παράσταση (πόσω μάλλον σε ένα stand-up), ώστε το έργο της πρωταγωνίστριας να είναι αρκετά δύσκολο μπροστά από μία κάμερα. Δεύτερον, μου έλειψε πολύ ο αυθορμητισμό της Σοφίας Μουτίδου. Η ίδια φάνηκε να είναι πολύ προσανατολισμένη στο κείμενο, χωρίς να προστίθενται σημεία αυθορμητισμού. Ακόμα και τα σχόλια στα ερωτήματα του Instagram φάνηκαν να ήταν επιλεγμένα από πριν και ενταγμένα στο κείμενο.
Συνολικά (+), θα λέγαμε, πως ήταν μία παράσταση, με κέφι και χαρά, που προσέφερε ωραίες κωμικές στιγμές, με την ώρα να περνάει ευχάριστα. Δυνατό σημείο η πρωταγωνίστρια, η οποία φάνηκε να αποδίδει πολύ ικανοποιητικά και να προσπαθεί να εξισορροπήσει τις αστάθειες του χώρου (φυσικού και διαδικτυακού), του κακού ήχου και των σκηνοθετικών ελλείψεων, ωστόσο δεν εντυπωσίασε…
Βαθμολογία:
5,1/10
.
Φωτογραφικό υλικό
