.
Είδε και σχολιάζει η Αννια Κανακάρη.
Μια παράσταση, φόρο τιμής από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στην αδικοχαμένη Χρύσα Σπηλιώτη, παρακολουθήσαμε στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών. Πρόκειται για το «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική», σε σκηνοθεσία της Σοφίας Πάσχου. Μια τραγική κωμωδία; ή μια τραγωδία με πολλές ευχάριστες και κωμικές στιγμές; Είναι θέμα οπτικής, όπως άλλωστε και το πώς αντιλαμβανόμαστε την ίδια τη ζωή…
.
.
Το έργο…
Δύο ξαδέλφες, η Καίτη και η Λίζα, μεγαλώνουν μαζί από παιδιά, δεμένες με βαθιά συναισθήματα αγάπης και φιλίας. Η Καίτη είναι συνεσταλμένη, ντροπαλή, μέτρια στο σχολείο, δειλή γενικά στις συναναστροφές της και συγκρατημένη. Αντιθέτως η Λίζα ξεχειλίζει από ενέργεια και τόλμη, είναι καλή στα μαθήματα, στις κοινωνικές σχέσεις, επιτυχημένη και δυναμική. Οι ζωές τους κυλούν παράλληλα, βιώνουν την εφηβεία, τις πρώτες ανησυχίες και τον έρωτα, μέσα από τα μάτια και τις εμπειρίες τους, αλλά και η καθεμιά μέσα από τις εμπειρίες της άλλης.
Τις παρακολουθούμε σε διαφορετικές φάσεις της ζωής τους: ως παιδιά, χαρούμενα και ανέμελα, σε μια ηλικία που το σημαντικότερο είναι να μάθεις τα μαθήματά σου και τίποτε άλλο, ως νεαρές κοπέλες, να ερωτεύονται, γεμάτες ενθουσιασμό και όνειρα, ως νέες γυναίκες, να εισπράττουν τις πρώτες απογοητεύσεις, να αναθεωρούν τους στόχους και τις επιλογές τους και τέλος, γερασμένες πια, σε ένα γηροκομείο να αναπολούν τα χρόνια που πέρασαν, τα χτυποκάρδια, τις ευτυχισμένες στιγμές, αλλά και τα προβλήματα που αντιμετώπισαν, τα οποία παρόλο που τις απομάκρυναν, δεν κατάφεραν να τις χωρίσουν.
Καταρχάς στα θετικά της παράστασης (+) το θαυμάσιο κείμενο της Χρύσας Σπηλιώτη. Το ομώνυμο βιβλίο της, από το 1997 που εκδόθηκε, γνώρισε την αποδοχή και την αγάπη του κοινού, μεταφράστηκε σε επτά γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, πολωνικά, κροατικά, ολλανδικά και πορτογαλικά) και αρκετές φορές ανέβηκε σε θεατρικές σκηνές σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Ένα κείμενο γεμάτο ζωντάνια, με γρήγορη πλοκή, με πληροφορίες που αβίαστα διαδέχονται η μία την άλλη πλέκοντας αριστοτεχνικά μια ιστορία συνηθισμένη μεν και καθημερινή, έξυπνα δοσμένη όμως, που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού μέχρι το τέλος. Μια περίτεχνη σκιαγράφηση δύο διαφορετικών χαρακτήρων, μέσα από ένα λιτό κείμενο, έναν διάλογο με αρκετές δόσεις έξυπνου και υγιούς χιούμορ, που έντεχνα περιπλέκει το κωμικό με το τραγικό στοιχείο και μεταδίδει εικόνες, συναισθήματα και προβληματισμούς. Βασικό σημείο αναφοράς του έργου οι γυναικείες σχέσεις: Η αλληλεπίδραση μεταξύ τους, οι αντιζηλίες, οι αναπόφευκτες συγκρίσεις, οι πικρίες και η σχέση τους με το ίδιο άπιστο αρσενικό που δηλητηριάζει τις ζωές τους.
Οι ερμηνείες των δύο ηθοποιών, ήταν πραγματικά αξιόλογες. Η Μομώ Βλάχου στο ρόλο της Λίζας απέδωσε με πειστικότητα τον δυναμισμό και την εξωστρέφεια του ρόλου της, άλλοτε σκληρή, γεμάτη αυτοπεποίθηση και άλλοτε ήπια, προσγειωμένη και τέλος νικημένη από την ζωή που «προκαλούσε» στα χρόνια της νιότης της. Η Χρύσα Τουμανίδου στον ρόλο της Καίτης ήταν επίσης πολύ καλή. Απέδωσε άρτια την ευαισθησία και την αφέλεια της ηρωίδας που υποδύθηκε, τις δυσκολίες, τους ενδοιασμούς, την ντροπαλότητα και την γλυκύτητα της, καθιστώντας την ιδιαίτερα συμπαθή στο κοινό. Οι κινήσεις των δύο ηθοποιών, όπως και όλη η δομή του έργου, ήταν γρήγορες, μεθοδικές και ιδιαίτερα συντονισμένες. Αξιοσημείωτη η χημεία μεταξύ τους, η άρτια συνεργασία, αλλά και η λεπτομέρεια ακόμη και στους μορφασμούς, απτές αποδείξεις της υποκριτικής ωριμότητας και του επαγγελματισμού τους. Απόδειξη του πολύπλευρου ταλέντου τους και οι πολύ καλές φωνητικές επιδόσεις τους, στο τραγούδι που ερμήνευσαν στο τέλος της παράστασης.
Η σκηνοθεσία της Σοφίας Πάσχου, υπήρξε αρκετά ευρηματική. Ανέδειξε με σαφήνεια αλλά και φαντασία το κείμενο της Χρύσας Σπηλιώτη, δίνοντας κίνηση και συνεχή ροή στην υπόθεση. Επέλεξε να ξετυλίξει την ιστορία των δύο γυναικών ξεκινώντας από το γηροκομείο, την τελευταία δηλαδή «πράξη» της ζωής τους, γεγονός που απαιτούσε να ανοίγει διαρκώς παράθυρα στο παρελθόν για να παρουσιάσει γεγονότα της προηγούμενης ζωής τους. Στην πρόκληση αυτή των συνεχών αναδρομών, που ήταν και το δυσκολότερο σκηνοθετικά σημείο, ανταποκρίθηκε με δεξιοτεχνία, μεταφέροντας χρονικά τις δύο ηρωϊδες, χωρίς να χάνει ταυτόχρονα τη σύνδεση με το παρόν, που επέλεξε ως χρόνο αναφοράς. Η σκηνοθετική αυτή προσέγγιση «έδεσε» αρμονικά και με την ψυχική κατάσταση της Καίτης, που προχωρημένης πια ηλικίας έπασχε από άνοια και συχνά «χανόταν» και ταξίδευε σε περασμένες εποχές. Παράλληλα προσέδωσε ένα καλό ρυθμό στην παράσταση καθώς και μια ευχάριστη ατμόσφαιρα που άφηνε μια νότα αισιοδοξίας, παρά τη σοβαρότητα και την τραγικότητα των θεμάτων που έθιγε αλλά και τη δεδομένη θλίψη των γηρατειών και του επερχόμενου τέλους.
Το σκηνικό της παράστασης ήταν λιτό μεν ιδιαίτερα εφευρετικό δε. Δύο κούνιες σε σχήμα κύκλου, που επέτρεπαν στις ηθοποιούς να εναλλάσσουν στάσεις σε κάθε σκηνή, άλλοτε απλά να κάθονται σε αυτές, άλλοτε να ξαπλώνουν και άλλοτε να κρέμονται και να σκαρφαλώνουν σαν δύο παιδιά σε παιδική χαρά. Στην ίδια φιλοσοφία ήταν και τα κοστούμια της παράστασης, ιδιαιτέρως λιτά που με μικρές πινελιές/αξεσουάρ διαφοροποιούνταν και συντονίζονταν με την χρονική στιγμή στην οποία αναφέρονταν η κάθε σκηνή. Τόσο το σκηνικό όσο και τα κοστούμια ήταν επιλογές της Μαγδαληνής Αυγερινού. Στις γρήγορες εναλλαγές των σκηνών, που η κάθε μια αναφερόταν και σε διαφορετική χρονική στιγμή, συνέβαλαν τα μέγιστα και οι φωτισμοί της Σοφίας Αλεξιάδου.
Στα ελάχιστα που θα παρατηρούσαμε αρνητικά (-) στοιχεία, η δομή της παράστασης, η οποία ακολουθούσε, από την αρχή ως το τέλος, ένα συγκεκριμένο μοτίβο, αναδρομές – γηροκομείο, με μια συνέχεια, μια απαρέγκλιτη κανονικότητα, που παρόλο που υποστηρίχθηκε άψογα από τις ερμηνείες των ηθοποιών και ντύθηκε ευρηματικά από άποψη σκηνοθεσίας, στέρησε από το κοινό την κορύφωση του τέλους.
Συμπερασματικά (=) το «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική», είναι μια ευχάριστη, «καλοδουλεμένη» παράσταση, με πολύ καλές ερμηνείες, που αξίζει να δει κανείς. Η υπόθεση της δεν πραγματεύεται κάτι το πρωτότυπο και το εξεζητημένο, ο τρόπος όμως που παρουσιάζεται επί σκηνής, την καθιστά ξεχωριστή. Ψυχογραφεί με ιδιαίτερη αισθητική δύο γυναίκες, που τελικά «μαθαίνουν το μάθημά τους». Όχι μόνο ποιός ανακάλυψε την Αμερική, αλλά και πολλά άλλα… Μαθαίνουν τι σημαίνει ζωή, έρωτας, προδοσία… και καταλήγουν λίγο πριν το θάνατο, να αντικρίζουν το τέλος μαζί, η μια δίπλα στην άλλη, ως μια απτή απόδειξη επικράτησης της αγάπης και της βαθιάς φιλίας.
Βαθμολογία
6,1/10
.
-k-
.
ΜΙΚΡΟ ΜΟΝΗΣ ΛΑΖΑΡΙΣΤΩΝ
«ΠΟΙΟΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ» της Χρύσας Σπηλιώτη.
Κοινωνικό
Η Λίζα και η Καίτη μεγαλώνουν μαζί προσπαθώντας να απαντήσουν η κάθε μια με τον δικό της τρόπο στις ερωτήσεις του σχολείου και στα ερωτήματα της ζωής. Οι δύο ηρωίδες διανύουν το δρόμο της ενηλικίωσης και της ωρίμανσης μέσα από διεκδικήσεις, όνειρα, ματαιώσεις. Στο τέλος, βρίσκονται ξανά μαζί, επιχειρώντας να απαντήσουν στο ίδιο εναρκτήριο ερώτημα της ζωής (και του έργου): ποιος είναι αυτός που ανακαλύπτει και τι, τελικά, καταφέρνει να βρει μέσα από όλη αυτή την αναζήτηση;
Σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου.
Ερμηνεύουν: Μομώ Βλάχου, Χρύσα Τουμανίδου.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη στις 19:00, Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο στις 21:15, Κυριακή στις 20:00
—
—
–
Δείτε & αυτά:
/
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 15/5/2019 έως 14/05/2020 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 10α -επετειακά- Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020.
& αυτά:
Φωτογραφικό υλικό
