Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
.
Θα ξεκινήσουμε με ειλικρινή συγχαρητήρια για την θαυμάσια πρωτοβουλία αξιοποίησης ενός χώρου προκλητικά παραμελημένου σαν το Κυβερνείο ή αλλιώς Παλατάκι στην παραλία της Καλαμαριάς… το οποίο ως ιδιαίτερο ατμοσφαιρικό οίκημα με τεράστιο προαύλιο μέσα σε καταπράσινο φυσικό περιβάλλον και με μαγευτική θέα στη θάλασσα ακριβώς δίπλα, θα μπορούσε με ελάχιστες παρεμβάσεις να φιλοξενεί το καλοκαίρι ειδυλλιακά πλήθος πολιτιστικών δρώμενων και αντ’ αυτού μένει εγκαταλειμμένο να ρημάζει, «ανοίγοντας» μόνο για 2-3 καλοκαιρινές συναυλίες και αγνοώντας οι υπεύθυνοι τις χρόνιες εκκλήσεις- κινητοποιήσεις των πολιτών για την πολιτιστική του αξιοποίηση… Το γεγονός λοιπόν ότι ίσως για πρώτη φορά φιλοξενεί θεατρική παράσταση αξιώσεων, χαιρετίζεται από όλους με μεγάλη χαρά, ικανοποίηση, δικαίωση και την ευχή να αποτελέσει την απαρχή για την ανάδειξη του χώρου όπως του αξίζει!
Ο λόγος για την παράσταση «Όνειρο…» σε συμπαραγωγή του ΚΘΒΕ και της ομάδας Naan, βασισμένη στο «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» του Σαίξπηρ και σε διασκευή-σκηνοθεσία της Φρόσως Λύτρα…
Σύμφωνα με την σαιξπηρική μυθοπλασία που λαμβάνει χώρα στην αρχαία Αθήνα, παρακολουθούμε τις «εξωπραγματικές» περιπέτειες δύο νεαρών ζευγαριών που καταφεύγουν στο δάσος, το μεν πρώτο (Ερμία- Λύσσανδρος) κυνηγημένο για να προστατέψει τον έρωτά του, το δε δεύτερο (Ελένη- Δημήτριος) για να συμπαρασταθεί στους φίλους του… Ωστόσο τη νύχτα θα εμφανιστούν τα ξωτικά του δάσους, με τον βασιλιά Όμπερον και τη βασίλισσα Τιτάνια να διαπληκτίζονται για την εξουσία και όταν ο βασιλιάς καλεί το ξωτικό Πουκ για να εφαρμόσει τα μαγικά φίλτρα που προκαλούν παράφορο έρωτα, θα συμβούν μοιραία λάθη με τα μάγια ανάμεσα στην Τιτάνια και τα δυο ζευγάρια που μπλέκονται ερωτικά με παράδοξο τρόπο, ενώ η Τιτάνια θα ερωτευτεί έναν κοινό θνητό μεταμορφωμένο σε… γάιδαρο! Ο οποίος ανήκει σε μια παρέα τεχνικών του θεάτρουπου χλευάζει την παράσταση κι αποφασίζοντας να ανεβάσει δική της καλύτερη, κάποια στιγμή χάνεται στο δάσος και συναντά τα ξωτικά με τα μάγια τους… ώσπου τελικά αυτά θα λυθούν, θα αποκατασταθεί η ισορροπία και όλοι θα έχουν την αίσθηση ότι έζησαν ένα μαγικό όνειρο κάτω από το καλοκαιρινό φεγγάρι…
Στο διάσημο, παραμυθένιο έργο (+) του Σαίξπηρ και παρότι προσωπικά δεν ανήκω στους θαυμαστές του, είναι γεγονός ότι και εδώ κυριαρχεί η γοητευτική ποιητικότητα του λόγου και η φιλοσοφική διάσταση των νοημάτων, δοσμένα ωστόσο εδώ με ιδιαίτερο χιούμορ μέσα από τη φόρμα ενός σουρεαλιστικού παραμυθιού με κωμικές αποχρώσεις… στο οποίο αναδεικνύονται ο Έρωτας ως καταλύτης των πάντων, το πάθος, η μαγεία με αλληγορική χροιά ως δύναμη της φύσης, το διαπλεκόμενο παιχνίδι διαφορετικών κόσμων ( βασιλείς, κοινοί θνητοί, ξωτικά), η αλληλεπίδραση μεταξύ ρεαλιστικού και φανταστικού, η ονειρική διάσταση των πραγμάτων στον χωροχρόνο…
Πιθανόν κάποιοι να βρίσκουμε την πλοκή του συγκεκριμένου έργου δαιδαλώδη, διασπασμένη σε πολλά ετερόκλητα επίπεδα με χαλαρό ειρμό και δόσεις αφελούς φαντασίας, ωστόσο η ονειρική γοητεία και κάποιες ποιητικά διατυπωμένες φιλοσοφικές νύξεις παραμένουν ως ελκυστικές σαιξπηρικές αρετές… Στην παρούσα διασκευή της Φρόσως Λύτρα διατηρήθηκαν σχεδόν ακέραια ο πυρήνας της μυθοπλασίας, η βασική πλοκή, το πνεύμα και η γλώσσα του συγγραφέα σε αυτό το κομμάτι, ενώ οι σύγχρονες παρεμβάσεις αφορούσαν στα δρώμενα των εμπλεκόμενων «μαστόρων» με απόλυτο ρεαλισμό της καθημερινότητας, επίκαιρο χιούμορ και «χύμα» γλώσσα του σήμερα, ως «παράσταση μέσα στην παράσταση» που αρχικά ξένισε αλλά στη συνέχεια ενσωματώθηκε επιτυχώς, αιτιολογημένη έξυπνα από την ονειρική συνθήκη του έργου…
Η οποία συνθήκη δικαιώθηκε πλήρως σκηνοθετικά από την Φρόσω Λύτρα, αξιοποιώντας καταρχάς με τρόπο ιδανικό το υπάρχον φυσικό σκηνικό του παλατιού… το οποίο επιπλέον λόγω εγκατάλειψης υποβάλλει την ιδέα του «στοιχειωμένου» στην οποία παραπέμπουν τα μάγια και τα ξωτικά του παρακείμενου δάσους, ενώ οι υπέροχοι υποβλητικοί φωτισμοί, κάποιες σκιές στους τοίχους, σύννεφα καπνού, το φροντισμένο ηχητικό περιβάλλον πχ. με κελαηδίσματα πουλιών, κάποιες πανέμορφες προσθήκες σκηνικών με αίσθηση παραμυθιού από τον καταξιωμένο Μανόλη Παντελιδάκη, τα εξαιρετικά αέρινα κοστούμια, οι απολαυστικές χορογραφίες με τον φτερωτό θεό Έρωτα να πρωτοστατεί, οι θαυμάσιες, απρόβλεπτες, έξοχα δεμένες με το κλίμα μουσικές, θυμίζοντας Africajazz με έντονο ρυθμό και σύγχρονο άκουσμα- γραμμένες για την παράσταση από τους DNA Μιχάλη Νιβολιανίτη και Αλέξανδρο Χρηστάρα– διαμόρφωσαν υποδειγματικά την ονειρική ατμόσφαιρα που απαιτεί η παράσταση, ως ο πλέον δυνατός, καθοριστικός της παράγοντας…
Επιπλέον εκτιμήσαμε τη θεατρικότητα στις γεμάτες ενέργεια σκηνές των εντάσεων-συγκρούσεων, καθώς και τον ζωντανό ρυθμό σε ένα έργο που, όπως είπαμε, η πολυσύνθετη «σουρεαλιστική» πλοκή με διαρκή μείξη πραγματικού- φανταστικού και ανάπτυξη σε πολλαπλά επίπεδα, μοιραία δυσκολεύει τη σκηνοθεσία από άποψη γερής συνοχής…ωστόσο εδώ επετεύχθη ως ένα βαθμό, καλύπτοντας ευφυώς (και απολαυστικά) τα όποια ενδιάμεσα χάσματα με ατμοσφαιρικές χορογραφίες ώστε να διατηρείται συνεχόμενα η ροή… Και επίσης με μια πρόσθετη δυσκολία- πρόκληση σχετικά με τα μέρη των μαστόρων ως «δεύτερη παράσταση» σε πλήρη αντίθεση με το πνεύμα της «κύριας», που όφειλε να δέσει αρμονικά στο σύνολο και το προσπάθησε, καταφέρνοντάς το απόένα σημείο και μετά… Δεδομένου ότι πρόκειται για ιδιαίτερα απαιτητική σκηνοθεσία, είναι γεγονός ότι η συγκεκριμένη με την έντονη θεατρικότητα, το ατμοσφαιρικό θέαμα, την παραμυθένια αισθητική, τις απολαυστικές εναλλαγές, κέρδισε το στοίχημα, πέρα από κάποιες μικρές αδυναμίες που θα αναφερθούν στη συνέχεια…
Ερχόμενοι στις ερμηνείες του πολυπληθούς θιάσου με ηθοποιούς και χορευτές, θα αποδώσουμε εύσημα σε όλους ανεξαιρέτως, καθώς ο καθένας στην τέχνη του κατέθεσε το καλύτερο δυνατό, συμβάλλοντας σε ένα «ονειρικό» αποτέλεσμα…
Ξεκινώντας από την Μαρία Σολωμού – Τιτάνια, θα πούμε ότι η θαυμάσια ερμηνεία της γεμάτη αισθησιασμό, σαγήνη, λαγνεία, παράλληλα με δυναμισμό και νεύρο σε μια γοητευτική μείξη «γήινου- αέρινου», υπήρξε μια απολαυστική έκπληξη, ενώ η άψογη, καλοδουλεμένη, όλο χάρη χορευτική της κίνηση κέρδισε τις εντυπώσεις…
Εξαιρετικές στους ρόλους τους η Ελένη Γιαννούση (Ερμία) και Άννα Ευθυμίου (Ελένη), που υπηρέτησαν με σκηνική άνεση, εκφραστικότητα, συναίσθημα, εντάσεις, όπως ακριβώς και οι σύντροφοί τους Γιάννης Σύριος (Λύσσσανδρος) και Νίκος Τσολερίδης (Δημήτριος) με ερμηνείες δυναμικές, γεμάτες πάθος και ενέργεια… Ακριβής, δαιμόνιος, άψογος υποκριτικά ο Γρηγόρης Παπαδόπουλος (Όμπερον), έξυπνο και απρόβλεπτο σκηνοθετικά το εύρημα του Πουκ ως ζευγάρι με «συμπληρωματικά» κοστούμια, από τους Ιωάννα Δεμερτζίδου και Αλέξανδρο Ζαφειριάδη με την χαριτωμένη «σκανταλιά» του ρόλου των μάγων, υπέροχα τα ξωτικά Αναστασία Κελέση και Κίττυ Μαργαρίτη με τον αέρινο χορό τους κι ακόμα πιο υπέροχος με την «εξωτική» του παρουσία, την αρμονία και πλαστικότητα της κίνησης ο χορευτής Πολύδωρος Λαπιδάκης στον ρόλο του θεού Έρωτα με τα λευκά φτερά…
Όσο για τα «μαστόρια» – Μαίρη Ανδρέου, Δημήτρης Διακοσάββας, Θάνος Κοντογιώργης (και ως Αιγέας), Χρήστος Μαστρογιαννίδης, Σπύρος Σιδέρης, Γιάννης Τσιακμάκης – σε μια ταλαντούχα, απολαυστική παρέαπου με το επίκαιρο χιούμορ χάρισε γέλιο, ξεχώρισε η Μαίρη Ανδρέου ως «επικεφαλής σκηνοθέτιδα», αποκαλύπτοντας μια γνήσια κωμική φλέβα με θαυμάσια αμεσότητα που της ταιριάζει πολύ…
Σχετικά με τις αδυναμίες (-) που προαναφέραμε, είναι αλήθεια ότι θα χαρακτηρίζαμε ελαφρώς «προβληματική» την διασκευή όσον αφορά στις επικαιροποιημένες προσθήκες, καθώς το προχειρογραμμένο, επιδερμικό, αθυρόστομο κείμενό τουςμε στόχο το γέλιο, σε συνεχή αντιδιαστολή και σύγκριση με τον ποιητικό- φιλοσοφικό λόγο του Σαίπξηρ, έμοιαζε ανοίκειο ως ξένο σώμα εκτός κλίματος – ειδικά στις πρώτες παρεμβάσεις… οι οποίες προέκυψαν περίπου αυθαίρετα και αυτόνομα χωρίς κάποια σκηνοθετική σύνδεση με τα προηγηθέντα ως ενιαίο σύνολο, δημιουργώντας προς στιγμήν ασάφεια (εντοπισμένη και σε άλλα σημεία της χαώδους πλοκής) και πάντως την αίσθηση ότι μέχρι ενός σημείου παρακολουθούμε δυο διαφορετικές παραστάσεις, που όμως ευτυχώς τελικά «ενώθηκαν» επιτυχημένα σε ένα όμορφο φινάλε με μεστή ουσία για τον μαγικό κόσμο των ονείρων…
Καταλήγοντας (=) αυτό που κρατάμε, πέραν της αισθητικής απόλαυσης από μια καλοδουλεμένη, ατμοσφαιρική, παραμυθένια παράσταση σε ιδανικό φυσικό περιβάλλον, είναι η τελευταία προτροπή «Ονειρευτείτε…» αναζητώντας στον ονειρικό κόσμο τη χαμένη μαγεία…
Βαθμολογία:
6,8/10
.
ΔΕΙΤΕ: Τυχαία πλάνα από τελική πρόβα, τύπου τζενεράλε στο παρακάτω βίντεο.
Κυβερνείο (Παλατάκι)
«Όνειρο…» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ.
Το έργο είναι μια εμπνευσμένη, απολαυστική κλασική κωμωδία με διαχρονικά μηνύματα και προβληματισμούς που αντιστοιχούν στο σήμερα και είναι κατασκευασμένη από τον αξεπέραστο δημιουργό με άφθαρτα υλικά: Τον έρωτα, το πάθος, την μαγεία, το παιχνίδι – αλληλοεπίδραση των διαφορετικών κοινωνικών τάξεων και κόσμων, τις πολλαπλές και μοναδικές δυνατότητες του χωροχρόνου που προσφέρονται στον απλό άνθρωπο μέσω των ονείρων και τέλος με το πλέον ακαταμάχητο όπλο που μπορεί να διαθέτει το ανθρώπινο μυαλό και που δεν είναι άλλο από το χιούμορ!.
Το έργο είναι μια εμπνευσμένη, απολαυστική κλασική κωμωδία με διαχρονικά μηνύματα και προβληματισμούς που αντιστοιχούν στο σήμερα και είναι κατασκευασμένη από τον αξεπέραστο δημιουργό με άφθαρτα υλικά: Τον έρωτα, το πάθος, την μαγεία, το παιχνίδι – αλληλοεπίδραση των διαφορετικών κοινωνικών τάξεων και κόσμων, τις πολλαπλές και μοναδικές δυνατότητες του χωροχρόνου που προσφέρονται στον απλό άνθρωπο μέσω των ονείρων και τέλος με το πλέον ακαταμάχητο όπλο που μπορεί να διαθέτει το ανθρώπινο μυαλό και που δεν είναι άλλο από το χιούμορ!.
.
Σκηνοθεσία: Φρόσω Λύτρα. Ερμηνεύουν: Μαίρη Ανδρέου, Ελένη Γιαννούση, Δημήτρης Διακοσάββας, Άννα Ευθυμίου, Γιάννης Σύριος κ.ά.
.
Φωτογραφικό υλικό
