“Ασχημος” ο τίτλος, ΑΣΧΗΜΗ και η παράσταση στο θέατρο Παράθλαση.
Είδαμε + σχολιάζουμε.
Πήγαμε στο ιστορικό θέατρο Παράθλαση. Αναμφισβήτητα ιστορικό με μακρά υπολογίσιμη πορεία στη θεατρική Θεσσαλονίκη, κοντά στα 30 χρόνια τώρα. Φέτος παίζουν την κωμωδία «Ο Άσχημος» του Μάριους Φον Μάγεμπουργκ και δυστυχώς απογοήτευσαν….. γιατί; Το εξηγούμε παρακάτω…
Ο Λέττε είναι άσχημος… αλλά δεν το ξέρει. Όταν αυτό το μειονέκτημα του στέκεται εμπόδιο στην επαγγελματική αλλά και προσωπική καταξίωση αποφασίζει να πάρει δραστικά μέτρα. Με τη βοήθεια ενός πλαστικού χειρούργου μετατρέπεται στο πιο καλαίσθητο πρόσωπο του κόσμου. Και όλα αλλάζουν… Μέχρι που το πρόσωπο του Λέττε είναι παντού, όταν ο γιατρός του αποφασίζει να μεταμορφώσει και άλλους τόσους ανθρώπους με την ίδια ακριβώς επέμβαση…
Η κωμωδία του Μάριους Φον Μάγιενμπουργκ από την αρχή μέχρι το τέλος διαχρονική και καυστική. Με χιούμορ εμφανίζει στην επιφάνεια όλα τα μικροαστικά στερεότυπα και ποια είναι η αντιμετώπιση του ατόμου απέναντι σε αυτά. Ζούμε και πηγάζουμε από έναν κόσμο του «φαίνεσθε» αφήνοντας πολλές φορές το «είναι» μας να σαπίζει. Ούτως η άλλως τι μας νοιάζει… αφού δεν το βλέπει κανείς…
Η σκηνοθεσία της παράστασης από τη Μόνα Κιτσοπούλου, ήταν ουσιαστικά άφαντη. Ανέμπνευστη, παρωχημένη, πρόχειρη είναι μερικά από τα επίθετα που την χαρακτηρίζουν. Τοποθετημένοι ηθοποιοί τριγύρω της σκηνής να ανεβοκατεβαίνουν για να επικοινωνήσουν το κείμενο τους. Να εναλλάσσουν τους ρόλους τους άχρωμα και άγαρμπα χωρίς καμία βοήθεια σκηνοθετικής επιμέλειας. Να μην υπάρχει ούτε καν μια σκηνοθετική μανιέρα κινησιολογίας ώστε ο ρόλος του κάθε ηθοποιού να μπορέσει να εξελιχθεί. Να στέκονται σχεδόν ακίνητοι, ερμηνεύοντας απλά τα λόγια τους. Το αποτέλεσμα όλου αυτού μια αίσθηση παρακμής και προχειροδουλειάς.
Οι τέσσερις ηθοποιοί (Γιώργος Γκασνάκης, Μίκα Στεφανάκη, Κώστας Ταρπατζής, Γιώργος Καμπούρης) δεν κατάφεραν να σώσουν την παράσταση. 
Αντιληφθήκαμε ότι κάποιοι από αυτούς έχουν θεατρική παιδεία και έχουν ζήσει το θεατρικό σανίδι αλλά δεν ήταν αρκετό. Η ερμηνεία τους ήταν παλιακή, υπερβολική και σε κάποιες στιγμές όσο και να προσπαθούσαν οι ίδιοι, κουρασμένη. Η εναλλαγή των διάφορων ρόλων και χαρακτήρων από τον καθένα ηθοποιό ξεχωριστά, κρίθηκε ένα από τα πιο αποτυχημένα σημεία της παράστασης. Δεν μπορούσαν να ενσωματωθούν αμέσως στον καινούργιο ρόλο που ερμήνευαν ώστε να προχωρήσεις και εσύ μαζί τους στην πλοκή της ιστορίας. Η κατάληξη αυτού του επιχειρήματος ήταν να φαντάζει βιαστικό και μπερδεμένο.
Όσον αφορά το σκηνικό, από τον Χρήστο Μπρούφα, απαρτίζονταν από μια καρέκλα στη μέση της σκηνής και άλλες δύο δεξιά και αριστερά αυτής…
Καταλήγοντας[=]
Μία “άσχημη” παράσταση για ένα σπουδαίο κείμενο που κατατροπώθηκε από την άχαρη σκηνοθεσία αλλά και ερμηνεία, όσο και αν προσπάθησαν οι 4 ηθοποιοί της. Τα μηνύματα όμως της παράστασης τόσο δυνατά, ώστε να μπορέσουν να διαφανούν μέσα από την κακή απόδοση του έργου και να μας κάνουν να αναρωτηθούμε με ποια μάτια τελικά πρέπει να κρίνουμε τον κόσμο μας…
Μήπως με αυτά της ψυχής;;;
Βαθμολογία
4,5 στα 10
Φωτογραφικό υλικό
