Είδαμε & Σχολιάζουμε (δείτε όλες τις κριτικές με μια ματιά)
.
Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
.
Το θέμα του έργου όπως αποτυπώνεται στο δελτίο τύπου, μοιάζει πολύ ενδιαφέρον και άκρως επίκαιρο, καθώς πραγματεύεται το καυτό ζήτημα της λαθρομετανάστευσης… γραμμένο το 2005 αφορά σε πραγματικές καταστάσεις στα σύνορα Αμερικής και Μεξικού από το οποίο απαγορευόταν η είσοδος μεταναστών και εθελοντικές οργανώσεις πολιτών ανέλαβαν τη φύλαξη των συνόρων από τους εισβολείς…
.
Έχοντας ως Ελλάδα ζήσει στο πετσί μας το εν λόγω φαινόμενο σε όλες τις τραγικές εκφάνσεις του, προσήλθαμε με ειλικρινές ενδιαφέρον στο θέατρο Αριστοτέλειον για την παράσταση «Arizona» σε κείμενο Χουάν Κάρλος Ρούμπιο και σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη, συναντώντας ανέλπιστα πολλούς θεατές με το ίδιο ενδιαφέρον…
.
Επί σκηνής, με την «αστερόεσσα» να δεσπόζει στο βάθος και έναν ασύρματο στο πλάι να μεταδίδει ανταποκρίσεις, εμφανίζεται ένα τυπικό ζευγάρι αμερικανών, ο Τζώρτζ και η Μάργκαρετ με ανάλαφρο εκδρομικό εξοπλισμό, προκειμένου να αναλάβουν το πόστο τους στο πρόγραμμα φύλαξης των συνόρων με το Μεξικό… καταμεσής στην έρημο της Αριζόνα, κάτω από τον καυτό ήλιο, κατασκηνώνουν οργανωμένοι και παρακολουθούν τυχόν κινήσεις εισβολέων, ακούγοντας από τον ασύρματο μεταδόσεις για την πορεία της επιχείρησης από τα διάφορα μέτωπα εθελοντικής φύλαξης… ο οπλισμένος Τζωρτζ , γεμάτος εθνική περηφάνεια για την πατριωτική αποστολή του αλλά και τυφλό μίσος για τους απειλητικούς ξένους – επικίνδυνα φίδια, αντιμετωπίζει οργισμένα την επιφυλακτική Μάργκαρετ που διατυπώνει απορίες και ενστάσεις για όσα τραγικά ακούει από τον ασύρματο εναντίον των μεταναστών… μέχρι που η μεταξύ τους σύγκρουση, πυροδοτημένη από τον καλλιεργούμενο μισανθρωπισμό, θα αποβεί μοιραία εκατέρωθεν…
Ένα ιδιαίτερο, ψαγμένο έργο βαθύτερης ουσίας (+) του Χουάν Κάρλος Ρούμπιο, που με αριστοτεχνική, λεπτή ειρωνεία αποδομεί καταλυτικά αυτό που στα καθ’ ημάς αποκαλούμε «αμερικανιά», ήτοι ένα γελοίο κράμα αφέλειας, επιδερμικότητας, περιορισμένης αντίληψης, κολλημάτων, αυταρχισμού, τσαμπουκά κλπ., που εδώ συνθέτει το κυρίως υπόβαθρο της υπόθεσης, πάνω στο οποίο στήνεται το σύγχρονο κυνήγι μαγισσών… ο αφελής, εγκεφαλικά ανεπαρκής Τζώρτζ προσφέρεται ιδανικά για εθνικιστικό «ντοπάρισμα» ώστε να αντιμετωπίζει οποιονδήποτε ξένο- ακόμα και παιδί- ως τρομακτική εχθρική απειλή και βρωμερό μίασμα, αιτιολογώντας με το «πατριωτικό» άλλοθι τα εγκλήματα εναντίον του… στον αντίποδα, η εξίσου αφελής Μάργκαρετ που όμως η μεθοδευμένη προπαγάνδα δεν κατάφερε να ισοπεδώσει όλες τις ανθρωπιστικές ευαισθησίες της, συμβολίζει ίσως την βαθιά κραυγή της συνείδησης, ερχόμενη μοιραία σε σύγκρουση με το άδικο ή παράλογο και πληρώνοντας το τίμημα της αλλοτρίωσης… Δύο εξαιρετικά δουλεμένοι χαρακτήρες σε ψυχολογικό επίπεδο, αντιμέτωποι με κρίσεις αξιών και φόντο έναν ανάλγητο κόσμο παραλογισμού, που πασχίζει να «εξαγνίσει» ως συγγραφικό εύρημα ένα μικρό Μεξικανόπουλο- φυγάς καθώς περιφέρεται αμέριμνα «υπεράνω» συνόρων και οπλισμένων φρουρών…
Ο Παντελής Δεντάκης στη σκηνοθετική διαχείριση, κλήθηκε να προσδώσει θεατρικό όγκο σε έναν στατικό διάλογο και σε σημαντικό βαθμό τα κατάφερε ικανοποιητικά, ιδιαίτερα μετά τη μέση του έργου οδηγώντας με μαεστρία την συγκρουσιακή κορύφωση σε δραματικό φινάλε… Η χρήση προβολών με φωτογραφίες από τα σύνορα των δύο χωρών όπου το μικρό Μεξικανάκι σε κίνηση περιδιάβαινε χαριτωμένα δίνοντας το στίγμα της μεταναστατευτικής πορείας του χωρίς ίχνος μελοδραματισμού, συνέβαλε σημαντικά στην ταυτότητα μιας παράστασης ιδιαίτερης με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις… που μπορεί σε σημεία να υστερούσε (όπως θα δούμε παρακάτω), ωστόσο απέδωσε πολύ εύστοχα έως απολαυστικά τον ειρωνικό σαρκασμό του αμερικάνικου πρότυπου, επένδυσε σε λιτότητα με σύγχρονες παρεμβάσεις, αξιοποίησε επιτυχώς οπτικά και ηχητικά μέσα, καθοδήγησε άριστα τους ηθοποιούς στην απόδοση των χαρακτήρων και κυρίως ανέδειξε το αντιρατσιστικό πνεύμα του έργου σχετικά με το φυλετικό μίσος μέσω προπαγάνδας, αποφεύγοντας επιμελώς μελό κορώνες ή ηθικοπλαστικά τσιτάτα…
.
Σε επίπεδο υποκριτικής και οι δύο ηθοποιοί υπήρξαν άψογοι, με τον Σταύρο Καραγιάννη να υποδύεται τον Τζωρτζ πλήρως «αποδομημένα» στα όρια της καρικατούρας, όμως με πολύ προσεκτική, μελετημένη τεχνική- ειδικά στην κινησιολογία, ακροβατώντας μεταξύ απολαυστικού και σουρεαλιστικού με το αμερικάνικο μείγμα χαζοχαρούμενης ελαφράδας, αλαζονείας και τραμπουκισμού που εκδηλώθηκε βίαια μέχρι την τελική κατάρρευση… Η Νικολέτα Παπαδοπούλου στον πιο σύνθετο ρόλο της Μάργκαρετ, απέδωσε επίσης εξαιρετικά την ηρωίδα με την εύθραυστη ψυχολογία, συνδυάζοντας χαριτωμένη αφέλεια, ανεμελιά, συγκαταβατικότητα, υποταγή, παράλληλα με ευαισθησία, συναίσθημα, τραγικότητα στο αυθεντικό ξέσπασμά της, κλιμακώνοντας με πειστικότητα την ερμηνεία της…
Ειδική μνεία αξίζει στα επιτυχημένα για το χιούμορ τους κοστούμια, καθώς τόσο τα ψηλοτάκουνα στην έρημο όσο και η καουμπόϊκη στολή του φύλακα, έδιναν με εύστοχη παρωδία το αμερικάνικο στίγμα, ενώ αποτελεσματικά συνέβαλαν στην ατμόσφαιρα η υποβλητική μουσική με κάουντρι ηχοχρώματα και οι φροντισμένοι φωτισμοί των οποίων τις αλλαγές σηματοδοτούσε επιπλέον ηχητικό σήμα… λιτότατο το σκηνικό με ένα πανί προβολής και φόντο την αμερικάνικη σημαία, συμπληρωμένο από έναν ασύρματο και κάποια απαραίτητα σκηνικά αντικείμενα «κατασκήνωσης»…
.
Η σημαντική μας παρατήρηση (-) αφορά στον ρυθμό της παράστασης, που ειδικά στο πρώτο μισό της κυλούσε βασανιστικά αργά σε σημείο… υπνηλίας, με τεράστιες παύσεις, ακινησία, κοιλιές, ανεκμετάλλευτα κενά που σε διάρκεια μόλις μίας ώρας φαντάζουν μεγάλα, με συνέπεια η παρακολούθηση να «κολλάει» χωρίς ενδιαφέρον και η παράσταση να στερείται την απαιτούμενη θεατρικότητα και ενέργεια… μια στατικότητα που μπορεί να δικαιολογείται από τις συγγραφικές συνθήκες, όμως για τις θεατρικές καθίσταται κουραστική αδικώντας την παράσταση και «χάνοντας» τον θεατή, που εν προκειμένω έπρεπε να περιμένει στωικά το δεύτερο μισό για να συναντήσει ζωντάνια, εξελίξεις και δράση…
.
Συνοψίζοντας (=) πρόκειται για παράσταση ιδιαίτερη και καλοπαιγμένη με επίκαιρη ουσία, που αν απέφευγε κάποιες σκηνοθετικές αδυναμίες θα ανέβαζε σημαντικά τον πήχυ…
Βαθμολογία:
5,8/10
-k-
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ
«Arizona» του Χουάν Κάρλος Ρούμπιο.
Βρισκόμαστε στην καυτή έρημο της Αριζόνα. Ένας μοναχικός κάκτος, σπάει το μονόχρωμο της κατάλευκης άμμου. Στην σκηνή μπαίνουν η Μάργκαρετ και ο Τζώρτζ. Είναι ντυμένοι με ρούχα καλοκαιρινών διακοπών και φέρουν εξοπλισμό υπαίθριας κατασκήνωσης. Το ζευγάρι στήνει τη σκηνή, ανοίγει τις ξαπλώστρες και τις ομπρέλες του. Το ραδιοφωνάκι τους είναι συντονισμένο με έναν σταθμό που παίζει τον εθνικό ύμνο, κλασσικές αμερικανικές επιτυχίες και συχνές ανακοινώσεις για το πρόγραμμα εθελοντικής προστασίας των συνόρων…
Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης.
Ερμηνεύουν: Σταύρος Καραγιάννης, Νικολέτα Παπαδοπούλου.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα 11 και Τρίτη 12 Απριλίου στις 21:00
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 15/05/2022 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 11α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2022