Ένα γνωστό έργο στο θεατρόφιλο κοινό, με ιδιαίτερα ενδιαφέρον και τολμηρό θέμα, που ανεβαίνει για χρόνια με επιτυχία, καθώς πραγματεύεται τις ερωτικές σχέσεις μέσα από απρόβλεπτη, «ανορθόδοξη» οπτική… Το γεγονός ότι το πρωτότυπο από το οποίο εμπνεύστηκε ο σύγχρονος συγγραφέας, γράφηκε το 1870 από τον Μαζόχ καθιερώνοντας την έννοια του μαζοχισμού ως όρο και αντικείμενο πολλών ψυχιατρικών ερευνών, εντυπωσιάζει για το τόλμημα μιας εποχής με κυρίαρχα ταμπού, όπου η ρήξη ήταν αναπόφευκτη…
Είχαμε δει πριν λίγα χρόνια μια εκδοχή του έργου σε παράσταση που άφησε άριστες εντυπώσεις και ήταν λογικό να προσέλθουμε με προσδοκίες στο θέατρο Μετροπόλιταν για την τωρινή παράσταση «Αφροδίτη με τη γούνα» του Ντέιβιντ Άιβς σε σκηνοθεσία Ρέινας Εσκενάζυ…
Η υπόθεση ξεκινά με το τηλεφώνημα του συγγραφέα και σκηνοθέτη μιας παράστασης σε έναν φίλο του, γκρινιάζοντας ότι παρά τις απανωτές οντισιόν δεν κατάφερε να βρει την κατάλληλη πρωταγωνίστρια για το έργο του, ονόματιΒάντα, δηλώνοντας πλήρη απογοήτευση και ακριβώς τη στιγμή που ετοιμάζεται να αποχωρήσει, εισβάλλει καθυστερημένη μια υποψήφια με το όνομα Βάντα… Ενώ αρχικά προσπαθεί να την αποφύγει απαξιώνοντας την ενοχλητική παρουσία και συμπεριφορά της, η δική της επιμονή καταφέρνει να τον μεταπείσει κι όταν ξεκινά η οντισιόν διαπιστώνει έκπληκτος ότι έχει μπροστά του την ιδανική «Βάντα» που έχει μελετήσει το έργο του σε βάθος και τον παρασύρει σε ένα παιχνίδι ρόλων πάνω στον έρωτα, τη εξουσία και την υποταγή, όπου οι αποκαλύψεις προκύπτουν αναπόφευκτα και τα όρια μεταξύ φαντασίας, ρεαλισμού, πρόβας ή ζωντανής πραγματικότητας μοιραία χάνονται οδηγώντας σε απρόσμενη κατάληξη…
Το ιδιαίτερο, εμπνευσμένο θεατρικό έργο (+) του Ντέιβιντ Άιβς, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Μαζόχ και δεδομένου ότι αναφέρεται στο μακρινό 1870, ομολογουμένως εκπλήσσει με την τόλμη της θεματολογίας που πραγματεύεται την ερωτική ηδονή μέσω της υποταγής και του πόνου…Ο ήρωας Σεβερίν έχει ταυτίσει μέσω νεανικού τραυματικού βιώματος- άμεσα συνυφασμένου με γούνα- την ερωτική απόλαυση με την απόλυτη ταπείνωση, εκλιπαρώντας τη «θεά Αφροδίτη» Βάντα να τον δεχθεί ως σκλάβο της και να υπογράψει «σύμφωνο υποταγής» με τη δικαιοδοσία να τον χειριστεί όσο σκληρά επιθυμεί… Μια συνθήκη που στο έργο του Άιβς ως «θέατρο μέσα στο θέατρο», καθίσταται ριψοκίνδυνη, ξεφεύγει από τα οριοθετημένα πλαίσια μιας πρόβας, απογυμνώνει τους χαρακτήρες με απρόσμενες ανατροπές, επιχειρεί βαθύτερο ψυχογράφημα και ενίοτε «αποδόμηση» της κεντρικής ιδέας, εμπλέκει τη φαντασίωση με την πραγματικότητα κι όλη τούτη η απρόβλεπτη πλοκή μοιραία διεγείρει εγκεφαλικά και όχι μόνο τον θεατή…
Η έμπειρη Ρέινα Εσκενάζυ στο τιμόνι της σκηνοθεσίας, απέδωσε αυτό το ιδιαίτερο «παιχνίδι» με τις δύσκολες ισορροπίες, τα πολλά επίπεδα, τις συνεχείς παλινδρομήσεις και τη διαρκή μετάβαση από το τώρα της πραγματικότητας στην φυγή των ρόλων, με αποτελεσματικότητα, καθαρή ματιά, εντιμότητα, λιτή προσέγγιση, παρότι εντοπίσαμε κάποιες ελλείψεις… Τα στοιχεία που εκτιμήσαμε ιδιαίτερα αφορούν στον ζωντανό ρυθμό με χαριτωμένη σπιρτάδα, ομαλή ροή, ενδιαφέρουσες εντάσεις- ανατροπές χωρίς υπερβολές, ενώ γενικώς η αίσθηση του μέτρου υπήρξε εμφανής ισορροπώντας εύστοχα ένα θέμα εκ φύσεως «κραυγαλέο» που μπορούσε να αστοχήσει σε «περίεργα» μονοπάτια… Ωστόσο η αξιοπρεπής προσέγγιση εστίασε κατά βάση στο ψυχολογικό υπόβαθρο των ηρώων, αντιμετωπίζοντας τη διαστροφή με τρόπο εγκεφαλικόκαι αναδεικνύοντας τις «πηγές» των αντισυμβατικών αισθημάτων… Στον τομέα της θέασης, το σκηνοθετικό εύρημα με το υποφωτισμένο «παραβάν» και τις σκιές πίσω του, πρόσθεσε σημαντικούς πόντους στο αποτέλεσμα, όπως και τα εύστοχα «πολυμορφικά» κοστούμια της ηρωίδας με το απαραίτητο σεξαπήλ, ενώ το απέριττο σκηνικό με ένα γραφείο κι έναν καναπέ εξυπηρέτησε λειτουργικά τις βασικές ανάγκες…
Όσον αφορά στο κομμάτι της υποκριτικής υπήρχε μια ιδιαίτερη συνθήκη λόγω του «θεάτρου μέσα στο θέατρο», καθώς οι ηθοποιοί όφειλαν να υποδυθούν τους ρεαλιστικούς χαρακτήρες του θεατρικού έργου με σύνθετη ψυχολογική δομή και ταυτόχρονα τους φανταστικούς ήρωες του Μαζόχ «μπαινοβγαίνοντας» διαρκώς από τον έναν ρόλο στον άλλον…Ένα δύσκολο εγχείρημα που κατάφεραν σε σημαντικό βαθμό αλλά όχι ολοκληρωτικά και κυρίως ο Αργύρης Αγγέλου που με φυσικότητα, ρεαλισμό, αμεσότητα έπεισε ως σκηνοθέτης Τομά, ενώ με ενέργεια, ένταση και πάθος απέδωσε αξιοπρεπώς τον κόμη Σεβερίν, αν και υπολειπόταν στο «διαστροφικό» κομμάτι της ερμηνείας… Η Βαρβάρα Λάρμου ως Βάντα- κοινό όνομα σε αμφότερους τους ρόλους- κατέβαλε φιλότιμη προσπάθειασε έναν ιδιαίτερα απαιτητικό και πολυσύνθετο χαρακτήρα με συνεχείς μεταπτώσεις- ανατροπές- παλινδρομήσεις, που παρά τη χαριτωμένη της παρουσία με νεανικό μπρίο ως υποψήφια στην οντισιόν, ως μοιραία, μυστηριώδης, επιβλητική, αισθαντικήΒάντα- θεά, δυστυχώς δεν έπεισε…
Κι εδώ έγκειται το βασικό έλλειμα (-) στον συγκεκριμένο πρωταγωνιστικό ρόλο, που απαιτεί ιδιαίτερα ερμηνευτικά προσόντα και εμπειρία, καθώς δεν πρόκειται απλά για μια σέξυ γυναίκα- αφέντρα και εν προκειμένω η επιτηδευμένη κίνηση, τα αμήχανα σφιγμένα χέρια, η ατελής άρθρωση, η έλλειψη φυσικού εκτοπίσματος ως δεσποτική- αυταρχική μορφή, η έλλειψη μυστηριακής αίγλης κλπ. δεν συνέβαλαν στην απαιτούμενη πειστικότητα βάσει συγγραφικών προδιαγραφών… Επιπλέον μας έλειψαν σκηνοθετικά, τόσο η διαφοροποίηση της ερμηνείας στην αλλαγή των ρόλων, όσο και η σηματοδότηση της αλλαγής σκηνών πχ. με διακυμάνσεις φωτισμών, οι οποίοι θα μπορούσαν να διαμορφώσουν εξαιρετική ατμόσφαιρα σε ένα έργο που την απαιτούσε και τη στερήθηκε, όπως επίσης στερήθηκε και την καθοριστική συμβολή της μουσικής που σχεδόν απουσίαζε με την υποτυπώδη παρουσία της…
Εν κατακλείδι (=) είναι γεγονός ότι παρά τις όποιες ελλείψεις, είχαμε την ευκαιρία να εντρυφήσουμε εκ νέου σε ένα ενδιαφέρον έργο με την τολμηρότητά του, που εισπράξαμε ως αξιοπρεπή, ισορροπημένη παράσταση…
Βαθμολογία:
6,4/10
Πληροφορίες για τη παράσταση εδώ
