Πόσο όμορφο συναίσθημα να βρίσκεται κανείς στο θέατρο, και να περιμένει με ανυπομονησία να δει μία παράσταση. Να ζήσει τις περιπέτειες των ηρώων. Να αισθανθεί, να συναισθανθεί αλλά και να ταυτιστεί. Να βιώσει αυτό το υπέροχο «αλισβερίσι» ενέργειας μεταξύ πλατείας και σκηνής. Πόσο δε μάλλον όταν πρόκειται για τον φιλόξενο χώρο του θεάτρου «Αμαλία» όπου παρακολουθήσαμε το έργο του Ρόμπερτ Χάρλιγκ, «Ανθισμένες Μανόλιες».
Αφορμή για να ξεκινήσει τη συγγραφή του έργου ο Χάρλινγκ στάθηκε ένα πραγματικό γεγονός, ο θάνατος της αδερφής του από διαβήτη. Έξι πολύ διαφορετικές γυναίκες μεταξύ τους συναντιούνται καθημερινά σε ένα κομμωτήριο. Η Τρούβι, η ιδιοκτήτρια, μια γυναίκα γεμάτη αισιοδοξία και θετική ενέργεια, η φωνακλού και έντονη Ουίζερ, η οποία έχει μια σχέση αγάπης και μίσους με την Κλερ, την έξω καρδιά πρώην κυρία δημάρχου, η μυστηριώδης και χαμηλών τόνων Ανέλ, η Εμ’Λιν, η σοβαρή και συγκροτημένη μητέρα και σύζυγος και η διαβητική της κόρη Σέλμπι. Έξι ετερόκλητοι χαρακτήρες που ενώνονται από μια βαθιά φιλία, που γεφυρώνει τη διαφορά ηλικίας αλλά και κοινωνικής θέσης. Στο συγκινητικό φινάλε του έργου ορατή είναι η δύναμη των γυναικών, η ζωντάνια, το χιούμορ τους, αλλά κυρίως το πάθος τους για τη ζωή. Γέλιο και συγκίνηση μπλέκονται όμορφα στο κοινωνικό αυτό έργο δίνοντάς του έναν κωμικοτραγικό χαρακτήρα. Δεν πρόκειται για ένα έργο αξιώσεων ή κάποιας ιδιαίτερης δυσκολίας, όμως έχει μια γλύκα και καταπιάνεται με θέματα όπως ο έρωτας, η αγάπη, ο γάμος, η μοναξιά, η απώλεια και η δύναμη που πάντα βρίσκει μέσα του, αλλά και στους γύρω του, ο άνθρωπος για να συνεχίζει να ελπίζει και να ζει.
Το έργο έχει γίνει κινηματογραφική ταινία δύο φορές, μία το 1989 με ένα εξαιρετικό καστ και ένα παρ’ ολίγον Όσκαρ για την Τζούλια Ρομπερτς και μία το 2012.
Στην Ελλάδα ευτύχησε να ανέβει το 1999 στο θέατρο Μουσούρη σε μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ, σκηνοθεσία Γιάννη Ιορδανίδη και με μια απίθανη Σοφία Φιλιππίδου στο ρόλο της Ουίζερ.
Τώρα εν προκειμένω για το έργο που παρακολουθήσαμε στο Αμαλία, ξεκινώντας όπως πάντα από το κείμενο, το θεμέλιο λίθο του θεάτρου, είχε πολλές αδυναμίες. Από τους διαλόγους, σε μετάφραση του Κωνσταντίνου Κυριακού, έλειπε η ζωντάνια κι η αληθοφάνεια. Το πρόβλημα γίνεται πολύ εμφανές, αν σκεφτεί κανείς πως ο χαρακτήρας της Ουίζερ είναι στη βάση του κωμικός, όμως δεν προκάλεσε την απαιτούμενη ευθυμία, γεγονός που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο κείμενο αλλά και στη σκηνοθεσία και πάλι του Κωνσταντίνου Κυριακού. Σε ορισμένα σημεία δεν έβγαινε νόημα. Οι σφιχτοδεμένοι διάλογοι έλειψαν από την παράσταση και η έλλειψη αυτή την αποδυνάμωσε.
Η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Κυριακού είχε θετικά και αρνητικά στοιχεία. Στα θετικά οι γρήγορες εναλλαγές και η κινησιολογία των ηθοποιών που ήταν αρκετά αρμονική, αν και δεν έλειψαν οι άσκοπες μετακινήσεις που δεν καταλάβαμε γιατί γίνονταν. Θετική και η μη μελοδραματική προσέγγιση.
Στα αρνητικά η υπερβολή σε κάποιες αντιδράσεις των ηθοποιών, κυρίως στις στιγμές έκπληξης και έντασης. Επίσης η επιλογή του να μην προβάλλει την ιδιαίτερη σχέση της Ουίζερ με την Κλερ που είναι ένα χαρακτηριστικό δίπολο του έργου, μπορεί να θεωρηθεί ατυχής. Η σχέση σύγκρουσης και βαθιάς αγάπης των δύο γυναικών βοηθάει στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων τους. Τέλος το έργο σχεδόν μέχρι τη μέση είχε πολύ αργό ρυθμό. Η κατάσταση ευτυχώς βελτιώθηκε στο δεύτερο μισό.
Τα σκηνικά της Μαρίας Φιλίππου ήταν απλά και όμορφα αποδίδοντας επαρκώς τον χώρο ενός κομμωτηρίου. Πολύ ωραία ιδέα το μπακράουντ. Το σκηνικό συνεχιζόταν και πίσω από την πόρτα του κομμωτηρίου με υπόνοια ύπαρξης δέντρων και φυτών, δίνοντας έτσι την αίσθηση του εξωτερικού χώρου.
Τα κοστούμια της Αθηνάς Τρανούλη ήταν πολύχρωμα και αντίστοιχα του χαρακτήρα της κάθε ηρωίδας. Έλειψαν όμως τα αξεσουάρ και γενικότερα ένα περισσότερο περίπλοκο στυλ σε κάποιες από τις ηρωίδες. Ο Παναγιώτης Μανούσης φώτισε όμορφα τη σκηνή, με σωστές εστιάσεις χωρίς να μιλάμε για κάτι ιδιαίτερο. Οι μουσικές επιλογές της παράστασης, μεταξύ των οποίων και το Sound of Silence των Disturbed, ήταν πετυχημένες και οδηγούσαν τον θεατή αβίαστα στη συγκίνηση εντείνοντας τα συναισθήματα.
Το μεγάλο συν της παράστασης είναι οι ερμηνείες. Οι έξι ηθοποιοί απέδωσαν πολύ καλά τους ρόλους που κλήθηκαν να ενσαρκώσουν. Ιδιαίτερα ξεχώρισαν όμως η Βάσω Γουλιελμάκη και η Εύη Δαέλη.
Η μεν πρώτη στο ρόλο της Κλερ ήταν πραγματικά απολαυστική. Με απόλυτα φυσικό και αβίαστο παίξιμο έδειξε όλες τις πτυχές του χαρακτήρα της ηρωίδας της. Είδαμε μια Κλερ, νωχελική, σαρκαστική, ερωτική, αστεία αλλά και συναισθηματική και τρυφερή και ευάλωτη. Παρουσίασε στη σκηνή έναν ολοκληρωμένο άνθρωπο, ενώ και στις κωμικές στιγμές της οι ατάκες έφταναν στην πλατεία που την αντάμειβε με το γέλιο της.
Η δε δεύτερη, επίσης με ζηλευτή φυσικότητα παρουσίασε τη συνεσταλμένη και κουμπωμένη Ανέλ που σιγά σιγά ανοίγεται και εντάσσεται στην παρέα των γυναικών.
Η Ηρώ Μουκίου στο ρόλο της Ουίζερ είχε ζωντάνια και ορμή αν και στιγμές έφτανε να γίνει υπερβολική και θορυβώδης. Οχι όμως παρορμητικά καθώς η ηρωίδα της είχε μια σαρωτική τάση όπως ήταν και η ίδια της η ζωή.
Η Άννα Ανδριανού έπαιξε με μέτρο την «μετρημένη» Εμ Λιν και κατάφερε να συγκινήσει τους θεατές στη σκηνή μετά την απώλεια της Σέλμπι την οποία ερμήνευσε με κέφι η Κρίστυ Παπαδοπούλου. Πολύ καλή στο ρόλο της αν και με λίγη εμβάθυνση παραπάνω θα ήταν πιο καθαρός ο χαρακτήρας της Σέλμπι.
Τέλος η Κατερίνα Μπιλάλη στο ρόλο της Τρούβι «όργωσε» τη σκηνή και έπεισε ως τσαχπίνα, κουτσομπόλα και καλόκαρδη κομμώτρια του Αμερικάνικου Νότου. Στο σύνολό τους οι έξι ηθοποιοί έδεσαν απόλυτα και είχαν χημεία στη σκηνή.
Συνοψίζοντας (=): Οι Ανθισμένες Μανόλιες είναι μια παράσταση ανάλαφρη, γεμάτη συναισθήματα που υμνεί τη γυναικεία φιλία. Παρά τις αδυναμίες στη μετάφραση και τη σκηνοθεσία η πλάστιγγα γέρνει ελαφρώς υπέρ της, λόγω της πολύ καλής απόδοσης των ηθοποιών που κλείνουν το μάτι στο θεατή και του λένε « Η ζωή είναι ωραία, με τα όμορφα και τα δύσκολα της»
Βαθμολογία:
5,4
Νέες παραστάσεις 30 και 31 Οκτωβρίου, σχετικά διαβάστε εδώ
–Aποσπάσματα και υπόκλιση ηθοποιών (15/10/2021) στο θέατρο Αμαλία.
.
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 14/05/2022 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 11α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2022 – Πληροφορίες ΕΔΩ
