Για κάποια ζωντανά (νεκροζώντανα), το πάτωμα είναι φυσικός χώρος έκφρασης στον οποίο επιτελούν την όλη τους παράσταση για ζωή
Γράφει ο Μανώλης Ιωαννίδης για την Κουλτουρόσουπα
Ας ξεκινήσουμε απ’ τα βασικά: τα σκυλιά είναι υπέροχα ζώα. Για την ακρίβεια είναι τα καλύτερα ζώα που υπάρχουν σ’ αυτόν τον τενεκέ για πλανήτη. Προσωπικά, είναι στην κορυφή του τοπ-3 των αγαπημένων μου ζώων (1. σκυλιά, 2. γατιά, 3. άνθρωποι). Βασικά, δεν τα αξίζουμε τα σκυλιά και ίσως είναι η απόδειξη ότι εκτός από έναν βαθιά και ειλικρινά σαδιστή και αυθεντικά διεστραμμένο Θεό, υπάρχει κι ένας καλός που μας φώτισε να εξημερώσουμε αυτές τις τετράποδες ευτυχίες, μήπως και δούμε άσπρη μέρα. Διόρθωση- μήπως και δούμε λιγότερο-μαύρη μέρα.
Καθόλου περίεργο να θέλεις το ερωτικό αντικείμενο ακόμη κι αν το κάθε ηρωικό, εναπομείναν κύτταρο της Αντίστασής σου εξεγείρεται κατά του βίαιου φασίστα που φρόντισες παρασκηνιακά (και προσκηνιακά, μην πω) να εγκαθιδρύσεις στον μικρόκοσμό σου. Αλλά και τι ωραία η επίγνωση της ανωμαλίας της επιθυμίας, για αφεντικό, για λουρί, για μαστίγιο. Έχει διαλείμματα διαύγειας η εθελοτυφλία. Αλλά αυτό ακριβώς είναι- διαλείμματα. Μετά, βουρ, στην αυτοκαταστροφή!
Στο αιώνιο εδώ και στο αιώνιο τώρα μπαίνουν τα πιο ωραία γκολ. Είναι άγια και τα δύο κι όσοι το καταλαβαίνουν είναι φίλοι μου θέλουν-δε θέλουν (δε μ’ ενδιαφέρει αν δε με θέλετε για φίλο, συνηθισμένα τα βουναλάκια στους παγετώνες). Στο δωμάτιο, εντός έδρας, σε ένα μπουκάλι, μινιατούρες να φαντάζουν άρχοντες των όσων, οι εραστές (αφεντικά κι αφεντημένοι) αναλαμβάνουν τους ρόλους τους κι η ζωή αποκτά λίγο νοστιμότερο νόημα. Όσο κρατάει η παράσταση…
Σήκωσε το καμτσίκι σου και καμτσίκωσέ με, καμτσικιέρη! Είναι ευπρόσδεκτες (αν όχι αναζωογονητικές) οι ταπεινώσεις, όταν προέρχονται από τον εραστή. Τα φιλικά πυρά, όπως και να ‘χει, έχουν τη γοητεία τους. Πρόσωπο με πρόσωπο, μήπως και χαθούν οι απαραίτητες διασπάσεις και νικητές και ηττημένοι κυριαρχήσουν εξίσου πάνω σε αυτόν τον κόσμο. Δύο κατηγορίες ανθρώπων υπάρχουν: οι πρωταγωνιστές και οι κακομοίρηδες. Σε αυτήν όμως την εξαίρετη συναλλαγή, όπου όλα είναι ξεκάθαρα και οι δρόμοι μονής κατεύθυνσης (προς τα πού όμως;) γεννιέται μια παραμορφωμένη, περίεργη υπερβατικότητα ολιγοπώλιο μεταξύ εκλεκτών αλητίριων που παρουσιάζει ένα τάδε γούστο.
Και φτάνουμε στην πεμπτουσία του αριστουργήματος… Κάποιον το κορμί αρμόζει σε θρόνους, κάποιον σε φτωχικά, κακοφτιαγμένα καρότσια και κάποιων άλλων στο πάτωμα. Για κάποια ζωντανά (νεκροζώντανα), το πάτωμα είναι φυσικός χώρος έκφρασης στον οποίο επιτελούν την όλη τους παράσταση για ζωή. Μπουσουλώντας, έρποντας, κουτροβαλώντας, αδυνατούν να απομαγνητιστούν απ’ την ασφάλεια και τη ζεστασιά του δαπέδου, μιας και τα κόκαλά τους δεν είναι ικανά να σηκώσουν τόση ανικανότητα και δειλία, για να έλθουν σε μια πιο κάθετη θέση- όλες τους οι θέσεις είναι οριζόντιες και κατά βάθος υποτακτικές (σε βάθος, στον ίδιο τους τον εαυτό).
Τι θέλει ο άνθρωπος για να ζήσει- τακτοποιημένη σαφήνεια, ψευδαισθήσεις ασφάλειας κι ένα τσικ επανάστασς (τεμέκ). Τέτοιες λοιπόν «σχέσεις» (αφεντικό-αφεντημένου) είναι ένα σφηνάκι ενέργειας σε έναν οργανισμού που μάλλον αδυνατεί να περιοριστεί σε συμβατικές μορφής συσχέτισης κι επιλέγει τις πιο βιτσιόζικες.
Ανόθευτη, ειλικρινής ανωμαλία και μισοπροβαρισμένη νεύρωση: η ανάγκη για ταπείνωση μπρος (κάτω;) από το ερωτικό αντικείμενο. Ο ένας είναι ο Dog κι ο άλλος ο God. Και οι ρόλοι αυτοί, μετά το σωστό κάστινγκ οδηγούν σε έκτακτες, θεάρεστες καταστροφές-blockbuster, μέχρι το ίδιο έργο να παιχτεί απαράλλαχτο ξανά εσαεί με την ίδια επιτυχία. Άλλωστε αυτές οι συναλλαγές πάντα έχουν άπειρο χώρο να κινηθούν στον άξονα της έντασης παρά της διάρκειας. Οπότε, κρίνονται εξαίρετα επιτυχημένες ιδωμένες από αυτές τις παρωπίδες.
Άλλο που δε θέλει ο άλλος. Λίγο είναι σε παρακαλάνε να διαφεντέψεις ένα σώμα;Ξέρε τι λένε για τα κορμιά και τα μαχαίρια…
Το τραγούδι, ν’ αναφέρω, βγήκε όταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία της μπάντας (ο Ίγκυς) ήταν 22. Συνήθως μέχρι τα 22 σου σχηματίζεις το βασικό corpus γνώσης που θα χρειαστείς γι’ αυτήν τη ζωή. Coprus γνώσης θα έλεγε κανείς. Οκ, υπάρχουν και οι latebloomers, αλλά τις καλές τις σφαλιάρες μάλλον τις τρως το αργότερο μέχρι το τέταρτο του αιώνα, όλα τ’ άλλα είναι μειλίχια χάδια, youcan @ me..
Τα μάτια ερμητικά κλειστά, πιάνουν βάρδια πάλι όταν είναι ν’ αλληθωρίσουν κοιτώντας άλλα μάτια από τη σωστή απόσταση που πρέπει να ‘χουν δυο casestudies στην αναταραχή-διαταραχή-λοίμωξη που ονομάζεται ανθρώπινη κατάσταση. Μπορεί ν’ αποτελεί φάρμακο απέναντι στη σαχλή πεζογραφία της πραγματικότητας αλλά οι παρενέργειες περιλαμβάνουν μερική ηθελημένη τύφλωση, ροζ παραισθήσεις κι απόλυτο χωροχρονικό αποπροσανατολισμό.
Τα άλλα τα μάτια τα πνευματικά, τα σκέπασαν σαν κάμερες παρακολούθησης κάτι κουκουλοφόροι-παραβατικά στοιχεία που θέλει να διαταράξουν την αχρωμία της πραγματικότητας πιτσιλώντας μπογιές ολόφρεσκου αίματος σε κάτι ετοιμόρροπες οικοδομές που θέλουν γκρέμισμα.
Το μυαλό λειτουργεί υπογείως- για να σιγοντάρει την τρελή αυτή βόλτα στο πάρκο και να δώσει σε νόημα σε αυτά που ακριβώς χρειάζεται. Είναι ο παραγωγός της όλης ταινίας- ξέρεις ότι αυτός είναι που βάζει τα γκαφρά, αυτός είναι που θα πάρει την τελική απόφαση, αλλά ποτέ δεν τόνε βρίσκεις πουθενά, όταν τόνε χρειάζεσαι!
Το μυαλό ούτε κλείνει ούτε παραλύει- μια χαρά τους έχει κάνει τους υπολογισμούς του: πόσο σφιχτό πρέπει να ‘ναι το κολάρο, πόσο μακρύ το λουρί, πότε γαβγίζουμε… Καθόλου δε χάνει τα λογικά του ο «σκύλος» της υπόθεσης, τα συμβατικά του χάνει. Οπότε τα ρίχνει στο μυαλό μήπως και μετά απ’ τη δίνη, όταν το έρημο θηλαστικό, αναμαλλιασμένο και ξεπουπουλιασμένο στέκεται μπροστά στην ασπρόμαυρη (ή μαυρήμαυρη) καθημερινότητα έχει να πει ένα λογύδριο μπρος σε κάποιον πρόθυμο κριτή.
Τα χέρια είναι για ν’ αγαπάνε, όχι να χτυπάνε. Βέβαια, θαμουπείτε, τι να κάνουμε αν μερικοί αντί για χάδια απαιτούν απ’ αυτά μπάτσες, μαστίγια κι αλυσίδες; Μερικά σκυλιά δαγκώνουν… και μερικοί τη βρίσκουν μ’ αυτό και μπράβο τους! Δεν ήσανε ανώμαλοι οι άνθρωποι!
Εντάξει. Μεταξύ μας, Iggy. Δε νομίζω σε τέτοιες σχέσεις να σκέφτεσαι με την καρδιά σου…
Νευρωτικός στοχαστής για τον έρωτα και τίποτα άλλο
–Τον κούτο του Iggy του Pop τον λέγανε Τρόμπα (R.I.P. inpeace)και ο Iggyτου έγραψε και μια ιστοριούλα και αυτό με κάνει χαρούμενο.