Στο ούτως η άλλως, φτωχικό Παρά Θιν Άλος, ήταν η κορυφαία εκδήλωση της φετινής πολιτιστικής διοργάνωσης.

 
Η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, για μας κορυφαία στο είδος της στην Ελλάδα, συνέπραξε επί σκηνής, [Διεύθυνση Ορχήστρας, Αλέξανδρος Μυράτ], με την επίσης [για μας], κορυφαία ερμηνεύτρια Έλλη Πασπαλά, σε μια μυσταγωγική [και δροσερή] βραδιά, στον υπέροχο προαύλιο χώρο του Κυβερνείου.

Τον οποίο διεκδικεί από χρόνια ο Δήμος Καλαμαριάς και αν αυτό συμβεί, πάρει δηλαδή το ο.κ. θα το συμπεριλάβει στις γενικοτερες πολιτιστικες του εκδηλώσεις… Αυτό επισήμανε  μεταξύ άλλων και ο Δήμαρχος, λίγο πριν ξεκινήσει η συναυλία, εκεί γύρω στις 9.15, σε μια ως είθισται ελληνική κακή νοοτροπία για τους «άρχοντες» της πόλης, ευτυχώς όμως, ολιγόλεπτη ομιλία του …

Προηγουμένως, ο χώρος γέμισε ασφυκτικά [από νωρίς], με συνειδητοποιημένο μουσικόφιλο κοινό, [που ήξεραν τι πήγαιναν να δουν], με πολλές οικογένειες [με μικρά παιδιά στην αγκαλιά…], φυσικά και  πολλούς δημότες της περιοχής που κρατούσαν ανά χείρας τις προσκλήσεις τους. Τώρα από το σύνολο του κοινού, πολύ αμφιβάλω αν είχαν ακούσει ποτέ την ΚΟΘ ζωντανά, κυρίως το «δύσκολο» πρόγραμμα που είχαν επιλέξει για την βραδιά με έργα  Beethoven και αν ήταν φαν της Έλλης Πασπαλά.

Εν τέλει και στους «αμαθείς» καλό θα τους έκανε η παρουσία τους εκεί… γιατί ο πολιτισμός, εξημερώνει  τους πάντες… Παρεμπιπτόντως, αυτό συμβαίνει πάντα στις πολιτιστικες εκδηλωσεις των Δήμων, το καπάρωμα όλων μα όλων των πρώτων σειρών για κάθε παρατρεχάμενο και κάθε κυράτσα [μέχρι και καθαρίστρια έχω ακούσει] που δουλεύει σε αυτούς και απαραίτητα, κονομούν πρόσκληση για όλη την οικογένεια και δίνουν το παρόν τους σεινάμενες κουναμενες, ως γλάστρες των Δ.Σ., η ως χειροκροτητές των αφεντικών τους, αφήστε δέ και το ύφος τους …

Οποτε καταλαβαίνω απόλυτα την δυσαρέσκεια τους, όταν αρμόνικα παρατεταγμένη η ΚΟΘ, εκτέλεσε μοναδικά κλασσικά κομμάτια για κοντά στα 40 λεπτά της ώρας, με ένα ανεξήγητο ομως μεγάλο διάλλειμα για να επανέλθει ξανά στη σκηνή. Το είπαμε παλιότερα και το ξανάλεμε, η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, είναι το καμάρι της πόλης μας. Αψεγάδιαστοι, καθηλωτικοί, σαγηνευτικοί, έτσι όπως είναι παρατεταμένοι πάνω στη σκηνή, «φισκαρισμένοι» με τα όργανα τους, ντυμένοι στα μαύρα,  σα μια «κινητή ζωγραφιά» που πάλλετε από ζωντάνια και ομορφιά. Το κυνηγούν, το παλεύουν με νύχια και με δόντια, με ένα αυστηρό πρόγραμμα, με ποίκιλες εμφανίσεις, εκπλήξεις και πολύ συχνά με διάσημους καλεσμένους από το εξωτερικό.

Δεν θα αναλωθούμε σε κολακείες, την γνωρίσαμε, τη μάθαμε καλα, την αγαπάμε τρελά. Ο χρόνος με τις επιλεκτικές επιλογές της, της βγήκε σε καλό και σήμερα μιλάμε για την απόλυτη ερμηνεύτρια, με μια τεράστια γκάμα τραγουδιών παγκοσμίου ρεπερτορίου, που μόνο η ίδια μπορεί να πει. Έτσι και χθες βράδυ, όμορφη, κομψή, εμφανίστηκε στη σκηνή του Κυβερνείου. Στην αρχή μαζεμένη, όπως πάντα, [με την «Πορνογραφία» του Χατζιδάκι] και απελευθερωμένη μετά το πρώτο χειροκρότημα, ήρθε να επιβεβαιωσει τα αυτονόητα που λεμε στην αρχή γι αυτήν. Επιπλέον τραγουδούσε, Kurt Weil, Παναγιώτη Καλατζόπουλου, Randy Newman, Nicola Piovani, Philip Giass κ.α….. αυτην την γυναίκα, δεν χορταίνεις να την ακούς…

Ήταν μια όμορφη «ζεστή» συναυλία, με νόημα, ουσία και καρδιά…  Από αυτές που μένουν στη ψυχή σου και ως ανάμνηση έχεις να θυμάσαι …

Μια απορία για την λατρεμένη ορχήστρα.

Όταν έχει quest, γιατί απαραίτητα [και πάντα], όλο το 1ο μέρος και η αρχή του 2ου, να αποτελείται με κλασσικά κομμάτια και μόνη της στη σκηνή;;;