Ω γλυκιά Γλυκερία… πόσο γλύκανες το έαρ! Ακούσαμε στο Μέγαρο Μουσικής & Σχολιάζουμε
Μια παράθεση «γλύκας» που δεν μπορείς να αποφύγεις, όταν μια – όνομα και πράγμα- Γλυκερία τραγουδά εν μέσω Εβδομάδας των Παθών «Ω γλυκύ μου έαρ» και σταλάζει μέσα σου λυγμό… Κι εκεί έξω η μυρωμένη εαρινή νυχτιά με ένα φεγγάρι ολόγιομο να ψάλλει τους δικούς της δοξαστικούς ύμνους, σε ένα «κόντρα» σκηνικό που βαθαίνει τον πόνο της απώλειας. Μ. Τρίτη στο Μέγαρο Μουσικής για να απολαύσουμε την Γλυκερία σε μια διαφορετική εμφάνιση, προσαρμοσμένη στο κλίμα των ημερών και με τίτλο «Ω γλυκύ μου έαρ», εμπνευσμένο από το εμβληματικό εγκώμιο- θρήνο… Για την ακρίβεια, στο κατάμεστο Μέγαρο, με παρούσα όλη την γκάμα των ηλικιών, ως εμφανής απόδειξη του πόσο αγαπητή είναι καθολικά η συγκεκριμένη ερμηνεύτρια.
Η οποία αμέσως μετά τους μουσικούς έκανε την εμφάνισή της κι αξίζει πριν από οτιδήποτε να τονίσουμε ένα κοινό χαρακτηριστικό όλων των Καλλιτεχνών με Κ κεφαλαίο. Την ευλογημένη απλότητα ή αν θέλετε σεμνότητα…. Αυτή την αίσθηση μέτρου, ισορροπίας, αξιοπρέπειας, ήθους, αυθεντικότητας, που «άμα τη εμφανίσει» επί σκηνής την εισπράττεις αυθόρμητα και ξέρεις ότι απέναντί σου στέκεται ένας αληθινά σπουδαίος που δεν έχει ανάγκη τίποτα παραπανίσιο για να αποδείξει κάτι. Διότι διαθέτει- με απόλυτη επίγνωση, ένα αυταπόδεικτο μεγάλο ταλέντο να σου προσφέρει και οποιοδήποτε «φτιασίδι» από γύρω, όχι μόνο θα ήταν περιττό, αλλά ίσως και μειωτικό του ταλέντου. Σε αυτήν ακριβώς την κατηγορία ανήκει η Γλυκερία με τη σεμνή σκηνική παρουσία που αποπνέει ήθος και όλη η στάση της εκεί πάνω μεταφέρει ένα αυθεντικό μήνυμα: «είμαι εδώ για να σας τραγουδήσω από την ψυχή μου και να γλυκάνω τις δικές σας ψυχές». Τόσο απλό και τόσο αληθινό… όπως και η ίδια.
Που είναι γεγονός ότι «παραπλανά»… βλέπεις ένα σχεδόν ντροπαλό, μικροκαμωμένο πλάσμα να παίρνει θέση στο μικρόφωνο κι όταν ανοίξει το στόμα κι οι πρώτες νότες φτάσουν στ’ αυτιά, αναρωτιέσαι πού είναι κρυμμένη αυτή η τεράστια φωνή, το περίσσιο πάθος, ο βαθύς καημός… πώς μπορεί το «ντροπαλό κορίτσι», όταν τραγουδά, να μεταμορφώνεται σε «καιόμενη βάτο», τυλιγμένη θαρρείς σε φλόγες έτοιμες να την καταπιούν… Προφανώς είναι περιττή η μνεία σε μια καταξιωμένη φωνή με μεγάλη πορεία χρόνων, που η ερμηνεία της έβαλε χαρακτηριστική σφραγίδα σε ένα πλούσιο ρεπερτόριο. Ωστόσο, με την ευκαιρία τούτης της βραδιάς, αξίζει να τονιστεί όχι μόνο το αναλλοίωτο μιας «επίπονα» δουλεμένης φωνής, αλλά κυρίως η ωριμότητά της, το βαθύτερο ηχόχρωμα, η συγκινητική εκφραστικότητα, τα περίτεχνα γυρίσματα, οι τεράστιες δυνατότητες σε κάποια τραγούδια υψηλών απαιτήσεων. Και σε ένα ρεπερτόριο. κατά το ήμισυ «οικείο» και κατά το άλλο ήμισυ ιδιαίτερο, στα οποία ανταποκρίθηκε εντυπωσιακά.
Καθώς το πρώτο κατανυκτικό μέρος ήταν αφιερωμένο σε θρηνητικούς ύμνους- μοιρολόγια της Παναγιάς, όπως ψάλλονται από Ελλάδα μέχρι Κύπρο και Καππαδοκία, μεταξύ των οποίων και τα κορυφαία εγκώμια… «Η Ζωή εν Τάφω», «Αι γενεαί πάσαι», «Άξιον εστί», «Ω γλυκύ μου έαρ»… Πραγματικά διαμάντια λόγου και μελωδίας, που στοχεύουν ευθύβολα στην καρδιά και του τελευταίου άθεου ως ύψιστη τέχνη, ικανή να αναρριγά μέχρι τα τρίσβαθα. «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος…» και στο άκουσμα από την ερμηνεία της Γλυκερίας, η ανατριχίλα εγκαθίσταται μόνιμα, παρέα με υγρασία στα μάτια και έναν βουβό λυγμό εντός… Σπανιότατα συναντάς τέτοιο πάντρεμα κορυφαίας ποίησης με τόσο δυνατή σημειολογία και κορυφαίας μελοποίησης! Οι οποίοι ύμνοι αποδόθηκαν ερμηνευτικά με την πρέπουσα βυζαντινή δωρικότητα- κι εδώ αξίζουν επιπλέον εύσημα στη Γλυκερία που για χάρη τους «αποποιήθηκε» τη λαϊκότροπη τεχνική της φωνής της, έχοντας προφανώς δουλέψει επίμονα πάνω στις συγκεκριμένες επιλογές. Παράλληλα με τους ύμνους- όχι αυστηρά θρησκευτικούς, το πρώτο μέρος διανθίστηκε επίσης και με συνθέσεις του Στ. Σπανουδάκη και κυρίως από το έργο του «Κύριε των Δυνάμεων», απόλυτα δεμένες με το κλίμα.
Ακολούθησε μουσική γέφυρα με ένα εμβληματικό ορχηστρικό κομμάτι του ίδιου, τα «Πέτρινα χρόνια», εκτελεσμένο εξαιρετικά και ευφάνταστα, για να πάρει μια ανάσα η Γλυκερία μετά από μία ώρα συνεχούς ερμηνείας και να εμφανιστεί εκ νέου σε ένα δεκάλεπτο για το δεύτερο μέρος. Το οποίο άλλαξε το κλίμα εντελώς και από την κατάνυξη και το βάρος του θρήνου, έδωσε με σταδιακή κορύφωση ένα «πανηγυρικό», ελπιδοφόρο, αναστάσιμο στίγμα, χάρη σε προσεγμένες επιλογές από το έντεχνο τραγούδι, το παραδοσιακό, το αγαπημένο σμυρνέικο, που στη φωνή της Γλυκερίας έχει βρει την ιδανική ερμηνεύτρια. Και η ίδια να προσφέρει μικρά ρεσιτάλ γεμάτα πάθος σε κομμάτια απόλυτα οικεία για εκείνη και τα μοναδικά γυρίσματα της φωνής της σε σπαρακτικούς αμανέδες, να καθηλώνουν. Και το δάκρυ να μη συγκρατιέται στο «Ανεστάκι» ή «Στο γιαλό μη κατεβείς»… παραχωρώντας αυτοστιγμεί τη θέση του στο κέφι για τα «Σμυρνέικα τραγούδια», «Τι σε μέλλει εσένανε», «Καροτσέρη τράβα»… Μπορεί αρχικά να ξένισε η έντονη αντίθεση μεταξύ κατάνυξης και κεφιού, ωστόσο φιλοσοφώντας καταλήγει κανείς ότι πρόκειται για τα δύο αληθινά πρόσωπα της ζωής σε διαρκή συνύπαρξη κι εναλλαγή. Θυμίζοντας ότι μετά τα πάθη και τη σταύρωση- θεϊκά αλλά και ανθρώπινα- ακολουθεί η ελπίδα μιας ανάστασης, εκφρασμένη με γιορτή της ψυχής…
Ενδιάμεσα η Γλυκερία δεν παρέλειπε να ενημερώνει για τους δημιουργούς κάθε τραγουδιού, να επικοινωνεί ζεστά με το κοινό και τελειώνοντας, μας παρουσίασε ονομαστικά και με ευχαριστίες τους μουσικούς. Τους υπέροχους 9 μουσικούς και τον επιμελητή του προγράμματος Στέλιο Φωτιάδη, οι οποίοι εντυπωσίασαν ως σύνολο και οφείλουμε να συγχαρούμε τόσο για την άρτια εκτέλεση, βασισμένη κυρίως σε παραδοσιακά όργανα, όσο και για την εμπνευσμένη, δημιουργική ενορχήστρωση, που σε κάποια κομμάτια έδωσε φρέσκο ήχο. Οφείλουμε επίσης να συγχαρούμε για τη δομή του προγράμματος με την εξαιρετική, φροντισμένη, βάσει σκεπτικού επιλογή των κομματιών, που υπηρέτησαν άριστα το στόχο και κατάφεραν με τη δύναμη και ποικιλία τους να αγγίξουν βαθιά, να συγκινήσουν, να ξεσηκώσουν, να διεγείρουν κάθε μορφής συναίσθημα. Με μόνο «μελανό» σημείο, τα σταθερά προβλήματα ηχοληψίας του Μεγάρου, εδώ σε βαθμό απαράδεκτο, κάνοντας τις λέξεις να φτάνουν στα αυτιά μας θολές έως ακατάληπτες και μόνο στα γνωστά κομμάτια αντιλαμβανόμασταν περί τίνος επρόκειτο. Στα πρωτάκουστα, τις μισές πασχίζαμε να… τις μαντέψουμε! Επιτέλους κάτι πρέπει να γίνει!
Αφήνουμε το τελευταίο μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ για τη γλυκύτατη Γλυκερία με τη φυσική ευγένεια, αυθεντικότητα, σπουδαία φωνή που εν προκειμένω μας «αποκαλύφθηκε» σε όλο της το μεγαλείο και εύρος, σε ένα ποικίλο πρόγραμμα με θαυμάσιες επιλογές και ατμόσφαιρα- βοηθούμενη η τελευταία από εξαιρετικούς φωτισμούς- και το αποδείξαμε με το θερμότατο χειροκρότημα. Αυτό που μετά τον αποχαιρετισμό την ξανάφερε στη σκηνή για να τραγουδήσει το «Σ΄ αγαπώ γιατί είσαι ωραία» και να κλείσει με πολλές ευχαριστίες και αναστάσιμες ευχές, έχοντας συμπληρώσει δύο γεμάτες ώρες συνεχούς ερμηνείας… όχι όποιας κι όποιας, αλλά με παλλόμενη ψυχή! Σε ευχαριστούμε γενναιόδωρη Γλυκερία και ανταποδίδουμε τις ευχές στο πολλαπλάσιο! Για μια ανάσταση, αξίζει πάντα να ελπίζει κανείς και πού ξέρεις… ίσως κάποτε τη βρει η ψυχή του, κρυμμένη σε ένα «γλυκύ έαρ»….
Χορηγός Επικινωνίας: Kulturosupa.gr
.
#Κουλτουρόσουπα #kulturosupa #Μουσικομανία #ΑκούσαμεΚαιΣχολιάζουμε #ΠίτσαΣτασινοπούλου #ΜέγαροΜουσικήςΘεσσαλονίκης #Γλυκερία #ΩΓλυκύΜουΕαρ
Φωτογραφικό υλικό
