Χάδι από βινύλιο νοσταλγικό κι αγαπημένο… η συναυλία των Κ.Ο.Θ. – Πασπαλά – Vassilikos στη μονή Λαζαριστών! Η Κουλτουρόσουπα ήταν εκεί και σχολιάζει.
Από τη μια ένας ουρανός βαρύς κι ασήκωτος έτοιμος να «τα μπήξει»… από την άλλη η ΕΜΥ να προβλέπει ανά δίωρο καταιγίδες… Και στη μέση η συναυλία της Κ.Ο.Θ. με την Έλλη Πασπαλά και τον Vassiliko, προγραμματισμένη να διεξαχθεί στο αίθριο της μονής Λαζαριστών, κάτω από το ρομαντικό φως των αστεριών! Μόνο που «όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει»… Έβαλε τα μολυβένια σύννεφα να κρύψουν τ’ αστέρια κι έστειλε απειλή βροχής που ανάγκασε τους συντελεστές να μεταφέρουν εσπευσμένα τη συναυλία στο εσωτερικό του θεάτρου. Η αναστάτωση που επικράτησε, ήταν φυσικά αναμενόμενη, καθώς ήταν αδύνατο να χωρέσει στο συγκεκριμένο χώρο το πολυπληθές κοινό, με αποτέλεσμα λογής διαπληκτισμούς και λογομαχίες για τη διεκδίκηση μιας πολύτιμης θέσης. Παρόλο που μεταφέρθηκε ό,τι οικοσκευή υπήρχε σε καρέκλα, καταλαμβάνοντας κενά, διαδρόμους και σκάλες και δυσχεραίνοντας εξαιρετικά τη διέλευση. Τα δε μπροστινά καθίσματα που φυλασσόταν μέχρι τελευταία στιγμή με αυτοθυσία ως «οχυρά» για τους καλεσμένους «επισήμους», εννοείται ότι μπροστά στη… λαϊκή οργή, παραδόθηκαν αμαχητί και άνευ όρων! Άλλωστε «επίσημοι» δεν φάνηκαν…
Παρά την απρόσμενη αναστάτωση και το αδιαχώρητο, η καθυστέρηση ήταν μόνο μισάωρη και στις 9.30’ οι μουσικοί της συμφωνικής ορχήστρας πήραν τη θέση τους στη σκηνή, αρκετά στριμωγμένοι κι αυτοί είναι η αλήθεια, καθώς μια θεατρική σκηνή δεν ενδείκνυται για το μέγεθος μιας τέτοιας ορχήστρας. Να όμως, που… όλοι οι καλοί (όνομα και πράγμα!) χωράνε! Και ενόσω κουρδίζονταν τα όργανα, κάνουν την εμφάνισή τους ταυτόχρονα, η Ε. Πασπαλά, ο Vassilikos και ο μαέστρος Βλαδίμηρος Συμεωνίδης, μέσα σε θερμό χειροκρότημα. Ο Ντέιβιντ Λύντς είχε ήδη πάρει τη θέση του και το σαξόφωνο στα χέρια. Και κάποια στιγμή ο μαέστρος σηκώνει τη μπαγκέτα… αυτοσυγκέντρωση… σιωπή… γλυκιά προσμονή και… οι πρώτες νότες! Οι πρώτες καθοριστικές νότες από δυο σπουδαίες φωνές και από ένα σύνολο εξαιρετικών δεξιοτεχνών! Πολλές φορές είναι άχαρο να προσπαθείς να βρεις τις κατάλληλες λέξεις για να αποδώσεις –υποτίθεται- πιστά εκ των υστέρων, ένα βίωμα κι ένα συναίσθημα που τη δεδομένη στιγμή σε συνεπήρε. Και πώς να περιγράψεις λεκτικά την πληρότητα, την ανατριχίλα, τη γλύκα της ψυχής; Τη νοσταλγία που στάζει σταγόνα – σταγόνα σε άνυδρη γη… Δύσκολα πράγματα! Γι αυτό περιορίζεσαι στην περιγραφή του «πλαισίου», ξέροντας ήδη ότι φτωχαίνεις το μέσα…
«Μέρες βινυλίου» βάφτισαν τη συναυλία οι εμπνευστές της. Ένα νοσταλγικό ταξίδι στις δύο όχθες του Ατλαντικού, με όχημα 23 διαχρονικά κομμάτια από κλασικές ταινίες και όχι μόνο, γραμμένα τη χρυσή εκείνη εποχή στο βινύλιο. Το αγαπημένο βινύλιο των χρόνων της «αθωότητας», το σημερινό φετίχ του παθιασμένου συλλέκτη. 23 τραγούδια και μουσικές, φορτωμένα μνήμες, ανέμελες εικόνες, άρωμα ενός καιρού αλλοτινού και κυρίως… μελωδία! Τραγούδια των θρυλικών Beatles, των TomWaits, GeorgeGershwin, LeonardBernstein, HenriMancini, JoniMitchell και άλλων μεγάλων δημιουργών, εκτελεσμένα υποδειγματικά από μια συμφωνική ορχήστρα υψηλών προδιαγραφών. Για την Κ.Ο.Θ. με τους άψογους επαγγελματίες μουσικούς, την καταξιωμένη πορεία και τις διακρίσεις είναι περιττό να μπούμε σε οποιαδήποτε διαδικασία «κριτικής». Το μόνο που επιβάλλεται είναι ο έπαινος για τη σπουδαία της δουλειά, επιβεβαιωμένη ακόμη μια φορά και κάτω από «ιδιαίτερες» -χωροταξικές και ψυχολογικές- συνθήκες. Η μουσική της, απλά δικαίωσε τον όρο Τέχνη σε όλο του το εύρος, χαϊδεύοντας γλυκά τις αισθήσεις, ξυπνώντας βαθειά συναισθήματα… Ιδιαίτερη όμως μνεία αξίζει στις επιτυχημένες ενορχηστρώσεις που έδωσαν «χαρακτήρα», ζωντάνια, φρεσκάδα σε ήδη γνωστά ακούσματα. Που αξιοποίησαν με φαντασία τις μεγάλες δυνατότητες μιας συμφωνικής ορχήστρας, προσθέτοντας αυτό το ιδιαίτερο «κάτι» στις συμβατικές εκτελέσεις. Με πρωταγωνιστές, άλλοτε το σαξόφωνο του σολίστα Ντέιβιντ Λύντς κι άλλοτε το «πρώτο βιολί» του Αντώνη Σουσάμογλου που παρέα με τον Λάζαρο Τσαβδαρίδη τις επιμελήθηκαν και μπράβο τους!
Όσο για το ζευγάρι των ερμηνευτών Πασπαλά και Vassilikos… δυο φωνές πραγματικά μοναδικές! Που λες και φτιάχτηκαν για το συγκεκριμένο concept, λες και βγήκαν από κείνη τη χρυσή εποχή, καθώς το ηχόχρωμα και η ερμηνεία τους δεν θα μπορούσαν να είναι πιο ταιριαστά με τις «μέρες βινυλίου»! Και βέβαια η ευρέως γνωστή Πασπαλά έχει δώσει χρόνια τώρα δείγματα της σπουδαίας φωνής της σε πλήθος «δύσκολων» ρεπερτορίων. ‘Όμως τον Vassiliko, προσωπικά τουλάχιστον, δεν έτυχε να τον ακούσω ζωντανά και ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Μια φωνή, πραγματικά φτιαγμένη από τη στόφα των μεγάλων ερμηνευτών του τότε, εξαιρετικά δουλεμένη, με απίστευτες δυνατότητες σε τραγούδια απαιτήσεων, όπως της τζαζ, με αισθαντικότητα, ζεστασιά , γυρίσματα αξιοζήλευτα, να περνά με άνεση και δεξιοτεχνία από την… άχνα στην κορώνα! Τα δε ντουέτα με τις διφωνίες τους μια σπάνια ακουστική απόλαυση, με το υπόλοιπο ρεπερτόριο δίκαια μοιρασμένο μεταξύ τους με εναλλάξ ερμηνείες. Ισότιμα και οι δυο τους στη σκηνή, με σκηνικό ήθος και ευγένεια, με λίγα λόγια ενδιάμεσα για κάποια τραγούδια. Συγκινητική στιγμή όταν η Πασπαλά αφιέρωσε ένα κομμάτι στο «νονό μου που τραγουδά υπέροχα και σήμερα μου έκανε μεγάλη έκπληξη να βρίσκεται εδώ από την Αμερική…» ή όταν ο Vassilikos μας εκμυστηρεύτηκε ότι «το συγκεκριμένο κομμάτι είναι το αγαπημένο μου, όταν το πρωτάκουσα… έλιωσα!» Ο οποίος επιπλέον, προς το τέλος, έβγαλε ένα… καλά κρυμμένο μέχρι τότε χιούμορ και απορώ: γιατί «κρατιέσαι» Vassilike… αφού το έχεις! Για την Έλλη ξέρουμε ότι σκηνικά είναι σεμνή και διακριτική παρουσία…
Και μιλώντας για το «τέλος», πρέπει να πούμε ότι το πρόγραμμα ήταν χωρισμένο σε δύο μέρη με ενδιάμεσο διάλειμμα. Τα οποία όμως δεν θα τα λέγαμε «ισότιμα», καθώς το πρώτο ήταν πιο υποτονικό με λιγότερο γνωστές επιλογές και τους τραγουδιστές πιο «κρατημένους», ενώ το δεύτερο – και λογικά- κλιμάκωσε την απόλαυση και ευτυχώς μας απογείωσε! Κράτησε τα καλύτερα ως επίλογο, ζέστανε τους ερμηνευτές που λύθηκαν στη σκηνή έτοιμοι να χορέψουν και θέριεψε το χειροκρότημα του κοινού που τους ανάγκασε να ξαναβγούν για δυο ακόμα αγαπημένα κομμάτια με τελευταίο το «Μην τον ρωτάς τον ουρανό»…. Κλείνοντας μαγικά μια βραδιά αφιερωμένη στο νοσταλγικό βινύλιο… Που σκεφτόμουν φεύγοντας πόσο πιο μαγική θα ήταν έξω από τους τέσσερεις τοίχους… αν «ο ουρανός» – που ο ψεύτης τελικά δεν έβρεξε – μας χάριζε λίγη αστροφεγγιά να συντροφεύσει τέτοιες μελωδίες… έτσι, για τον ξεχασμένο ρομαντισμό, ρε γαμώτο… Α, κι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί! Να πίνεις με τα μάτια κλειστά και να φεύγεις… Κι αυτό το φευγιό άξιζε το άτιμο! Έστω και χωρίς αστέρια, έστω και χωρίς κρασί…
Φωτογραφικό υλικό
