Νιώθω να πνίγομαι στο “Χ” χρωμόσωμα. Πού πήγαν όλοι οι άντρες, τους πάτησε το τρένο; Άσε πάλι το άλλο. Περίεργη άνεση κινήσεων απόψε στο Θέατρο Δάσους. Εννιά και τέταρτο, και η αρένα είναι πιο άδεια κι από τη λεωφόρο Βασιλίσσης Όλγας ανήμερα Δεκαπενταύγουστο. Μάλλον η Ελεωνόρα Ζουγανέλη δεν είναι το μεγάλο όνομα που νόμιζα, κι ας έχει πέντε και τέσσερις, εννιά συλλαβές.
Η νύχτα θα δείξει αν κάνω λάθος.
Εννιά και τέταρτο. Και δεκατρία λεπτά, για την ακρίβεια. Έχω να νιώσω τέτοια ευρυχωρία μέσα σε αρένα συναυλίας από εκείνο το αποτυχημένο live της Giusy Ferreri στο Θέατρο Γης το 2009. Ναι, ήταν η νικήτρια του ιταλικού Fame Story, αλλά το κοινό εκείνης της ιταλίδας Καλομοίρας δεν γέμιζε ούτε τον Παπαγάλο στη Ναυαρίνου.
Καλά, εντάξει, όχι κι έτσι. Aλλά και πάλι. Η πρώτη εντύπωση από το λάιβ της Ελεωνόρας είναι μια μπιζμπιζέ κατάσταση, οικογενειακή θα έλεγα. Και επίσης οι άντρες απόψε είναι πιο σπάνιο είδος κι από τίγρη της Βεγγάλης. Γυρίζω το κεφάλι περισκοπικά 360ο όπως ο Αστυνόμος Σαΐνης, ψάχνοντας μήπως βρω τον Ματθαίο (ο έτερος Κουλτουροσουπάς που βρίσκεται εδώ απόψε). Μάταια. Αν εξαιρέσεις τον πλανόδιο με τα γκόρντονς, απόψε το Θέατρο Δάσους είναι μια θάλασσα από οιστρογόνα.
Σε καλό να μας βγει.
Kick-off
Η Ελεωνόρα βγαίνει στις 21:30 ακριβώς με ημίψηλο Σκρουτζ Μακ Ντακ και λευκό σακάκι, θυμίζοντας Τσάρλι Τσάπλιν, ή Μαζωνάκη στο βίντεο κλιπ του “Καλώς σας βρήκα”. Ανακριτικά φώτα μερικών εκατομμυρίων Lux καθιστούν ευκρινέστατη ακόμα και την ελίτσα των χειλιών της – η οποία σημαίνει “γενναιόδωρη φύση και αγάπη στο καλό φαγητό”. Μικρά βεγγαλικά και ένας σύντομος λόγος υποδοχής. Θέλει λέει να επικοινωνήσουμε, να μοιραστούμε καλοκαιρινές θύμησες, και ταλιμπάν και ταλιμπάν. Η γνωστή Ελεωνόρα, που έχει γεννηθεί αγοράκι και δεν το ξέρει. Θεατρική, me σκληρή άρθρωση, στιλιζαρισμένο και somehow αφύσικο τρόπο ομιλίας που θυμίζει τον Ακάλυπτο.
Έχει πλάκα η Ελεωνόρα.
Παίζει άτσαλα τον πρώτο της άσο και καταστρέφει την trademark κλαψομπαλάντα της. “Είπα στους φίλους μου” σε ροκ εκτέλεση. Φάουλ. Τα μικρά δεν μπορούν ούτε να χτυπηθούν, ούτε να πιαστούν αγκαλίτσα και να μυξοκλάψουν. Να’ σαι καλά, λεν, κόψε και μοίρασε, και συνέχεια στα όμορφα λόγια μιας εγκάρδιας υποδοχής.
Η Ελεωνόρα βρίσκει πάντα τον τρόπο να επικοινωνεί. Ποτέ δεν είναι “στην κοσμάρα της”, όπως είπε η ίδια σε συνέντευξή της προσφάτως. Ψυχούλα και “καλής πάστας” κορίτσι στα τριάντα-γκουχ-γκουχ της. Τάλε κουάλε ο ντάντυ της, που τον έχουν κάνει κορνίζα στη UNICEF και τον ΟΗΕ για τη δουλειά του με παιδιά με αναπηρία.
Όχι καλή μου, δεν σε συγχέω με τον μπαμπά σου. Δεν ασπάζομαι το πνεύμα του Μητσικώστα, όταν κάποτε, ντυμένος Έλενα Ακρίτα στο Πιο Αδύναμο Κρίκο, ρωτούσε ευθέως τη Γεννηματά: “Φώφη, τι ποσοστό θα έπαιρνες στις εκλογές, αν είχες άλλο επίθετο;”.
Όχι. Μπορεί να έχεις το επώνυμό του… μα δεν σε λένε Γιάννη.
Η playlist
Το πιάσατε το τελευταίο clue; Μπράβο. Ναι, όντως, η βραδιά είχε πολλή Αρβανιτάκη. Αρβανιτάκη και Εντίθ Πιάφ. Αρβανιτάκη που χειροκροτήθηκε, και Εντίθ Πιάφ που καταχειροκροτήθηκε. Βαλς για ένα φιλί, και ο πρώτος πανικός της βραδιάς πάνω στο “τα λέμε”. Υψίσυχνες εκδηλώσεις γυναικείου πόνου και σπαραγμού. Εξακολουθώ να πνίγομαι στο “Χ” χρωμόσωμα.
Όπως έλεγε και ο Τζόι Τριμπιάνι ξεφυλλίζοντας την ατζέντα του: ”Μα δεν έχει καθόλου άντρες εδώ μέσα;”
Γεροπλάτανος του Σταύρου Σιόλα, τραγούδι που εξακολουθώ να πιστεύω ότι έπρεπε να το κρατήσουμε για τη Γιουροβίζιον του 2019 στη Λευκωσία. Next song: Από έρωτα. Παραnext song: Τον έρωτα ρωτάω. Πολύς έρωτας. “Το μέσο για να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας”, που είχε πει η Ελεωνόρα σε μια άλλη συνέντευξη, το ’16. Και ξανά στο μυαλό μου η ατάκα του πατέρα μου από τις πέτρινες γραφές της παιδικής μου ψυχής: “Όλοι στο μπουζούκι θα καταλήξουν, αγόρι μου”.
Εδώ που τα λέμε, το ρεπερτόριο αρχίζει και θυμίζει Βίσση στις αρχές του Μιλένιουμ. Δεύτερα κλειδιά, κάτι χασάπικα, και ημίχρονο. Μας αφήνει λέει “στα αγόρια”. Τα “αγόρια” είναι ό,τι πιο κοντινό στο τρίπτυχο Καντακουζηνός-Αγράμπελη-Κατσαμπάκια”. Τσα-τσα και ρούμπες των 70ies – 80ies, κάπου ίσως κόβει βόλτες κι ο Σταμάτης Γαρδέλης.
Και ξαφνικά… “της Ελεωνόρας”.
Εννιά και δεκατρία, τίποτα δεν με προειδοποιούσε για αυτό που θα ακολουθούσε.
Το μεγάλο όνομα ξανάρχεται, έχοντας απεκδυθεί τα λευκά και ενδυθεί τα μαύρα. Τσιφτετέλια, μικρασιάτικα, νησιώτικα, ακρογιαλιές, δειλινά. Το Θέατρο Δάσους έχει γίνει φεστιβάλ παραδοσιακών χορών. Στα όρια της αρένας τα γαϊτάνια θυμίζουν Πάσχα στο χωριό, και η Ελεωνόρα βρίσκει αφορμή, τώρα που μέθυσε τον Πολύφημο, να του καρφώσει στο μάτι το παλούκι του νέου της δίσκου. Ναι, μας μιλάει για την καινούρια της δουλειά σε μια στιγμή που είμαστε πολύ μερακλωμένοι για να την ακούσουμε και πολύ απορροφημένοι με τα βήματα του ικαριώτικου για να της δώσουμε τη δέουσα προσοχή. Μεσάνυχτα παρά κάτι, μας στέλνει σπίτια μας με το “Έλα” και πάνω στις γυρισμένες πλάτες των περισσοτέρων ακούγεται το “και θα χαθώ” του Χατζηγιάννη, που οι μάζες αγνοούν ότι πρωτοερμήνευσε το 1981 η Ισιδώρα Σιδέρη, μέλλουσα κυρία Ζουγανέλη και μητέρα μιας όμορφης κόρης με το όνομα Ελεωνόρα.
Συναυλία συντομότερη του τριώρου που δεν κούρασε κανέναν. Ίσα-ίσα, μας άφησε και τα αναγκαία αποθέματα υπομονής για τις μανούβρες εξόδου από τις Θερμοπύλες του Θεάτρου Δάσους και τα ατσούμπαλα ξεπαρκαρίσματα με γκάζι και χειρόφρενο στην ανηφόρα.
Δεν ξέρω αν η Ελεωνόρα Ζουγανέλη είναι πράγματι μεγάλο όνομα. Αλλά σε σχέση με όσα έχουν απομείνει στην ελληνική μουσική, δείχνει να έχει ανάστημα.
Όπως λέει και η λαϊκή σοφία: It’s all relative. Only Vodka is absolute.
.
Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη μιλά ζωντανά στην Κουλτουρόσουπα για όλα! (τηλεφωνική συνέντευξη)
Φωτογραφικό υλικό
