Γράφει ο Μανώλης Ιωαννίδης για την Κουλτουρόσουπα
Πρόκειται για ένα βαμπίρ που γράφει για την καταστροφή, την αποξένωση και τη δυστυχία- δηλαδή τη ζωή στην Αθήνα.
Στο κανάλι του στο γιουτιούμπς διαβάζω πως το προηγούμενο εγχείρημα πρόκειται για «Μουσική για όσους τρώνε πλαστικό». Φιλοδοξώ κάποτε να καταφέρω κι εγώ να το κάνω.
Χωρίς πολλά πολλά ας ξεκινήσουμε την περιδιάβαση στο τέκνο-synthpunk πάρτι-για-παιδιά-που-δεν-πάνε-εκκλησία-την-Κυριακή, όπου θα δούμε βρικόλακες, απογοήτευση, ζωή μετά θάνατον μέσα στη ζωή και ακατάπαυστο παλμό παρμένο απ’ τα Ιερά 80’s (και 70’s).
ΚΑΤΑΚΟΜΒΕΣ ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑ
Αν το ‘χω πει μία, το ‘χω πει εκατό: Η αρχή είναι το ολόκληρο του παντός. Κι εδώ έχουμε μια βαριά ψυχο-synthwave αρχή, ό,τι πρέπει. Το «PaperPlanes» συναντάει το «HotelCalifornia» και το πνεύμα απ’ το Πλοκάμι του Καρχαρία χύνεται στην ατμόσφαιρα.
Η σκηνική παρουσία του Eddie στο βίντεο κλιπ (που είναι φουλ AESTHETIC και απλώς άψογο) είναι λες κι ο Morrissey αυτοϊκανοποιούνταν σε μια βρόμικη τουαλέτα, κάποιου απροσδιόριστου χωροχρονικά gothparty και την «κορυφαία» στιγμή άνοιξαν την πόρτα οι τυλιγμένοι εραστές BrendonUrie και BrandonFlowers. Και το εννοώ σαν κομπλιμέντο.
ΣΤΟΙΧΕΙΩΝΕΙ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ
Καταραμένα 80’s δε θα σας ξεπεράσουμε ποτέ…
Συνεχίζουμε τα μαθήματα της γεωγραφίας και κολυμπάμε στην απέναντι μεριά του Ατλαντικού. Κι αν υποπτευόμαστανκάτιπλοκάμιανα μας χαϊδεύουν, τώρα βεβαιωνόμαστε. Πιστώνεται στα υπερσύν. Shortandsweet που λέμε και στο χωριό μου στο Cleveland, με τα synthesizer, τουλάχιστον εμένα, να με ηδονίζουν αδιάκοπα. 2 στα 2 μέχρι στιγμής- καθόλου λίγο.
Πραγματικά πόσοιάξιοιμουσικοί, σκηνοθέτες, ζωγράφοι, ποιητές, δημιουργοί παντός είδους τέλος πάντειων κρύβονται στις κρεβατοκάμαρες τους! Ή σταφέρετρά τους.
ΤΑ ΠΤΩΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ
Λάθος τίτλος- έχω και την πρώην μου για απόδειξη.
Εξαιρετικά συνεπές ύφος, όσοι το αγοράζουν θα απολαύσουν μια σκοτεινή ντίσκο που δε σταμάτα να πάλλεται και να δαγκώνει (με νεογιλούτσικα δόντια). Μια ιστορία αποπλάνησης, μια ιστορία που θα εκδικαστεί από δικαστές της αιωνιότητας. Οφείλει να απολαμβάνει κανείς την ύπαρξη χιούμορ α) στη μουσική γενικά και β) σε τέτοιου είδους μουσική, που κάνει και κολακευτικό κοντράστ.
ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ
Τα φωνητικά είναι το lovechild του DavidGahan με βασιλιά Julian και αυτό το επικροτώ. Απ’ την άλλη ίσως, λέω ίσως, με πιο σοβαρά φωνητικά να ‘χε το άλμπουμ τις προοπτικές να στοιχειώσει και να γίνεις καταστροφέας κόσμων…
Το βίντεο κλιπ είναι όμως πάλι του θεού. Ή μάλλον -καλύτερα- του Σατανά. Εύγε! Εις χειρότερα! Και μόνο που κυκλοφορούσε ο Eddieσαν αμάλγαμα βαλκάνιου μαθητευόμενου γκάνγκστερ με τρανσυλβανικές επιρροές στην Αθήνα χαράματα, μπράβο στον άνθρωπο. Ή βαμπίρ, whatevers.
Η ΠΙΟ ΔΕΙΛΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Δε σταματάνε τα σφηνάκια αυθεντικής, ανόθευτης μουσικής χλωρίνης, που καθαρίζει τις βρωμιές και τα άλατα του μουσικού πλυντηρίου μου. Είναι μουσική για εναλλακτικώλικα πάρτι- κι αν ο επιθετικός προσδιορισμός μου ξινίζει, το ουσιαστικό είναι ουσιαστικό για μια ζωή που κάθε άλλο πέραν απ’ αυτό είναι.
Οι στίχοι είναι όλοι λάθος. Επίθεση (με κάθε ειλικρινή συμπάθεια, nonethelessεπίθεση)- γράφει στίχους σαν όμορφος γκόμενος. Που ΦΥΣΙΚΑ είναι ευλογία να είσαι- αλλά πρέπει να μη γράφεις σαν τέτοιος. Justsaying.
ΜΑΥΡΑ ΓΥΑΛΙΑ
Το EDDIEverse είναι λίγο ψιλοκρυφός οργασμός μπερδεμένου edgelord- αλλά έχει το upvote μου!
Μουσική ανισόρροπης καταδίωξης δαιμόνων… που βρίσκονται εντός των τειχών. Αν με ρωτούσαν με τι είδους τραγούδια θα ήθελα να πάθω επιληψία σε κάποιο πάρτι με σκόνες, θα απαντούσα με τέτοιου είδους.
Χαίρομαι που βλέπω κατάνεους ανθρώπους στο βίντεο κλιπ, αυτό. Τελεία και Παύλος.
Μουσικά δεν υπάρχει στιγμή που να με χάνει. Δεν παρεκκλίνει του σωστού δρόμου ντουγρού για τέκνο καιβασισμένη στη synthindieεκτόνωση.Πρόκειται για καλό, ορθόδοξο synthwave, έτσι όπως το αναπ(ο)/(ω)λούμε.
ΕΓΩ ΚΑΙ ΕΣΥ
Πιο darkdisco λημέρια, πρόκειται για πυγμάχο που τα δίνει όλα μέχρι τον 13ο γύρο της Παρασκευής. Και απορώ πώς το άλμπουμ γίνεται να γίνεται καλύτερο;!Διαμάντι.
Μάλλον ήταν το πρώτο κομμάτι που άκουσα και η ειλικρινής μου σκέψη ήταν «Γράφουν Έλληνες τέτοια μουσική;». Ξέρω ότι παντού υπάρχουν υπερηχητικά ταλέντα, επώδυνα κι ανεπίτρεπτα indie φάσης, με views πιο λίγα κι από βασικό μισθό στην αγΕλλάδα. Μερικοί δεν είναι καν fulltime επαγγελματίες. Αλλά είναι ευχάριστο να διασταυρώνονται τα διαδικτυακά μας μονοπάτια με τέτοιες φάσεις.
ΟΙ ΦΛΕΒΕΣ ΣΤΟΝ ΛΑΙΜΟ ΣΟΥ
PG-13 Perturbator θυμίζει η φάση. PG-13 θυμίζει όλη η φάση και αυτό δεν είναι και κακό.
Τι ωραίες εποχές, τότε που πρωτοανακάλυψα το synthwave και τα ξαρδερφάκια του (με καμιά δεκαριά καθυστέρηση, giveorgive)…
Αν και λίγο το παράκανε με τα φωνητικά εδώ πέρα, τ’ αγοράζω το προϊόντου Eddie. Για τώρα. Για αύριο; Για όποτε- μου τελείωσαν τα καρφιά να κάψω. Θυμίζει και IamthekidyouknowwhatImean, IYKYK (βαρύ κομπλιμέντο, αλλά το ‘πα, τέλειωσε).
ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΕ ΤΕΚΝΟΠΑΡΤΟ
Isitcorrected- αυτό ήταν μάλλον το πρώτο τέκνο κουτρουβάλημά μου σε αυτό το περίεργα σκοτεινό πανηγύρι. Και άρχισε το ταξίδι και πάλι καλά.
Εν καταντικλείδι
Πρόκειται για ανάλαφρο αλλά ουσιαστικό, σκοτεινό synthwave, με τα synth-μπάσα του, τα ξέφρενα μπιτάκια του, την εκφορά που παίζει απ’ το βαρύγδουπο στο παρωδιακό και τη θεματολογία που μπορεί να αγγίξει τη νεολέρα.
Μικρό παιδί δεν ξέρω πού άκουσε τέτοια πράγματα (δε συμπλήρωσε καν δυο ντουζίνες χρόνια ο άνθρωπος πίσω απ’ τον EddieDark), αυτά είναι του διαόλου. Παρόλα αυτά χαίρομαι που υπάρχει μουσικός και ένα αντίστοιχο ελληνικό κοινό που απολαμβάνουν τέτοια ακούσματα. Όποιο το μέγεθος αυτού του κοινού, έστω υπάρχει.
Ό,τι αναβιώνει/περιλαμβάνει/νεκρανασταίνει discoή λοιπά μεγαλουργήματα από 70’sκαι 80’s, έχει την (ημι)λευκή επιταγή μου.
