Χωρίς πολλά λόγια: η Dua Lipa υπογράφει –μαζί με την ντουζίνα συν-δημιουργών της- ένα ταξίδι που φιλοδοξεί να δημιουργήσει μια μελλοντική νοσταλγία. Υμνεί την ηδονή, το αφιλτράριστο πάθος και την επιτακτική ανάγκη για ένα άλλο κορμί, αποφεύγοντας βέβαια να χορέψει είτε με την βρωμιά και την αμεσότητα της ευχαρίστησης είτε με τη γοητευτική αφήγηση των νυχτερινών εξορμήσεων. Αν κάποιος καταφέρει να χορέψει με οτιδήποτε θα είναι με την 80’s, disco προσέγγιση και την παραπάνω από αξιοπρεπή παραγωγή, με τα samples και το κλείσιμο του ματιού στα ένδοξα περασμένα. Ένα φιλόδοξο χαρωπό πάρτι- εξαρτάται τον παρευρισκόμενο.
Με πολλά λόγια: αν κάποιος έλεγε ότι οι στίχοι αυτού του άλμπυομ προέρχονται από το ημερολόγιο της 16χρονης Αγάπης (Dua=αγάπη, θενκς, Γουικιπίντια) θα τον πίστευα χωρίς πολλές δεύτερες σκέψεις. Μια θα αρκούσε και θα περίττευε στην προκειμένη.
Δεν ξέρω αν υπάρχει λόγος να προσπαθήσει κανείς να ακούσει τα τραγούδια για τους στίχους τους. Προφανώς σε ένα χορευτικό, υπερ-ενεργητικό άλμπουμ του 21ου αιώνα που προορίζεται για τσαρτ-τόπερ που θα λεγε κι η γιαγιά μου αν ήξερε Αγγλικά, οποιαδήποτε έννοια στιχουργικής οξύνοιας περνάει σε δεύτερη μοίρα. Αλλά… Μου φαίνεται δύσκολο να πιστέψω ότι οι συντελεστές ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα, όχι μόνο από στιχουργικής αλλά και από μελωδικής πλευράς. Τουλάχιστον αν ήταν μουσικά ρωμαλέο το εγχείρημα να ξεχνιόμασταν από λογάκια που είναι χιλιοειπωμένα και η τωρινή χρήση τους μας υπογραμμίζει ακριβώς αυτό. Τέλος πάντων, πάμε στα τραγούδια, να δούμε τι θα καταλάβουμε.
Future Nostalgia: Όσο το ακούω τόσο πιο συμπαθητικούλι γίνεται. Ναι, συμπαθητικούλι, γιατί όταν λες ότι σε επηρέασαν Madonna, Kylie και λοιπές ιέρειες του ρυθμού, περιμένεις κάτι παραπάνω. Πέρα από το μπριτζ-χρονοκάψουλα για 80’s και το πολύ ενδιαφέρον τρίτο ρεφρέν, δεν παρουσιάζει για μένα πολλά το τραγούδι. Αλλά σίγουρα βάζει τους όρους του άλμπουμ- πίσω στα 80’ς (εγώ χαίρομαι με αυτό), χορός (πολύ ωραία), ενέργεια (μια χαρούλα).
Don’t Start Now: Μας λέει η Dua ότι τον ξεπέρασε τον πρώην (τους πρώην, δεν κατάλαβα και δε μ’ ενδιαφέρει κιόλας). Σημαντική ανακοίνωση: το μπάσο θα κουβαλάει γενικά ΟΛΟ το άλμπουμ, κατά τις προσταγές της nu-disco προσέγγισης. Ως dance pop συνθέσεις νομίζω ότι πετυχαίνουν τον στόχο τους.
Cool: Η εισαγωγή του Cool για μένα είναι εξαιρετική. Βουτιά σε άλλες δεκαετίες. Πιο τυπικό κομμάτι, πιο αργό αλλά τουλάχιστον αυτό νομίζω ότι έχω πιο πολλή προσωπικότητα απ’ τα προηγούμενα. Να σημειωθεί και πόσο μέσα στο παρελθοντολάγνο κλίμα είναι και τα βίντεο με τους στίχους της αγαπητής Dua, σε όσα τραγούδια υπάρχουν τέτοια βίντεο. Προφανώς (στην συγκεκριμένη περίπτωση) το οπτικό ενισχύει το ακουστικό ερέθισμα, η αισθητική δεν καθιερώνεται μονάχα μέσω ήχου αλλά συμπληρώνει η εικόνα το παζλ από άλλες δεκαετίες. Εκτός κι αν τα ονειρώδη 80’s δεν είναι τόσο ειδυλλιακά για σας, εγώ την ατμόσφαιρα (την οπτική τουλάχιστον) την αγόρασα.
Physical: Και συνειδητοποιώ ότι έπρεπε απλά να αγνοώ τους εφηβικούς στίχους μήπως κι ευχαριστηθώ τα τραγούδια. Κι εδώ αναβλύζουν άλλες εποχές αλλά δε βρίσκω κάτι το τόσο φρέσκο και πρωτόγνωρο στην συγκεκριμένη προσέγγιση. Όταν οι καλλιτέχνες δεν έχουν αρκετά τραγούδια για να συμπληρώσουν ένα δίσκο, τον συμπληρώνουν με τα λεγόμενα fillers. Αυτό το αριστουργηματικό άλμπουμ λοιπόν, που όλα τα τραγούδια είναι μάλλον οι ονειρώξεις των κριτικών, εμένα μου φαίνεται ότι περιέχει πολλά τραγούδια -ευχάριστα και που νομίζω ότι άνετα θα άκουγα στο ραδιόφωνο χωρίς να αλλάξω σταθμό- fillers.
Levitating: Προσωπικά νομίζω ότι εδώ αρχίζει και ξεσηκώνει το άλμπουμ. Γιατί αν ένα χορευτικό προσκλητήριο το κρατάς και το κοιτάς περιμένοντας, μάλλον έχασε(ς) την μαγεία του. Εδώ λοιπόν, τουλάχιστον εγώ, άρχισα να κουνιέμαι. Νομίζω κιόλας είναι ένα ευχάριστο πάντρεμα vintage-μοντέρνου που καθόλου δε μοιάζει επιτηδευμένο. Μάλλον θα ‘ναι οι δεύτερες με το βαρύ autotune που μου θυμίζουν Earth, Wind and Fire. Τέλεια τότε!
Pretty Please: Νέα κοπέλα η Dua και θέλει να περνάει καλά. Και πολύ καλά κάνει. Πιο αργό, επιβλητικό, ακόμη και πιο ερωτικό τραγούδι. Ευτυχώς έχει και λίγη λαγνεία το τραγούδι αλλιώς θα μπορούσαμε κάλλιστα τα τραγούδια να τα έχουμε για εκμάθηση αγγλικών σε παιδιά Β’ junior. Κάθε νύχτα θέλει να ηρεμεί η Dua και θυμίζει τις σαρκικές πτυχές τις νεότητες με ακρίβεια, θα έλεγα.
Hallucinate: Εντάξει φτάσαμε στα βαριά κανόνια επιτέλους και είναι ΒΑΡΙΑ (κι ας μην είναι καν single το τραγούδι). Φέρτε δισκομπάλες, ποτά κι ό,τι άλλο χρειάζεται για το πάρτι. Δεν ξέρω για τους άλλους που θ’ ακούσουν το άλμπουμ αλλά εγώ ξέρω ότι αυτό το τραγούδι είναι πρόσκληση για επίδειξη αυτοσχέδιων χορευτικών κινήσεων. Ανεβαστικό, έκρηξη ενέργειας από την αρχή ως το τέλος, καλά μελετημένα δομημένο ποπ τραγούδι κι εγώ αυτό το σέβομαι τρομερά. Ας μην κοροϊδευόμαστε, όσο δύσκολο (ή και έυκολο;) είναι να γράψεις ένα βαθιά συναισθηματικό κομμάτι άλλο τόσο είναι να το κάνεις και με ένα χαρωπό άσμα. Μπορεί να κάνω και λάθος (που σημαίνει σίγουρα κάνω λάθος) αλλά νομίζω στα live της θα είναι σταθερό κομμάτι και σιγουράκι για εκτόξευση ενέργειας και πολύ δικαίως.
(πηγή: genius.com)
Love Again: Ένα ακόμα ευχάριστο τραγουδάκι που αμέσως θα πείτε «Που την έχω ξανακούσει αυτή τη μελωδία με την τρομπέτα». Ε, αμαρτία να σας κάνω σπόιλ. Βιολιά, βιόλες, πλήκτρα σ’ ένα ακόμη εύπεπτο (και δεν το εννοώ δηκτικά) τραγούδι.
Break My Heart: Είπαμε, αφού είμαστε σε ρετρό διάθεση και καμπάνες και neon και κιτς (στην περίπτωση της Lupa, η αποθέωση του κιτς) το μπάσο θα χτυπάει δυνατά και σε αυτό το κομμάτι, για μένα το κάνει. Υποθέτω αν ακούσω Kylie και Madonna θα ακούσω από πού εμπνεύστηκαν Dua και σια.
Good in Bed: Ε, τώρα… Μα απ’ τον τίτλο ακόμα βλέπεις Λύκειο, ακμή, δηκτικά μηνύματα και e-stalking στο πιο χαριτωμένο αγοράκι του σχολείου. Κι όμως! Ενώ το τραγούδι δεν το λατρεύω, το εκτιμάω βαθύτατα για την αυθεντικότητα και την ειλικρίνεια του. Πραγματικά η τραχύτητα και η ευθύτητα είναι νομίζω ό,τι πρέπει. Τους στίχους τους βρίσκω πραγματικά διαπεραστικούς και απλά… ειλικρινείς, μια πολύ καλή μίνι πραγματεία γύρω από τις σχέσεις (εντός εισαγωγικών ή εκτός, δεν έχω ιδέα) που βασίζονται στη γνώση του σώματος του άλλου κι όχι του μυαλού. Εντ οφ στόρι. Όταν μιλάς για ενήλικες ανάγκες, καλά είναι να χρησιμοποιείς και το ανάλογο λεξιλόγιο. Και δεν εννοώ μόνο λεξούλες. Δείχνει η Dua ότι ξέρει να το κάνει. Λίγο αργά για το συγκεκριμένο άλμπουμ, για εμένα…
Boys Will Be Boys: Ο ευπώλητος φεμινισμός στα καλύτερά του. Θα σας κάνω τη χάρη να ακούσετε μόνοι σας το περιεχόμενο του άσματος. Αν θέλετε να ακούσετε τη μεγάλη Dua Lipa Τζούνιορ, που μάλλον έχει κι αυτή ένα όνειρο αλλά αυτό μοιάζει οτιδήποτε άλλο πέρα από ισότητα των δύο φύλων. Αλλά της το αναγνωρίζω: ανέγνωσε εξαιρετικά το zeitgeist και θα εξαργυρώσει ανηλεώς το να στέκεται στη σωστή πλευρά της ιστορίας όταν όλα είναι άνετα και τακτοποιημένα από άλλους. Τι να πεις… Μάλλον καλή πρόθεση θα είχε γράφοντας (συν-γράφοντας; δεν ξέρω) αυτό το τραγούδι. Αλλά αφού απευθύνει τόσο νηφάλια το λόγο σε όλα τα αγοράκια, ας μεταφέρω την απόκριση ενός αγοριού: Το να ακούς Dua Lipa περιμένοντας να ενημερώσεις την οπτική του κόσμου σου γύρω από κοινωνικές ανισότητες είναι σα να χτυπάς την πόρτα του κυρίου ντε Σαντ για μαθήματα ηθικής.
Είναι ένα άλμπουμ που δε νοείται να χάσει κανείς γιατί θα ζήσει ζωή μισή; Μάλλον, για τους ειδήμονες, ναι, είναι. Έχει ήδη ανακηρυχθεί μνημειώδες άλμπουμ και οι φανς το υποδέχτηκαν με ορθάνοιχτες αγκάλες. Για μένα όχι τόσο. Για μένα είναι ένα ποπ άλμπουμ που ακούγεται εύκολα, που δίνει αφορμές για χορό, που αφήνει μια ανάλαφρη γεύση. Πέρασε, ακούμπησε αλλά μάλλον όχι τόσο όσο θα ήθελε η αγαπητή Αγάπη ή οι απανταχού επιστήμονες της μουσικοκριτικής.
Φωτογραφικό υλικό
