Γράφει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Καλλιμάρμαρο 2024… συναυλία αφιερωμένη στον Λευτέρη Παπαδόπουλο…ο τεράστιος χώρος ασφυκτικά γεμάτος από κόσμο… επί σκηνής πληθώρα καλλιτεχνών από την αφρόκρεμα των Ελλήνων ερμηνευτών κι ανάμεσά τους η Χαρούλα «μας»… Η οποία πριν τέσσερα χρόνια, νιώθοντας ότι η σπουδαία φωνή της την προδίδει, πήρε τη γενναία και επώδυνη απόφαση να «τραβήξει κουρτίνες», ως ένδειξη σεβασμού στην ιστορία, το ταλέντο και το κοινό της, όσο κι αν πονούσε η μοιραία επιλογή… Αυτά τα χρόνια «οι κουρτίνες δεν ξανάνοιξαν» με σταθερή αποχή από το τραγούδι, ενώ το κοινό εκτίμησε απεριόριστα την εντιμότητα, αξιοπρέπεια και ήθος της αγαπημένης του, που προκειμένου να συμβιβαστεί με εκπτώσεις στη χαρισματική φωνή της επιφυλάσσοντας θλιβερή υστεροφημία στην τεράστια καριέρα της για τα «φράγκα», επέλεξε να διοχετεύσει την πλούσια καλλιτεχνική της φλέβα σε άλλους τομείς, σαν την υποκριτική…
Μέχρι που ήρθε η πρόσκληση για το αφιέρωμα στον Λευτέρη Παπαδόπουλο… ένα ερέθισμα που στάθηκε ικανό να κλονίσει την αμετάκλητη απόφαση της Χαρούλας και μετά από τέσσερα χρόνια πλήρους αποχής, να δεχτεί να «ανοίξει την κουρτίνα για να μπει λίγο φως», έστω στιγμιαία, έστω για ένα μόνο εμβληματικό τραγούδι, γιατί «μπροστά στον αρχηγό δεν μπορείς να πεις όχι» κατά τα λεγόμενά της… για να συμπληρώσει την ατάκα «ό,τι μπορεί να κάνει αυτή η φωνή, θα το κάνει», που ομολογώ ότι προσωπικά δεν έχω ακούσει πιο συγκινητική δήλωση, από αυτές που στοχεύουν σαν βέλος στο κέντρο της καρδιάς και προκαλούν ταραχή σαν να σε χτυπά ηλεκτρικό ρεύμα… Κάτι που μόνο μια τόσο αυθεντική, ανθρώπινη, ειλικρινής ομολογία στην απλότητά της, μπορεί να καταφέρει και μάλιστα ειπωμένη από στόμα κορυφαίας τραγουδίστριας, με την οποία μοιραστήκαμε επί χρόνια στιγμές αξεπέραστες, ανεξίτηλες στην ψυχή…
Ήταν αναπόφευκτο η συμμετοχή της σε συναυλία μετά από τόσα χρόνια, να αποτελέσει πρώτη καλλιτεχνική είδηση και μείζον γεγονός τόσο για τα Μέσα όσο και για τους πολυπληθείς θαυμαστές της που φυσικά την αποθέωσαν με διαρκές θερμό χειροκρότημα και εκδηλώσεις αγάπης ως ζωντανός φόρος τιμής σε μια σπουδαία πορεία χρόνων σημαδεμένη από τη μοναδική φωνή της και σε έναν σπουδαίο άνθρωπο με σεμνότητα και ήθος… Ωστόσο όλοι οι τίτλοι και τα σχόλια εστίασαν στη συγκεκριμένη ερμηνεία της βραδιάς, χαρακτηρίζοντάς την με μεγαλόστομες, εξωπραγματικές εκφράσεις όπως «συγκλονιστική», «ανατριχιαστική», «αποθεωτική», «συνταρακτική» και λοιπά επίθετα υπερθετικού βαθμού, σε έναν άτυπο «ανταγωνισμό» ποιος θα ξεπεράσει τον άλλον σε λιβάνισμα για το τραγούδισμά της στη συγκεκριμένη εμφάνιση…
Μια πάγια γενικώς τακτική στους τίτλους όπου η κραυγαλέα υπερβολή γίνεται αυτοσκοπός για λόγους εντυπωσιασμού και για τα «κλικ», που εν τέλει φτάνει να «ακυρώνει» την ουσία, να παραπλανά, να χάνει σε αξιοπιστία ή ακόμα να ευτελίζει το ζητούμενο, πόσω μάλλον όταν πρόκειται για καλλιτέχνιδα με τη σεμνότητα, την αξιοπρέπεια, τη σοβαρότητα της Χαρούλας, που ουδέποτε στη μακρά πορεία της τροφοδότησε κραυγαλέους τίτλους, είτε για το ταλέντο της, είτε για επιτυχίες, είτε για οτιδήποτε… Παρέμενε πάντα ταπεινή, απλή και συνεσταλμένη, μακριά από τα εκτυφλωτικά φώτα της δημοσιότητας, με χαμηλούς τόνους και ελάχιστες επιλεκτικές συνεντεύξεις στο απόγειο της επιτυχίας της, επιλέγοντας την απευθείας απεύθυνση στο κοινό με την αμεσότητα που διαθέτουν οι αυθεντικοί καλλιτέχνες όταν «συνομιλούν» ψυχή με ψυχή… Άλλωστε το πηγαίο χάρισμα ουδέποτε είχε ανάγκη από δεκανίκια, τίτλους, προβολείς ή μεσολαβητές για να φτάσει στο στόχο του…
Θεωρώ λοιπόν εκφράσεις όπως «συγκλονιστική ερμηνεία» ατυχείς και παραπλανητικές όταν συνοδεύονται μοιραία από βίντεο – ντοκουμέντο, όπου πιστοποιείται ή όχι του λόγου το αληθές… και το αληθές εν προκειμένω επιβεβαίωσε την γενναία και γεμάτη αυτογνωσία ατάκα της Χαρούλας «ό,τι μπορεί να κάνει αυτή η φωνή, θα το κάνει», την οποία αγνόησαν οι λιβανιστές με τον υπερβάλλοντα ζήλο… Γιατί βέβαια η ίδια ξέρει όσο κανένας ότι αυτή, η δική της φωνή, που κάποτε κελαηδούσε σαν αηδόνι, ανεβοκατέβαινε θεαματικά σε έκταση, κατάφερνε γυρίσματα αξεπέραστα, κρατούσε θαυμαστές ανάσες κλπ. έχασε τις σπουδαίες τεχνικές της δυνατότητες και πλέον αρκείται σε «ό,τι μπορεί», οδηγώντας την άλλωστε στην απόφαση να αποσυρθεί προς τιμήν της… Όταν λοιπόν η ίδια ομολογεί ανθρώπινα, έντιμα, συγκινητικά τεχνική αδυναμία, η οποία φυσικά δεν μπορεί να κρυφτεί στο άκουσμα, μοιάζει «κάπως» να διαβάζει κανείς παρόμοιους υπερφίαλους χαρακτηρισμούς, λες και οι ακούοντες έχουν πρόβλημα ακοής ή αδυνατούν να αξιολογήσουν την τωρινή και πρώην φωνή της μεγάλης Χαρούλας…
Θέλω ωστόσο να πιστεύω ότι οι υπερβολικές αντιδράσεις στην προκειμένη περίπτωση, παρά τις ατυχείς εκφράσεις, ξεκινούν από αγνές προθέσεις με κίνητρα τον θαυμασμό και την αγάπη, αν και θα εύρισκα πολύ πιο εύστοχο συναίσθημα για τη βραδιά την βαθιά, αυθεντική συγκίνηση με όντως ρίγη ανατριχίλας, όχι τόσο για το τραγούδισμα, αλλά για διαφορετικούς λόγους… Ότι βλέπαμε ας πούμε δυο ογκόλιθους του ελληνικού τραγουδιού που σημάδεψαν γενιές με στίχους και ερμηνείες, να κοιτάζονται αντικριστά με ένα βλέμμα που θαρρείς χωρούσε την τρυφερή νοσταλγία ολόκληρης εποχής, ικανό να υπερβεί τη φθορά του χρόνου… ότι είχαμε ζωντανά μπροστά μας τη μισή μουσική ιστορία του τόπου που άφησε ανεξίτηλη σφραγίδα, με μεγέθη που δεν θα ξαναπεράσουν, προκαλώντας γλυκόπικρο συναίσθημα … ότι μια μεγάλη ερμηνεύτρια που η μοίρα της στέρησε το βασικό της εκφραστικό μέσο, παραμένει μαχήτρια ξορκίζοντας την κακομοιριά και βάζει τα δυνατά της να κάνει με αξιοπρέπεια «ό,τι μπορεί»…
Και τέλος ότι αυτή η ερμηνεύτρια, μπορεί να έχασε τόσο νωρίς και τόσο άδικα τις τεχνικές δυνατότητες της φωνής της που αγωνίζεται φιλότιμα να νικήσει την αδυναμία, αλλά η γεμάτη ψυχή ερμηνεία της, ακόμα και σαν ψιθύρισμα, ΔΕΝ θα χάσει ποτέ την ζεστασιά, την ευαισθησία, τον όγκο, την αισθαντικότητα, την ακρίβεια, το χαρακτηριστικό ηχόχρωμα, τον αξιολάτρευτο «λυγμό» που αγαπήσαμε και καμιά άλλη δεν κατάφερε να αγγίξει τόσο βαθιά το μέσα μας, όπως η χαρισματική Χάρις (τυχαίο;) Αλεξίου ή αλλιώς η Χαρούλα της καρδιάς μας…και το δυστύχημα είναι ότι έχουν απομείνει ελάχιστοι με τέτοια ακριβά δώρα στην πάμφτωχη εποχή μας… Αν λοιπόν όσοι μιλήσατε για «συγκλονιστική» ερμηνεία, παρότι εστιάσατε στην επανεμφάνιση μετά από μακρά αποχή ή στις θερμές αντιδράσεις του κοινού, είχατε στο πίσω μέρος του μυαλού όλα τα συγκινητικά παραπάνω αλλά από ενθουσιασμό τα προσπεράσατε, θα συμφωνήσω μαζί σας στον χαρακτηρισμό κι αν λάθεψα στην εκτίμησή μου, θα σας ζητήσω και συγγνώμη…
